ΚΑΙ ΚΑΛΑ... ΦΕΣΤΙΒΑΛ!

Διαβάζω τον «εναρκτήριο λόγο τής ποιήτριας Ανδρομάχης Διαμαντοπούλου Φιλιππίδου στο Φεστιβάλ Δήμου Θάσου 2014» από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον προαύλιο χώρο τού Αρχαιολογικού Μουσείου. Εντός του –και ανάμεσα σε διάφορες «ελληνοπρεπείς» μεγαλοστομίες, τουριστικούς μεγαλοϊδεατισμούς και τοπικές εξάψεις φολκλορικού κλέους– εντοπίζω την παράγραφο «όλα τα λεφτά» την οποία και αντιγράφω:

Ναι, σήμερα για άλλη μια φορά αγγίζουμε το μαρμαρολαξεμένο σώμα της

με Αγάπη, γιατί πείτε μου στ’ αλήθεια πείτε μου, μήπως και αυτό το Φεστιβάλ που τώρα δα όλοι μαζί ανοίγουμε, δεν είναι ένα Φεστιβάλ Αγάπης για το νησί μας, μιας και στο μεγαλύτερο μέρος του στηρίζεται και πάλι στην γενεσιουργό δύναμη του Εθελοντισμού;

Ευχαριστώ, για την μεγάλη τιμή που μου κάνετε όλα αυτά τα χρόνια να ανοίγω με τα λόγια μου το Φεστιβάλ Δήμου Θάσου.

Και να, δείτε ανοίγει μέσα στα χέρια μας το Φεστιβάλ σαν όστρακο και μας  προσφέρει  μαργαριτάρια…

Φλουρί Κωνσταντινάτο η πανσέληνος στη Θάσο

Μας κερνά καλοκαιριού κουφέτα … 

Για ευνόητους λόγους, παρακάμπτω τη λέξη «μαργαριτάρια» –μιας και ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως– και «στέκομαι» στους «ύμνους» περί Εθελοντισμού. Και παρ’ ότι το όλο «ποιητικό πόνημα» θα μπορούσε να ήταν εξ αρχής θέμα αισθητικής, εν τούτοις, στην περίπτωση αυτή είναι βαθύτατα πολιτικό. Και εξηγώ.

Ο εθελοντισμός είναι μία κοινωνική δραστηριότητα που επικουρεί. Δεν αναλαμβάνει. Οι εθελοντές και οι εθελόντριες μπορεί να διαθέτουν τεράστια «αποθέματα προσφοράς», αλλά αυτό δεν τους κάνει απαραίτητα «γνώστες» και «ειδικούς». Γι’ αυτό και από μόνος του ο εθελοντισμός δεν μπορεί να είναι «γενεσιουργός δύναμη», αφού οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύσσεται, εμπεριέχουν –έντονα, θα έλεγα– το στοιχείο τού ερασιτεχνισμού και του… χομπισμού.

Το Φεστιβάλ όμως είναι μία πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση που ουδεμία σχέση έχει με «τοπικές συνταγές» οι οποίες –κατά τεκμήριο– εναλλάσσονται με φύρδην μίγδην εκδηλώσεις από καλλιτεχνίζοντα σχήματα και «ντόπιους δημιουργός». Που, δε λέω, καλοί και χρήσιμοι και άξιοι μερικές φορές –και κρατήστε το «μερικές»– αλλά αυτό δεν τους κάνει απαραίτητα και… πρωτοπορία. Και ένα σοβαρό Φεστιβάλ, εκεί ακριβώς κρίνεται: στην πρωτοπορία του! Στο αν ανοίγει νέους δρόμους. Στο αν κομίζει κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Στο αν δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αναδειχθούν καινούρια πράγματα, φρέσκες ιδέες, νέοι δημιουργοί. Στο αν κατορθώνει να γίνει το μέσο μιας κοσμογονικής ανησυχίας!

Το Φεστιβάλ Θάσου –που μπορείς να πεις ότι «προέκυψε» και ως προεκλογική εξαγγελία– δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «πολιτιστικό αναμάσημα» που παραπέμπει ευθέως στην «αβάσταχτη προχειρότητα» που διακρίνει το σύνολο σχεδόν των αυτοδιοικητικών δραστηριοτήτων. Ένα Φεστιβάλ χωρίς όραμα, χωρίς στόχο, χωρίς προσωπικότητα. Και με κυρίαρχο στοιχείο του, ένα «τοπικιστικό φρόνημα» που η γραφικότητά του αγγίζει πλέον τα όρια ενός «περίεργου» (ή και επικίνδυνου;) ελληνοκεντρισμού.

Τώρα, πώς γίνεται όλα αυτά να συμβαίνουν σε έναν δήμο που η τύχη το έφερε να διοικείται από έναν άνθρωπο «των γραμμάτων και των τεχνών», είναι να απορείς. Μην πω και να ανησυχείς…