ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΡΕΖΕΣ

Δημοκράτες άνθρωποι είμαστε, οπότε και στη μαλακία ακόμη, δείχνουμε την… πρέπουσα ανοχή. Όσο «χοντρή» κι αν είναι. Και μη νομίζετε ότι μιλάω γι’ αυτήν που… τυφλώνει. Όχι. Για την άλλη λέω. Για εκείνη του μυαλού και της σκέψης. Για εκείνη που, συχνά–πυκνά, «εκσπερματίζεται» ως (και καλά) λογισμός και εξυπνάδα και διεκδικεί μερίδιο στο δημόσιο λόγο. Λόγο ύπαρξης στους κοινούς μας προβληματισμούς. Στις καθ’ ημάς αγωνίες.

Στο εν λόγω σπορ, τα τελευταία χρόνια ξεχωριστή θέση κατέχουν οι νεοφιλελεύθεροι στοχασμοί τού Θάνου Τζήμερου οι οποίοι (και πώς αλλιώς, δηλαδή) τυγχάνουν και της ευρείας «επικοινωνιακής καταναλώσεως» από όλα εκείνα τα Μέσα που συγκροτούν το υπέρ των Μνημονίων μπλοκ. Από ΣΚΑΪ μέχρι Protagon κι από MEGA μέχρι Capital. Εννοείται πως χωρίς την «ευγενική χορηγία» των Αλαφουζομπομπολαίων και τη «φιλική προώθηση» των Πρετεντερομπάμπηδων, οι αρλούμπες του, το πολύ–πολύ να καταναλώνονταν μεταξύ των μελών του Tennis Club τής Εκάλης και των αποφοίτων του Κολεγίου Αθηνών. Αν και ο ίδιος, ακόμη… σπουδάζει!

Επειδή όμως ο Τζήμερος κάνει και ένα είδος «κομματικής λάντζας», χρησιμοποιείται και για πιο… λαϊκά θέματα. Αυτά που εξ αρχής περιέχουν το στοιχείο της πρόκλησης (για να τύχουν έτσι και της ανάλογης προσοχής) και αυτά που με τον τρόπο τους συμβάλλουν στην εξάπλωση ενός ιδιότυπου (αλλά απαραίτητου για το σύστημα) κυνισμού, ο οποίος καλύπτεται πίσω από λογικοφανείς προτάσεις και «προχώ» ιδέες. Όπως για παράδειγμα αυτές που ανέπτυξε πρόσφατα στο portal των Πρωταγωνιστών, στο πολύ «γαμάω» κείμενό του υπό τον τίτλο Μην Κάψετε την Ηρωίνη.

Η (λέμε τώρα) ρηξικέλευθη πρόταση–προτροπή απευθύνεται στο ίδιο το κράτος (και τους αντίστοιχους μηχανισμούς του) και αφορά σε όλη εκείνη την ποσότητα ηρωίνης (κοντά στους δύο τόνους δηλαδή) που «ανακαλύφθηκε» πρόσφατα σε βίλα των Βορείων Προαστίων και σε αποθήκες στο «λαϊκό» Κορωπί. Και για ποιο λόγο να μην την «αχρηστεύσουν» στην… υψικάμινο; Μα για να την μοιράσουν δωρεάν στους… πρεζάκηδες! Ακριβώς έτσι! Δωρεάν πρέζα στα… πρεζόνια. Όπου «πρεζόνια», εκατοντάδες εξαθλιωμένοι άνθρωποι που βιώνουν καθημερινά το σκληρό μαρτύριο τής εξάρτησης και γύρω από αυτούς χιλιάδες άλλοι (γονείς, συγγενείς, σύζυγοι, παιδιά) που «ζουν» συνεχώς μέσα σε έναν αέναο «κύκλο θανάτου».

Ο Τζήμερος, μιλώντας (και καλά στο πολύ «άνετο») τη «γλώσσα της πιάτσας» (κατ’ ουσίαν όμως τη γλώσσα τών εμπόρων και των μπάτσων) θέτει από την αρχή τους χρήστες στην κατηγορία των «απόκληρων» και των «ξοφλημένων». Γι’ αυτό και ο καθ’ όλα ρατσιστικός όρος του «πρεζάκια» αποκτά πλέον χαρακτηριστικά «ιδεολογίας». Μέσο για να αναπτυχθούν οι «ενδιάμεσοι» φόβοι και προκαταλήψεις. Να εδραιωθούν τα σύνδρομα της «κοινωνικής καθαρότητας». Και, εν τέλει, ένας «μεταμοντέρνος νεοναζισμός» που αντί για «φούρνους» και ξερονήσια, προτάσσει τη… «χρήση της αγάπης»!!!

Ναι! Όπως ακριβώς το διαβάζετε! Κι αν δε με πιστεύετε, ιδού και το... επιχείρημα: Καλέστε τους (η πολιτεία τούς τοξικομανείς) με ένα μήνυμα γεμάτο αγάπη, να τους πείτε ότι δεν τους θεωρείτε εγκληματίες, αλλά συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη, ότι η Πολιτεία θέλει να σταθεί δίπλα τους κι ότι μπορούν, μέχρι να αποφασίσουν να ξεκινήσουν θεραπεία απεξάρτησης, να παίρνουν τη δόση τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με ιατρική φροντίδα και με αποστειρωμένες σύριγγες…

Τι μας λέει ο (επικίνδυνος) σάχλας; Πως αντί να πάνε χαμένοι δύο τόνοι ηρωίνης (και μέχρι να αποφασίσουν οι χρήστες να μπουν σε πρόγραμμα απεξάρτησης), καλό θα ήταν να χρησιμοποιηθούν ως… νομιμοποιημένη δόση! Θέλετε και τα παρεπόμενα του σκεπτικού; Για διαβάστε:

1. Θα σωθούν ζωές που χάνονται από λάθος δόση.

