ΠΕΡΙ ΛΥΚΟΥΔΗ Ή ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΜΙΑΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Τον Σπύρο Λυκούδη τον άκουσα «ζωντανά» όλες κι όλες τρεις φορές. Δύο προ ΔΗΜΑΡ και μία μετά, όταν έφερε και τον τίτλο του Οργανωτικού της Γραμματέα. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ομολογώ ότι με… κοίμισε! Τέτοια δόση από «κομματικό Xanax» είχα να «πάρω» από την εποχή που με «καθοδηγούσαν» οι συγχωρεμένοι Αντώνης Αμπατιέλος και Μίνα Γιάννου (για όσους… ενθυμούνται).

Θα μου πείτε, κρίνεις έναν πολιτικό από το «ρητορικό του τάλαντο»; Διόλου, σύντροφοι! Εξ άλλου, από «χαρισματικές μούφες», τσούρμο η «Αριστερά της ανανέωσης» και γενικώς… χορτάτος. Γι’ αυτό και από την κριτική των «εμφανίσεών» του, παραβλέπω εντελώς την εκφραστική του υποτονικότητα και το «θεατρικό του έλλειμμα» (εκεί, άλλωστε, «ζωγραφίζει» ατάραχος ο… αστέρας Ψαριανός). Γιατί, όσο ελκυστικές και… διαδραστικές μπορεί να είναι αυτού του είδους οι επικοινωνιακές αρετές, δεν παύουν πολλές φορές να αποτελούν και το «ξέπλυμα» της πολιτικής ουσίας.

Με δεδομένη τη στέρηση τέτοιων φυσικών προσόντων, πολύ λογικό το ενδιαφέρον ενός (θα πω «μυημένου») ακροατή–θεατή, να εστιάζεται στο «νοηματικό μέρος» της «ομιλίας–παράστασης» και, κατ’ επέκταση, στην ταυτότητα του περιεχομένου της. Ήγουν, στη δομή και τη λειτουργικότητα του λόγου, την ευκρίνεια των επιχειρημάτων, αλλά και την «πλαστικότητα» του γνωστικού της πεδίου. Με αυτά (και μόνο με αυτά) «αναμετρώμενος» ο Σπύρος Λυκούδης… εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής! Τόσο απλά…

Θα το πω χωρίς πολλές περιστροφές: ο Σπύρος Λυκούδης είναι ένα στέλεχος πολύ χαμηλών προσδοκιών και απαιτήσεων. Είναι από αυτές τις «κομματικές ασημαντότητες» της καθ’ ημάς Αριστεράς που –ασχέτως ιδεολογικού φάσματος– μετέτρεψαν το «επαναστατικό βίωμα» σε βιοπορισμό και… ένσημο. Που στέρεψαν από «κοινωνική αγωνία» και εξελίχθηκαν σε απλοί διεκπεραιωτές και διαχειριστές μιας ιδιόμορφης γραφειοκρατίας, εξόχως μίζερης και καταθλιπτικής.

Μέρος αυτής της «ιεραρχίας» είναι και ο Σπύρος Λυκούδης. Ένας μέτριος, τυπικός και προβλέψιμος αριστερός που, όταν αποφασίσει να κινηθεί έξω από τα «όρια ασφαλείας» που του παρέχει η «κομματική σιγουριά», τότε απομυθοποιείται και ακυρώνεται μέχρι… εξευτελισμού!

Χρησιμοποιώ την τελευταία (κρίσιμη) λέξη με βαθιά επίγνωση της σοβαρότητας που περικλείει. Και εξηγώ: δικαίωμα τού κυρίου Λυκούδη να θέλει να πάει η ΔΗΜΑΡ με την ΕΛΙΑ και το Ποτάμι. Δικαίωμά του να θέλει να συνευρίσκεται και να… διαλογίζεται με τον Βενιζέλο και τον Σταύρο. Όμως, όταν αυτές οι διαθέσεις και οι κινήσεις συνοδεύονται με το πιο αγενές και αμετροεπές φέρσιμο στον Φώτη Κουβέλη, τότε η ασημαντότητά του αποκτά και χαρακτηριστικά αχαριστίας. Και ως γνωστόν, ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο.

Υ.Γ.:

Με την ευκαιρία, θέλω να τονίσω την ευγενή, άμεμπτη και άκρως πολιτική στάση του Βασίλη Τραϊφόρου στην κρίση της ΔΗΜΑΡ. Ένα εξαιρετικό δείγμα υπευθυνότητας, νηφαλιότητας, σεβασμού και σοβαρότητας.