ΝΑ 'ΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ

Στην πρώτη του «μεγάλης διάρκειας» μετεκλογική συνέντευξη στο Νίκο Χαζαρίδη, ο απερχόμενος δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής κατέθεσε τις απόψεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα, εκτιμώντας ταυτόχρονα τα (κατ’ αυτόν) αίτια της πολιτικής του ήττας. Ειλικρινά –και σε σεβόμενος πάνω απ’ όλα τη «δύσκολη ώρα»– δε θα είχα κανέναν λόγο να παρέμβω σε ό,τι είπε ο φίλτατος Κωστής, αν ο ίδιος δε «φρόντιζε» να με «συμπεριλάβει» στις απολογιστικές του αφηγήσεις. Το πράττω μόνο και μόνο για την αποκατάσταση της τάξης και της αλήθειας. Μεταφέρω λοιπόν επί λέξει τα όσα… άκουσα:

Εδώ, ο συνεργάτης του σταθμού και της εφημερίδας (εννοεί το ALPHA Radio 88,6 και τη Νέα Εγνατία), ο Μπάμπης ο Γαμβρέλης που ξέρουμε βέβαια ότι ανήκει λίγο – πολύ, ας το πούμε έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ και ήταν υποψήφιος με τη Συμπαράταξη Πολιτών το 2010 και τώρα ήταν υποψήφιος στη Θάσο στον αντίστοιχο συνδυασμό, λέει: μας πώς είναι δυνατό να μη χάσει ο Σιμιτσής, όταν φιγουράριζαν στις συγκεντρώσεις του οι παλιοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμουνα το 2006 ή το 2000, ή το 1990… Ο κύριος Γαμβρέλης και άλλοι βέβαια, κάνοντας αυτή την επιδερμική ανάλυση, ήταν περισσότερο σαν αστεϊσμός, περισσότερο σαν κάτι «να ‘χαμε να λέμε»…  

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από το… τέλος. Ο Κωστής Σιμιτσής μεταχειρίζεται τον πλέον αντιδεοντολογικό τρόπο για να αντιμετωπίσει την κριτική (σωστή ή λάθος είναι μία άλλη, εντελώς διαφορετική υπόθεση) που του άσκησα μετεκλογικά και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου του 2014. Ξεπερνώντας αυτό το αόριστο και ισοπεδωτικό "και άλλοι βέβαια" να του υπενθυμίσω ότι η «τεχνική του μοντάζ» δεν είναι απλά άκομψη, αλλά και επικίνδυνη, αφού μπορεί να εκθέσει ανά πάσα στιγμή οποιονδήποτε τη χρησιμοποιεί. Πολλές φορές και ανεπανόρθωτα.

Εξηγώ: από ένα κείμενο διακοσίων εξήντα λέξεων, ο τέως δήμαρχος απομονώνει την τελευταία (άλλα όχι μείζονα) παράγραφο που αναφέρεται στην κομματική του ταύτιση με το ΠΑΣΟΚ και διά μέσω αυτής «τεκμηριώνει» τα περί «επιδερμικής αναλύσεως», «αστεϊσμών» και τα… «να ‘χαμε να λέμε». Όμως –και απορώ πώς του «ξέφυγε» αυτό του Κωστή– τα γραπτά έχουν την «κακιά συνήθεια» να μένουν εις το διηνεκές για κάθε ενδεχόμενο. Ενίοτε και για να… παίρνουν την εκδίκησή τους. Αν και όταν προκληθούν. Όταν συμβεί αυτό, είναι «υποχρεωμένα» να «επανέλθουν» για να «φρεσκάρουν» τις κοντές και επιλεκτικές μνήμες. Ιδού λοιπόν ξανά τα όσα καταλόγισα τότε στον Κωστή: 

Γιατί άραγε έχασε ο Κωστής Σιμιτσής; Το πρώτο πράγμα που (αβίαστα) μου έρχεται στο μυαλό, είναι γιατί εξαντλήθηκε. Οι δύο τετραετίες (μείον κάτι) αποδείχθηκαν αρκούντως πολλές για τους ώμους του. Αν ήταν «προσγειωμένος», θα είχε θέσει από την αρχή χρονικό όριο θητείας την οκταετία και τώρα θα είχε αποχωρήσει με «ψηλά το κεφάλι». Δεν το έπραξε. Και το γεγονός ότι δεν το αντιλήφτηκε έγκαιρα, δείχνει και το μέγεθος της αυτογνωσίας του.

Ο δεύτερος λόγος είναι το τεράστιο έλλειμμα άρθρωσης σοβαρού πολιτικού (και, κατ’ επέκταση, αυτοδιοικητικού) λόγου. Έλλειμμα που διόγκωσε σε υπέρμετρο βαθμό η «κενού περιεχομένου» δημοτική του ομάδα. Συνέπεια τούτου; Το ακατάσχετο τσαλαβούτημα σε «ό,τι προέκυπτε», ο ανύπαρκτος σχεδιασμός που συχνά παρέπεμπε σε δραστηριότητες ερασιτεχνικού σωματείου, το θολό όραμα που κατά τεκμήριο εξαντλούνταν μέσα σε «σκηνοθετικά ευρήματα» και τεχνοκρατικές ημερίδες, η πυροτεχνικού τύπου αντιμετώπιση του δημόσιου χώρου, η «αίσθηση φιλανθρωπίας»  που συνόδευε το κοινωνικό του έργο.

Ο τρίτος –αλλά εξ ίσου σοβαρός– λόγος, η αχαρακτήριστη έπαρση και αλαζονεία που υπέδειξε τον τελευταίο χρόνο η επικοινωνιακή του ομάδα. Υφάκι, υπεροψία, ξερολιά και απαξίωση (στα όρια της ύβρης) των πολιτικών της αντιπάλων, συνέθεταν ένα «κλίμα εκνευρισμού» που, συνήθως, φανερώνει και σημάδια διοικητικής κόπωσης και απορρύθμισης. Δυστυχώς εδώ ο Σιμιτσής «έχασε» και το τελευταίο του πλεονέκτημα (κάποτε και προτέρημα): αυτό της πολιτικής του παιδείας και αγωγής.

Τέλος –και δεν είναι να το προσπερνάμε– μέρος από την ευθύνη της ήττας «χρεώνεται» και στην «κομματική του καταγωγή». Και μόνον η εικόνα με την «πρώτη θέση πίστα» των φθαρμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις και ομιλίες, αρκούσε για να του γυρίσεις οριστικά την πλάτη. 

Ήλπιζα –βοηθούντος και του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε από τις εκλογές μέχρι σήμερα– ότι ο Κωστής Σιμιτσής θα ήταν κατά τι πιο προσεκτικός και προσγειωμένος. Ήλπιζα και στο ακόμη μεγαλύτερο και σπουδαίο γι’ αυτόν: η ήττα να τον κάνει σοφότερο και γενναίο να την παραδεχτεί, αναλαμβάνοντας τις (μεγάλες) ευθύνες του.

Το ότι ακόμη και τώρα επιμένει να ψάχνει να βρει «πατήματα αθωότητας», δείχνει και το μέγεθος της αυτογνωσίας του. Κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό της επιμονής του στη διαστρέβλωση.