ΑΥΡΑ ΑΠΟ ΖΕΦΥΡΟ

Μεγάλη ανοστιά το καλοκαίρι χωρίς θερινό σινεμά. Χωρίς τις παρέες που, από τα νιάτα μας ακόμη, συναντιόμαστε εκεί τα ήσυχα βράδια τού Ιουλίου και του Αυγούστου. Χωρίς τις μυρουδιές των αντηλιακών που προκαλούν μέθη παράξενη καθώς γλυκά ανακατεύονται με τις άλλες «κατά των κουνουπιών». Χωρίς την ανακουφιστική δροσιά μιας παγωμένης μπίρας. Τα σπόρια και το βραστό καλαμπόκι. Και χωρίς τον Χίτσκοκ να ξεμυτίζει απρόσμενα μέσα από ένα πλάνο πέντε–έξι δευτερολέπτων.

Ευτυχώς η πόλη δεν την στερήθηκε αυτήν τη χαρά και την ευτυχία. Από τότε που οι «πιονέροι» τού Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών αποτόλμησαν εκείνο το μεγάλο ταξίδι τού Ζέφυρου, το σινεμά «των άστρων και του φεγγαριού» έχει γίνει μέρος των συνηθειών μας. Κομμάτι τής ψυχαγωγίας μας. Το «κάτι» από τη ζωή μας. Ανεξάρτητα από τα «σκαμπανεβάσματα» των επιθυμιών και των αντοχών μας. Ανεξάρτητα από το μειωμένο μας πάθος και τη χαλαρωμένη μας πίστη. Ανεξάρτητα αν μας «πήραν τα χρόνια». Ο Ζέφυρος εξακολουθεί να είναι αυτό που λέει και το τραγούδι: μια άλλη πόλη μες στην πόλη. Γιορτινή, εγκάρδια και μυθική. Αυτή προπάντων…

Γι’ αυτό και χαίρομαι που βλέπω νέους ανθρώπους να σηκώνουν με διάθεση και επιμονή το «βάρος της ιστορίας» του. Που βρίσκονται στο ίδιο «πολιτιστικό κουλουάρ» που κάποτε το «έτρεξαν» ο Λευτέρης ο Κελβερίδης, ο Κώστας ο Κουγιουμτζόγλου, ο εμβληματικός Βασίλης Θεοδωρίδης, η Καλλιόπη η Τοροφία, ο Γιώργος ο Κολώνης, η Ζωή η Βυζοβίτη… Και είναι πολύ γόνιμο και σπουδαίο που εκείνη η «σκυτάλη» παραμένει ακόμη στην «κούρσα».

Από εχθές ο Ζέφυρος έχει ανοίξει την πόρτα του και μας περιμένει. Και θέλω να το πω από τώρα: οφείλουμε ένα δημόσιο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που αγόγγυστα και ανιδιοτελώς, με ελαχιστότατα μέσα και με μικρές –έως ανύπαρκτες– υποστηρίξεις, κατορθώνουν να οργανώσουν και να φέρουν σε πέρας ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό έργο. Και μάλιστα σε καιρούς που ο θρίαμβος τού «ιδιωτικού βίου» και οι ανθρώπινες αγωνίες για προκοπή και επιβίωση, εμποδίζουν συνεχώς τα «συλλογικά μας όνειρα».

Για το πρόγραμμα, τα καλύτερα! Εξαιρετικές ταινίες, ισορροπημένο κι αρμονικό μοίρασμα ανάμεσα σε νέες και παλιές παραγωγές, ιδανική κατανομή των κινηματογραφικών «σχολών», λιτό σε χρόνο και περιεκτικό σε «μηνύματα» και αναφορές.

Ξεχωρίζω: το τεράστιο (απ’ όποια μεριά και αν το κοιτάξεις) φιλμ του Γκοντάρ Με Κομμένη την Ανάσα. Το διαμάντι τού Αλεξάντερ Πέιν Nebraska με «οδηγό» τη συγκλονιστική ερμηνεία τού Μπρους Ντερν. Την «κάτι από Ρασομόν» ταινία τού Ιρανού Ασγκάρ Φαραντί Το Παρελθόν. Το εναρκτήριο Τέλειο Χτύπημα τού Τζιουζέπε Τορνατόρε και (φυσικά) τα… αγέραστα Πουλιά τού Χίτσκοκ.

Δε μένει παρά να σας ευχηθώ νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες…