ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ

Το παρακάτω σχόλιο θα μπορούσε να είναι και η επιτομή της αντίληψης που κυριαρχεί σήμερα στο «τουριστικό μας ιδεώδες». Αυτό που κάποτε ευφυώς ο Μάνος Χατζιδάκις περιέγραψε ως τη «συλλογική μας εκπόρνευση». Το παραθέτω, αντιγράφοντάς το επακριβώς:

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ

ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΝΕΚΡΟΚΑΣΑ

ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ,

ΑΠΟΡΩ ΠΟΙΟ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΕΡΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩΝΤΕΣ Η ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ???

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΩΝ ΙΔΙΑ ΜΥΑΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΛΕΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ

3 ΜΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ 3 ΜΗΝΕΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΥΡΩΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ... ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ???

Θεωρώ ότι δεν έχει καμία σημασία να δημοσιοποιήσω την ταυτότητα τού εμπνευστή αυτού του πονήματος, παρά το ότι το όνομα και η φωτογραφία του «στολίζουν» αυτάρεσκα τα διαδικτυακά του λεγόμενα. Όχι βέβαια πως δε θα άξιζε τον κόπο –από τη στιγμή μάλιστα που «ακούγεται» ότι έχει αναλάβει και «ημι-θεσμικό ρόλο» στο φετινό (λέμε τώρα) Φεστιβάλ Θάσου!– αλλά επειδή η συγκεκριμένη «φιλοσοφία» τείνει να εξελιχθεί σε «κοινό μας όραμα», νομίζω ότι θα υποβαθμιζόταν εντελώς η τραγικότητά της, αν απομόνωνα την άποψή μου στα επίπεδα μιας «προσωπικής αντιπαράθεσης». Κι επειδή ακριβώς έχουμε να κάνουμε με μία «λογική» που «περιγράφει» με απόλυτη σαφήνεια το νεοελληνικό μας παράδοξο (ήγουν, την κατάργηση της νομιμότητας όταν αυτή δε μας εξυπηρετεί), «βγάζω» εξ αρχής από το «κάδρο της δημοσιότητας» τον εν λόγω… φορτωμένο!

Το ότι μία τέτοια αντίληψη–επιθυμία συνυπάρχει συνήθως με «μαγκιές» και με «αντριλίκια» (ικανά πολλές φορές να λειτουργήσουν και ως ιδεολογικό εφαλτήριο για άλλου «επιπέδου» απειλές και εκφοβισμούς), δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Καμία εκτροπή προς την ανομία δε μπορεί να «στεριώσει» χωρίς την «αξιοποίηση» των συλλογικών ορμέμφυτων και την κατ’ εξακολούθηση πώρωσή τους. Χωρίς τη «χαλάρωση» των «κοινωνικών δεσμών» και τη δημιουργία ενός νέου «μύθου», σύμφυτου και συμβατού με το «ήθος της ιδιοτέλειας». Χωρίς την υπονόμευση των δυνατοτήτων διαλόγου και συνεννόησης. Χωρίς την κατάργηση (μέχρις… αποκηρύξεως) κάθε αντίθετης άποψης (πόσο μάλλον όταν αυτή εκτιμάται και ως μειοψηφούσα). Χωρίς ισοπεδωτικές συγκρίσεις με παραληρηματικούς αφορισμούς (κραυγάζουν τα περί «άνισης προσφοράς» στο κράτος ανάμεσα στους «καταγγέλλοντες» και τους «επαγγελματίες») και χωρίς τη μεθοδική χρήση λεκτικών βιαιοτήτων (εδώ με «ευχές» του τύπου: να μπουν στη νεκρόκασα).

