ΓΙΑ ΤΟ... ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

Είναι ίσως η πρώτη φορά στα αυτοδιοικητικά χρονικά του δήμου που μια νέα Δημοτική Αρχή «συμπεριφέρεται» με τόση προχειρότητα και τέτοιον ερασιτεχνισμό, προτού καν προλάβει να «πάρει επάνω» της μία –έστω– ημέρα διοικητικής ευθύνης! Δυστυχώς, τα «προεόρτια» δεν αφήνουν καμία χαραμάδα αισιοδοξίας. Δε λέω ότι θα νοσταλγήσουμε κάποιους (αυτό μας έλειπε), αλλά τα «σημάδια» είναι άκρως αποκαρδιωτικά. Και με το… καλημέρα!

Κακά τα ψέματα. Η Δήμητρα Τσανάκα βρέθηκε από την αρχή εγκλωβισμένη σε μία ευθύνη που δεν της αναλογούσε. Θέλετε γιατί το πολιτικό της εκτόπισμα είναι πολύ κατώτερο των καιρών και των περιστάσεων, θέλετε γιατί το «επικοινωνιακό παιχνίδισμα» με το προφίλ του «οικείου», του «αγαπητού» και του «πρόσχαρου» έχει ελάχιστες αντοχές στην αναμέτρησή του με την «πραγματική ζωή», θέλετε και γιατί τα ηγετικά της προσόντα υποκύπτουν στον «ανθρωποκεντρικό» της χαρακτήρα, φυσικό –και μοιραίο– είναι να εκτίθεται συνεχώς από την κάθε ατσαλοσύνη των «άγουρων» και άπειρων (πόσο μάλλον και επηρμένων) συνεργατών της.

Με αυτά τα δεδομένα, τα όσα «χαριτωμένα» προηγήθηκαν των τελικών της επιλογών για τα πρόσωπα των αντιδημάρχων και των προέδρων των διαφόρων οργανισμών, ναι μεν μπορούν να λογισθούν ως «παραπολιτικά ανώδυνα», δεν παύουν όμως να έχουν το «ρόλο» και τη σημασία τους. Τόσο, που να αναδεικνύουν την ιστορία με τον «εκκεντρικό» και «απρόβλεπτο» Πεταλωτή σε μείζον ζήτημα πολιτικής και ιδεολογικής αξιοπιστίας. Και μάλιστα, στην πιο κραυγαλέα του μορφή.

Ας μη γελιόμαστε. Οι φαιδρότητες και οι ανοησίες του γραφικού παραγοντίστικου δεν είναι ξεκομμένες από το πολιτικό περιεχόμενο (αλλά και την αισθητική) της παράταξης τής κυρίας Τσανάκα. Δεν αποτελούν «εξαίρεση». Παραβλέποντας τις διάφορες γελοιότητες περί «παγκοσμιοποίησης» και ιδιωτικοποίησης του Παρθενώνα και των Μουσείων, καθώς και τις υπεροπτικές σαχλαμάρες που τον θέλουν «εκατό χρόνια μπροστά», ο κύριος Πεταλωτής λειτουργεί ως «ανεπίσημος προπομπός» των προθέσεων που επιμελώς κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν στο όνομα των «προγραμματικών διακηρύξεων» (λες και αυτές αποτελούν θέσφατο) και μιας γενικόλογης και ρητορικής υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών.

Παραδόξως πώς και κόντρα στις «ευαισθησίες της παράταξης», ο άνθρωπος που θέλει να δώσει (και) τη ΔΕΥΑΚ σε ιδιώτες, αναλαμβάνει (με εντολή αρχηγού) χρέη Γενικού Διευθυντή! Κουφό αλλά… ερμηνεύσιμο: άτολμη και χωρίς καμία διάθεση να συγκρουστεί με απόψεις και πρόσωπα που παραβιάζουν –ενίοτε και προσβάλλουν– τις αρχές της παράταξής της, η κυρία Τσανάκα υποκύπτει τελικά στις «ορέξεις» τού (εν πολλοίς διαταραγμένου) συνεργάτη της και με μία «αριστοτεχνική τράμπα», αποκαθιστά τις «αξίες» του, διατηρώντας στο ακέραιο την «τάξη των πραγμάτων». Με άλλα λόγια, ούτε γάτα ούτε ζημιά…

Μόνον που έτσι, ούτε «χτίζεις» ούτε «χαράζεις» πολιτικές. Τσαλαβουτάς, αυτοσχεδιάζεις και σέρνεσαι. Είτε πίσω από τις μωροφιλοδοξίες του κάθε ατάλαντου είτε πίσω από τις αξιώσεις των διάφορων σαλταδόρων είτε πίσω από τις «πολιτικές καψούρες» του οποιοδήποτε εκσφενδονιστή κανατών!

Το τελευταίο για να θυμόμαστε και την πολιτική ποιότητα ορισμένων…