Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

ΓΙΑ ΣΙΓΑ ΠΡΟΕΔΡΕ!



Αν για κάτι «φημίζεται» ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Επαγγελματοβιοτεχνών τής Καβάλας, αυτό είναι η… κομπορρημοσύνη του! Μέχρι σήμερα, έχει «κηρύξει» δεκάδες «επαναστάσεις» ενάντια στο «σύστημα και το κατεστημένο», αλλά –κοίτα να δεις σύμπτωση, δηλαδή– αυτό που κάθε φορά συμβαίνει μετά την έξαψη και τον ενθουσιασμό, είναι να τελειώνουν όλα μετά τις πύρινες δηλώσεις στα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης. Και λέω: μήπως τελικά όλος αυτός ο θόρυβος και ο τσαμπουκάς γίνεται για την… εμφάνιση;

Και πάντα αναρωτιόμουν: γιατί ο κύριος Αρσονιάδης δεν πήγε (έστω μία φορά και για το… θεαθήναι, βρε αδελφέ) να συμπαρασταθεί σε εκείνους τους λιγοστούς από το ΠΑΜΕ που καθόταν για ώρες έξω από τον ΟΑΑΕ διεκδικώντας τα αυτονόητα; Γιατί δεν αξιοποίησε (και δε «χρησιμοποίησε») την «κινηματική τους διάθεση» για να κάνει πράξη κάτι από εκείνα που εκ του ασφαλούς διακηρύσσει δεξιά και αριστερά; Ή μήπως οι κομμουνιστές έχουν ξεχωριστά συμφέροντα από τους υπόλοιπους συναδέλφους του και… κρατάει αποστάσεις;

Γιατί τώρα η πρεμούρα μου για τον πρόεδρο; Να σας πω. Γιατί τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τώρα μπήκε το αυγό στον… ακατανόμαστο και τώρα που ξεκίνησαν τα πολύ ζόρικα, ο κύριος Αρσονιάδης αρχίζει να παίζει… πονηρά παιχνιδάκια. Τα και αποπροσανατολιστικά καλούμενα. Η αρχή έγινε πριν από καμιά δεκαριά μέρες, όταν βγήκε στο ραδιόφωνο για να (ψιλο)ανακοινώσει την ίδρυση κόμματος των μικρομεσαίων!!! Κάτι ανάλογο με εκείνο των αγροτών και λίγο πιο «διαβασμένο» από το άλλο των… κυνηγών!

Τι μπόρεσε να «πιάσει» το δικό μου μυαλό από το (έστω και θεωρητικό) εγχείρημα που με περίσσια ζέση περιέγραφε ο κύριος Αρσονιάδης; Ότι η πρωτοβουλία αυτή το μόνο που θα καταφέρει να πετύχει (ή αυτό έχει ως σκοπό;) είναι να δημιουργήσει ένα «συντεχνιακό ανάχωμα» στην εκλογική δύναμη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια, να «δουλέψει» ενάντια στην αυτοδυναμία της! Υπερβολές; Για δείτε τώρα και τη συνέχεια και τα ξαναλέμε.

Την Πέμπτη που μας πέρασε, ο κύριος Αρσονιάδης (πάλι από τα ερτζιανά), αφού τα «έριξε» για άλλη μια φορά στην κυβέρνηση, στο εντελώς «κουτουρού» και ξεκάρφωτο χίμηξε και στον… ΣΥΡΙΖΑ.  Η Αντιπολίτευση τρίβει τα χέρια της με αυτά που συμβαίνουν, είπε ο πρόεδρος και το συνέχισε: μπορεί τώρα να καταψηφίζουν τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι ίδιοι τα χαρακτηρίζουν, αλλά δεν αναφέρουν το παραμικρό για το τι θα κάνουν σε περίπτωση που έρθουν αυτή στην κυβέρνηση. Εμείς εδώ και καιρό τους ζητήσαμε εγγράφως να μας ενημερώσουν για το πώς θα επιλύσουν τα πρόβλημα των οφειλών προς τα ταμεία και το μόνο που έκαναν ήταν να μας στείλουν άπαντες το πρόγραμμα των κομμάτων τους. Για την ταμπακιέρα δεν μας είπαν τίποτα... Επιμένω. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρίβει τα χέρια του. Τι μας λέει πολύ πιο απλά; Φορτώστε χρέη εσείς, να έρθω εγώ στη συνέχεια να το παίξω εθνοσωτήρας. Πρέπει να μας πουν τι θα κάνουν με όλους εμάς που είμαστε σε δεινή οικονομική θέση και πως θα λύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί που έχουν μετοικίσει σε άλλες χώρες και κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους…
     
