ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΟΜΟΦΟΒΙΑ

Για να πω την αλήθεια, ουδόλως με ξάφνιασαν οι δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ με αφορμή τη δημόσια συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Γνωστά και αναμενόμενα τα όσα βγήκε και είπε για τα ομόφυλα ζευγάρια, το σύμφωνο συμβίωσης, τις υιοθεσίες. Μόνο μην κάνετε το λάθος να του προσάψατε συντηρητικά χαρακτηριστικά και αναχρονιστικές αντιλήψεις, γιατί έτσι θα τον ρίξετε στα… μαλακά!

Γιατί, εντάξει, πόσο άλλο να ανεχτείς την ιδεολογική του μούχλα και πόσο εύκολα να ξεπεράσεις το μονόχνοτο της κοινωνικής του δράσης, όταν οι απόψεις του για τα συγκεκριμένα θέματα ταυτίζονται απόλυτα με αυτές της Χρυσής Αυγής και με τα όσα κατά καιρούς εκτοξεύουν από άμβωνος οι διάφοροι κομπλεξικοί μισάνθρωποι της Ιεραρχίας; Εδώ πια, διαλύεται κάθε όριο ανοχής και οποιαδήποτε καλοπροαίρετη διάθεση κριτικής σού έχει απομείνει.

Το ξαναλέω όμως: δεν έπεσα από τα σύννεφα. Οι άνθρωποι –αργά ή γρήγορα– θα τον «έβγαζαν» τον φασίστα που έκρυβαν μέσα τους. Ήταν θέμα χρόνο να εκδηλώσουν και ανοιχτά τα σταλινικά τους ιδεώδη και τα «ψυχολογικά τους απωθημένα» για οτιδήποτε κινείται έξω από τα «ηθικά» τους στερεότυπα. Απόρροια, προφανώς, και της «θεωρητικής τους καθαρότητας».

Ταλαντεύτηκα πολύ για τον αν θα άξιζε τον κόπο να «χτενίσω» το ρατσιστικό κρεσέντο τού Κουτσούμπα και να αντιπαρατεθώ απέναντι στα «παθολογικά κουσούρια» που εκπέμπουν οι «διαπιστώσεις» του. Έκανα πίσω, όχι από κάποια αδυναμία –ούτως ή άλλως, οι θέσεις τού ΚΚΕ είναι πολύ «εύκολος αντίπαλος»– αλλά γιατί συνέπεσε να βρω την καταλληλότερη των απαντήσεων μέσα από μία ταινία. Κι αυτήν θα προτείνω ως τον καλύτερο «αντίπαλο» των αθλιοτήτων του.

Υποψιάζομαι ότι όταν πριν από δεκατέσσερα χρόνια προβλήθηκε το φιλμ του Τζούλιαν Σνάμπελ Πριν Πέσει η Νύχτα, ο Ριζοσπάστης δε θα του επιφύλαξε και την ευνοϊκότερη προβολή. Ενδεχομένως και να το «διέγραψε» επί τόπου από τα πνευματικά του ενδιαφέροντά. Και δε θα μπορούσε αλλιώς, αφού σε αυτό περιγράφονταν η ζωή τού Κουβανού ομοφυλόφιλου συγγραφέα Ρεϊνάλτο Αρένας και τα όσα βάρβαρα και εξευτελιστικά του «προσέφερε» η κυβέρνηση της Κούβας –και ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο– ένεκα της ομοφυλοφιλίας του.

Ταινία–μαστίγιο για το καθεστώς μιας χώρας που, από φωτεινό παράδειγμα επανάστασης (στην οποία τόσο πίστεψε από την αρχή ο Αρένας), κατέληξε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ένα «ιδεολογικό παραμάγαζο» των νεοσταλινικών του Κρεμλίνου, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν (και) για τις «σεξουαλικές μειονότητες».

Πέρα από τα ανθρώπινα δράματα που με συγκλονιστικό (μα και σκληρό) τρόπο περιγράφονται στη ταινία του Σνάμπελ, το πολιτικό ενδιαφέρον εστιάζεται στα σπάνια κινηματογραφικά ντοκουμέντα που «εισβάλλουν» στη ροή της ταινίας και οριοθετούν τις σχέσεις της Φιντελικής Κούβας με τους… παραστρατημένους! Σε αυτά, κυρίαρχη θέση έχουν τα «διδακτικά» αποσπάσματα από τις μακρόσυρτες ομιλίες του Κάστρου τα οποία στοχεύουν στην «ηθική προστασία» της Επανάστασης και την με κάθε μέσο απομόνωση (έως τελικής πατάξεως) των… έκφυλων και των κίναιδων!

Τι επεφύλαξε γι’ αυτούς τους «επικίνδυνους» το καθεστώς; Διαπομπεύσεις, διωγμούς, φυλακίσεις, βασανισμούς, εξοντώσεις και, τέλος, στο να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, στις αρχές του ’80.

Αξίζει τον κόπο να δείτε το Πριν Πέσει η Νύχτα για πολλούς λόγους. Πολιτικούς και καλλιτεχνικούς. Αξίζει όμως και για τούτο: για να δείτε πόσο «ωραία ύπουλα» προετοιμάστηκε η κοινωνία της Κούβας για να αποδεχθεί και να πιστέψει ως αντισοσιαλιστική και μικροαστική παρέκκλιση την ομοφυλοφιλία. Και συγκρίνετέ τα μετά με τα «προκαταρκτικά» του Κουτσούμπα.