ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΜΕ... ΑΣΑΝΣΕΡ

Πριν από κάμποσους μήνες, γνωστός αρχιτέκτονας της πόλης «ανέβασε» στην προσωπική του σελίδα στο facebook μία ιδέα–πρόταση (συνοδευόμενη μάλιστα και από μεγάλη σειρά σχεδιαστικών απεικονίσεων) η οποία αφορούσε στην κατασκευή ενός ασανσέρ που συνέδεε τη συνοικία της Παναγίας με το Λιμάνι. Ξέχωρα από τη γνώμη που μπορεί να εκφράσει κάποιος για τη συγκεκριμένη… φαεινή (εξ άλλου, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για οτιδήποτε επηρεάζει την αισθητική της Παλιάς Πόλης τον έχει –και σωστά– η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων), αυτό που πολιτικά «σημάδεψε» το αρχιτεκτονικό πρότζεκτ, ήταν η εσπευσμένη –και άνευ όρων και… ορίων– δημόσια «υιοθεσία» του από υποψήφιο δήμαρχο.

Το γεγονός ότι ένας «εν δυνάμει» δήμαρχος της πόλης έσπευσε (ασθμαίνων σχεδόν) χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και δισταγμό, χωρίς «δεύτερη σκέψη και κυριολεκτικά στον «αέρα» να «πάρει επάνω» του την φαραωνικού τύπου κατασκευή, δεν πρέπει ούτε να μας «ξενίζει» ούτε και να μας παραξενεύει. Αυτός είναι διαχρονικά ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι «αυτοδιοικητικοί» τη σπουδαιότητα του δημόσιου χώρου και αυτά είναι –κατά το μάλλον ή ήττον– και τα «συνήθη γούστα» τους.

Πιθανόν όλη αυτή η ιστορία του ασανσέρ να περνούσε στο πάνθεον των δημοτικών μας εκλογών (με την κρυφή ελπίδα να περάσει μια για πάντα και στη συλλογική μας λήθη), αν κάποιοι δε φρόντιζαν να την επαναφέρουν στο προσκήνιο, χρησιμοποιώντας την ως «διαπραγματευτικό μέσο» στις «περίεργες» (ενίοτε και ανίερες) συναντήσεις  που, εν πολλοίς, θα καθόριζαν και το αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής.

Άσχετα με την κατάληξη που είχε αυτή η «διαπραγμάτευση» (γελάει και οικτίρει η κοινωνία για τα καμώματα των πρωταγωνιστών της), εκείνο που μένει ως τελικό αποτέλεσμα είναι το απίστευτο –εν μέσω σύγχυσης και αγωνίας– τσαλαβούτημα ενός… σοσιαλιστή δημάρχου στους λαϊκισμούς και τα παράλογα. Διότι, με μόνη δικαιολογία ότι η υπόθεση του ασανσέρ «κολλάει» στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αυτό που στην ουσία κατάφερε τότε ο Κωστής Σιμιτσής ήταν να δώσει «αισθητικά και λειτουργικά μπόνους» σε ένα έργο που «βγάζει μάτια». Συν το ότι με τα λεγόμενά του υπονόμευε και απαξίωνε το ρόλο των αρχαιολόγων του ΚΑΣ. Δείγμα τρανό, θαρρώ, της σοβαρότητας και της ευθύνης όλων αυτών που για οκτώ χρόνια σχεδίαζαν το αισθητικό μέλλον της πόλης.

Όμως –και με τον ερασιτεχνισμό να «ξεχειλίζει» από το πρόγραμμα της κυρίας Τσανάκα–  ποιος άραγε σήμερα μπορεί να μας εγγυηθεί ότι αυτού του είδους οι «αναπτυξιακές αντιλήψεις» δε θα κάνουν «πάρτι» και στα επόμενα πέντε χρόνια; Κι αν για τη συνοικία της Παναγίας καραδοκεί –για καλή μας τύχη– ο «μπαμπούλας» της Αρχαιολογίας, τι μπορεί να περιμένει κανείς για το υπόλοιπο πολεοδομικό κομμάτι της πόλης το οποίο παραμένει «αφρούρητο» στην απειλή της προχειρότητας και της κακογουστιάς;

Εντάξει, το ξέρω, προτρέχω, αλλά πείτε μου κι εσείς: βλέπετε κάτι που σας κάνει να αισιοδοξείτε; Γιατί, από «εικόνα» και μόνο, άστα να πάνε…