ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

Το κείμενο αυτό αφορά αποκλειστικά στη Συμπαράταξη Πολιτών του Άρη Βέρρου και –δεν το κρύβω– είχα προετοιμαστεί να το γράψω αμέσως μετά τον πρώτο γύρο των Δημοτικών Εκλογών. Το απέφυγα για ευνόητους λόγους, αλλά κυρίως γιατί υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να παρασυρθώ από τις συναισθηματικές φορτίσεις –που, εκ των πραγμάτων, προκαλεί ένα αρνητικό αποτέλεσμα– και να χάσω έτσι το μεγάλο πλεονέκτημα για έναν ψύχραιμο και νηφάλιο απολογισμό. Ένα μήνα μετά, νομίζω ότι ήρθε η κατάλληλη ώρα και στιγμή…

Το πρώτο πράγμα που (εύλογα) θα ρωτήσει κανείς, είναι αυτό: βάση ποιων δεδομένων και ποιων στόχων ένα εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται αρνητικό ή θετικό; Και φυσικά, ποιες ήταν εκείνες οι κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις που ενίσχυαν και επέβαλαν τον συγκεκριμένο στόχο; Σε αυτό το κρίσιμο –μα και κεφαλαιώδες– ερώτημα, η «επίσημη» απάντηση είναι θολή και συγκεχυμένη. Θα τολμούσα να πω και ανύπαρκτη. Γιατί, είναι άλλο πράγμα να δηλώνεις στο δημόσιο λόγο σου ότι «πάμε για δεύτερη Κυριακή» –κάτι που πιθανόν να «νομιμοποιεί» η ψυχολογία των εκλογών– και εντελώς άλλο όταν αυτό δεν τεκμηριώνεται από μία συλλογική απόφαση και, κατ’ επέκταση, δεν το υπερασπίζει μία «συλλογική πίστη».

Το «κενό» αυτό έχει πολλές «μεταφράσεις». Πρώτα απ’ όλα, δείχνει ότι υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα στρατηγικής και ότι ο πολιτικός σου σχεδιασμός στερείται «νοήματος». Δεύτερον, καταγράφει μία ασάφεια στο πώς διαχειρίζεσαι και οριοθετείς τις εκλογικές σου δυνατότητες. Και τρίτον, αποκαλύπτει έναν ερασιτεχνισμό στο επίπεδο των κοινωνικών σου αναλύσεων και μία σχετική «ελαφρότητα» στις «αναγνώσεις» του εκλογικού σώματος. Απόρροια τούτων, η αυτοπαγίδευσή σου σε αυθαίρετους –άμα τι και μεγαλεπήβολους– στόχους που, στην ουσία, λειτουργούν ως «άλλοθι» των ενδογενών σου αδυναμιών.

Κατά τη γνώμη μου, τα «λάθη τακτικής» είχαν ξεκινήσει πολύ πριν τις Δημοτικές Εκλογές. Και ήταν «λάθη» που «αλλοίωσαν» την πολιτική φυσιογνωμία της Συμπαράταξης Πολιτών, που υπονόμευσαν την ενότητά της και που, στο τέλος, συρρίκνωσαν και την «κοινωνική της ταυτότητα». Την «πολιτική της ποικιλία». Για παράδειγμα, ήταν μεγάλο λάθος που δε βρέθηκε κανείς να προστατεύσει την «κομματική ουδετερότητα» τού (ακούραστου και συνεπέστατου σε όλα) Άρη Βέρρου στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, με αποτέλεσμα την ομαδική αποχώρηση των εκ της ΔΗΜΑΡ προερχόμενων μελών και στελεχών της παράταξης. Όπως, μεγάλο λάθος ήταν η εσωστρέφεια που αναπτύχθηκε στο ζήτημα των συνεργασιών, κάτι που επηρέασε δυσμενώς το πλεονέκτημα των πρωτοβουλιών και εγκλώβισε το «οραματικό της περιεχόμενο» μέσα στους δαιδάλους των αντιμνημονιακών μονολόγων.

Κάπως έτσι, η Συμπαράταξη Πολιτών, κατέληξε να είναι η «παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ» και απλά να προσδοκά τα οφέλη από το (πέρα για πέρα απλοϊκό) σύνθημα 3 Κάλπες–1 Επιλογή: ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Φευ!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο «τερματισμός» στην 5η θέση, δε μπορεί παρά να καταγραφεί ως μια μεγάλη ήττα! Μόνον που αυτή η ήττα δεν μπορεί πια να είναι «απρόσωπη». Έχει υπευθύνους. Έχει «ταυτότητα». Και την «χρεώνονται» (κατ’ αναλογία) όλοι αυτοί που σχεδίασαν το «προεκλογικό προφίλ» της παράταξης. Όλοι αυτοί που «μετέδιδαν» δεξιά κι αριστερά ανέξοδες αισιοδοξίες και συνθηματικές υπερβολές. Όλοι όσοι δεν κατάφεραν να «προβλέψουν» τα διεισδυτικά τους όρια και τις κοινωνικές τους απηχήσεις. Κι όλοι όσοι βαυκαλίζονταν με κινηματικές αφέλειες και αντιτροϊκανικούς βερμπαλισμούς.

Η ανάληψη των ευθυνών πρέπει να γίνει με ειλικρίνεια και γενναιότητα και να αποτραπεί οποιαδήποτε προσπάθεια «εξωραϊσμού» και «εξομάλυνσης». Οι καιροί δεν είναι ούτε για «κουκουλώματα» ούτε (πολύ περισσότερο) για να μεταφέρουμε το πρόβλημα και τις αιτίες στους «εξωτερικούς παράγοντες», τα «κακά Μέσα Ενημέρωσης», τη διαπλοκή. Πόσο μάλλον στους… μασόνους και την εκκλησία (γιατί ακούστηκαν κι αυτά)! Από ‘δω και πέρα, απαιτείται σοβαρότητα. Και ξεκαθάρισμα. Ή, κατά το λαϊκότερο: ο κάθε σύντροφος… στον πάγκο του!