2. Θα ανακοπεί η εξάπλωση των ασθενειών που προκαλούνται από μολυσμένες σύριγγες.

3. Θα σταματήσει η αγωνία των ναρκομανών και των οικογενειών τους για το πού και πώς θα εξασφαλίσουν τη δόση τους.

4. Θα πεθάνει, με ακαριαίο θάνατο, το κύκλωμα εμπορίας των ναρκωτικών. Θα σταματήσει -επίσης ακαριαία- όλη η εγκληματική δραστηριότητα αυτού του κυκλώματος, η εξαθλίωση και οι παράνομες πράξεις στις οποίες οδηγεί τους ηρωινομανείς (κλοπές, πορνεία κ.λπ.)

5. Θα χτυπήσετε και την κρατική διαφθορά, καθώς τα κυκλώματα των ναρκωτικών λαδώνουν τον κρατικό μηχανισμό, για να έχουν κάλυψη.

6. Τα χρήματα που τροφοδοτούσαν το έγκλημα θα μείνουν στη χώρα και στην παραγωγική οικονομία.

7. Θα καταγράψετε με αξιόπιστα στοιχεία τον αριθμό των εξαρτημένων.

8. Θα απομυθοποιήσετε την όλη διαδικασία καθώς ένα στοιχείο της γοητείας των ναρκωτικών (στην αρχή τουλάχιστον) είναι η αίσθηση της παράνομης ομάδας και η ψευδαίσθηση της συντροφικότητας που αυτή προσφέρει. Όταν ο ναρκομανής μπορεί να πάρει τη δόση του σε ένα προστατευμένο χώρο με τον γιατρό δίπλα του, «ξενερώνει». Όμως, η δωρεάν δόση είναι σημαντικό δέλεαρ για να την αρνηθεί. Έτσι σιγά-σιγά συνηθίζει το ελεγχόμενο περιβάλλον, παύει να φοβάται τις κρατικές δομές και εντάσσεται ευκολότερα σε πρόγραμμα απεξάρτησης.        

Πολύ ωραία για να είναι και αληθινά όμως. Θέλω να πω: από ποια επιστημονική εμπειρία προκύπτει πως ένας ηρωινομανής που έχει εξασφαλισμένη, νόμιμη και καθαρή δόση, θα σκεφτεί ποτέ να μπει σε Πρόγραμμα Απεξάρτησης; Με ποια στοιχεία η «δωρεάν δόση» γίνεται… δέλεαρ άρνησης; Τι θα γίνει όταν (με το καλό; με το κακό;) τελειώσουν οι δύο τόνοι; Πόσοι νέοι χρήστες –λόγω της ευκολίας πρόσβασης– θα έχουν «μπει στο χορό» τής εξάρτησης; Ποιος του είπε του Τζήμερου ότι δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι που θα ανακούφιζαν τους χρήστες και τις οικογένειές τους; Δεν άκουσε ποτέ πως υπάρχει και η λύση τής αποποινικοποίησης; Δε διάβασε τι λένε περί αυτής οι ειδικοί; Δεν έχει δει τα αποτελέσματά της σε όσες χώρες έχει εφαρμοστεί;

Το πρόβλημα της απεξάρτησης είναι καθαρά ζήτημα πολιτικής βούλησης. Κι αν ο Τζήμερος ήθελε πραγματικά να συνεισφέρει στον κοινωνικό διάλογο, θα έπρεπε (πριν απ’ όλα) να απαιτήσει κονδύλια που θα εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία των κρατικών (τονίζω: κρατικών) δομών απεξάρτησης, τη στιγμή μάλιστα που αυτές βρίσκονται σε πορεία κατάρρευσης (τυχαίο που μόνο στην περιοχή τής Θεσσαλονίκης λειτουργούν σήμερα πάνω από 17 ιδιωτικές «κλινικές απεξάρτησης»;). Θα έπρεπε να είχε αντιδράσει όταν κόβονταν τα προγράμματα τού ΟΚΑΝΑ για τη φροντίδα και υγιεινή των τοξικομανών στους δημόσιους χώρους. Και θα έπρεπε –καθότι και αρχηγός κόμματος, τρομάρα του– να είχε καταθέσει έγκαιρα τις προτάσεις εκείνες που θα βελτίωναν την κρατική παρέμβαση. Προτάσεις αντάξιες μιας πολιτισμένης χώρας που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή. Ένα σχέδιο νόμου που θα σέβεται και θα προστατεύει τους τοξικοεξαρτημένους και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Περί αυτών όμως… δεν ξέρω, δεν απαντώ ο Τζήμερος. Μούγκα!

Και λέω: μήπως τελικά όλη αυτή η «φιλολογία ενδιαφέροντος» είναι «στημένη» πάνω σε «αντιναρκωτικά μοντέλα» που «θέλουν» τον τοξικομανή να βρίσκεται μόνιμα σε «ελεγχόμενη χρήση» (άρα εξαρτημένο από την ίδια την… παραγωγό εξουσία) και όλο το θεραπευτικό πλαίσιο να ορίζεται από τα συμφέροντα των ιδιωτών; Μήπως με αυτές τις σκέψεις (που ο Θεός να τις κάνει τέτοιες) θέλει να «καθαρίσει» τις κρατικές ευθύνες, αποτεφρώνοντας τες στη… νεοφιλελεύθερη υψικάμινο; Γιατί, η τόση «ξαφνική αγάπη» τού Τζήμερου για τα… πρεζόνια, εμένα κάπου δε μου «κολλάει». Κάπου αλλού την κατευθύνει την… παραμύθα του.