Ο ΗΛΙΑΣ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ

Την τριανταπεντάχρονη θητεία του στα «κοινά» επικαλέστηκε ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ηλίας Παπαδόπουλος για να πραγματοποιήσει το «πολιτικό του come back». Προφανώς, θα εκτίμησε ότι η κοινωνία "πεθαίνει"  για τις βαθυστόχαστες αναλύσεις του και είπε να μην τις στερήσει από το λαό της. Οπότε… βγήκε στο μεϊντάνι! Κατά τι εφιαλτικό, αλλά αν είναι να μας τροφοδοτεί με τέτοια μαργαριτάρια, χαλάλι του. Να το επιχειρεί συχνότερα!

Τι ανάγκασε αυτόν τον τιτάνα τής σύγχρονης πολιτικής σκέψης να «σπάσει» τη μακροχρόνια σιωπή του και να βγει με τόση ορμή και πάθος (για… σπουδή, επιφυλάσσομαι) από το «κέλυφος» της βουλευτικής του σύνταξης; Θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι, η πρεμούρα του για την Ανάπτυξη! Καίγεται για επενδύσεις ο άνθρωπος, γι’ αυτό και μόλις άκουσε ότι πάνε να τις σταματήσουν αυτοί οι τρισκατάρατοι οι οικολόγοι (δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, κατά πώς απεφάνθη), είπε να το «πάρει επάνω» του και να… μας δώσει να καταλάβουμε. Όπερ μεθερμηνευόμενο: ποιος άκουσε τον Ηλία και δεν έπεσε κάτω από τα… γέλια!

Η αρχή τής κωμωδίας έγινε με την πομπώδη διαπίστωση ότι το «κλίμα» των ημερών είναι… επαναστατικό! Εντάξει, αναφορά στον Λένιν και τους Μπολσεβίκους δεν υπήρξε, αλλά τις αιχμούλες του τις άφησε: πρόκειται για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων προερχόμενη από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο που πάντα διαφωνεί κάθετα στις επενδύσεις… Και κάθομαι και σκέφτομαι τώρα εγώ: μέσα σε αυτούς τους «επαναστάτες» είναι και ο «σύντροφος» Σιμιτσής; Μήπως η Τσανάκα έγινε ξαφνικά… πασιονάρια; Το Τεχνικό Επιμελητήριο, Κρεμλίνο; Θα μας τρελάνεις, Ηλία μου; Να σου θυμίσω (μιας και… ου γαρ έρχεται μόνον) ότι σε κάθε «μεγάλη άρνηση» της τοπικής κοινωνίας για «επενδύσεις» αυτής της κλίμακας και της ποιότητας που εσύ προσδοκάς και ευαγγελίζεσαι, συμμετείχαν και πρωτοστατούσαν η Μητρόπολη, οι Δήμοι, τα Επιμελητήρια, οι Ομοσπονδίες, το Εργατικό Κέντρο, οι Επαγγελματικοί και οι Επιστημονικοί Σύλλογοι… Να ήταν όλοι αυτοί Συριζαίοι και Δημαρίτες, Ηλία μου;

Και πάμε παρακάτω: απευθύνεις μία ερώτηση στους «επαναστάτες» την οποία τη συνοδεύεις και με μία πολύ γενναία διάθεση. Λες: θέλω να ερωτηθούν όλοι αυτοί αν είπαν ποτέ «ναι» σε κάποια επένδυση. Αν σας πουν ένα «ναι» θα ζητήσω συγγνώμη… Ε, λοιπόν, ήρθε η πολυπόθητη ώρα γι’ αυτήν τη «συγγνώμη», αγαπητέ μου. Αυτοί όλοι ΔΕΝ είπαν «όχι» στην Επένδυση του Γυαλιού! Κι επειδή βλέπω ότι εκτός της σαρκός, ασθενεί και το πνεύμα (τι σου λέω τώρα, ε;), θέλεις να ρωτήσουμε την κυρία Γαρυφάλλου ποιοι της έκλειναν τις πόρτες στα υπουργεία; Μετά τη συγγνώμη όμως, για να μην ξεχνιόμαστε. Έπονται κι άλλα, βλέπεις.

Εν αναμονή λοιπόν της υλοποίησης τής μεγάλης του υπόσχεσης, ας κάνουμε ένα μικρό τουρ στο πολιτικό παρελθόν τού Ηλία Παπαδόπουλου μέσα από τη δικιά του αφήγηση, στην οποία εμπλέκονται οι προσπάθειες που κατέβαλε ως βουλευτής (ποτάμι ο ιδρώτας, ξέρετε) για την ανάπτυξη του νομού. Απολαύστε τον: Ξεκινήσαμε με το διαλυτήριο πλοίων σε περιοχή της Κεραμωτής. Ήρθε τότε ο  Μάργαρης ο καθηγητής  ο οποίος τεκμηρίωσε την άποψή του ότι δεν υπάρχει θέμα περιβαλλοντικό για την περιοχή. Μια περίοδο, από το 1996-2000, είχα διπλή ιδιότητα, του βουλευτή και του νομαρχιακού συμβούλου. Ο Βενιζέλος ήταν τότε υπουργός Δικαιοσύνης και έπρεπε να δημιουργήσει 7 σωφρονιστικά καταστήματα . Με ρώτησε τότε, γιατί είχαμε καλές σχέσεις,  αν θα ήθελα να γίνει ένα σωφρονιστικό κατάστημα στην περιοχή μας για να το «πουλήσω» και επικοινωνιακά . Πήγα στο νομαρχιακό συμβούλιο, το οποίο απέρριψε την πρόταση με το αιτιολογικό ότι έξω από τις φυλακές διακινούνται ναρκωτικά. Είναι δυνατό να πούμε ότι κλείνουμε τα πανεπιστήμια, στα οποία επίσης διακινούνται ναρκωτικά; Προηγήθηκε της σημερινής άρνησης,  η άρνηση για το Νατοϊκό λιμάνι της Ν. Περάμου, η άρνηση για την εγκατάσταση κεραίας στη Θάσο, όπου φτάσαμε στο σημείο να μην προσγειώνονται αεροπλάνα  ή μεγάλα τσάρτερ για να φέρουν τουρίστες στη Θάσο. Αυτό καταντάει μια στείρα άρνηση και κάθε άλλο παρά οικολογική θέση είναι.

