ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ ΣΤΟ... ΡΙΟ

Τους πρώτους αγώνες Παγκοσμίου Κυπέλλου τούς παρακολούθησα για πρώτη φορά στο μακρινό (για τότε)… Ροδολίβος! Καλοκαίρι του ’70 και το τηλεοπτικό σήμα έφθανε θριαμβευτικά στη Σερραϊκή κωμόπολη, μετατρέποντάς την σε τόπο «ποδοσφαιρικού προσκυνήματος» ολόκληρης της Ανατολικής Μακεδονίας. Εκεί αισθάνθηκα για πρώτη φορά τη μαγεία τού Μουντιάλ, εκεί είδα μπροστά στα μάτια μου την τεράστια Βραζιλία κι εκεί ταυτίστηκα με τον πρώτο ποδοσφαιρικό μου ήρωα, τον Ζαϊρζίνιο. Σε πείσμα όλων των άλλων που όμνυαν στο όνομα (και το ταλέντο) του Πελέ.

Από τότε, τα Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου αποτέλεσαν μία ξεχωριστή τελετουργία στη ζωή μου, ισάξια με αυτήν που βίωνα τα κατοπινά χρόνια στον κινηματογράφο, το θέατρο, σε μια συναυλία. Γι’ αυτό και νοιώθω πολύ περήφανος που, από το Μεξικό του ’68 μέχρι τη Βραζιλία του 2014, ζήτημα είναι να στέρησα από τον εαυτό μου από δέκα–δεκαπέντε αγώνες!

Φέτος έχασα μόνο το Ρωσία–Βέλγιο. Ίσως γιατί κάτι δε με «τραβούσε» σε αυτήν τη Ρωσία. Ίσως γιατί ήταν η πιο άκεφη και βαρετή ομάδα τού Μουντιάλ με την πιο μίζερη και παλιομοδίτικη αγωνιστική συμπεριφορά. Όλα τα άλλα όμως τα… ρούφηξα! Λεπτό προς λεπτό και με όλες τους τις λεπτομέρειες. Κι ένα έχω να πω: ήταν το καλύτερο Μουντιάλ που παρακολούθησα μέχρι τώρα! Γεμάτο, χορταστικό, αγωνιώδες, απρόβλεπτο, συγκινητικό, γενναιόδωρο. Μοιραία λοιπόν και η δικιά μου (αργοπορημένη) αποτίμηση.

Στο υπερβολικό –και ολίγον αφελές– δίλλημα Γερμανία ή Αργεντινή, απαντώ ευθέως: Γερμανία! Όχι γιατί το γκολ τού (υπερτιμημένου) Γέτσε ανακήρυξε την ομάδα τού Γιοάχιμ Λεβ Παγκόσμια Πρωταθλήτρια (αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί και από την άλλη μεριά, αν ευστοχούσε ο Ιγκουαΐν ή ο Παλάσιο), αλλά γιατί η Γερμανία ήταν η επιτομή τής ΟΜΑΔΑΣ. Κι επειδή –πάνω απ’ όλα– το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, η κούπα πήγε σε αυτήν. Δίκαια και δικαιολογημένα.

Δεν ήταν ΟΜΑΔΑ η Αργεντινή; Από την άμυνα μέχρι το κέντρο, ναι. Και για να ακριβολογούμε, μέχρι τον υπερπολύτιμο Ματσεράνο. Μέχρι εκεί ΟΜΑΔΑΡΑ. Από… Μέσι και μπροστά όμως, λίγη έως ελάχιστη. Ίσως η μόνη Εθνική τής τελικής οκτάδας με το χειρότερο επιθετικό δίδυμο.

Η Ολλανδία θα μπορούσε να είναι και η νικήτρια τού Τουρνουά. Και γιατί το σύνολό της ήταν εξαιρετικά δουλεμένο από τον αριστοτέχνη Φαν Γκαλ και γιατί οι αθλητικές της προσωπικότητες έπαιξαν ισάξια του ονόματός τους και γιατί η τελική της κατάταξη κρίθηκε στα… σημεία. Αξέχαστη στιγμή, το μαγικό γκολ τού Βαν Πέρσι με την Ισπανία.