Τι είναι όμως αυτό που κάνει έναν επαγγελματία –άλλως και… μεροκαματιάρη– να εκφράζεται με τέτοιες «ανθρωποφαγικές» διαθέσεις; Τι τον ωθεί σε γλωσσικές εξάψεις που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παραπέμπουν ευθέως σε «βεντέτες» και «ξεκαθαρίσματα»; Γιατί μετέρχεται λύσεις «κοινωνικού αυτοματισμού» για να υποστηρίξει το (κατ’ αυτόν) ιδανικό «μοντέλο ανάπτυξης»; Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το δικαίωμα τέτοιων πρωτοβουλιών το παρέχει (απλόχερα πια) ένα ολόκληρο «σύστημα αξιών» που κάνει τα πάντα για να μειώσει το κύρος και τη σπουδαιότητα των συλλογικών δράσεων (άρα αυτήν καθ’ αυτήν την κοινωνία) και να μετατρέψει το «ατομικό συμφέρον» σε «νομιμοποιημένο τσαμπουκά». Με ό,τι πρότυπα αυτός παράγει.

Κι επειδή όλο το ελληνικό οικοδόμημα του τουρισμού στηρίχθηκε επάνω σε αυτήν την «αρχή» και σε αυτήν την νοοτροπία, ερχόμαστε σήμερα να «θερίσουμε τις θύελλες» που «έσπειραν οι άνεμοι» των ανίκανων, αμόρφωτων, απολίτιστων και αδαών παραγόντων τού «μεταπολιτευτικού κύκλου». Αυτό ζούμε τώρα, αλλά στο «πολύ τσιτωμένο». Ζούμε –και «πληρώνουμε»– την πλήρη ανυπαρξία «εθνικού σχεδιασμού» για τον τουρισμό. Την απουσία μιας οργανωμένης «τουριστικής κουλτούρας». Την απόλυτη στρέβλωση τού «αναπτυξιακού οράματος».

Σε αυτό το «χαώδες τοπίο» που καθημερινά το επιδεινώνουν η επαγγελματική ανασφάλεια και ο (κατά βάση «άρρωστος») ανταγωνισμός, ακούγεται φυσιολογικό ένα «στράβωμα του ματιού» στην τήρηση της νομιμότητας. Ένα «δε γαμείς, μωρέ…»! Που στο συγκεκριμένο σχόλιο–προτροπή μπορεί να εκφράζεται επί της διευρύνσεως του ωραρίου και τη «σιωπηρή ανοχή» στην (έτσι κι αλλιώς «βάρβαρη») νυχτερινή ηχορύπανση, αλλά ποιος άραγε μπορεί να μας εγγυηθεί (με πρόσχημα πάντα τους «τρεις γαμημένους μήνες») ότι όλο αυτό δεν μπορεί αύριο να αφορά και στην καταπάτηση των παραλιών, την «ιδιωτικοποίηση» του δημόσιου χώρου, την εξαφάνιση των υγειονομικών ελέγχων, τη φορολογική… ζούλα!

Εν προκειμένω: όσο οι αυτοδιοικητικές εκφράσεις των «μικρών τόπων» αδυνατούν να διευθετήσουν δημοκρατικά και ειρηνικά τις «κοινές μας ανάγκες», οι λεκτικοί υπαινιγμοί και οι λαϊκίστικοι κουτσαβακισμοί θα εξελίσσονται σε «εμφύλια πάθη». Με ό,τι μπορεί να σημαίνει (και να προδιαγράφει) μία τέτοια εξέλιξη. Γι’ αυτό και η προτροπή: αντί να τα βάζουμε με αυτούς που (εξ αντικειμένου) έχουν το δίκαιο με το μέρος τους –αφού αυτά τα οποία  απαιτούν και διεκδικούν είναι και τα αυτονόητα– μήπως (μήπως λέω) να ζητούσαμε από τη Δημοτική αρχή να οριοθετήσει «ζώνες διασκέδασης» στα πρότυπα των πολιτισμένων χωρών;  Και μήπως τελικά να πάψουμε να βαράμε το σαμάρι, τη στιγμή που μας φταίει ο… γάιδαρος;