ΤΑ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΕΝΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Ας τα πάρω τα πράγματα με τη σειρά για να αποδώσω και τα… δίκαια. Το Φεστιβάλ Παπαϊωάννου το χρωστάμε στον Στάθη Εριφυλλίδη. Επί της δικιάς του θητείας καθιερώθηκε και στα δικά του χρόνια έκανε τα πρώτα του «μουσικά βήματα», μερικά εκ των οποίων «σημάδεψαν» έντονα τον χαρακτήρα και την εξέλιξή του. Και για να είμαι ειλικρινής, διόλου δε με «χάλασε» το γεγονός ότι την καλλιτεχνική του διεύθυνση την είχε ο γιος του. Τουναντίον. Άλλωστε, εκ του αποτελέσματος, ο Γιάννης Εριφυλλίδης απεδείχθη πανάξιος στο ρόλο του.

Το δεύτερο που πρέπει να «κρατήσουμε» είναι ότι ο Κωστής Σιμιτσής δεν έπεσε στην ίδια (εγωιστική) λούμπα που έπεσε με το Cosmopolis. Διατήρησε τον θεσμό σε υψηλό επίπεδο και μάλιστα μέσα σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Και δε θα είναι υπερβολή αν πω ότι ήταν από τις λίγες περιπτώσεις που συμπεριφέρθηκε με τόση «πολιτική μεγαλοψυχία». Αυτά, για την… ιστορία.

Εδώ και χρόνια όμως, το πρόσωπο–καταλύτης τού Φεστιβάλ είναι ο Ιούλιος Παπαδόπουλος! Είναι αυτός που το «πονάει» σαν… παιδί του! Αυτός που πασχίζει για το καλύτερο. Που γεννοβολάει συνεχώς ιδέες και τις υλοποιεί με απίστευτο πάθος και μεράκι. Και με τον πρέποντα σεβασμό στους καλλιτέχνες και το κοινό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επικοινωνιακές υποστηρίξεις, χωρίς τη «μόστρα» που απολαμβάνουν τόσοι και τόσοι… Ο Ιούλιος Παπαδόπουλος είναι… ευλογία για το Φεστιβάλ. Ο άνθρωπός του!

Αυτά πιθανόν να είναι γνωστά σε πολλούς –ή τουλάχιστον σε αυτούς που παροικούν την… πολιτιστική μας Ιερουσαλήμ– αλλά ένιωσα βαθιά την ανάγκη να τα εκφράσω κι εγώ. Όχι ως μία «υποχρέωση» απέναντι σε έναν άνθρωπο που σέβομαι και εκτιμώ ιδιαίτερα –κι ας δεν έχουμε ανταλλάξει μέχρι τώρα ούτε μία καλημέρα– αλλά ως αφορμή για να πω μερικά πράγματα που αφορούν στο Φεστιβάλ αυτό καθ’ αυτό, αλλά (και κυρίως) για να… προλάβω καταστάσεις. Αν δύναμαι και μπορώ.

Πρώτα όμως για το Φεστιβάλ. Οργανωτικά υπάρχει τεράστιο πρόβλημα σε σχέση με το χρόνο της διεξαγωγής του. Η πόλη δεν μπορεί να «σηκώσει» μέσα σε δύο μήνες δύο μεγάλους θεσμούς. Κι επειδή το Φεστιβάλ Φιλίππων, εκτός από την ιστορικότητά του, κουβαλάει και μία «ισχυρή λαϊκότητα» που το κάνει (σχεδόν) ακαταμάχητο, καιρός είναι να σκεφτούν οι ιθύνοντες του (πολύ πιο… ειδικού) Φεστιβάλ Παπαϊωάννου την ημερολογιακή του αλλαγή. Είναι πολύ κρίμα να «καταπίνεται» μία τόσο μεγάλη προσπάθεια, λόγω του… καλοκαιρινού ανταγωνισμού. Από τη στιγμή μάλιστα που οι χώροι των εκδηλώσεων (ειδικά φέτος) είναι άκρως… χειμερινοί. Μία «αλλαγή εποχής» θα δημιουργήσει καινούρια κίνητρα και άλλες… κινητοποιήσεις. Ενδεχομένως και μία (αποκαλυπτική) στροφή προς άλλους τόπους και αίθουσες. Και (γιατί όχι) και προς άλλο κοινό.

Μία τέτοια προοπτική, θα αναβαθμίσει το Φεστιβάλ και σε άλλα επίπεδα. Θα του δώσει την «προσωπικότητα» που του αξίζει, θα το κάνει «κυρίαρχο» και μοναδικό, θα το εμπλουτίσει με καινούρια στοιχεία και νέες «εφαρμογές».

Όσο για τις… καταστάσεις που θέλω να προλάβω; Στο «ψητό» αμέσως: μέσα στα πολλά που θα κληθεί να δώσει «εξετάσεις» σοβαρότητας και ευθύνης η νέα δημοτική αρχή, θα είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα συμπεριφερθεί σε όλους εκείνους που (κατά γενική ομολογία) πέτυχαν στο έργο που είχαν αναλάβει μέχρι τώρα. Αν δεν «τυφλωθεί» από «παραταξιακές σκοπιμότητες» κι αν δεν παρασυρθεί από προεκλογικές υποσχέσεις. Και φυσικά, αν καταφέρει να δει πέρα από τα… δικά της παιδιά. Σε μία τέτοια προοπτική (ή θαύμα;), η ανανέωση της θητείας τού Ιούλιου Παπαδόπουλου, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αλλά είπαμε. Αν…