ΝΤΟΠΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Βλέποντας  κάπως προσεκτικά το λεωφορείο που μεταφέρει από πόλη σε πόλη και από στάδιο σε στάδιο τούς ποδοσφαιριστές της Εθνικής στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο σύνθημα που είναι γραμμένο επάνω του: Οι Ήρωες - λέει - παίζουν σαν τους Έλληνες! Και αμέσως, ασυναίσθητα ίσως, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον Γιώργο Κατίδη! Θα τον θυμάστε τον πιτσιρικά, από εκείνο το απόγευμα που έβαλε ένα γκολ στη Βέροια και ξεχύθηκε στην ΑΕΚτσίδικη κερκίδα για να το πανηγυρίσει με… χρυσαυγίτικη ζέση και ορμή!

Εύλογα όμως θα ρωτήσετε: προς τι ο παραλληλισμός; Θα προσπαθήσω να σας το πω χωρίς πολλά λόγια και χωρίς περιστροφές: σκέφτηκα, που λέτε, πως όλος αυτός ο κραυγαλέος και στομφώδης «ηρωισμός», όλη αυτή η «εθνική υπεροψία», όλη αυτή η επικοινωνιακή υπερβολή και γραφικότητα που «κυκλοφορεί» (με την ευθύνη της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, παρακαλώ) δεν είναι τίποτε άλλο από μία επίσημη και θεσμική «ντόπα εθνικισμού» η οποία –μέσα από το «ένδοξο δόγμα» της «ανίκητης φυλής» και μέσα από ένα ελκυστικό προϊόν όπως είναι το ποδόσφαιρο– αναμοχλεύει και αναπαράγει (ανύποπτα αλλά δραστικά) τον καθ’ ημάς νεοναζισμό. Κι επειδή το «μήνυμα» δεν «προβάρεται» από ιδεολόγους μαχαιροβγάλτες και παρανοϊκούς χιτλερίσκους, αλλά από λαοπρόβλητους (και πέραν κάθε… φασιστικής υποψίας) ποδοσφαιριστές, γίνεται απείρως πιο ύπουλο και διεισδυτικό.

Έχοντας αυτά κατά νου, αναρωτιέμαι: πόσους άλλους σαν τον δόλιο τον Κατίδη είναι πιθανόν να παρασύρει (και δε θα έλεγα πια εν τη αθωότητί της) όλη αυτή η «εθνική σπέκουλα»; Όλο αυτό το «σνιφάρισμα υπεροψίας»; Πόσα νέα παιδιά (από θεατές μέχρι και αθλητές) των οποίων οι ορμές κυριαρχούν αχαλίνωτα επί των σκέψεων και της λογικής τους, δε θα βρεθούν αύριο ευάλωτα απέναντι σε αυτήν την «κατήχηση της υπεροχής»; Και ποιος άραγε μπορεί να μας εγγυηθεί ότι κάποια από αυτά (καθότι και «καλά προπονημένα») δεν θα αφήσουν κάποια στιγμή πίσω τις «θεωρίες περηφάνιας» και δε θα ενδώσουν σε βίαιες εκτροπές και εθνοφυλετικούς βαρβαρισμούς;

Για να είμαστε σοβαροί και για να μην εκφυλίζουμε τα νοήματα και τις λέξεις: Ήρωες ήταν οι ποδοσφαιριστές της Δυναμό Κιέβου όταν αρνήθηκαν να κάτσουν να χάσουν από τους Γερμανούς κατακτητές και, μετά τη νίκη τους, αγέρωχοι και ανυποχώρητοι, οδηγήθηκαν όλοι στο εκτελεστικό απόσπασμα! Αυτό και μόνον αυτό είναι ηρωισμός. Όλο το άλλο, μία άθλια υπονόμευση του αγνού και άδολου πατριωτισμού και μία «εκ των έσω» ύπουλη και ύποπτη προώθηση και προβολή των ναζιστικών ιδεών. Κι αν δε σας κάνει κόπο, «γυρίστε» λίγο πίσω στην Ολυμπιάδα του 1936 και βγάλτε από εκεί τα συμπεράσματά σας για το σήμερα.

Και μακάρι να είναι και διδακτικά.

Υ.Γ.:

Μεταξύ μας τώρα, αν οι «ήρωες» είναι να παίζουν το τόπι όπως οι διεθνείς μας μάς πήρε και μας σήκωσε. Γενικώς…