ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ...

Ενεός μετά το τέλος της συνέντευξης του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης στην Ανίτα Πάνια, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πολύ μεγάλο δίλημμα. Σκεφτόμουν: να το πάρω στην πλάκα και τον χαβαλέ όλο αυτό που «έζησα» μαζί τους ή θα πρέπει να το αντιμετωπίσω με τη σοβαρότητα που διέπει τον ρόλο του πρωταγωνιστή της;  

Διότι, αδέλφια μου, αυτό δεν ήταν συνέντευξη πνευματικού ηγέτη. Πανηγύρι σκέτο ήταν και σόου αντάξιο της «κουλτούρας» των Παρατράγουδων. Και μπορεί το «σκηνικό» να μην παρέπεμπε σε κάτι το παρδαλόν και το εφήμερον (τουναντίον, ξεχείλιζε από βυζαντινή μεγαλοπρέπεια), αλλά όλα αυτά που ακούσανε τα αυτιά μου, φτάνουν και παραφτάνουν για να την κατατάξουν στα κορυφαία δείγματα της Trash TV. Και ως τέτοιο, δυσκολεύομαι τα μάλα για να το αντιμετωπίσω. Οπότε για τα περαιτέρω, ας με φωτίσει ο Θεός…

Η Πάνια και ο Άνθιμος λοιπόν, σε ένα αλησμόνητο τετ α τετ, με την «ιέρεια της τηλεοπτικής παρακμής» να μη χαμπαριάζει τίποτε και να αντιμετωπίζει τον γέροντα με τους όρους της δικής της «αρένας». Χωρίς καμία επιτήδευση, χωρίς καμία δηθενιά, χωρίς καμία σοβαροφάνεια και τελετουργία. Ατόφια Αννίτα. Ακομπλεξάριστη όσο και απέναντι στον… Κάτμαν!

Για όλα τα παραπάνω, κλίνω το γόνυ στην αφεντιά της, αναφωνώντας στεντόρεια: να μου ζήσεις, κουκλάρα μου! Γιατί, εσύ μόνον από όλο αυτό το κακοφορμισμένο σόι της δημοσιογραφίας, κατάφερες να «αδειάσεις» με τόσο γλυκό και χαριτωμένο τρόπο αυτόν τον απίθανο «πνευματικό θεατρίνο» και να τον κάνεις «ρόμπα» στο πανελλήνιο. Πότε με τα «ροζ» που αφορούσαν στα περί ομοφυλοφιλίας, πότε με τα άλλα τα «μακάβρια» για την καύση των νεκρών και πότε με τα «υπαρξιακά σου δράματα» περί ζωής και θανάτου, κόλασης και παραδείσου. Θεά!!!

Όσο για τον Δέσποτα; Να γελάς και να κλαις συνάμα και να μην ξέρεις από πού σου έρχονται οι… ρουκέτες. Ασυμμάζευτος. Από τη μια να καλεί τους γκέι προς «διόρθωση» και «μετάνοια» –επικαλούμενος μάλιστα και «ευαγγελικές εντολές»– κι απ’ την άλλη τα μάτια του να γίνονται τζιρτζιλιά στην απόφαση τής αναψοκοκκινισμένης Αννίτας να πετάξει από πάνω της το σεμνό ένδυμα. Κι έπειτα να αρχίζει το μεγάλο δούλεμα. Να λέει αυτός ότι δε μπορεί να γυρίσει πίσω η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να εισπράττει την ατάκα «να καθίσουμε να το απολαύσουμε δηλαδή...». Να κάνει λόγο για τα έσοδα τον εκκλησιών (που είναι… οργανισμοί!) στα χρόνια της κρίσης και να τον «τρώει» η άλλη με τη συμπλήρωση «μαγαζί γωνία...». Να αποκαλύπτει τις εορταστικές περιόδους «οικονομικής κίνησης» των ναών και να ακούει στο άνετο και το χαλαρό (προφανώς συμφωνώντας) την… θεατρικοποιημένη περιγραφή της «κινήσεως»: «ε, ναι Παναγιώτατε, διότι την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστούλης, ο κόσμος είναι και πιο large, οπότε γίνεται και το χαϊλίκι το εμπορικό…»!

Η πλάκα (ή το δράμα;) είναι ότι πάνω εκεί που έλεγα, πάει, το «τερμάτισε» ο ποιμένας, όλο και κάτι καινούριο ξεπηδούσε και με «έστελνε». Βοηθούντος βεβαίως και της προβοκατόρικης (ενίοτε και… τρελά εωσφορικής) διάθεσης της Αννιτούλας. Η οποία «το κορύφωσε» με την ερώτηση–μνημείο: «εσείς, Σεβασμιότατε, δε φλερτάρετε κάθε μέρα, δεν έχετε σχέσεις, δεν πάτε στα κλαμπ… αλήθεια, πώς διασκεδάζετε…»;

Όχι, δε θα αποκαλύψω τίποτε, καθότι έχουμε και σκηνή (απείρου… κακογουστιάς) με το εγκόλπιο. Σας προτρέπω όμως προς θέαση όλων μέσω YouTube. Απλά πληκτρολογείστε https://www.youtube.com/watch?v=-1s80P3t_xI

Κατά τ’ άλλα, βοήθειά σας…