Για με τη σειρά, πρόεδρε, γιατί πολύ φορά πήρες. Και επειδή δεν είσαι όποιος–όποιος μέσα στον «συλλογικό μας λόγο», σου οφείλονται μερικές απαντήσεις πάραυτα, με την απαραίτητη υποσημείωση ότι ουδεμία διάθεση έχω να υπερασπιστώ τις «εκλογικές μου συμπάθειες». Την αλήθεια θα καταθέσω και με αυτήν σε καλώ να αναμετρηθείς. Καθαρά και στα ίσια.

Κατ’ αρχάς, το να «ξεπερνάς» με τόση ευκολία το ότι ένα κόμμα καταψηφίζει τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα στη Βουλή, δείχνει απίστευτη πολιτική ελαφρότητα και (εδώ είναι που «βρωμάει» τον πράμα) μία απαξίωση του ίδιου του κοινοβουλευτισμού. Δεύτερον, ως θεσμικός παράγοντας που εκπροσωπεί έναν κλάδο «ματωμένο» μέσα στα χρόνια της κρίσης, έχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όχι μόνο να διαβάζεις τα προγράμματα των κομμάτων, αλλά και να τα μελετάς σε όλες τους τις λεπτομέρειες. Σε κάθε άλλη περίπτωση, υπάρχει και το… σπίτι σου. Και τρίτον, τα ψέματα αλλού! Ο ΣΥΡΙΖΑ –όπως και τα άλλα κόμματα της Αριστεράς– αναφέρει με ακρίβεια τι σκοπεύει να κάνει για τους συναδέλφους σου και τις επιχειρήσεις τους σε περίπτωση που τον εμπιστευτεί ο λαός. Προσοχή: δε λέω αν συμφωνείς με αυτά που προτείνει. Δικαίωμα του καθενός (άρα και δικό σου) να κρίνει, να σκεφτεί, να υιοθετήσει ή να απορρίψει. Όμως το να λέει ψέματα και να ισχυρίζεται –και μάλιστα με απόλυτη βεβαιότητα– ότι «δεν υπάρχουν προτάσεις», αυτό είναι και ανέντιμο και ανήθικο και συκοφαντικό!

Να το τεκμηριώσω; Ιδού ένα μόνο μέρος από τις προτάσεις τού ΣΥΡΙΖΑ που συμπεριλαμβάνονται στο Πρόγραμμα της Κυβερνητικής του Πολιτικής για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις και την Επιχειρηματικότητα και που αφορούν στο «καυτό θέμα» τής ασφάλισης. Ας μου συγχωρέσουν οι αναγνώστες την «έκταση» του κειμένου, αλλά με αυτά δεν είναι ούτε να «παίζεις» ούτε να προχειρολογείς. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Σύνδεση των ασφαλιστικών υποχρεώσεων προς τον φορέα Ασφάλισης  με τη φοροδοτική ικανότητα της επιχείρησης. Οι υποχρεωτικές εισφορές να καθορίζονται όχι βάσει ασφαλιστικής αρχαιότητας, αλλά βάσει  συστήματος συνδυασμού τζίρου  και καθαρών κερδών της επιχείρησης.

Σύσταση Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης Ελ. Επαγγελματιών - Αυτοαπασχολούμενων  και Ενιαίου Φορέα Υγείας.

Διαχωρισμό της εισφοράς για  την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Κεφαλαιοποίηση, (χωρίς πρόστιμα και προσαυξήσεις που προέκυψαν στα χρόνια του μνημονίου), των μέχρι σήμερα ασφαλιστικών οφειλών, δίνοντας  τη δυνατότητα αποπληρωμής  μετά την  1/1/2016  σε αριθμό δόσεων και ποσό ανάλογο  του εισοδήματος, επιχειρηματικού ή προσωπικού.

Άμεση  θεώρηση βιβλιαρίων υγείας με αποδέσμευση από την ασφαλιστική ενημερότητα, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2015.

