ΠΕΡΙ ΑΧΡΕΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΥΘΕΥΜΑΤΩΝ

Το ότι κάτι θα έβρισκε για να απαντήσει ο κύριος Χλώρος στο κείμενο της περασμένης Παρασκευής (http://gavrefl.blogspot.gr/2014/05/blog-post_30.html) που τον αφορούσε εξ ολοκλήρου, ήταν σχεδόν βέβαιο. Το ότι θα χρησιμοποιούσε τις γνωστές μεθόδους απαξίωσης και ισοπέδωσης για να «στηρίξει» τα όποια επιχειρήματά του, αναμενόμενο. Το ότι θα έφτανε όμως στο σημείο να «παίζει» με την εντιμότητα και την αξιοπρέπεια του «αντιπάλου» του, ξεπερνάει κάθε όριο ανοχής. Ως εκ τούτου, αν δεν απαντήσει με στοιχεία που να τεκμηριώνουν τα «υπονοούμενα» και τις «μπηχτές» του, όχι απλά θα μείνει (για άλλη μια φορά) έκθετος και ανυπόληπτος στην κοινή γνώμη, αλλά ενδεχομένως να υποστεί και την βάσανον της δικαιοσύνης.

Επίσης, για πολλοστή φορά, ο κύριος Χλώρος απαντάει σε ένα δημοσίευμα χωρίς να μπει στον κόπο να δημοσιοποιήσει το περιεχόμενό του στους αναγνώστες του. Να κάνει δηλαδή αυτό που επιβάλλουν οι «απλοί κανόνες» της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, σεβόμενος –πρωτίστως– την ενημέρωση του «κοινού» του. Σε αντίθεση με τη δικιά του ανορθόδοξη, παραπλανητική και αντιδημοκρατική τακτική, παραθέτω «ατόφια» τα όσα αναφέρει στο προχθεσινό του σχόλιο στην Εβδόμη και… τα ξαναλέμε!   

Άκου ευαίσθητε Μπάμπη των μειονοτήτων. Τότε που το σημερινό αφεντικό σου έδιωχνε τους εργαζόμενους του για λόγους οικονομίας, δεν σε είδα να σταματάς να γράφεις σαν ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά συνέχισες να κρατάς μια θέση εργασίας ενώ κάποιοι άλλοι την έχασαν. Σαν διπλοθεσίτης και αριστερός δεν σε είδα να ιδρώνεις όταν έπαιρνες τα λεφτά κάποιων άλλων. Τώρα σε έπιασε ο πόνος γιατί σε ξένη πλάτη χίλιες ξυλιές. Άσε ρε Μπάμπη επαναστάτη του γλυκού νερού. Α, και μη ξεχνάς τις ημέρες στα πολιτιστικά της Θάσου.

Κατ’ αρχάς, μία απαραίτητη εξήγηση: όσο «ερεθιστική» κι αν είναι η «λεκτική μαγκιά» του κυρίου Χλώρου, δε θα «τσιμπήσω» στην πρόσκληση και την πρόκληση. Δε θα «παίξω στο γήπεδό» του. Μεγαλόψυχος γαρ –εκτός από ευαίσθητος των μειονοτήτων– θα του παραχωρήσω το (θλιβερό) προνόμιο του… κουτσαβακισμού.

Στα επίδικα και τα σοβαρά λοιπόν.

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, καλό είναι να γνωρίζει ο κύριος Χλώρος ότι οι συνθήκες της συνεργασίας μου με τη Νέα Εγνατία, αποκλείουν κάθε είδος σχέσης «αφεντικού–υπαλλήλου». Ούτε δημοσιογράφος είμαι ούτε και είχα ποτέ «βιωματική επαφή» με το χώρο εργασίας της εφημερίδας. Ένα κείμενο γράφω και μέχρις εκεί. Αυτό που με «δένει» –πολύ σφιχτά όμως– με τον Κώστα και τον Γιάννη Τσίγκα, είναι τα τριάντα χρόνια μιας ελεύθερης, γόνιμης και πολύ ενδιαφέρουσας πορείας μαζί τους. Από τα πρώτα χρόνια του ραδιοφώνου, από τη δεκαεξάχρονη μεγάλη μας εμπειρία στο ΠεριΩδικό Της Πόλης και, φυσικά, από την σχεδόν καθημερινή μας επαφή που τα τελευταία έξι χρόνια «επιβάλλει» η έκδοση μιας εφημερίδας. Πάνω απ’ όλα όμως, η σχέση μου με τα «αφεντικά» είναι βαθύτατα ανθρώπινη και φιλική. Αδελφική, θα έλεγα. Έννοιες πιθανόν ακατανόητες για μερικούς… μεγαλοεκδότες!

