ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ

Θα «πιαστώ» από τον επίλογο του ρεπορτάζ της Νέας Εγνατίας για τις εκδηλώσεις του 3ου Αντιφασιστικού–Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ για να εκφράσω μέσω αυτού τις (πιθανόν λυπηρές για κάποιους) απόψεις μου για το συγκεκριμένο γεγονός. Γράφει: Να σημειωθεί ότι το 3ο Αντιφασιστικό–Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ συνέπεσε με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από οπαδό της Χρυσής Αυγής, ενώ ο κόσμος που έδωσε το «παρών» στο Φεστιβάλ δεν ήταν ανάλογος των προσδοκιών και κυρίως, των κοινωνικών και πολιτικών συγκυριών της εποχής, που βρίθει ρατσιστικών και φασιστικών φαινομένων.

Ζητούνται αντιφασίστες λοιπόν; Ή απλά τα αντιφασιστικά κινήματα (με ή χωρίς εισαγωγικά) αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών και των περιστάσεων; Είναι τόσο «πεσμένες» οι διαθέσεις του κόσμου ή το «συγκινητικό πλαίσιο» των εκδηλώσεων κινείται μέσα σε προβλεπόμενα και διεκπεραιωτικά πλαίσια που καθορίζουν εξ αρχής και το μέγεθος των συνάξεων; Να φταίει μήπως η περιχαράκωση που (άθελα τους;) επιβάλλουν οι (αυτοπροσδιοριζόμενες) «κομματικές πρωτοπορίες»; Ο πολυτεμαχισμός της Αριστεράς ίσως; Ή ενδεχομένως και αυτή ακόμη η ποιότητα των εκδηλώσεων; Το αισθητικό τους μειονέκτημα; Το έλλειμμα φαντασίας; Μία «φεστιβαλική ατμόσφαιρα»... χίπικων προδιαγραφών με ξεπερασμένα επικοινωνιακά μέσα;

Εκτιμώ ότι το μειωμένο ενδιαφέρον του «λαϊκού παράγοντα» είναι συνάρτηση όλων αυτών των παραμέτρων. Το ότι μέχρι σήμερα που μιλάμε, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική πρωτοβουλία που να «σπάει» τα «ιδεολογικά στεγανά» και να διαμορφώνει συνθήκες «αντιφασιστικού πλουραλισμού», είναι ζήτημα βαθιάς πολιτικής ανωριμότητας και ενός μίζερου και μονόχνοτου καθοδηγητισμού. Άλλωστε, βοά ακόμη το προ διετίας παράδειγμα από την (δειλή, έστω) απόπειρα του Δήμου Καβάλας να «αρθρώσει» έναν πάνδημο αντιφασιστικό λόγο και ο τρόπος με τον οποίο υποβαθμίστηκε και απαξιώθηκε εκείνη η πρωτοβουλία του. Της οποίας, ειρήσθω εν παρόδω, βασικός της διαμορφωτής ήταν η δημοτική παράταξη της Αριστεράς.

Ναι, είναι λυπηρό να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να «απαρτίζουν» το «αντιφασιστικό σκηνικό» της πόλης. Και το «πράγμα» γίνεται ακόμη πιο λυπηρό, όταν όλες αυτές οι εκδηλώσεις «βγάζουν» μία απίστευτη κούραση εξ αιτίας του ίδιου του περιεχομένου τους. Μία πολιτιστική και πολιτική μανιέρα που, αν δε σε «κοιμίζει», σε ρίχνει σε βαθιά κατάθλιψη.

Προς Θεού και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: δεν υποτιμώ διόλου τη συνεισφορά κανενός. Το αντίθετο. Τη σέβομαι και την εκτιμώ απεριόριστα. Σέβομαι το χρόνο που σπαταλούν τόσοι άνθρωποι από την προσωπική τους ζωή και από την εργασία τους. Σέβομαι τις πολιτικές και κοινωνικές τους ευαισθησίες όσο τίποτε άλλο... Ακόμη–ακόμη και το (πολλές φορές ατίθασο) πάθος που «καταναλώνουν» για να φέρουν σε πέρας το εγχείρημά τους. Γι’ αυτό και οι ενστάσεις μου έχουν ως μοναδικό αντικείμενο την διαχείριση του πολιτικού επίδικου. Άντε και αυτό της «φόρμας» μέσα από την οποία αξιοποιούν τις προτάσεις τους. Το θέμα λοιπόν είναι αλλού: αν όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η αγωνία και η βάσανος, συνηγορούν στο να «παραχθεί» η νέα συνείδηση. Κι αν τελικά ένα τέτοιο Αντιφασιστικό και Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ είναι ικανό για να οδηγήσει το ημιλιπόθυμο πλήθος σε μία καινούρια αφύπνιση.

Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, φρονώ ότι άλλη μία κοπιώδη προσπάθεια έλαβε τέλος υπό μορφή… σεμνής τελετής. Να φταίει ο «τύπος του καθήκοντος»;