Κοντή μνήμη, Ηλία μου. Ξεχνάς το ρεζιλίκι και το φιάσκο τού συγχωρεμένου του Μάργαρη στο Διοικητήριο; Ξεχνάς το περιβαλλοντικό και οικονομικοτεχνικό «τάπωμα» που του έκαναν όλοι όσοι αντιδρούσαν τότε στο διαλυτήριο (που καμαρώνεις κιόλας που το «ξεκινήσατε»); Ξεχνάς πώς τις «μάζεψε τις τεκμηριώσεις» του και την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια ο υπερεκτιμημένος σας (το «σας» πάει στο ΠΑΣΟΚ) οικολόγος;

Εμ, το άλλο με τις φυλακές; Καλά, έτσι κάνατε εσείς «δουλειές». Σας έστελναν οι υπουργοί να «πουλάτε» τις… επενδύσεις τους; Ωραία «κόλπα», Ηλία μου. Και… Βενιζελικά! Προπάντων! Πάντως, ως «ξεκάρφωμα», η δήλωση έχει την αξία της. Δείχνει με απόλυτη σαφήνεια τον τρόπο και το ήθος με το οποίο κυβερνούσατε. Και, φυσικά, τη σοβαρότητα που σας διέκρινε. Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τους «αντιδραστικούς φοβικούς» που στην «πέσανε» και στερηθήκαμε εμείς το τεράστιο έργο. Μπορείς να μας πεις τους αναπτυξιακούς δείκτες εκείνων των περιοχών που στα μέρη τους λειτουργούν σωφρονιστικά καταστήματα; Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να δούμε τι χάσαμε βρε αδελφέ (εκτός από τα… ναρκωτικά)! Τέλος, σε πληροφορώ ότι: άλλο «κεραία» κι άλλο ραντάρ και πως, παρά την νίκη του «θασίτικου αντάρτικου», τσάρτερ και αεροπλάνα προσγειώνονται κανονικά στο αεροδρόμιο! 

Ξέρω, εσύ είσαι κοσμογυρισμένος και είδαν πολλά τα ματάκια σου. Όπως τότε στο Αλγέρι. Να επαναλάβω την εμπειρία σου για να το εμπεδώσουν καλύτερα και οι αγωνιούντες αναγνώστες μου; Από το στόμα σου το άκουσα: Εγώ πήγα στο Αλγέρι, από όπου η χώρα μας προμηθεύεται φυσικό αέριο. Το σπίτι του πρέσβη, στο οποίο έμενα, ήταν λίγο πάνω από το λιμάνι που ήταν αυτά τα πλοία, τα LNG τα «καταραμένα» που πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας αέριο. Ποια βιομηχανική εγκατάσταση δεν έχει επικινδυνότητα; Οι υπάρχουσες δεν ρυπαίνουν; Ξέρω ότι ρυπαίνουν, αλλά τις δέχομαι γιατί απασχολούν κάποιες χιλιάδες ανθρώπους…

Τόμπολα, Ηλία! Με παράδειγμα το Αλγέρι καλέ, μόνο για καμηλιέρηδες μπορείς να μιλάς, κι άντε για κανένα Τζιμπούρ και Αμπτούν. Τα άλλα τα «εξωτικά», τι τα ήθελες; Το τερμάτισες το… τέρμιναλ!

Και τις αντοχές μας. Και θα το «έκλεινα» κάπου εδώ, αν δεν άρχιζες τις «συμβουλές» και «τας υποδείξεις» προς τον άμοιρο τον Θέμη τον Καλπακίδη, τον πρόεδρο του Αγροτικού Συλλόγου Καβάλας, ο οποίος «τόλμησε» να βγει και να αντιπαρατεθεί στα θεωρητικά σου μπουρδουκλώματα. Τις καταθέτω ως τελευταίο τεκμήριο του… ακαταλόγιστου: Δεν πρέπει μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο έργο να μένουμε στενά στην καλλιεργήσιμη γη. Μπορεί ο κ. Καλπακίδης να αλλάξει επάγγελμα! Εγώ έκανα 7 δουλειές. Εγώ έδωσα τη ζωή μου στα κοινά και περίμενα τουλάχιστον λίγο σεβασμό. Σιγά μη χάσεις το προεδρείο σου! Το πρόβλημα της ανεργίας το λύνεις απρόσωπα! Λέω, λοιπόν, ότι αν είναι να στερηθεί το επάγγελμά του για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας,  λύνεται το πρόβλημα απρόσωπα…

Άσε, τεράστιε! Καμία ζωή δεν έδωσες. Μια χαρά είσαι εσύ. Άλλοι είναι αυτοί που κρεμιούνται και σαβουρντάνε από τα μπαλκόνια. Και (δυστυχώς για εσένα) γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι τους «έσπρωξαν» στο κενό. Που θέλεις να αλλάζουμε και δουλειές, τρομάρα σου…

Ουφ, τα είπα και ξεθύμανα. Πάμε γι’ άλλα…