ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΗΣ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑΣ

Μέσα στο κατακαλόκαιρο και με τον Αύγουστο να τσουρουφλίζει τα πάντα γύρω μου, πήρα στα χέρια μου το 36σέλιδο έντυπο τού Ποταμιού, δείγμα προφανώς του ακαταπόνητου τού ηγέτη του (σόρι, του «επικεφαλής» του, ήθελα να πω) και των εν τη πόλη ταύτη θαυμαστών του. «Εμφάνιση», ιδιαιτέρως ελκυστική μα (κυρίως) αποκαλυπτική τού μέχρι πρότινος θολού του χαρακτήρα. Για να μην τα πολυλογώ –και για όσους έχουν «χάσει επεισόδια», ένεκα ραστώνης– το Ποτάμι από τούδε και στο εξής θα λογίζεται ως… Κίνημα! Από τα «πάνω» βέβαια –κάτι σαν εκείνο το… κινηματικό τού Ανδρέα ένα πράμα– αλλά ας μη μείνουμε στις λεπτομέρειες. Κίνημα λοιπόν, για την Δικαιοσύνη, την Εργασία και την Παιδεία. Και φυσικά, ένα Κίνημα… εθελοντών. Τώρα, αν εσείς γνωρίζετε κανένα «κίνημα» που οι συμμετέχοντες σε αυτό να ήταν ποτέ «επαγγελματίες», πείτε το και σε μένα τον αδαή που με άλλα μεγάλωσα και άλλα γνώρισα στο μακροχρόνιο βίο μου. Πάντως –και μην το πάρετε ρατσιστικά– αν κάτι κάνει ξεχωριστούς τους «εθελοντές» του Σταύρου, αυτό είναι το καλοβαλμένο και καλοζωισμένο στυλάκι τους. Ενίοτε και αυτό το… τσίου και το τραλαλό που εκπέμπουν. Κακά τα ψέματα…

Το έντυπο; Με τον επικοινωνιακά γλυκανάλατο –και μάλλον «φορεμένο»– τίτλο Μήπως Είσαι Ποτάμι;, μας εισάγει στους «προβληματισμούς» ενός πολιτικού μανιφέστου που, ενώ δεν αρθρώνει απολύτως τίποτε το καινούριο και το… προχώ, έχει το δικό του ξεχωριστό ενδιαφέρον. Και εξηγώ: πριν απ’ όλα, έχει… σταρ! Τι κι αν στο θεωρητικό μέρος τα «χώνει» συνεχώς στο «παλιό σύστημα», τα «παλιά κόμματα», τους «παλιούς ηγέτες», τον «λαϊκισμό»; Σελίδα χωρίς ένα (τουλάχιστον) χαριτωμένο ενσταντανέ του Σταύρου, δε θα βρείτε, τον πισινό σαν κάτω να χτυπάτε! Απλά εδώ, το παλιομοδίτικο δένει ιδανικά με τον διάχυτο ναρκισσισμό και αποκτά… χαρακτήρα.

Παρακάμπτοντας τη σχεδιαστική του μονοτονία (και τις κλεμμένες ιδέες), οι σελίδες του εντύπου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαράγουν την πολιτική φλυαρία του γνωστού «τετραγώνου» που περικλείεται από τις «γωνίες» της Δράσης, της Δημιουργίας, Ξανά!, των (που λέει ο λόγος) «ψαγμένων» μετάΠΑΣΟΚων και –σιγά μην έλειπαν– των εξουσιολάγνων κρυφοδεξιούληδων της ΔΗΜΑΡ. Ενδιάμεσα; Κάτι περίεργα μέλη ΜΚΟ, κάποιοι ακτιβιστές (!) και ορισμένοι διανοούμενοι επιπέδου… Άρη Σφακιανάκη. Και για να προλάβω όλους εκείνους που θα σπεύσουν να μου καταλογίσουν εμπάθεια και υπερβολή, αντιγράφω μερικά από τα ονόματα της Επιτροπής Διαλόγου: Απόστολος Δοξιάδης, Αντύπας Καρίπογλου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Μάνος Ματσαγγάνης, Γρηγόρης Ψαριανός, Χριστίνα Ταχιάου, Νίκος Χρυσόγελος… Παρεμπιπτόντως και αυτό του Προέδρου του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών Αχμέτ Μοαβία, οι παρεμβάσεις του οποίου για τους μετανάστες θυμίζουν τις αντίστοιχες των Atenistas με τα… πουλοβεράκια στα δέντρα!

