Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΝΤΡΟΠΗ!




 Αντιγράφω μέρος της ομιλίας του Πάνου Καμμένου στη Βουλή: Ο κ. Παύλος Γιαννακόπουλος είναι από τους καλύτερους επιχειρηματίες της χώρας. Ο γιος του αποφάσισε να γίνει καναλάρχης. Άρχισε με το newsbomb. Μου έστελνε sms: ο Γιώργος θα μπει εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός; Δεν πιστεύω να ξαναμπει ο Κοντονής. Μόλις έγιναν οι εκλογές μου έστειλε άλλο sms: Αν δεν σας γκρεμίσω μέχρι τα Χριστούγεννα να μην με λένε Γιαννακόπουλο...
Θα πρέπει να μάθουν αυτοί οι κύριοι ότι οι εποχές που ο μπαμπάς τους έπαιρνε τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα όταν τους έπιαναν με τις κόκες στην τσέπη στα πάρτι της Μυκόνου τελείωσαν. Το νταβατζηλίκι τελείωσε. Κύριε Υπουργέ βάλτε μια διάταξη ακόμα. Δεν μπορεί να είναι υποψήφιοι αγοραστές άτομα καταδικασμένα ή που να διώκονται για συκοφαντική δυσφήμιση...

Το λέω από καρδιάς: εύχομαι να μη βρεθεί ποτέ ο κύριος Καμμένος στη θέση του Παύλου Γιαννακόπουλου για να μην αναγκαστεί ποτέ να παίρνει τηλέφωνα στα αστυνομικά τμήματα. Εύχομαι ολοψύχως τα παιδιά του να μη μπουν ποτέ στις περιπέτειες των εξαρτήσεων και να μην έχουν ποτέ την ανάγκη της κόκας και της πρέζας. Και ειλικρινά, εύχομαι να μη δει ποτέ τα παιδιά του να σέρνονται με χειροπέδες στα κρατητήρια και τα δικαστήρια. ΠΟΤΕ!

Όμως η μεγαλοψυχία έχει και τα όρια της. Και «κλείνει» ερμητικά όταν ακούει έναν υπουργό να ξεμπροστιάζει δημόσια έναν άνθρωπο, γιατί (άκουσον – άκουσον), ενδιαφέρθηκε για το παιδί του! Και με κάνει να απορώ: αν «τύχαινε» στον ίδιο ένα παρόμοιο περιστατικό, τι θα έκανε; Τον «υπεράνω»; Θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια; Ή θα έκανε δηλώσεις του στυλ: έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη;

Έχω συναναστραφεί με πολλούς γονιούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση με αυτή του Παύλου Γιαννακόπουλου. Γνωρίζω από πρώτο χέρι το βάσανο και τις αγωνίες τους. Γνωρίζω πόσες πόρτες αναγκάστηκαν να κτυπήσουν μέσα στην απελπισία και το πόνο τους. Πόσα παρακάλια χρειάστηκε να επιστρατεύσουν για να σώσουν το παιδί τους από τις περιπέτειες. Και πόση αξιοπρέπεια ξόδεψαν στους διαδρόμους και τα γραφεία αστυνομικών τμημάτων και πολιτικών γραφείων. Και επειδή τα γνωρίζω όλα αυτά, θυμώνω πολύ όταν ακούω έναν υπουργό να ρίχνει στη λαϊκή αγέλη έναν γονιό! Όποιος γονιός κι αν είναι αυτός. Είτε λέγεται Γιαννακόπουλος είτε τον φωνάζουν Γιώργο, Νίκο, Μαρία ή Ελένη.

Γιατί, υπάρχει μια στιγμή στη ζωή των ανθρώπων, που τα βάσανα και οι πληγές, μας κάνουν όλους ίσους. Μία στιγμή που μας ενώνει το κοινό πρόβλημα. Ο κοινός φόβος. Και σε αυτούς τους ανθρώπους, άσχετα από την κοινωνική τους θέση και επιρροή, άσχετα από το πόσο ισχυροί ή ανίσχυροι είναι, ένα πράγμα τους πρέπει: σ ε β α σ μ ό ς!

