ΠΕΡΙ ΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ... ΟΡΕΞΕΩΣ

Όχι! Κανέναν λόγο δεν έχω να απολογηθώ επειδή αδιαφορώ ή δε γουστάρω το Air Sea Show. Και γιατί άλλωστε να το κάνω; Όπως κάποιος δεν «πεθαίνει» για να δει τη Νοσταλγία τού Ταρκόφσκι ή Το Λιβάδι που Δακρύζει του Αγγελόπουλου, έτσι και ‘γω δεν τρελαίνομαι για τα «σιδερένια ιπτάμενα». Όπως ο άλλος βαριέται αφόρητα να ακούει τον Jan Garbarek να φυσάει το σαξόφωνο ή τη Φαραντούρη να τραγουδάει συνοδεία του Charles Lloyd, άλλο τόσο κι εγώ με τους καπνούς και τα βεγγαλικά από τα… ακροβατικά αεροπλάνα. Όπως κάποιοι μπορεί να έχουν «χεσμένο» τον Τόμας Μαν, την Κατερίνα Γώγου ή τη Βιρτζίνια Γουλφ, το αυτό κι εγώ για τους «ριψοκίνδυνους πιλότους». Κι αν στα πλήθη σκορπά συγκίνηση και πατριωτικό πάθος η κρεμασμένη γαλανόλευκη από το επιβλητικό Apache, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει το «είμαι καθαρός» από μία αποφοίτηση του ΚΕΘΕΑ. Ξεκάθαρα πράγματα!

Θα μου πείτε, δεν υπάρχει περίπτωση… συγκερασμού και ταύτισης των «δύο κόσμων»; Για να πω την πικρή μου αλήθεια, όχι! Όμως για να το «λειάνω» λίγο και για να αποφύγω τις απολυτότητες και τους ισοπεδωτισμούς που αντιπαθώ, θα έλεγα πως «ίσως και να συνέβαινε». Αν (ας πούμε) αντικαθιστούσα το παράδειγμα τού Ταρκόφσκι και του Αγγελόπουλου με αυτό του Tom Cruise και του Nicolas Cage, τον Garbarek με τον… Σπανουδάκη, ή τη Γώγου με τη Δημουλίδου και το Ένα Στοιχειωμένο Σπίτι τής Βιρτζίνιας με τις Μάγισσες της Σμύρνης της Μάρας Μεϊμαρίδη! Τότε, ναι! Η τέχνη θα μπορούσε να είναι σύμμαχος των «επιδείξεων» και να συνυπάρχει με όλα τα είδη των θεαμάτων!

Τα λέω όλα αυτά για δύο λόγους: πρώτον, γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να επιλέγει τα «γούστα» του και τις προτεραιότητές του (οπότε, ας το πάρει το ποτάμι, όλα καλώς καμωμένα) και δεύτερον, γιατί αυτές τις ημέρες που βρίσκονταν σε εξέλιξη το «αεροπορικό event» ένιωσα να «πλάθεται» και να «πλανάται» ένας ιδιότυπος ρατσισμός απέναντι σε όλους εκείνους που εξέφραζαν διαφορετική (και όχι αντίθετη) άποψη γι’ αυτό που συνέβαινε στο αέρα. Οι «ρετσινιές» προς αυτούς; Κυριαρχούνταν από τα επίθετα τού μίζερου, του γκρινιάρη, του ανικανοποίητου, του οπισθοδρομικού και του κακοπροαίρετου. Πολλές φορές δε, έφταναν στο σημείο να ταυτιστούν με τους… εχθρούς της πόλης και τους σαμποτέρ του τουρισμού! Κι όπως συμβαίνει πάντα με αυτού του είδους τις «αντιπαραθέσεις» (κατά τη γνώμη μου, τεχνικές), αυτός που «κερδίζει τις εντυπώσεις» είναι εκείνος που συνθηματολογεί και λαϊκίζει ασυστόλως. Κοινώς, τα επιχειρήματα πάνε κατά διαόλου…

Παράδειγμα; Ας πούμε, ενώ κανένας δε μπορούσε να απορρίψει την άποψη ότι ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Μουσικής η πόλη αντί για νότες και μουσική άκουγε τον θόρυβο και τα «βογγητά» των F-16 (πράγμα που σημαίνει ότι ουδείς από αυτούς που καμώνονται για την «παιδεία και τον πολιτισμό» δεν είχε προνοήσει να μη συμπέσει μία τέτοια διοργάνωση με την ημέρα αυτή), εν τούτοις επέμεναν να «κολλάνε» αντικαβαλιώτικες ετικέτες και να «πετάνε» όλες εκείνες τις κοτσάνες των ημιμαθών και των αγραμμάτων περί… ολίγων και κουλτουριάρηδων!

Αυτό είναι φασισμός! Και η γνώμη σου να διαστρεβλώνεται –αφού κανείς δεν είπε να μη διεξάγεται το Air Sea Show– και να σε «στέλνουν» χωρίς δεύτερη κουβέντα στο περιθώριο και την απομόνωση με όρους «αυριανικής απαξίωσης». Κι αν μπορούσαν και στο… πυρ το εξώτερο.

Που, εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν είναι αργά!

Υ.Γ.:

Αλήθεια, ποιος έδωσε την άδεια να κρεμαστεί στο Κάστρο η τεράστια σημαία (που παραπέμπει ευθέως σε εκείνη της Χούντας); Ο δήμος; Η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων; Ή ήταν μία ευγενική προσφορά στο Air Sea Show τής (και στρατολάγνας) Πατριωτικής Κίνησης;