Ιδεολογικοπολιτικά; Σούρτα–φέρτα. Διαπιστώσεις κομμωτηριακού προβληματισμού συνοδεύουν το «υλικό των προτάσεων» η σοβαρότητα των οποίων, άντε να φτάνει το πολύ μέχρι εκείνη των οραμάτων των… Κυνηγών! Επισυνάπτω μερικές από αυτές: Θέλουμε μια οικονομία που να παράγει και να εξάγει πολύ περισσότερο. Με ανταγωνιστικές μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που θα προσλάβουν εκατοντάδες χιλιάδες νέους εργαζόμενους (και μετά… έφεξε)… Τα προνόμια και οι παροχές στο πολιτικό σύστημα πρέπει να επανεξεταστούν από το μηδέν, όπως και τα προνόμια και οι παροχές σε εκδότες και καναλάρχες. Οι συχνότητες είναι εθνική περιουσία και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται (για την Τροπολογία όμως που τα «δίνει όλα» στον Μπόμπολα και τον Ψυχάρη και που πέρασε νύχτα στο θερινό τμήμα της Βουλής, μούγκα)… Σε κρίσιμους τομείς (Παιδεία - Υγεία -Ασφαλιστικό - Εξαγωγές - Γεωργία) να επιλεγούν άνθρωποι, ει δυνατόν, οικουμενικής αποδοχής που δεν θα ανασχηματίζονται και δεν θα κάνουν τα χατίρια των κομματικών επιτελείων (και γιατί όχι και έναν πρωθυπουργό να το «τελειώσουμε» μια και καλή;)… Σταθερό και δίκαιο, αναπτυξιακό φορολογικό σύστημα, που να ενισχύει την πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα και ταυτόχρονα να ανταμείβει τους έντιμους και συνεπείς φορολογούμενους με ισχυρά κίνητρα (κοινώς, της πρωτοτυπίας το κάγκελο)… Αξιολόγηση και αξιοκρατία σε όλες τις δημόσιες θέσεις. Να επιστρέψουμε στο επαναστατικό Σύνταγμα της Επιδαύρου του 1822: «Όλοι οι Έλληνες, εις όλα τα αξιώματα και τιμάς έχουν το αυτό δικαίωμα. Δοτήρ δε τούτων, μόνη η αξιότης εκάστου (εντάξει, καλή η επίδειξη ιστορικής γνώσης, αλλά ας τους πει και κάποιος εκεί στο Ποτάμι ότι αυτά, πάνω–κάτω, περιγράφονται και στο άρθρο 4 του σημερινού Συντάγματος)…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έφτασα ήδη και στη δήλωση του Μάρτιν Σουλτς, η προβολή της οποίας γίνεται με τον πλέον εμφαντικό τρόπο. Τι λέει ο «σοσιαλιστής»; Υποστηρίζουμε με όλα μας τα μέσα το Ποτάμι ως ένα καινούργιο στοιχείο στην προοδευτική Ευρώπη και ως ένα φορέα απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Κοινό μας όραμα είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής για τους πολίτες και ιδιαιτέρως για τους πολίτες της Ελλάδας, που υπέφεραν πολύ τα τελευταία χρόνια. Αναφέρομαι κυρίως στους νέους της χώρας σας, που πλήρωσαν με το μέλλον τους για μια κρίση, για την οποία ευθύνονται κάποιοι άλλοι. Γι’ αυτά μαχόμαστε ως Σοσιαλδημοκράτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μαζί με τους φίλους μας από Το Ποτάμι. Είναι μία φρέσκια δύναμη, που μπορεί να αφήσει ένα στίγμα στο όραμα για μεταρρύθμιση προς την προοδευτική κατεύθυνση στην Ευρώπη…

Ε ναι, αυτός δε χρειάζεται να ερωτηθεί. Είναι Ποτάμι! Καρατσεκαρισμένο!