Μόνο που για να τον «εκπέμψεις», πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί εσύ πρώτα. Να έχεις μοχθήσει πολύ για να τον κατακτήσεις. Γιατί, όλα από μέσα μας ξεκινούν και από εκεί εκπορεύονται. Όσο αυτό καθυστερεί, όσο παίρνει αναβολές και παρατάσεις, το «εντός μας τέρας» θα μουγκρίζει και θα θεριεύει.   

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΥΠΕΡ ΘΗΒΑΙΟΥ ΛΟΓΟΣ



Ευτελές δείπνον ου ποιεί παροινία.
Διογένης

Φωτιά πήρε πάλι το διαδίκτυο. Για πότε βρέθηκε το «θύμα» και για πότε στήθηκαν τα «εκτελεστικά αποσπάσματα», ούτε που το κατάλαβα. Αυτήν τη φόρα (σωστότερα: ΚΑΙ αυτήν τη φορά), στο ικρίωμα των κοινωνικών δικτύων βρέθηκε ο Χρήστος Θηβαίος. Ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, τόλμησε (αυτό πού το πας;) να πει ότι μία οικογένεια δε χρειάζεται δα να τρώει κάθε μέρα αρνί, μπορεί να τη «βγάλει» και με ένα παξιμάδι, με λίγες ελιές και μία ντομάτα…

Τι το ήθελε ο έρμος! Σαν ύαινες έπεσαν επάνω του οι «στρατιώτες της ορθότητας»! Οι εξ ευωνύμου «ευαίσθητοι». Οι «βολεμένοι επαναστάτες». Μέσα σε λίγη ώρα, η «facebookική κοινότητα» πλημύρισε από τα λύματα των εκτονώσεων τους. Ο οχετός των χαρακτηρισμών τους «συνομίλησε» ευθέως με τη «φασιστική ντοπιολαλιά». Έγινε ορμητήριο ανθρωποφαγίας. Λαίλαπα κτηνωδίας.

Η αλήθεια είναι πως όταν βρεθεί κάποιος να σπάσει το κέλυφος του μύθου μας, να μας βγάλει από το κουκούλι του εφησυχασμού, να διαταράξει την ησυχία των συνηθειών μας και το βόλεμα της καθημερινότητάς μας, αυτομάτως γίνεται στόχος χλευασμού και υποτίμησης. Το αντικείμενο των ξορκισμών μας μέσα σε ένα μεσαιωνικό κρεσέντο αναθεμάτων. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, μία «διατροφική πρόταση» με παξιμάδι, ελιά και ντομάτα, μοιάζει και σαν… ντελίβερι φόβου!

Χωρίς περιστροφές: τάσσομαι υπέρ της άποψης του Θηβαίου! Πρώτα και κύρια γιατί ο συμβολισμός του λόγου του είναι άρρηκτα δεμένος με την αρετή του «λιτού βίου» (βίο που σπαταλήσαμε στην ευδαιμονική κραιπάλη και την κατανάλωση) κι έπειτα γιατί το ουσιαστικό περιεχόμενό της νοηματοδοτεί πολιτικά την επερχόμενη φτώχεια! Της δίνει «πνευματικό όχημα». Διαμορφώνει ένα συλλογικό όραμα διαβίωσης! Τίμιο, ευγενές και γενναίο. Προπάντων γενναίο!

Και το άλλο: ο Θηβαίος, μέσα σε μία (καθ’ όλα συμβολική) φράση είπε αυτό που τόσα χρόνια απέφυγε (ή δεν μπορούσε;) να εκφράσει η Αριστερά. Ότι για να βγει ο τόπος από την κρίση και να μπορέσει σιγά-σιγά να χτίσει την «εθνική του αξιοπρέπεια» με πίστη και ηθικό, θα πρέπει να «μυηθεί» στα της «πενίας οφέλη»! Με λίγα λόγια, θα έπρεπε να είχε προετοιμάσει τον λαό για τα δύσκολα που μέλλονται για να ‘ρθουν. Μόνον που κάτι τέτοιο, απαιτεί άλλα βιώματα και άλλες συνειδήσεις. Πράγματα που... δεν!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

ΣΕ "ΔΟΥΛΕΙΕΣ" ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ



Και εντελώς στα ξαφνικά, η συμπαθής Δήμητρα Τσανάκα διαπίστωσε έλλειμμα στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία των δημοτών της! Το σκέφτηκε από δω, το έψαξε από εκεί, ρώτησε ειδικούς, έκανε έρευνες, και κατέληξε: το πρόβλημα θα λυθεί με την επαναλειτουργία του Δημοτικού Ραδιοφώνου! Το μοναδικό ίσως ραδιόφωνο που ανταποκρίνεται ιδανικά εις το διαχρονικόν: δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν...

