Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

ΜΠΛΟΚΑΡΑ!



Θα το «χάσουμε» εντελώς! Διαβάζω τώρα τις δηλώσεις αγροτοσυνδικαλιστή από το Παγγαίο και αναρωτιέμαι αν πράγματι τα πιστεύει αυτά που λέει ή έχει την εντύπωση ότι απευθύνεται σε τελείως χάπατα και μπορεί να τα δουλεύει ψιλό γαζί! Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά, ξεκαθαρίζοντας εκ των προτέρων ότι η μόνη σχέση που έχω με τα «αγροτικά» είναι τα τραγούδια του Μπακαλάκου και τα άλλα από τον Θεσσαλικό Κύκλο του Βίρβου και του Μαρκόπουλου. Με την (καίρια) υποσημείωση, ότι εκείνα «μιλάνε» για κολλήγους!

Για να «θερμάνει» το κλίμα, ο κύριος Αράπογλου θέτει το εξής ερώτημα-προβληματισμό: αν πρέπει να πεθάνει ένας ολόκληρος κλάδος ή καλύτερα, κλάδοι, για να σωθεί το Ασφαλιστικό, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιόν, τελικά, θα σωθεί, αν δεν υφίστανται εκείνοι που θα το συντηρήσουν; Και κάθομαι τώρα εγώ ο έρμος και στύβω το μυαλό μου: καλά, συντηρούσαν κανένα ασφαλιστικό σύστημα οι αγρότες και δεν το πήρα είδηση; Κι αν ναι, ποιος ο λόγος εκείνης της περιβόητης «εισφοράς υπέρ ΟΓΑ» που καλούνταν να πληρώνουν εκατομμύρια φορολογούμενοι και ασφαλισμένοι άλλων ταμείων; Και το άλλο: γνωρίζει ο εν λόγω συνδικαλιστής πόσα χρήματα από εισφορές αγροτών εισπράττει κάθε μήνα ο ΟΓΑ και πόσα είναι υποχρεωμένος να δίνει σε συντάξεις; Όχι τίποτε άλλο, άλλα ακούω για μία «τρελή» απόσταση μεταξύ του «δούναι» και του «λαβείν» και πολύ θα ήθελα να μάθω αν και κατά πόσο ευσταθούν τα στοιχεία.

Η συνέχεια είναι ακόμη πιο… ζουμερή! Αντιγράφω τα λεγόμενά του: Είμαστε απέναντι σε εκείνους τους αγρότες που έκλεψαν επιδοτήσεις ή έκαναν κομπίνες με τον ΦΠΑ και αυτοί πρέπει να μπουν φυλακή, αλλά όλοι αυτοί είναι το 1% της αγροτικής τάξης και χαρακτηρίζουμε όλους τους αγρότες από αυτό το μηδαμινό ποσοστό!

Σοβαρά, κύριε συνδικαλιστά(ρα) μου; Μόνον το 1%, ε; Κι άντε εγώ που είμαι καλοπροαίρετος, να σε πιστέψω. Για πες μας όμως: γιατί μέχρι τώρα δεν ακούσαμε τίποτε επ’ αυτού από τους φορείς που σας εκπροσωπούν; Πού ήταν «χωμένοι» οι σύλλογοί σας; Πού «σφύριζαν» οι συνεταιρισμοί σας; Κάτι ΓΕΣΑΣΕ και κάτι ΠΑΣΕΓΕΣ; Κι αυτοί μούγκα; Ή μήπως… όμοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα;

Πάμε όμως και στα… αγωνιστικά! Λέει ο κύριος Αράπογλου ότι στον αγώνα των αγροτών δεν υπάρχει καμία κομματική χροιά ή καθοδήγηση! Απληροφόρητος; Ασθενική μνήμη; Ή μήπως επιλεκτική που είναι και πιο βολική; Γιατί εγώ άλλα διαβάζω και άλλα βλέπω. Όπως για παράδειγμα τη συνάντηση βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας με αντιπροσωπεία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών-Κτηνοτρόφων-Αλιέων Ελλάδας που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή. Όπως επίσης τις δεκάδες φωτογραφίες με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να κάνουν (κατά κανόνα αντικυβερνητικές) δηλώσεις στα μπλόκα. Να πω και για την παρουσία χρυσαυγιτών σε αυτά ή «μιλάει» από μόνη της η φωτογραφία;


Και κάτι εκτός (;) θέματος: προχθές ο Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης έκανε δηλώσεις σχετικά με τα οικονομικά οφέλη που θα έχει η Περιφέρεια από τη διέλευση του Αγωγού TAP. Ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που ανακοίνωσε, είπε και αυτό: ότι ένα μεγάλο μέρος των αγροτών έχει ήδη πληρωθεί το ποσό των απαλλοτριώσεων. Και σκέφτομαι: αυτοί οι αγρότες δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να συμπαρασταθούν στον αγώνα των συνάδελφων τους από τον κάμπο των Φιλίππων που αντιδρούν στη διέλευση του Αγωγού από τα Τενάγη; Δεν τους ένοιαξε η καταστροφή που θα υποστούν τα χωράφια και η παραγωγή τους; Ή εδώ ισχύει κάτι σαν το: εν τη παλάμη και ούτω... σιγήσωμεν;
 

