ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥΣ "ΑΘΛΙΟΥΣ"

Λένε πως η δημοκρατία και ο πολιτισμός μιας χώρας είναι συνάρτηση του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνησή της αντιμετωπίζει τις μειονότητες. Τους παρίες και τους αποκλίνοντες. Τους «διαφορετικούς». Μέρος αυτών των κοινωνικών ομάδων είναι και οι τρόφιμοι των φυλακών. Έτσι, η οποιαδήποτε απόπειρα να «ζυγιαστεί» η δημοκρατία και ο πολιτισμός τής Ελλάδας με βάση τις συνθήκες που επικρατούν στο «σωφρονιστικό» της σύστημα, θα αποκάλυπτε το πλέον αποτρόπαιο: ένα κράτος– εκδικητή που θεωρεί τον εγκλεισμό τιμωρία και τον κρατούμενο ως απόβλητο και στιγματισμένο.

Και ενώ όλη αυτή η αντίληψη περί «κρατουμένων» (αντίληψη καλά «δουλεμένη» και στο συλλογικό μας συναίσθημα) έχει φτάσει σε οριακό σημείο τη «λειτουργικότητα» των φυλακών, η κυβέρνηση προχωράει στην ίδρυση φυλακών υψίστης ασφαλείας που, στην «πολιτική τους μετάφραση», δεν είναι τίποτε άλλο από μία μορφή «λευκών κελιών» με πατέντα… Γκουαντάναμο! Το χειρότερο; Οι φυλακές αυτές θα είναι και… ιδιωτικών συμφερόντων, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και για την «ποιότητά» τους.

Με πρόσχημα την «τρομοκρατία» και το οργανωμένο έγκλημα, οι Έλληνες βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν –σε θερινό τμήμα, παρακαλώ– το πιο απάνθρωπο και εφιαλτικό νομοσχέδιο τής μεταπολίτευσης. Να βάλουν την υπογραφή τους σε μια «έμμεση ποινή κοινωνικού θανάτου», όμοια με αυτήν που υπαγορεύει η (εκ Ηνωμένων Πολιτειών προερχόμενη) θεωρία «αχρηστεύσεως των εγκληματιών». Κι όλα αυτά, όταν πριν από ένα χρόνο οι εκπρόσωποι τής Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν ακριβώς τα αντίθετα στην Επιτροπή Σωφρονιστικού Συστήματος τής Βουλής!

Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που οι βουλευτές τής συγκυβέρνησης «λακίζουν» επί τα χείρω, όμως εδώ πλέον μιλάμε για καταστάσεις που μας γυρίζουν σε εποχές βαρβαρότητας. Σε εποχές Αθλίων! Που καταργούν θεμελιώδη δικαιώματα και καταστρατηγούν κάθε έννοια μεγαλοψυχίας και συγχωρήσεως. Γιατί (κι ας μη μα διαφεύγει) εκτός από πολιτικό, το ζήτημα είναι και άκρως… θεολογικό αφού –όπως πολύ σωστά επισημαίνει και η Πρωτοβουλία Χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, του Νεοφασισμού και του Νεοναζισμού– το Ευαγγέλιο όχι μόνο δε θεωρεί τον φυλακισμένο υπάνθρωπο, αλλά τον ταυτίζει με τον ίδιο τον Θεάνθρωπο!

Στην «διαδικαστική» του μορφή, το νομοσχέδιο «μπάζει» από παντού. Το ότι το κριτήριο της «επικινδυνότητας» –αυτό δηλαδή που θα οδηγήσει τον κρατούμενο στα «λευκά κελιά» – θα το «διαχειρίζεται» μόνος του ο Εισαγγελέας Εφετών, αρκεί για να περιγράψει κανείς τους ιδεολογικούς του προσανατολισμούς και τις πολιτικές του προθέσεις. Οι οποίες –μέσα από μία βίαιη ψυχικά και σωματικά αγριότητα– οδηγούν και στην κατάργηση του δικαιώματος για κοινωνική επανένταξη. Ακόμη και τα αυτονόητα, στο βωμό της νέας θηριωδίας.

Κι όλα αυτά, διακόσια πενήντα χρόνια από την πρώτη έκδοση του έργου του Τσεζάρε Μπεκαρία Περί Εγκλημάτων και Ποινών, το οποίο έθεσε τις βάσεις για μία εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου με τον οποίο η πολιτεία και η κοινωνία αντιμετωπίζουν το σωφρονισμό των παραβατών του νόμου. Και πόσο τραγικά επίκαιρος τελικά ο Ντοστογιέφσκι μέσα από το Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων. Μα πόσο…