Το σοβαρεύω όμως, παρακάμπτοντας τα διάφορα ευτράπελα της δημάρχου περί «τούρκικης εισβολής» στην συχνότητα του σταθμού, συν το πνευματικά φιλόδοξο σχέδιό της για... κανένα λαϊκό τραγουδάκι βρε αδελφέ!

Ποια ανάγκη ωθεί σήμερα την δημοτική αρχή να εκπέμψει οργανωμένο ενημερωτικό πρόγραμμα (κάτι που με σαφήνεια ορίζεται στο νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τη «ταυτότητα» του Δημοτικού Ραδιοφώνου); Όσο κι αν το ψάξει κανείς, όσο καλοπροαίρετα και αν αντιμετωπίσει τις διαθέσεις της δημάρχου, δεν θα βρει ούτε μία (το τονίζω: ούτε μία!) περίπτωση που να δικαιολογεί αυτή της την απόφαση. Πρώτα γιατί δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα ενημέρωσης που αφορά τις δραστηριότητες του Δήμου (τουναντίον, ακόμη και του «ψήλου πήδημα» της διοίκησης, γίνεται είδηση) κι ύστερα, γιατί η «ψυχαγωγική γκάμα» των ιδιωτικών σταθμών, καλύπτει άνετα όλα τα... γούστα! Από τα «χύδην λαϊκά» μέχρι τα πιο «ψαγμένα» και «εκλεκτά». Οπότε το βασικό επιχείρημα, είναι «καμένο» εκ των προτέρων.

Τι μένει; Η άποψη ότι μία «περιουσία» του δήμου, παραμένει χρόνια τώρα ανενεργή και απαξιωμένη. Σωστό μεν ως προς την πρώτη της ανάγνωση, αλλά μόνο όταν η προσέγγιση γίνεται με όρους συναισθήματος. Διότι, όταν μιλάμε για «περιούσια» χωρίς να ορίζουμε το «πολιτικό της περιεχόμενο», το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να τσαλαβουτάμε σε αδιέξοδους ερασιτεχνισμούς. Και εξηγώ: ένα ραδιόφωνο που δεν λειτουργεί με «όρους αγοράς», βέβαιο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα... βαρέσει κανόνι! Πόσο μάλλον, όταν θα έχει να αντιπαλέψει ΚΑΙ τον σκληρό (έως άγριο) ανταγωνισμό των ιδιωτικών σταθμών (που ειρήσθω εν παρόδω, πνέουν τα λοίσθια) ΚΑΙ το αρνητικό οικονομικό κλίμα που βιώνει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Μηδέ των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης εξαιρουμένων. Άρα, το μείζον στην υπόθεση της επαναλειτουργίας του Δημοτικού Ραδιοφώνου, είναι το (εν πολλοίς) δυσβάσταχτο κόστος του!

Επ’ αυτού, ούτε λέξη! Κανένα σχέδιο βιωσιμότητας, κανένα πλάνο λειτουργίας, κανένα οργανόγραμμα, κανένας προϋπολογισμός. Αν’ αυτών,  δηλώσεις του ποδαριού και εξαγγελίες... πλουραλισμού! Και στο «καπάκι», μία «περίεργη» δημοσίευση στο «μουλωχτό» (όπως πολύ εύστοχα τη χαρακτήρισε το Kavala News), εν είδει Δημόσιας Γνωστοποίησης! Και μάλιστα, ΜΟΝΟ σε μία εφημερίδα (την λες και χαμηλής κυκλοφορίας), ΜΟΝΟ για μία ημέρα (και αυτή... Σάββατο!) και σε απόσταση ΜΟΝΟ 6 ημερών από την προθεσμία υποβολής των αιτήσεων (με τις 3 από αυτές να έχουν ήδη «φαγωθεί» από τις αργίες).

Σκανδαλάκι; Αν είσαι λίγο υποψιασμένος (και καχύποπτος) μπορείς να το πεις και έτσι. Γιατί, πέραν του «διαδικαστικού», την όλη προκήρυξη - γνωστοποίηση θα την ζήλευε και ο καλύτερος... φωτογράφος! Για του λόγου το αληθές, αντιγράφω τα επίμαχα σημεία της.