Αύξηση του ποσού οφειλής που μπορεί να παρακρατηθεί από τη σύνταξη του οφειλέτη από 20.000€  που είναι σήμερα, σε 40.000€. Πρόγραμμα δανειοδότησης ελεύθερων επαγγελματιών στο πρότυπο του προγράμματος του ΤΕΜΠΜΕ για αποπληρωμή χρεών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Αφαίρεση  προαιρετικά,  οφειλόμενων ασφαλιστικών ετών, για  όσους  ασφαλισμένους έχουν  θεμελιώσει τα απαιτούμενα έτη , για τα οποία έχουν καταβάλει τις εισφορές  και έχουν συμπληρώσει το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση  με αναλογική μείωση της σύνταξης.

Ακατάσχετη η πρώτη κατοικία, για χρέη προς τον ΟΑΕΕ και η απαγόρευση πλειστηριασμών για τους έχοντες πραγματική οικονομική αδυναμία.

Αποποινικοποίηση  για χρέη προς τον ΟΑΕΕ.

Ειδική μέριμνα για τις «προαιρετικές περιοχές» του ΟΑΕΕ με καθιέρωση ειδικής χαμηλής κλίμακας εισφοράς στον ΟΑΕΕ, για τους επιτηδευματίες που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία, δίνοντας τέλος σε μία διαρκή σύγχυση αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων με τον ΟΓΑ. Το παραπάνω βέβαια έχει νόημα εφόσον δεν δημιουργηθεί ένας ενιαίος φορέας ασφάλισης.

Όπως και να το κάνουμε, κύριε Αρσονιάδη, αυτά όλα δεν μπορείς να τα κατατάσσεις στα… ανύπαρκτα! Όχι τίποτε άλλο, αλλά για μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι απευθύνεσαι μόνο σε αδιάβαστους και ημιμαθείς. Α, και από σήμερα θα περιμένω με αγωνία τις θέσεις του «κόμματός» σας για να κάνω και τις ανάλογες συγκρίσεις. Με υπομονή και καρτερικότητα…

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ...



Τον βούρκο εμείς τον φτιάξαμε. Δικές μας είναι οι «Αυριανές», δικές μας οι «Ζούγκλες», δικά μας τα «Όλα», δικοί μας οι «Κίτρινοι Τύποι», δικοί μας οι πρόεδροι των ομάδων, δικιά μας η πλέμπα των κωλάδικων, δικός μας και ο συρφετός των Κωστοπουλαίων. Εμείς τον εδραιώσαμε αυτόν τον φασισμό. Εμείς τους φέραμε στο προσκήνιο όλους αυτούς τους λωποδύτες, τα ρεμάλια, τους μπράβους, τα αποβράσματα. Εμείς τους κάναμε «συνομιλητές». Εμείς τους δώσαμε, βήμα, χώρο, αέρα και εξουσία. Και τώρα τα λουζόμαστε…

Για να «γυρίσουμε» λίγο πίσω τον εαυτό μας. Για να θυμηθούμε. Πότε αντισταθήκαμε στον δημόσιο εξευτελισμό τού Κορκολή από το σίχαμα τον Τριανταφυλλόπουλο; Πότε αποστρέψαμε το βλέμμα μας από τις επαναλαμβανόμενες βιντεοριπές του; Από τις «κρυφές του κάμερες»; Από τις συνεχείς παραβιάσεις τής ιδιωτικής ζωής; Ποτέ! Γιατί είχαμε γίνει ήδη σαν τα μούτρα του. Αυνάνες με το μάτι γουρλωμένο πίσω από τις κλειδαρότρυπες των άλλων. Μπανιστιρτζήδες με τη βούλα του ΕΣΡ. Τότε με τον Ζαχόπουλο, αυτό που μας ένοιαξε δεν ήταν που τα σπίτια μας μετατράπηκαν για νύχτες ολόκληρες σε παρακμιακό τσοντάδικο, αλλά… που γαμάει και ο χοντρός! Εκεί «τσιτώσαμε». Εκεί τα «πήραμε στο κρανίο». Το κούφιο…

Έτοιμους μας βρήκαν και μας κατασπάραξαν. Πρόλαβαν, βέβαια, να μας «προπονήσουν» για τα καλά οι Κουρήδες. Εκείνα τα μπουλντόγκ τού ΠΑΣΟΚ που, με τις «ευλογίες» τού «μεγάλου», έγιναν οι μέντορες τού καινούριου ήθους. Από τότε πέσαμε στη λούμπα. Όταν έστελναν για «δώρο» στον Χατζιδάκι «πρωτοσέλιδα σύκα» κι εμείς, τυλιγμένοι μέσα στην παχύσαρκη αναισθησία μας, χαχανίζαμε και χορεύαμε τα ζεϊμπέκικα τής Ρίτας. Όταν ποδοπατούσαν τον Τσαρούχη και τον Ταχτσή κι εμείς διψούσαμε για τον επόμενο διασυρμό. Εθιστήκαμε. Γίναμε σαν τα μούτρα τους. Γίναμε μέρος των συνηθειών τους. Ανθρωποφάγοι και τέρατα. Ίδιοι και όμοιοι…

Γι’ αυτό, όσα Like και να «χτυπήσουμε» στη σελίδα Όλοι Είμαστε Γαβριήλ Σακελλαρίδης, δεν τον καθαρίζουμε το βόθρο. Το σκατό επιπλέει. Κάνει πάρτι. Και η μυρωδιά του μας πήρε αμπάριζα. Πρέζα έγινε. Σνιφάρισμα κανονικό. Και να! Ούτε βδομάδα δεν πέρασε από τα χυδαιολογήματα και τα ξεράσματα της νεοναζιστικής ζούγκλας και βγήκε ο έτερος αλητάμπουρας για να κάνει τη «σεξουαλική διάγνωση» των πέντε υποψηφίων δημάρχων τής Αθήνας και να μας παραδώσει «αντρικά» μαθήματα «κοινωνικής ηθικής». Ποιος, ο Κούγιας! Τιμητής των τρόπων μας και της ζωής μας ο Κούγιας! Να λέει φτάσαμε σε μια κοινωνία αξιών όπου διοργανώνονται παρελάσεις γκέι ενώ και οι πέντε υποψήφιοι δήμαρχοι στην Αθήνα ήταν γκέι (με μόνο «αρσενικό» τον Κασιδιάρη, φυσικά) και να μην τολμάει ένας (ένας ρε, ένας) εισαγγελέας να του κόψει πάραυτα τη μαγκιά και το αλάνικο. Να μην κάνει «κιχ» ολόκληρος Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας. Να μην ακούγεται κουβέντα από κανέναν δήμαρχο… Μούγκα στον Κούγια! Και στο καπάκι, να ακούμε πως η αθωότητα του Παπαγεωργόπουλου στηρίζεται στο ότι δεν καπνίζει ούτε τσιγάρο, την στιγμή που ο Μπουτάρης διατυμπανίζει ότι καπνίζει χασίς! Κι αντί να τον πάρουμε στα γιούχα και τις μπούφλες, να καθόμαστε να αναρωτιόμαστε αν όντως ο Μπουτάρης γουστάρει τους μπάφους!

Ε, ναι! Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος, που εντός του επωάστηκαν όλοι αυτοί. Αλλά, όταν το έλεγε αυτό ο Σαββόπουλος, εμείς κάναμε κριτική στο… κούρεμά του! Φάτε τώρα την τσογλανιά τους στη μάπα καθώς πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό.

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

ΠΕΡΙ ΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ... ΟΡΕΞΕΩΣ



Όχι! Κανέναν λόγο δεν έχω να απολογηθώ επειδή αδιαφορώ ή δε γουστάρω το Air Sea Show. Και γιατί άλλωστε να το κάνω; Όπως κάποιος δεν «πεθαίνει» για να δει τη Νοσταλγία τού Ταρκόφσκι ή Το Λιβάδι που Δακρύζει του Αγγελόπουλου, έτσι και ‘γω δεν τρελαίνομαι για τα «σιδερένια ιπτάμενα». Όπως ο άλλος βαριέται αφόρητα να ακούει τον Jan Garbarek να φυσάει το σαξόφωνο ή τη Φαραντούρη να τραγουδάει συνοδεία του Charles Lloyd, άλλο τόσο κι εγώ με τους καπνούς και τα βεγγαλικά από τα… ακροβατικά αεροπλάνα. Όπως κάποιοι μπορεί να έχουν «χεσμένο» τον Τόμας Μαν, την Κατερίνα Γώγου ή τη Βιρτζίνια Γουλφ, το αυτό κι εγώ για τους «ριψοκίνδυνους πιλότους». Κι αν στα πλήθη σκορπά συγκίνηση και πατριωτικό πάθος η κρεμασμένη γαλανόλευκη από το επιβλητικό Apache, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει το «είμαι καθαρός» από μία αποφοίτηση του ΚΕΘΕΑ. Ξεκάθαρα πράγματα!

Θα μου πείτε, δεν υπάρχει περίπτωση… συγκερασμού και ταύτισης των «δύο κόσμων»; Για να πω την πικρή μου αλήθεια, όχι! Όμως για να το «λειάνω» λίγο και για να αποφύγω τις απολυτότητες και τους ισοπεδωτισμούς που αντιπαθώ, θα έλεγα πως «ίσως και να συνέβαινε». Αν (ας πούμε) αντικαθιστούσα το παράδειγμα τού Ταρκόφσκι και του Αγγελόπουλου με αυτό του Tom Cruise και του Nicolas Cage, τον Garbarek με τον… Σπανουδάκη, ή τη Γώγου με τη Δημουλίδου και το Ένα Στοιχειωμένο Σπίτι τής Βιρτζίνιας με τις Μάγισσες της Σμύρνης της Μάρας Μεϊμαρίδη! Τότε, ναι! Η τέχνη θα μπορούσε να είναι σύμμαχος των «επιδείξεων» και να συνυπάρχει με όλα τα είδη των θεαμάτων!

Τα λέω όλα αυτά για δύο λόγους: πρώτον, γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να επιλέγει τα «γούστα» του και τις προτεραιότητές του (οπότε, ας το πάρει το ποτάμι, όλα καλώς καμωμένα) και δεύτερον, γιατί αυτές τις ημέρες που βρίσκονταν σε εξέλιξη το «αεροπορικό event» ένιωσα να «πλάθεται» και να «πλανάται» ένας ιδιότυπος ρατσισμός απέναντι σε όλους εκείνους που εξέφραζαν διαφορετική (και όχι αντίθετη) άποψη γι’ αυτό που συνέβαινε στο αέρα. Οι «ρετσινιές» προς αυτούς; Κυριαρχούνταν από τα επίθετα τού μίζερου, του γκρινιάρη, του ανικανοποίητου, του οπισθοδρομικού και του κακοπροαίρετου. Πολλές φορές δε, έφταναν στο σημείο να ταυτιστούν με τους… εχθρούς της πόλης και τους σαμποτέρ του τουρισμού! Κι όπως συμβαίνει πάντα με αυτού του είδους τις «αντιπαραθέσεις» (κατά τη γνώμη μου, τεχνικές), αυτός που «κερδίζει τις εντυπώσεις» είναι εκείνος που συνθηματολογεί και λαϊκίζει ασυστόλως. Κοινώς, τα επιχειρήματα πάνε κατά διαόλου…

Παράδειγμα; Ας πούμε, ενώ κανένας δε μπορούσε να απορρίψει την άποψη ότι ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Μουσικής η πόλη αντί για νότες και μουσική άκουγε τον θόρυβο και τα «βογγητά» των F-16 (πράγμα που σημαίνει ότι ουδείς από αυτούς που καμώνονται για την «παιδεία και τον πολιτισμό» δεν είχε προνοήσει να μη συμπέσει μία τέτοια διοργάνωση με την ημέρα αυτή), εν τούτοις επέμεναν να «κολλάνε» αντικαβαλιώτικες ετικέτες και να «πετάνε» όλες εκείνες τις κοτσάνες των ημιμαθών και των αγραμμάτων περί… ολίγων και κουλτουριάρηδων!

Αυτό είναι φασισμός! Και η γνώμη σου να διαστρεβλώνεται –αφού κανείς δεν είπε να μη διεξάγεται το Air Sea Show– και να σε «στέλνουν» χωρίς δεύτερη κουβέντα στο περιθώριο και την απομόνωση με όρους «αυριανικής απαξίωσης». Κι αν μπορούσαν και στο… πυρ το εξώτερο.

Που, εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν είναι αργά!