Το ότι η Βραζιλία έφτασε στους τέσσερις, ήταν «θαύμα» μετά… σκουντήματος. Η χειρότερη Βραζιλία από γεννήσεως ποδοσφαίρου. Σκεφτείτε μόνον ότι για πρώτη φορά οι καλύτεροι παίκτες της, προέρχονταν από τα… μετόπισθεν. Ε, πόσο να πας με Τιάγκο Σίλβα και Νταβίντ Λούις κορυφαίους; Όσο η Παρί και η Τσέλσι. Το πολύ…

Ποιες ομάδες έκλεψαν τις εντυπώσεις; Η Χιλή και το Μεξικό, σίγουρα. Η Κολομβία γιατί χάρισε μερικές αξέχαστες στιγμές και γιατί μας «πρόσφερε» τον Τζέημς Ροντρίγκεζ μαζί με την γκολάρα του στο ματς με την Ουρουγουάη. Η τελευταία –και για χρόνια η αγαπημένη μου– εξαντλημένη από ταλέντο και με τον Φορλάν στα (πολύ) κάτω του, το έριξε στα… δαγκώματα. Η Γαλλία, χωρίς τον Ριμπερί, στα φυσιολογικά της όρια. Μεγαλομεσαία! Το Βέλγιο και η Ελβετία, απλά αξιοπρεπείς, με την πρώτη να θυμίζει πού και πού τη «φουρνιά» τού Σίφο. Η Κοστά Ρίκα, συμπαθέστατη. Η Αλγερία, ανέλπιστα γοητευτική, με τους παίκτες της να παίρνουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, προσφέροντας το πριμ τους στους Παλαιστίνιους. Ύψιστη πράξη ανθρωπιάς. Μαζί με αυτήν του Μεσούτ Οζίλ που χάρισε το δικό του πριμ σε ίδρυμα της Βραζιλίας που εγχειρίζει άπορα παιδιά.

Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, μας… τελείωσαν. Η πτώση των «αυτοκρατοριών» στην πιο κραυγαλέα της μορφή. Νιγηρία, Ακτή Ελεφαντοστού, Γκάνα, Καμερούν, ωσάν τη γοητευτική αναρχία της αλάνας. Ιαπωνία, Ιραν, Ν. Κορέα, Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ονδούρα, τίμιες και εργατικές. Όσο για τις Βαλκάνιες Κροατία και Βοσνία; Πιθανόν να τους άξιζε κάτι παραπάνω. Ειδικά στη δεύτερη.

Και η Ελλάδα; Θαυματουργή! Μπορεί να μη σε ενθουσιάζει, αλλά καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Τελικά, πολύ σκληρή για να την… ξεγράψεις. Έλαμψαν: ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο Κώστας Μανωλάς, μας αιφνιδίασαν θετικά ο Κονέ και ο Χριστοδουλόπουλος, είχαν τις στιγμές τους ο Χολέμπας και ο Σάμαρης, αλλά μας απωθούσαν οι «αγριάδες» του Μανιάτη και του Τοροσίδη και μας ντρόπιασε η συμπεριφορά των απίθανων παραγόντων της ΕΠΟ απέναντι στον καθ’ όλα αξιοσέβαστο Σάντος. Αλλά, είπαμε: από πού χάθηκε η ευαισθησία και η σοβαρότητα για να τη βρουν οι κάφροι της Ομοσπονδίας;

Ειδική μνεία; Στον μεγάλο Φίλιπ Λαμ! Ποδοσφαιριστής «άλλης κλάσης». Διαχρονικός. Αν υπήρχε «ποδοσφαιρικό δίκαιο», την τελευταία δεκαετία θα έπρεπε να ανακηρύσσεται σε κορυφαίο όλων!

Τέλος, ένας μικρός πολιτικός σχολιασμός. Οι Εθνικές τής Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας «διδάσκουν» πώς θα μπορούσαν να είναι σήμερα οι κοινωνίες. Χωρίς φυλετικούς διαχωρισμούς, χωρίς περιθωριοποιήσεις, χωρίς αποκλεισμούς. Κορυφαίο δείγμα «εθνικών συμπεριφορών».