Ο ειδικός συνεργάτης της Δημάρχου, ο οποίος (ω ναι!) «θα παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες σε εξειδικευμένα θέματα», πρέπει να έχει τα παρακάτω προσόντα:
α) Να είναι απόφοιτος Λυκείου. (Ερώτηση: από πότε ένας απόφοιτος Λυκείου θεωρείται «εξειδικευμένος»; Άλλαξε κάτι στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και δεν πήρα είδηση;).
β) Να έχει 15ετη εμπειρία σε θέματα ηλεκτρονικού τύπου, με ειδίκευση σε θέματα ΟΤΑ. (Ερωτήσεις και σχόλια μαζί: για ποιο λόγο αποκλείονται οι έχοντες εμπειρία σε θέματα έντυπου τύπου; Θεωρούνται πιο παρακατιανοί έναντι των συναδέλφων που δουλεύουν στα άλλα Μέσα; Επίσης: υπάρχουν σήμερα δημοσιογράφοι στη Καβάλα που θεωρούνται «ειδικοί» σε θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης; Αν ναι, τότε μιλάμε για πολύ... προχώ κοινωνία! Τέλος, τι σχέση έχει το αντικείμενο ενός ενημερωτικού ραδιοφώνου με τις «ηλεκτρονικές εξειδικεύσεις»; Γιατί, άλλο να θεωρούνται χρήσιμες (που είναι) και άλλο να αποτελούν βασικό κριτήριο... εισόδου).
γ) Να είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης. (Απορία: ας δεχτούμε ως σωστό και πρέπον να είναι ο υποψήφιος ή η υποψήφια μέλος της Ένωσης. Αυτό γιατί δεν αρκεί και «μπαίνει» παρακάτω «σφήνα» η προσκόμιση ταυτότητας μέλους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου; Γιατί, όσο κι αν χαρακτηρίζεται «δυνητική» η προσκόμισή της, δεν παύει να δημιουργεί «πλεονέκτημα» από το πουθενά).

Δύο – τρεις επισημάνσεις: αν δεν απατώμαι, ένα ενημερωτικό ραδιόφωνο είναι εκ του νόμου υποχρεωμένο να λειτουργεί με συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων. Γνωρίζουν οι (ειδικοί) συνεργάτες της κυρίας Τσανάκα, πόσους δημοσιογράφους θα χρειαστεί για να είναι σύννομη η λειτουργία του Δημοτικού Ραδιοφώνου; Πόσους τεχνικούς; Εκτός κι αν βρεθεί ο φιλότιμος που θα... φορτίζει τον υπολογιστή! Γιατί το ακούσαμε και αυτό!

Αποτελεί ή όχι δεοντολογικό ατόπημα να προσπερνιέται τόσο άκομψα η γνώμη των δημοτικών συμβούλων για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Θα έπρεπε ή όχι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο να τον έχει το Δημοτικό Συμβούλιο; Καταργείται ή όχι το δημοκρατικό κεκτημένο όταν οι δημοτικοί σύμβουλοι θα κληθούν να ψηφίσουν επί τετελεσμένων; Και το άλλο: σκέφτηκαν ποτέ εκεί στο δημαρχείου την περίπτωση συνεργασίας του Δημοτικού Ραδιοφώνου με την ΕΡΑ Καβάλας; Ιδέα ρίχνω, κι όποιος την «έπιασε» την «έπιασε»...

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΩΙΜΕ!!!



Από την ημέρα που ο Βαγγέλης Παππάς έκανε αναφορά στο Δημοτικό Συμβούλιο για κάποιον που έχει πολλά περισσότερα προσόντα από τον κύριο Γκόνη για τη θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, με είχε φάει η περιέργεια. Και αναρωτιόμουν: τόσα χρόνια στο «πολιτιστικό κουρμπέτι» και να μην ξέρω τίποτε για το… αστέρι; Από πού μας ξεφύτρωσε; Και με «προσόντα»; Κι εκεί που άρχισα (εις μάτην, ομολογώ) να ξαραχνιάζω τις γνώσεις μου περί των θεατρικών, «ήρθε» το ρεπορτάζ της Νέας Εγνατίας και με… λύτρωσε!