Υ.Γ.:
Αλήθεια, ποιος έδωσε την άδεια να κρεμαστεί στο Κάστρο η τεράστια σημαία (που παραπέμπει ευθέως σε εκείνη της Χούντας); Ο δήμος; Η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων; Ή ήταν μία ευγενική προσφορά στο Air Sea Show τής (και στρατολάγνας) Πατριωτικής Κίνησης;

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

ΛΙΟΓΚΙΣΜΟΙ



Δυστυχώς, οι αραιές (πια) «εμφανίσεις» τού Βασίλη Λιόγκα συνοδεύονται όλο και πιο πολύ από κινήσεις και απόψεις που προκαλούν πίκρα και απογοήτευση. Και τονίζω το «δυστυχώς», γιατί με τον Βασίλη με συνδέουν βαθιά συναισθήματα και αξέχαστες στιγμές. Παιδιόθεν.

Γι’ αυτό και τα όσα πω εδώ, ξεπερνάνε τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε, οι ιδεολογικές και συντροφικές μου «υποθέσεις» με τον Λιόγκα, «τερμάτισαν» το 2010. Τότε που «άδειασε» με τον πιο άκομψο και αντιδεοντολογικό τρόπο την πιο ενδιαφέρουσα ενωτική προσπάθεια της τοπικής Αριστεράς. Και το «πούλημα» εκείνο θα συνοδεύει εσαεί τις εκτιμήσεις μου γι’ αυτόν. Οπότε, πάμε γι άλλα…

Την προσωπικότητα τού Βασίλη Λιόγκα την ορίζουν (ή και την καθοδηγούν) δύο πολύ έντονα χαρακτηριστικά: η (πανθομολογούμενη) εξυπνάδα του και η άκρατη φιλοδοξία του για «αρχή και εξουσία»! Συνδυασμός που –κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες– μπορεί να μετατρέψει το «συγκριτικό σου πλεονέκτημα» στον πιο ακραίο αμοραλισμό. Ιδίως όταν δεν κατορθώσεις να τον ελέγξεις και να το τιθασεύσεις από την αρχή.

Στο μεγαλύτερο διάστημα του πολιτικού του βίου, ο Λιόγκας κατάφερε και αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την έμφυτη εξυπνάδα του, την οποία φρόντισε να «τροφοδοτεί» συνεχώς με επιστημονική γνώση και «ιδεολογική καλλιέργεια». Την τελευταία δε, και με μία τάση –ενίοτε και… στοχευμένη– «ήπιας αποστασιοποίησης» από τον κομματικό του φορέα. Γιατί –γνωστό τοις πάσι– από ένα σημείο και μετά, η αλληλοεξάρτηση (ή και αλληλοεξυπηρέτηση;) μεταξύ του Λιόγκα και του ΚΚΕ υπερέβαινε κάθε μορφή… ταξικότητας!

Όμως με τον καιρό, θέλετε γιατί τα «χαλινάρια» του ΚΚΕ μπορούν ακόμη να «σφίγγουν» (πολλές φορές και ως… θηλιά) κάθε διάθεση ή απόπειρα προσωπικής αναρρίχησης, θέλετε γιατί ο ίδιος ο Λιόγκας δείλιαζε να «σπάσει αυγά», η «σχέση» αυτή γινόταν ολοένα και πιο ασφυκτική. Και αυτή που καταπίεζε συνεχώς τις «βλέψεις» και τις φιλοδοξίες του. Μοιραία –και ως φυσική συνέχεια τής «στέρησης» και της «υποταγής» στο 8%– αυτά που έρχονται να «αναλάβουν» πρωταγωνιστικό ρόλο είναι τα μύχια και τα… απωθημένα. Μόνον που, όταν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο, η «εξέλιξη» (άλλοι το λεν και… κατρακύλα) είναι αδύνατον να μην περιέχει το στοιχείο του αριβισμού και της… τομαρίλας. Για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή!

Ειλικρινά –και επειδή άλλοι, αρμοδιότεροι εμού, θα μιλήσουν για το θέμα του LNG– ποσώς με ενδιαφέρει πια η γνώμη του Βασίλη Λιόγκα για αυτά που απασχολούν και «καίνε» την πόλη. Και έχοντας χάσει προ πολλού την «έξωθεν καλή μαρτυρία» (πόσο μάλλον το «τεκμήριο της αθωότητας»), η κάθε του άποψη θα είναι και άλλο ένα δείγμα τής αχαλίνωτης ματαιοδοξίας του.

Η και… ματαιότητας;