ΛΙΟΓΚΙΣΜΟΙ

Δυστυχώς, οι αραιές (πια) «εμφανίσεις» τού Βασίλη Λιόγκα συνοδεύονται όλο και πιο πολύ από κινήσεις και απόψεις που προκαλούν πίκρα και απογοήτευση. Και τονίζω το «δυστυχώς», γιατί με τον Βασίλη με συνδέουν βαθιά συναισθήματα και αξέχαστες στιγμές. Παιδιόθεν.

Γι’ αυτό και τα όσα πω εδώ, ξεπερνάνε τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε, οι ιδεολογικές και συντροφικές μου «υποθέσεις» με τον Λιόγκα, «τερμάτισαν» το 2010. Τότε που «άδειασε» με τον πιο άκομψο και αντιδεοντολογικό τρόπο την πιο ενδιαφέρουσα ενωτική προσπάθεια της τοπικής Αριστεράς. Και το «πούλημα» εκείνο θα συνοδεύει εσαεί τις εκτιμήσεις μου γι’ αυτόν. Οπότε, πάμε γι άλλα…

Την προσωπικότητα τού Βασίλη Λιόγκα την ορίζουν (ή και την καθοδηγούν) δύο πολύ έντονα χαρακτηριστικά: η (πανθομολογούμενη) εξυπνάδα του και η άκρατη φιλοδοξία του για «αρχή και εξουσία»! Συνδυασμός που –κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες– μπορεί να μετατρέψει το «συγκριτικό σου πλεονέκτημα» στον πιο ακραίο αμοραλισμό. Ιδίως όταν δεν κατορθώσεις να τον ελέγξεις και να το τιθασεύσεις από την αρχή.

Στο μεγαλύτερο διάστημα του πολιτικού του βίου, ο Λιόγκας κατάφερε και αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την έμφυτη εξυπνάδα του, την οποία φρόντισε να «τροφοδοτεί» συνεχώς με επιστημονική γνώση και «ιδεολογική καλλιέργεια». Την τελευταία δε, και με μία τάση –ενίοτε και… στοχευμένη– «ήπιας αποστασιοποίησης» από τον κομματικό του φορέα. Γιατί –γνωστό τοις πάσι– από ένα σημείο και μετά, η αλληλοεξάρτηση (ή και αλληλοεξυπηρέτηση;) μεταξύ του Λιόγκα και του ΚΚΕ υπερέβαινε κάθε μορφή… ταξικότητας!

Όμως με τον καιρό, θέλετε γιατί τα «χαλινάρια» του ΚΚΕ μπορούν ακόμη να «σφίγγουν» (πολλές φορές και ως… θηλιά) κάθε διάθεση ή απόπειρα προσωπικής αναρρίχησης, θέλετε γιατί ο ίδιος ο Λιόγκας δείλιαζε να «σπάσει αυγά», η «σχέση» αυτή γινόταν ολοένα και πιο ασφυκτική. Και αυτή που καταπίεζε συνεχώς τις «βλέψεις» και τις φιλοδοξίες του. Μοιραία –και ως φυσική συνέχεια τής «στέρησης» και της «υποταγής» στο 8%– αυτά που έρχονται να «αναλάβουν» πρωταγωνιστικό ρόλο είναι τα μύχια και τα… απωθημένα. Μόνον που, όταν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο, η «εξέλιξη» (άλλοι το λεν και… κατρακύλα) είναι αδύνατον να μην περιέχει το στοιχείο του αριβισμού και της… τομαρίλας. Για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή!

Ειλικρινά –και επειδή άλλοι, αρμοδιότεροι εμού, θα μιλήσουν για το θέμα του LNG– ποσώς με ενδιαφέρει πια η γνώμη του Βασίλη Λιόγκα για αυτά που απασχολούν και «καίνε» την πόλη. Και έχοντας χάσει προ πολλού την «έξωθεν καλή μαρτυρία» (πόσο μάλλον το «τεκμήριο της αθωότητας»), η κάθε του άποψη θα είναι και άλλο ένα δείγμα τής αχαλίνωτης ματαιοδοξίας του.

Η και… ματαιότητας;