ΑΠΟ ΤΟΝ "ΖΕΦΥΡΟ" ΣΤΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 (α' μέρος)

Με ένα ανέλπιστο κινηματογραφικό overdose «απειλούν» τη πόλη η Κινηματογραφική Λέσχη του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών και η Κινηματογραφική Ομάδα ΑΚ-46 του Αυτόνομου Στεκιού. Κατά τι πιο «ακαδημαϊκό» η πρώτη, με έντονες πολιτικές αναφορές η δεύτερη.

Από σήμερα και μέχρι την Κυριακή, στις οθόνες του Ζέφυρου και στο αυτοσχέδιο θερινό σινεμά της Κατάληψης Βύρωνος 3, θα προβληθούν πάνω από δεκαπέντε ταινίες από την τελευταία «εσοδεία» των ελληνικών παραγωγών. Ένα δημιουργικό πανόραμα, ζηλευτό από κάθε πλευρά.

Το αξιοσημείωτο με την Κινηματογραφική Λέσχη είναι ότι συνδυάζει τις προβολές με μία σειρά παράλληλων εκδηλώσεων που «φέρνουν» στο νου τις ένδοξες μέρες από το πλούσιο παρελθόν της. Τότε που η δραστηριότητά της δέσποζε στο «χάρτη των Λεσχών» και η λειτουργία της αποτελούσε πανελλαδικό πρότυπο και σημείο αναφοράς. Γι’ αυτό και το τριήμερο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών (που, για να είμαι ειλικρινής, είχα «χάσει τα ίχνη» της) μαζί με τα θέματα που θα απασχολήσουν τους εκπροσώπους του, αποκτά χαρακτήρα «κινηματογραφικής αφύπνισης» για την πόλη.

Οι ταινίες; Μία και μία. Οι παρουσίες; Εκλεκτές. Ο χρόνος και ο τόπος; Ιδανικός. Τι μένει; Η παρουσία μας. Και ιδού οι λόγοι για να είμαστε εκεί.

Η έναρξη του αφιερώματος ανήκει σε μία «παλιοσειρά» του ελληνικού σινεμά. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος «επιστρέφει» μετά από δέκα χρόνια «σιωπής» με μία ταινία «υπόκωφης βίας». Ο Εχθρός μου είναι ένα «πικρό σχόλιο» για τον «εντός μας φασισμό». Μία «σκοτεινή περιήγηση» στα ξενοφοβικά μας αντανακλαστικά και την «κοινωνική έξη» σε κάθε είδος αυτοδικίας. Το δικό της, ξεχωριστό στίγμα στην ταινία, δίνει η ερμηνεία του σπουδαίου Μανώλη Μαυρομματάκη. Ηθοποιάρα!

Η Τρίτη μάς «φέρνει» δύο κορίτσια από τη νέα «φουρνιά» των σκηνοθετών. Η Ελίνα Ψύκου μάς «συστήνεται» με την Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά (που παρεμπιπτόντως «έσκισε» όλο το χειμώνα με το ευρηματικό της προμοτάρισμα) και η Μαρία Ντούζα με Το Δέντρο και η Κούνια. Η ταινία της Ψύκου θα μπορούσε να είναι μία ιστορία για την ανάγκη του ανθρώπου να αφήνει τα ίχνη του μετά τον θάνατο του. Ευρηματικό σενάριο, λεπτή ειρωνεία, εξαιρετικοί ρυθμοί. Και ένας Στέργιογλου, «όλα τα λεφτά». Η Μαρία Ντούζου «διαπραγματεύεται» με ιδιαίτερη ευαισθησία μια «οικογενειακή συμφιλίωση» με φόντο τις αέναες μετακινήσεις φυλών και ανθρώπων. «Συμπαραστάτες» της, οι ερμηνείες της εκλεκτής Μυρτώς Αλικάκη και του αγέρωχου Ηλία Λογοθέτη.

Η Τετάρτη είναι όλη της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Προβάλλονται οι Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί, ο Μπαμπάς μου που μας «έρχεται» από το «μακρινό» 2002 και το σχετικά «φρέσκο» September. Η πρώτη («δοκιμασμένη» πια στο κοινό) «πλημυρίζει» από γλύκα, από ανθρωπιά και συγκίνηση, με τον μικρό Γιώργο Καραγιάννη να «κλέβει» την παράσταση μόνος του. Η δεύτερη είναι ένα «παράξενο» σχόλιο για τη μοναξιά, έτσι όπως αυτή βιώνεται μέσα από την απώλεια ενός σκύλου! Βαθειά συναισθηματικό φιλμ, λιτό στην αφήγησή του και  με τις σιωπές του να καταλήγουν σε μικρές εξομολογήσεις.

Το φινάλε της Πέμπτης καθορίζεται από την προβολή δύο ταινιών του Γιάννη Οικονομίδη. Του σκηνοθέτη που μοιάζει να μην αγαπάει διόλου τους ήρωες του. Με αυτό το «αφηγηματικό όπλο», ο Οικονομίδης «στήνει» την ασπρόμαυρη ιστορία του Μαχαιροβγάλτη, φτάνοντας σε οριακό σημείο τη σκοτεινιά και την αγριότητά της. Τέλος, το Μικρό Ψάρι «πατάει» πάνω στα χνάρια του νουάρ για να περιγράψει το τέλμα ενός πληρωμένου δολοφόνου τη στιγμή της απόλυτης ανατροπής. Στα συν της ταινίας, προσθέστε την ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη. Απλά, συγκλονιστική.

Δίλλημα μέγα; Τα φιλμ του Οικονομίδη συμπίπτουν με την έναρξη των προβολών στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Αλλά για όσα πρόκειται να συμβούν εκεί, ες αύριον…