Η ΦΑΙΔΡΑ, Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Η ΑΝΝΑ, Η ΙΩ

Ημερολόγιο μίας ημέρας. Μήνυμα στον υπολογιστή. Η Φαίδρα θέλει να γίνετε φίλοι στο Facebook. Τη θυμήθηκα. Εκείνο το κορίτσι από την Ποταμιά. Δεκαεπτά; Δεκαοκτώ; Το πολύ. Λεπτοκαμωμένο και γλυκύτατο. Το πρωτοείδα σε μία προεκλογική συγκέντρωση στον Ταρσανά. Θα μιλούσαν για το περιβάλλον και τον τουρισμό η Όλγα, ο Τάκης και ο υποψήφιός μας, ο Βασίλης Παπαφιλίππου. Καθόταν κι άκουγε με υπομονή. Μακράν η νεότερη. Κάτι σημείωνε. Άκουγε και σημείωνε. Παραδίπλα μου ήταν και την πρόσεχα. Δε ρώτησα να μάθω. Ήταν τόσο καλή η αίσθηση και η αύρα, που μου αρκούσε. Μετά, μέσα στη γενική αμηχανία που μεσολαβεί πάντα ανάμεσα στις ομιλίες και τις ερωτήσεις, η μικρή είχε το θάρρος να σηκωθεί πρώτη και να ρωτήσει. Για τα λατομεία και πώς θα σταματήσει το κακό, για την κομποστοποίηση, για τις ακτές… για ένα σωρό. Ήθελα να προτείνω να σταματήσει εκεί η εκδήλωση. Συμβολικά. Ως ένδειξη τιμής στα νιάτα. Στο φως τους. Στη δροσιά τους. Σ’ αυτό που κάποτε είπαμε ελπίδα. Δεν το τόλμησα. Τι κι αν το μετάνιωσα. Η ιστορία γράφτηκε.

Η καλή μας η Θέρμα γαυγίζει τον απέναντι γάτο που, ατάραχος εντελώς, της σπάει κάθε μέρα τα νεύρα με τα αργά του περάσματα. Διαβάζω τις ειδήσεις της πόλης. Σελίδες για το LNG, ρεπορτάζ για κάτι ξεφτισμένες κινητοποιήσεις, τι είπε ο βουλευτής για τη ΔΕΗ… Τέτοια. Και μετά… να, μπροστά μου η Αγγελικούλα η Καφετζή, κούκλα σκέτη, πάνω από τις σκακιέρες. Πρωταθλήτρια Ελλάδας στα κορίτσια κάτω των 16 ετών στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων-Κορασίδων, η Αγγελική μας. Η δική μας. Σα μια εικόνα από παλιά να περνάει από τα μάτια μου. Μια σταλιά παιδάκι στη θάλασσα του Σωτήρος. Κοπέλα ολόκληρη τώρα, να λάμπει μέσα στη θαυμαστή της σεμνότητα.

Διασχίζω την Ομονοίας με προορισμό το λιμάνι. Ευθεία για το πλοίο της γραμμής των οκτώ. Βιαστικός και αφηρημένος. Πόσες χιλιάδες βήματα σε αυτό το πεζοδρόμιο. Από τα οκτώ μου, πάνω–κάτω η Ομονοίας. Κάτι τέτοια θα σκεφτόμουν και άργησα να συνέλθω από τον χαιρετισμό. Η Ασπασία με την κόρη της την Άννα. Δυο μέτρα κοπέλα. Κάθε φορά που τη βλέπω, είναι σα να έχουν προστεθεί πόντοι στο λαμπρό της μπόι. Λέμε τα τυπικά. Τι κάνει ο Κώστας, ο μικρός τους ο Γιάννης που υπεραγαπώ, πότε θα έρθουν για διακοπές… Και τότε μαθαίνω ότι πιθανόν να στερηθούμε για φέτος τα κοινά μας μπάνια γιατί η Άννα φεύγει για προετοιμασία με την Εθνική Κορασίδων τού βόλεϊ και μετά «καρφί» για το Βαλκανικό Πρωτάθλημα! Η θεά μας η Τσουκαλά στην Εθνική!

Στο πλοίο βρίσκω τον Γιώργο Παπαφιλίππου και την Ελένη τη Σακαλή. Κατάστρωμα στην πιο όμορφη ώρα. Έχει δροσιά και γύρω μας πολλά νέα παιδιά. Ζευγάρια από άλλες χώρες. Μπερδεύονται γλώσσες και συναισθήματα. Χάδια γεμάτα λατρεία. Βλέμματα. Η αναμονή για τη στεριά. Μας χαιρετάει ο Γιάννης ο Καραβάς και κάθεται στο μπροστινό κάθισμα με την Ελένη και την κόρη τους την Ιώ. Τρισχαριτωμένη. Κρατάει ένα βιβλίο. Προσπαθώ να διαβάσω τον τίτλο. Χούι παλιό αυτό. Μη δε δω τι βιβλίο διαβάζει ο άλλος. Φεντερικό Γκαρθία Λόρκα, Ποιήματα! Ξάφνιασμα και θαυμασμός μαζί. Θέλω να της μιλήσω. Να της ρωτήσω γιατί τον Λόρκα. Μεσολαβεί ο πατέρας της και τη φωνάζει κοντά μας. Η Ιώ έχει πάθος με την ισπανική γλώσσα και διαβάζει τα ποιήματα κατευθείαν από το πρωτότυπο. Έδωσε στην Οδοντιατρική, αλλά το όνειρό της είναι να ταξιδεύει και να μαθαίνει ξένες γλώσσες. Ψάχνουμε να βρούμε την Παντέρμη από το Romancero Gitano…

Φάνηκε η στεριά. Ήρθε η μυρωδιά από τα πεύκα ανακατεμένη με την αλμύρα. Και μέσα μου ένα τραγούδι.

Δε μας ανήκει τίποτα

Είναι όλα δανεικά απ’ τα παιδιά μας.

Στη Φαίδρα, την Αγγελική, την Άννα, την Ιώ. Τα κορίτσια από ένα ημερολόγιο ημέρας.