Ο «ανταγωνιστής» του Θοδωρή Γκόνη είναι κάποιος Νίκος Μαγδαληνός, τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του οποίου περιγράφονται σε πρώτο (αυτο-κολακευτικό) πρόσωπο από τον ίδιο! Στη «σούμα», αυτό που κανείς εισπράττει από το βιογραφικό του, είναι ότι:

α) Απέρριψε υποτροφία του ίδιου του υπουργού Πολιτισμού της Γαλλίας (αν το συνδυάσω με την χρονολογία, απέρριψε υποτροφία του Ζακ Λανγκ!) γιατί επέλεξε να εργαστεί στην Ελλάδα (προφανώς της… Μερκούρη!).
β) Η διευθυντική του καριέρα περιορίζεται σε μία μόνο θεατρική σκηνή κι αυτή στο δήμο Ευκαρπίας. Φρονώ και ερασιτεχνική. Προφανώς (η περιγραφή δικιά του), η άριστη γνώση του θεατρικού χώρου, τόσο στο δημιουργικό όσο και στο οργανωτικό του κομμάτι, η κατάρτισή του σε θέματα υποδομών και προβλημάτων, που αφορούν τη λειτουργία κρατικών και δημοτικών θεατρικών σκηνών, καθώς και σε ζητήματα οικονομικών και διαχείρισης, η εμπειρία του στη θεατρική αγορά σε θέματα προσωπικού και υπηρεσιών, σε θέματα διαφήμισης, επικοινωνίας και προώθησης θεατρικών παραστάσεων, καθώς και η ικανότητά του σε ζητήματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (το τελευταίο μου «ακούγεται» κάπως… ψυχοθεραπευτικό!), δεν του ήταν αρκετά για κάνει το μεγάλο άλμα.
γ) Στις 44 παραστάσεις που έλαβε μέρος ως ηθοποιός, απουσιάζει το στοιχείο του ρόλου που υποδύθηκε. Λέει (ας πούμε) ότι έπαιξε στον Οιδίποδα, στον Πλούτο, στην Ειρήνη, στις Νεφέλες… αναφέρει ονόματα σκηνοθετών (Βουτσινάς, Μιχαηλίδης, Μπάκας, Χατζάκης), αλλά από ρόλο… δεν! Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι για να το ξεπερνάς, υπενθυμίζω ότι εκτός από τους πρωταγωνιστές, τους πρώτους και τους δεύτερους ρόλους, υπάρχουν και τα… κοντάρια!

Το «ζουμί» όμως με τον περί ου ο λόγος «ριγμένο», βρίσκεται αλλού. Κι επειδή το θέμα «άνοιξε» για τα καλά, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι «παίζει» (γενικά) με το άτομο.

Με τη βοήθεια του (σοβαρού και αξιόπιστου) LiFO σάς κοινωνώ στα… μυστήρια, έτσι όπως ευρηματικά τα περιέγραφε πριν δύο χρόνια η Αργυρώ Μποζώνη: Το περυσινό καλοκαίρι (αναφέρεται στον Αύγουστο του 2012) μετά από μια παράσταση του περιοδεύοντος ΚΘΒΕ, ο ταμίας και ένας ακόμα υπάλληλος του Κρατικού, μάζεψαν εισπράξεις των 80.000 ευρώ και τις τακτοποίησαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους. Όλοι ξέρουμε πόσο σκληρή και πολύωρη είναι η δουλειά στο θέατρο. Οι δυο υπάλληλοι (ο ταμίας και ένας ηθοποιός συγκεκριμένα) αισθάνθηκαν δικαιολογημένα μια λιγούρα. Ίσως για ένα σάντουιτς, ίσως για πιτόγυρα. Απολύτως φυσικό. Μέσα στη νύχτα, άφησαν την είσπραξη στο πορτ-μπαγκάζ και κατευθύνθηκαν στον πλησιέστερο χώρο εστίασης. Όταν επέστρεψαν, τα χρήματα είχαν κάνει φτερά. Το γεγονός, το κατήγγειλαν στο αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου, το θέατρο –φαντάζομαι– έκανε τις απαραίτητες ενέργειες και η ιστορία ξεχάστηκε. Ηθικό δίδαγμα: Όταν νοιώθετε μια λιγούρα, μην αφήνετε τις εισπράξεις σας (ειδικά όταν δεν είναι δικές σας) αφύλαχτες…

Η συνέχεια; Άκρως… γαργαλιστική: Ο ένας από τους δυο υπαλλήλους του θεάτρου που επέβαιναν στο "μοιραίο αυτοκίνητο", ήταν ο ηθοποιός και καλός φίλος του διευθυντή του ΚΘΒΕ Σωτήρη Χατζάκη, Νίκος Μαγδαληνός, ο οποίος όπως λένε οι ηθοποιοί του Κρατικού, είναι ο υπεύθυνος της ανάρτησης του καλόγουστου πανό, έξω από το Κρατικό Θέατρο «Σωτήρη Χατζάκη σε ευχαριστούμε», ή κάπως έτσι. 
Σήμερα ο Νίκος Μαγδαληνός βρίσκεται στην Αθήνα, στο Εθνικό Θέατρο ως ειδικός σύμβουλος του Σωτήρη Χατζάκη και ασχολείται με τα παιδικά θεατρικά εργαστήρια…

Προσωπικά αγνοώ το έργο του κυρίου Μαγδαληνού στα εν λόγω εργαστήρια του Εθνικού, όπως φυσικά και τις «ειδικές συμβουλές» που έδινε στον κύριο Χατζάκη. Αυτό όμως που «σέρνεται» ως απόηχος από εκείνη την περίοδο, είναι ότι ο «δικός» μας (καθότι και εκ Λυδίας ορμώμενος) χρησίμευε και ως το… αυτί του Χατζάκη!

Και δύο παραπολιτικοκαλλιτεχνικά σε ένα: ποιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας φέρεται υποστηριχτής του κυρίου Μαγδαλήνου και με παρεμβάσεις του ζητούσε την… αξιοποίησή του; Για να βοηθήσω, η σχέση του ανδρός με τον Πολιτισμό, είναι κατά τι επηρεασμένη από το… ποδόσφαιρο! Και το άλλο: ποιοι συμπολίτες μας που εντρυφούν χρόνια τώρα στα περί των θεατρικών, βάλθηκαν να πείσουν την κυρία Τσανάκα ότι «μας αξίζει» ένας Μαγδαληνός; Δύο είναι και ονόματα δεν λέω…

Κατά τα άλλα, ευχαριστώ θερμά τον Βαγγέλη Παππά. Είχα ξεμείνει από θέμα και μου το πρόσφερε στο πιάτο. Πάντα τέτοια!

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!



Το «ανακάλυψα» μόλις τώρα! Τετράλεπτο (και κάτι… ψιλά) βιντεάκι στο YouTube υπό τον τίτλο Γιατί Γουστάρουμε Που Είμαστε Έλληνες;;;, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην παραλία της Καβάλας! Το ανακάλυψα και… παραδόθηκα στη μία και μοναδική αλήθεια: ότι τελικά η βλακεία είναι ανίκητη! Πόσο μάλλον όταν έχει «επενδυθεί» και με την μπουρδολογία της «εθνικής υπεροχής»!

Αναγκαία επισήμανση, πριν περάσουμε στο περιεχόμενο: στο εν λόγω «αριστούργημα» δε συμμετέχουν ούτε χρυσαυγίτικα ούγκανα ούτε τίποτε «πατριωτικά» ξεφτέρια. Οπτικά τουλάχιστον, όλοι οι «πρωταγωνιστές» μοιάζουν για… φυσιολογικοί! Μόνον που αυτή η εντύπωση κρατάει μέχρι να ανοίξουν το έρμο τους το στοματάκι! Με το που συμβεί το μοιραίο, αρχίζει και το πανηγύρι…

Πάμε να το απολαύσουμε:

Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι (δε λέω, δίκαιο έχει το κορίτσι, αλλά αυτό δεν το εκφράζεις δείχνοντας τα νερά του λιμανιού). Μπροστά στο ραβανί τι να μας πει το μιλφέιγ (και να στο «πει», θα το καταλάβεις;). Γιατί το καμάκι και το σουβλάκι είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε (φάτην, Σολωμέ!). Γιατί κάθε νύχτα στην Ελλάδα τελειώνει το επόμενο πρωί (τελικά, ρε Γαλιλαίε, γυρίζει ή δε γυρίζει;). Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι (επιτέλους καταρρίπτεται ο μύθος που μας ήθελε… χομπίστες αυνανιστές). Γιατί λεφτά δεν έχουμε, αλλά ένα μπουζουκάκι θα το πάμε, βρε αδελφέ (άσχετα αν μετά μας βγαίνει σε… κλαρίνο). Γιατί δεν είμαστε ψευτοπουριτανοί. Τις λαδιές μας τις κάνουμε πάντα μόνοι μας (διακρίνω ένα ψιλοαλτσχάιμερ ή μου φαίνεται;). Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε και μετά να αποταμιεύουμε (άστο, το εμπεδώσαμε). Γιατί δεν πάμε επίσκεψη με άδεια χέρια (καλέ όχι, στο ‘να χέρι το τσιγάρο, στ’ άλλο χέρι το μπεγλέρι). Γιατί η λέξη κερνάω υπάρχει στο λεξιλόγιο μας (και η λέξη «τ’ αρπάζω», αλλά ας μην το κάνουμε θέμα). Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι πάει να πει καψούρα (ταπώθηκες, Ρωμαίε;). Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμη αξία (ειδικά όταν στο σπίτι «κυκλοφορούν» και συντάξεις). Γιατί δε μασάμε από τετρακόσια χρόνια σκλαβιά (η δύναμη της συνήθειας). Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας, κάναμε δέκα χρόνια πόλεμο (και για το κορμί, τίποτε;). Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε, αλλά το μπουζούκι, άλλο πράμα (και μόνον το ότι ξέρει το όμποε, το λες και… προχώ). Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα, οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω σε δέντρα (παλιό, αλλά με την ευκαιρία να πληροφορήσω ότι εκείνοι των δέντρων, έχουν ξυπνήσει προ πολλού). Γιατί όλες τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους, χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο (για πέρνα μια βόλτα από τα φαρμακεία). Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες (θα σας γελάσω για τον Νίτσε, τον Αϊνστάιν, τον Φουκώ και τον Νεύτωνα). Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες (και ο Σεφερλής, ο Ντούζος, ο Γκουζγκούνης;). Γιατί μπορούμε να παρατήσουμε τα πάντα για ένα μεγάλο έρωτα (εδώ γεννιέται ένας… μΠΑΟΚτσής). Γιατί οι άλλοι όταν ντύνονταν με πρόβιες, εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες (αραχνοΰφαντο σε άντρα, σαν λίγο να… δροσίζει). Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας θεός, γι’ αυτό ξέρουμε να αγαπάμε (διακρίνω μία κάποια σύγχυση ή επειδή εγώ είμαι με τον Πάνα δεν «πιάνω» επαφή;). Γιατί κανένας άλλος δε χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς (και μην τολμήσει κανένας Λίλα και κανένας Κάτσε να πανηγυρίζει με τα χέρια σε σχήμα αετού, την γ.....). Γιατί έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα, αλλά παρ’ όλα αυτά είμαστε ακαταμάχητοι (…). Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε (αποκλείεται και… όλες;). Γιατί είμαστε των άκρων (της γνωστής θεωρίας ή τίποτε στο πιο… μπρουτάλ;). Γιατί οι Ολυμπιακοί αγώνες γεννήθηκαν εδώ (που να μην έσωναν). Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουν ηγέτες και μιλούν για ειρήνη κάνοντας πολέμους (πάρα το… μπρεχτικόν, μία ενημέρωση για τη σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους, θα άξιζε το κόπο). Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους ανθρώπους (καρφωθήκαμε αδέλφια, κομμένες οι φοροαπαλλαγές). Γιατί εμείς γράψαμε την Ιλιάδα και οι ξένοι την έκαναν έργο χιλιάδες χρόνια μετά (βλέπω τον Όμηρο να τρέχει στην ΑΕΠΙ για πνευματικά δικαιώματα). Γιατί το τζατζίκι, το σουβλάκι, η μαγκιά και το φιλότιμο είναι ελληνικά (βάλε μέσα και το τουρλού και «δέσαμε»). Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλές καμπύλες (φεύγω, άναψα).

Α, να μη ξεχάσω και τη πηγή: www.cosmara.gr. Φως φανάρι… 

                                                                                                                                   Φωτογραφία: Μιχάλης Μιχαλακίδης