ΥΠΕΡ ΓΚΟΝΗ

Στην πρώτη της επίσκεψη στο Δημαρχιακό Μέγαρο, η κυρία Τσανάκα τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση ότι η διοίκηση του δήμου πρέπει να έχει συνέχεια. Ακούγεται λιγάκι τυπικό και προβλέψιμο, αλλά δεν παύει να είναι και σωστό. Φυσικά, μία τέτοια αναφορά δε θα είχε κανέναν ουσιαστικό λόγο αν γινόταν μόνο για τα ζητήματα που αφορούν στην καθημερινότητα της πόλης. Αυτά, ούτως ή άλλως, παραμένουν ίδια, παντός Δημάρχου και πάσας… ιδεολογίας. Εκεί όπου η νέα διοίκηση θα κληθεί να δώσει «εξετάσεις ειλικρίνειας» απέναντι στη δήλωση της αρχηγού της (αλλά και να αποδείξει με έργα και με πράξεις πόσο πολύ τη «νιώθει» και την πιστεύει) θα είναι  σε σχέση με τους τομείς και τους θεσμούς που –στον έναν ή τον άλλον βαθμό– συνδέονται με τις επιλογές του προκατόχου της.

Ήδη η κυρία Τσανάκα «σχεδιάζει» την επαναφορά–αποκατάσταση του Cosmopolis καταδεικνύοντας (εμμέσως πλην σαφώς) το λάθος του Κωστή Σιμιτσή να το «σβήσει» από τον «πολιτιστικό χάρτη» της πόλης και να το υποβαθμίσει σε φολκλορική ρέπλικα του Ήλιος και Πέτρα. Κι όλα αυτά, γιατί ήταν… έργο Εριφυλλίδη!

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει από το Σεπτέμβριο και μετά (και όχι από την επόμενη Άνοιξη) με το Φεστιβάλ Φιλίππων που, στα χρόνια του Σιμιτσή, βρήκε ένα μεγάλο μέρος από τον «βηματισμό» που του έλειπε, απέκτησε ταυτότητα και κύρος, συνδέθηκε (πολλές φορές και ιδανικά) με τον «ιστορικό σφυγμό» της πόλης, έδωσε σημαντικά δείγματα πρωτογενούς δημιουργίας και γενικά «βγήκε» από το τέλμα μιας απλής (ενίοτε και τεμπέλικης) διεκπεραίωσης.

Τη στιγμή αυτή, το Φεστιβάλ Φιλίππων δεν είναι μία «εσωτερική υπόθεση» της πόλης. Έχει προ πολλού ξεπεράσει τον μακροχρόνιο «επαρχιωτισμό» του και έχει εκτοξεύσει το καλλιτεχνικό του αποτέλεσμα και την οργανωτική του ποιότητα σε ζηλευτά ύψη. Σήμερα, το Φεστιβάλ είναι ο «ακριβός μας πολιτισμός». Και εκείνο το «αισθητικό μέσο» που επιβάλλει την πόλη ως τον μεγάλο «πολιτιστικό κόμβο» της Περιφέρειας. Κι όλο αυτό, καλείται να το διαχειριστεί για τα επόμενα πέντε «ευαίσθητα και σύνθετα» χρόνια η διοίκηση της κυρίας Τσανάκα.

Προσοχή όμως: όταν λέω να το «διαχειριστεί», δεν εννοώ να το «αντιγράψει». Δε λέω να το χρησιμοποιήσει ως πατιτούρα που πάνω εκεί θα κάθεται και θα (αυτο)σχεδιάζει ο κάθε φέρελπις (κατά βάση και αδαείς) «πολιτιστικός παράγων». Αυτό που λέω και επιμένω (άντε και προσδοκώ) είναι να εμπιστευτεί η κυρία Τσανάκα τον εμπνευστή αυτής της προόδου. Τον άνθρωπο που έδωσε «χαρακτήρα» και «όνομα» σε έναν θεσμό που μέχρι χθες πελαγοδρομούσε ανάμεσα στη γραφικότητα και την αρπαχτή. Αυτόν που κατάφερε να επαναφέρει το Φεστιβάλ στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος χωρίς το παραμικρό ίχνος ελιτισμού. Που του έδωσε αίγλη και λάμψη και το έκανε «θέμα» στο πανελλήνιο. Και το πρόσωπο αυτό –είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι– δεν είναι άλλο από τον Θοδωρή Γκόνη! Με όσες ενστάσεις και διαφορές μπορεί να εκφράσει και να επικαλεστεί κάποιος για τους «τρόπους» και τις «συμπεριφορές» του. Ακόμη και για τις επιλογές του.

Εδώ όμως μιλάμε για το αποτέλεσμα. Για το ίδιο το έργο. Κι αυτό –όπως και να το κάνουμε– «μιλάει» από μόνο του. Χωρίς «μεταφράσεις», χωρίς «επεξηγήσεις», χωρίς «υπονοούμενα». Καθαρά και ατόφια. Οπότε, ή το εμπιστεύεσαι, το εκτιμάς και το υπερασπίζεσαι μέσω του δημιουργού του ή το αφήνεις πίσω και πας για αλλά. Με τη δική σου πρόταση, με το δικό σου «αισθητικό βάρος», με τους δικούς σου ανθρώπους. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Απλά –και σε ό,τι αφορά το Φεστιβάλ– μία λύση που θα «κουμπώνει» στη δεύτερη εκδοχή, θα δοκιμάζει και θα θέτει συνεχώς σε αμφισβήτηση την ειλικρίνεια και την πίστη της δήλωση περί «συνέχειας». Με ό,τι θα «κουβαλάει» και θα σηματοδοτεί μία τέτοια –εν προκειμένω καλλιτεχνική– ανακυβίστηση.

Υ.Γ.:

Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είχε και άλλο «κεντρικό πρόσωπο». Ας πούμε του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου που, όλα αυτά τα χρόνια, αθόρυβα και συνετά, «γράφει ιστορία» με τις γνώσεις και την εργατικότητά του. Άρα, ο «κύκλος της συνέχειας» διευρύνεται κι άλλο…