ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

Πριν από κάμποσα χρόνια, έτυχε να βρεθώ στον ΟΑΕΔ για μία υπόθεση «γραφειοκρατικής ρουτίνας». Κατά σύμπτωση, αυτή η πρώτη (και μοναδική μου) επίσκεψη στον Οργανισμό, συνέπεσε με την ημέρα που οι άνεργοι του νομού προσέρχονταν για την είσπραξη του επιδόματος ανεργίας. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Κατά τεκμήριο, επρόκειτο για νέα άτομα, από αυτά που οι παλιοί θα περιέγραφαν με την ευφυέστατη φράση: «πέτρα να πιάσουν, ζουμί θα βγάλουν».

Βλέποντας και παρατηρώντας τις αντιδράσεις των περισσοτέρων –και υπολογίζοντας ότι κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και με τα προνοιακά επιδόματα των δήμων– σκεφτόμουν ότι μία τέτοιου είδους «οικονομική πολιτική», εκτός από το να κρατά «κομματικούς ομήρους» χιλιάδες ανθρώπους τούς οδηγεί και σε μία ιδιάζουσα κατάσταση «κοινωνικού αποκλεισμού», ικανής να διαμορφώσει «συνθήκες τεμπελοποίησης» και να «ρίξει» το βαθμό της αυτοεκτίμησής τους στο ναδίρ των ψυχολογικών ορίων.

Από τότε, μου «κόλλησε» η ιδέα μιας επιδοματικής πολιτικής που δε θα λειτουργεί με όρους «αναγκαστικής φιλευσπλαχνίας» (ενίοτε και υπό μορφή «θεολογικής ανακούφισης»), άλλα θα προσπαθεί συνεχώς να αξιοποιεί για το «κοινό καλό» κάθε ικμάδα ιδιαιτερότητας και ταλέντου των «επωφελούμενων» από αυτήν, μετακινώντας τους από το περιθώριο της απραξίας στην παραγωγική διαδικασία. Με λίγα λόγια, να τους κάνει να νιώσουν χρήσιμοι και ικανοί.

Όταν κάποια στιγμή τόλμησα να «περάσω» αυτές τις σκέψεις και τις απόψεις μου στο προεκλογικό πρόγραμμα της δημοτικής παράταξης της Αριστεράς, θυμάμαι ότι βρέθηκα ενώπιον ενός «μετεώρου σκεπτικισμού» που, στην «πολιτική του μετάφραση», λειτουργούσε άκρως αποθαρρυντικά για τα περαιτέρω. Αποτέλεσμα; Να τα «μαζέψω» και να τα τοποθετήσω στα ενδότερα των ιδιωτικών μου ανησυχιών…

Εύλογα θα ρωτήσετε: μα γιατί όλα αυτά τώρα; Απλούστατο! Γιατί «βρήκα σύμμαχο» και μάλιστα… θεσμικό! Κι επειδή αυτός δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Μιχάλη Λυχούνα –και κρατείστε τη «μοναδικότητα»– χαίρομαι διπλά για την απρόσμενη «συμμαχία». Αν μη τι άλλο, ο «σύντροφος Λυχούνας» δικαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τις αρχικές μου «προβλέψεις» γι’ αυτόν, καθιστώντας με ατύπως «υπερήφανο χορηγό» των απόψεών του!

Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού (ποτέ άλλοτε στα χρονικά της Τοπικής μας Αυτοδιοίκησης δεν υπήρχε τέτοια ταύτιση «προσώπου» και «αντικειμένου») καλείται να «παλέψει» αγρίως με τα «συντηρητικά θηρία» της παράταξής του και με νοοτροπίες που έχουν μουλιάσει στις «καθεστωτικές ευκολίες». Ως εκ τούτου, το μόνο που απομένει, είναι να του «ακονίζουμε» από ‘δω και πέρα τις αντοχές του.

Υ.Γ.:

Καλά, το πόσο έχω να χαρώ αν καταφέρει να βάλει σε τάξη τα «αισθήματα» της Δημοτικής Αρχής για τους πολιτιστικούς (λέμε τώρα) συλλόγους, δε θα λέγεται! Γιατί, μεταξύ μας, πολύ ξεσάλωμα έπεσε. Μην πω για λαϊκισμό…