Για τα περί «απολύσεων», αρμόδιος να απαντήσει είναι ο εκδότης της Νέας Εγνατίας (*). Λίγα λόγια όμως σε ό,τι με… εμπλέκει. Πρώτον: ως ελεύθερος επαγγελματίας θα μπορούσα να είμαι και… τριπλοθεσίτης. Απορώ πώς ο κύριος Χλώρος που υπερθεματίζει συνεχώς και αδιαλείπτως υπέρ της «ελεύθερης αγοράς», θέτει «ηθικό θέμα» για ένα… καπιταλιστικό κεκτημένο. Εν τούτοις –και ας το έχει κατά νου του αυτό– από προσωπική μου επιλογή, παραμένω… μονοθεσίτης. Δεύτερον: τη στήλη μου στην εφημερίδα τη διατηρώ από την πρώτη ημέρα που άλλαξε το εκδοτικό της προφίλ και περιήλθε εξ ολοκλήρου στην ευθύνη του Ομίλου Alpha Media Group. Ουδείς συνάδελφος–εργαζόμενος υπήρξε πριν από εμένα για να του «φάω τη θέση». Πόσο μάλλον τα «λεφτά» του. Τρίτον: ουδέποτε υπήρξα επαγγελματίας αρθρογράφος. Η σταθερότητα και η συνέπεια της εδώ παρουσίας μου οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εμπιστοσύνη –ενίοτε και τη στήριξη– που μου παρέχει η διεύθυνση της εφημερίδας. Αυτό «τιμάω» κι αυτό υπερασπίζομαι. Τέταρτον: δεν ξέρω για ποιον «πόνο» μιλάει ο κύριος Χλώρος. Αρμοδιότεροι εμού να μιλήσουν γι’ αυτό το «συναίσθημα», είναι οι απολυμένοι δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι τού δικού του συγκροτήματος.

Και πάμε τώρα στις αχρειότητες.

Με μεθόδους βγαλμένες θαρρείς από τα γκαιμπελίστικα εγχειρίδια, ο κύριος Χλώρος προσπαθεί με υπαινιγμούς και ψιθύρους να αφήσει «σκιές κακοδιαχείρισης» και «οσμές σκανδάλου» για την περίοδο που ήμουν καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Φεστιβάλ Θάσου. Χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση, χωρίς κανένα στοιχείο, χωρίς –έστω– ένα παράδειγμα. Επαναλαμβάνω αυτό που τόνισα και στην αρχή: αν ο κύριος Χλώρος δε βγει να καταθέσει δημόσια τα «τεκμήρια της ενοχής» μου, θα βρεθώ στην πολύ δυσάρεστη θέση να διεκδικήσω την προσωπική μου αξιοπρέπεια μέσω της δικαστικής οδού.

Πριν όμως φτάσουμε εκεί, να υπενθυμίσω στον κύριο Χλώρο μερικά πράγματα, μπας και… συνέλθει. Πρώτον: στη θέση του υπευθύνου του Φεστιβάλ Θάσου βρέθηκα μετά από πρόσκληση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καπόλα και όλες μου οι προτάσεις τελούσαν υπό την αυστηρή επίβλεψη και «κηδεμονία» του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΠΟΤΑΘ. Δεύτερον: η αμοιβή μου για μία συνολική απασχόληση περίπου ενός χρόνου, ήταν ακριβώς 12.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων μετακίνησης. Τρίτον: καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μου, δεν υπήρξε η παραμικρή εμπλοκή από την πλευρά μου στην οικονομική διαχείριση του θεσμού. Τέταρτον: κατά γενική ομολογία, η ποιότητα του Φεστιβάλ εκείνης της περιόδου υπερέβη και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, διακτινιζόμενη για πρώτη φορά –δυστυχώς και τελευταία– σε όλο το γεωγραφικό εύρος του νησιού. Τέλος, προς επιβεβαίωση της καλλιτεχνικής αξίας των εκδηλώσεων, ο κύριος Χλώρος δεν έχει παρά να ανατρέξει ο ίδιος στα δημοσιεύματα της εφημερίδας του και στο ραδιοφωνικό του αρχείο.

Εν αναμονή λοιπόν των όσων θα ακολουθήσουν…

(*) Η απάντηση της Νέας Εγνατίας.

Σε συνέχεια της απάντησης του συνεργάτης μας Μπάμπη Γαμβρέλη στο «σχόλιο» (sic) του κ. Χλώρου και στο κομμάτι που αφορά στην εφημερίδα μας, διαψεύδουμε τα περί «απολύσεων για οικονομικούς λόγους», έτσι γενικά και αόριστα. Δηλώνουμε ότι οι όποιες μεταβολές στον πίνακα προσωπικού της εταιρίας μας τα τελευταία χρόνια έγιναν βάσει των όσων ορίζουν οι νόμοι και οι κείμενες διατάξεις περί εργασιακών σχέσεων. Η εταιρία μας, άλλωστε, ουδέποτε «απασχόλησε» ούτε την Επιθεώρηση Εργασίας ούτε τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, πόσο μάλλον την Ελληνική Δικαιοσύνη. Ο καθείς «γράφει» τη δική του ιστορία στο μικρό μας τόπο. Κι αυτή δεν μπορεί παρά να είναι γνωστή και δεν αλλάζει μέσα από ρυπαρά «σχόλια» και επιχειρήσεις διασποράς εντυπώσεων, άλλως και «λάσπης στον ανεμιστήρα».