ΠΑΣΟΚΟΓΕΝΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ο Χριστόδουλος Μιχαλάκης δεν είναι ένας «τυχαίος παράγοντας». Διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων (θέση εμβληματική και με μεγάλο κοινωνικό αντίκρισμα), υπήρξε «εσωτερικός αντίπαλος» του Κωστή Σιμιτσή για τη θέση του υποψηφίου δημάρχου του ΠΑΣΟΚ (όταν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση «αλώνιζαν» οι… σοσιαλιστές και η έννοια «ανεξάρτητος» δεν είχε ακόμη εφευρεθεί) και, φυσικά, αδιαφιλονίκητος αντιδήμαρχος! Τόσο που να νομίζεις ότι "αυτός και κανένας άλλος". Τίτλοι και ιδιότητες που, για να αποκτήσουν κύρος και βαρύτητα, προϋποθέτουν (τουλάχιστον) και την ύπαρξη κοινού πολιτικού νου!

Προσέξτε: λέω «κοινού», γιατί από εκείνη την «πασοκογενιά» που ξεπήδησε μέσα στα χρόνια της Σημιτικής φενάκης, δε θα είχα ποτέ περισσότερες απαιτήσεις. Τη γνωρίσαμε καλά. Μία «κομματική μάζα» ήταν που την αποτελούσαν κάθε λογής πολιτικές ασημαντότητες και κάθε είδους κοινωνικοί φαφλατάδες και αεριτζήδες. Το αξιοσημείωτο και αξιοπρόσεκτο με αυτούς; Η καλλιέργεια και η αισθητική τους. Ένα χύδην μεσοαστικό μπουρδολόγημα που βαυκαλίζονταν πνευματικά με τις εξυπνάδες του Κοέλιο και εξαργύρωνε τη χρηματοπιστωτική του ικανότητα στις πίστες του Στηβ Κακέτση. Και ενδιάμεσα, να φουντώνει η δηθενιά και ο αριβισμός. Οι αναρριχήσεις και τα ξεσαλώματα. Τα «κονέ» και οι ιδεολογικές αλλαξοκωλιές. Γι’ αυτό, «κοινός νους» και πολύς τους είναι!

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο Χριστόδουλος Μιχαλάκης, αλλά στο πιο… brutal! Στο πιο hot και… γκάου! Αν και, κακά τα ψέματα, μία αυθεντικότητα την είχε ο Αντιδήμαρχος. Ούτε προσποιήθηκε ποτέ τον «κουλτουριάρη» (εκεί όπου μεγαλούργησαν τόσοι και τόσοι… διάττοντες) ούτε το «έπαιξε εξουσία» ούτε προσπάθησε να κρύψει το «γνήσιον των ικανοτήτων» του καταφεύγοντας σε επικοινωνιακά καμώματα μυθομανίας και αυτογελοιοποίησης. Ναι, κυνολάτρη μπορείς να τον πεις, αλλά… ατόφιο και γνήσιο!

Όμως, αν από την άλλη σκεφτούμε ότι ο «πολιτικός» Χριστόδουλος, με αυτά τα χαρακτηριστικά και με αυτά τα προσόντα επί (πάνω–κάτω) οκτώ συναπτά έτη ασκούσε διοίκηση (έστω, αυτή που του αναλογούσε) σε έναν δήμο με πληθυσμό πάνω από εβδομήντα χιλιάδες κατοίκους, ε, όσο να πεις, μία τόση δα κατάθλιψη σε κυριεύει. Μην πω για πανικό…

Πού τον θυμήθηκα τον σύντροφο Μιχαλάκη; Ουδεμία προσπάθεια εκ μέρους μου. Ο ίδιος «έδωσε» τον εαυτό του και, ως γνωστόν, τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις να πάνε χαμένες. Ιδιαίτερα αν είσαι και ολίγον… κακεντρεχής (που δεν, αλλά λέμε τώρα…).

Τον άκουσα λοιπόν προχθές στο ραδιόφωνο της Πρωινής να ερμηνεύει την εκλογική ήττα της παράταξης Σιμιτσή και… πέταξα λευκή πετσέτα. Τόσα απανωτά «θεωρητικά ντιρέκτ» είχα να φάω –εξαιρουμένων αυτών του πρωτομάστορα Γερομάρκου– από την τελευταία (προ αμνημονεύτων δηλαδή) εμφάνιση τού φωστήρα Κλειτσιώτη. Κι αν δε μεσολαβούσε η συνέντευξη τού Ηλία Παπαδόπουλου στον ήρωα Βασίλη Ιωάννου (ες αύριο τα σπουδαία γι’ αυτήν), τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο… νοκ–άουτ!

Τι είπε ο… στόμας του; Απολαύστε (και αποθεώστε) επιχείρημα και τεκμηρίωση: χάσαμε επειδή υπήρξαν πολλές μικρές ζημιές. Τις οποίες αν μαζέψεις τότε η πληγή είναι μεγάλη. Δεν δώσαμε την σημασία που έπρεπε στο κόψιμο των χόρτων και στις λακκούβες στους δρόμους… Ακριβώς έτσι! Που αν το καλοσκεφτείς, αυτό που στην ουσία λέει ο επί των Οικονομικών Αντιδήμαρχος είναι ότι: μας «έκαψαν» ο Χατζηαναστασίου κι ο Μουριάδης! Σταράτα πράγματα! Και συντροφικά! Κι επειδή η αυτοκριτική είναι ΤΟ μεγάλο προσόν τού «σημερινού μας καλεσμένου», ιδού και οι προσωπικές του ευθύνες: κατάλαβα, άκουσα ανάμεσα στις δύο Κυριακές ότι κάποιους τους ενοχλούσε ακόμη και το καλώδιο του μπλου τουθ του κινητού τηλεφώνου. Εκείνες τις μέρες το έβγαλα αλλά ταυτόχρονα δεν απαντούσα τόσο συχνά στις κλήσεις που δεχόμουν στο τηλέφωνο μου…

Εντάξει, να το λυπηθούμε το παιδί που άντεξε τόσες μέρες χωρίς το φετίχ του, αλλά, ρε γαμώτο, οκτώ χρόνια με αυτούς στο κεφάλι μας; Μήπως να κοιταχτούμε ομαδικά;