ΟΙ ΛΑΓΟΙ

Σιγά μην ήξεραν τι τους γινόταν του Πασχαλίδη και του Κλειτσιώτη όταν έσπευδαν να υπογράψουν μαζί με άλλους 36 Νεοδημοκράτες βουλευτές το κείμενο που τους «διαφοροποιούσε» από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Και σιγά μην και λειτούργησαν αυτοβούλως. Λαγοί της κακιά ώρας είναι που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν και κατά περίσταση. Καθώς άβουλοι, άσχετοι, ημιμαθείς και ανιστόρητοι.

Τι «προσέφεραν» στην κυβέρνηση οι εν λόγω βουλευτές; Κατά πώς αποδείχθηκε, χρόνο και μόνο χρόνο, για να «διαπραγματευτεί» με «ακροδεξιούς όρους» ένα νομοσχέδιο που –παρότι κινείται σε αυστηρά αστικοδημοκρατικά και φιλελεύθερα πλαίσια– της είναι ιδεολογικά δυσβάσταχτο και… ανθυγιεινό. Άλλωστε, η ευκολία με την οποία ο υπουργός Δικαιοσύνης (ξανα)πάγωσε την ψήφισή του, αποδεικνύει περίτρανα και το ρόλο που παίζουν τα διάφορα κοινοβουλευτικά ανδρείκελα.

Επί του θέματος όμως. Είναι γνωστό ότι οι νόμοι ενός κράτους απορρέουν από τις ανάγκες και τα προβλήματα που «γεννά» η ίδια η κοινωνία και, κατά το μάλλον ή ήττον, ψηφίζονται με γνώμονα την προστασία των πολιτών. Κατ’ επέκταση δε και για τη θωράκιση αυτού καθ’ αυτού του πολιτεύματος. Ασχέτως των όποιων ιδεολογικών και πολιτικών διαφωνιών που μπορεί να εκφράσει κάποιος –θεμιτές και απαραίτητες για τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό– η σκέψη και η φροντίδα του νομοθέτη οφείλει να είναι στραμμένη προς μία και μοναδική αρχή: ο νόμος να εξυπηρετεί το κοινό καλό.

Η ανάγκη για την ψήφιση ενός αντιρατσιστικού νομοσχεδίου προέκυψε από τη στιγμή που οι ξενοφοβικές ιδεολογίες μετέρχονταν των θεωριών τους και, μέρα με τη μέρα, αποκτούσαν βίαια και έκνομα χαρακτηριστικά. Και ήταν τέτοια η «φύση» τους πια, που δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μόνο στο ποινικό τους μέρος, παρά την επιμονή ορισμένων σε μία τέτοια «χρηστική εκδοχή» του «ποινικού μας οπλοστασίου».

Είναι γεγονός ότι ο συγκεκριμένος νόμος «φωτογραφίζει» σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό και κομματικό χώρο μέσα στον οποίο θα μπορούσαν να κινούνται οι διωκόμενοι από αυτόν, αλλά –αν αυτό θεωρείται «κακό»– ας μη μας διαφεύγει το μείζον: οι δικές τους βάρβαρες και δολοφονικές συμπεριφορές ήταν εκείνες που, σε μεγάλο βαθμό, επέβαλαν την ανάγκη σύνταξης και θέσπισης ενός αντιρατσιστικού νόμου.

Ποιες σκέψεις και ποια ερωτήματα προκύπτουν σε σχέση με τα όσα «υποστηρίζουν» οι 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας; Κατ’ αρχάς, μοιάζει να μην έχουν αντιληφθεί ότι ακόμη και μία «υποψία υποτίμησης» του Ολοκαυτώματος των Εβραίων είναι «βούτυρο στο ψωμί» των ναζιστικών θεωριών και, φυσικά, «έμμεσο συγχωροχάρτι» στον κομματικό φορέα που τις εκπροσωπεί. Κατά δεύτερον, η πρόταση να συμπεριληφθούν ως «ομότιμες» του Ολοκαυτώματος των Εβραίων και οι εξοντώσεις των Χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων κ.λ.π.), «θολώνει» εντελώς το πολιτικό διακύβευμα.

Και εξηγώ: μία προσεκτική ματιά σε αντίστοιχα αντιρατσιστικά κείμενα άλλων χωρών, θα «μαρτυρήσει» μία λεπτή διατύπωση που «κάνει τη διαφορά» και δίνει το ακριβές στίγμα μιας πολιτικά ορθής «διαχείρισης του Ολοκαυτώματος». Ποια είναι αυτή; Το ότι ο νομοθέτης δεν ποινικοποιεί την «άρνηση» του Ολοκαυτώματος, αλλά τη συνδέει ευθέως με τον εγκωμιασμό του! Αντί λοιπόν να υπάρχουν προτάσεις ενθάρρυνσης επ’ αυτής της (θεμελιώδους) αρχής, τα 38 σαχλοκούδουνα επιλέγουν (;) να την «βγουν εθνικώς» μέσω των ιστορικών μας φορτίσεων και ενός συναισθήματος που (ούτως ή άλλως) βρίσκεται σε διαρκή μόχλευση.

Το ερώτημα όμως είναι: υπάρχει πουθενά κανένα ελληνικό κείμενο που να εγκωμιάζει τις σφαγές των Χριστιανών της Ανατολής; Βρεθήκαμε ποτέ ως κοινωνία μπροστά σε έναν τέτοιο «θεωρητικό κίνδυνο» και δεν το είχαμε αντιληφθεί; Αν όχι –που «όχι» είναι– τότε ποιος ο λόγος μιας τέτοιας αναφοράς και από πού (διά νόμου) να μας προφυλάξει; Είδαν ποτέ οι κοινοβουλευτικοί μας φωστήρες να αμφισβητούνται (μα, κυρίως, να εγκωμιάζονται) τα εγκλήματα εις βάρος των «αδελφών λαών», όπως κατά κόρον συμβαίνει απ’ άκρη σ’ άκρη στο ελληνικό ίντερνετ για τη γενοκτονία των Εβραίων;

Το ξέρω. Κανένας Πασχαλίδης και κανένας Κλειτσιώτης δε θα μπει στο κόπο να απαντήσει στα επίδικα. Άλλωστε, λαγός και ομιλών, κομματάκι δύσκολο. Αυτοί μόνον τρέχουν. Μέχρι να ξεφουσκώσουν. Γενικώς…