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΟΡΤΕΣ



Το χοντραίνει ο καπιταλισμός (ηλίθιε). Αφού πρώτα γέμισε τις ηπείρους με εκατομμύρια πτώματα σε πολέμους και εμφύλιους δικών του… παραγωγών, τώρα άρχισε να «αντιγράφει» και τις μεθόδους των ναζιστών! Βαρέλι δίχως πάτο ή η αρχή ενός καινούριο παραλογισμού;

Στη χώρα που «δίδαξε» τη σημαίνει αποικιοκρατία, στη χώρα-σύμβολο των επεμβάσεων, ξεκίνησε ήδη και επίσημα η γκετοποίηση των προσφύγων και ο δημόσιος στιγματισμός τους. Μπορεί (ακόμη) οι Σύριοι, οι Ιρακινοί ή οι Αφγανοί να μην κυκλοφορούν με κίτρινο άστρο στο πέτο του σακακιού τους, αλλά είναι υποχρεωμένοι να ζουν πίσω από… βαμμένες κόκκινες πόρτες! Κι επειδή όλα τα δεινά ξεκινούνε κάπως… πειραματικά, δείτε τι «παίζει» το τελευταίο διάστημα στη βόρεια Αγγλία.

Παρηκμασμένες συνοικίες και εγκαταλελειμμένα σπίτια που κάποτε συγκροτούσαν τη μεσοαστική ψευδαίσθηση της εργατικής τάξης –και που με κυνική βαρβαρότητα ερήμωσε ο νεοφιλελευθερισμός της «σιδεράς» Θάτσερ–, εδώ και κάμποσο καιρό έχουν επιστρατευτεί για να «φιλοξενήσουν» τους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής. Σπίτια-αποθήκες, μοιάζουν να προετοιμάζουν το ευρωπαϊκό μοντέλο του απαρτχάιντ. Γειτονιές του περιθωρίου, κατά κανόνα ταυτισμένες με την παραβατικότητα και το έγκλημα, «συμμετέχουν» μεθοδικά σε ένα σχέδιο «πειθαρχικής εξόντωσης»!

Ήδη –και σε πλήρη αντίθεση με τα όσα περί των αντιθέτων κραδαίνει ο μεγιστάνας Στιούαρτ Μονκ (στην κυριότητα του οποίου ανήκουν οι τεράστιες εκτάσεις των ακινήτων)– τα πρώτα κρούσματα ρατσιστικής βίας έκαναν την εμφάνισή τους στους τοίχους και τα πεζοδρόμια των γκέτο. Συνθήματα, προπηλακισμοί, περιττώματα, σφαγμένα ζώα (αυτό σαν κάτι να μου θυμίζει), συνθέτουν το κλίμα τρόμου που, αργά αλλά σταθερά, επιβάλλει η παρακρατική αλητεία των βρετανών φασιστών. Και για να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, η βιαιότητα των ενστίκτων τους, διόλου δεν απέχει από αυτή των εγχώριων δολοφόνων!

Μπορεί ακόμη να μη σακατεύτηκαν στο ξύλο οι πρώτοι «πρόσφυγες ακτιβιστές» που τόλμησαν να αλλάξουν χρώμα στην πόρτα τους, μετατρέποντάς την από κόκκινη σε λευκή, αλλά οι «προειδοποιήσεις» εστάλησαν αμέσως με τους… φουσκωτούς της εταιρίας του Μονκ: οι πρωτοβουλίες εδώ, κομμένες!

Και κάπως έτσι, οι πρόσφυγες κλείστηκαν πάλι πίσω από τις κόκκινες πόρτες! Τώρα όμως στους δρόμους μυρίζει ακόμη πιο έντονα η μπόχα του ρατσισμού. Καλή μας αρχή…

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΑ

Θα μπορούσε αυτή η φωτογραφία να παραλληλιστεί με εκείνη όπου ο σύντροφος Στρατούλης συναγελάζεται με τον Φαήλο Κρανιδιώτη σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας; Επ’ ουδενί και το εξηγώ: πρώτα γιατί ο Ηλίας Ιωαννίδης είναι πολύ πιο έξυπνος από το υψηλόβαθμο (τρομάρα του) στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας και, άρα, δύσκολο να «παρασυρθεί» (και να παγιδευτεί) σε έναν ανίερο επικοινωνιακό συμβολισμό, κι ύστερα επειδή οι «δικοί του παρτενέρ» με τίποτε δεν μπορεί να ταυτιστούν ιδεολογικά και πολιτικά με την φασιστοειδή καφρίλα του (μην ξεχνιόμαστε) πρώην συμβούλου του Σαμαρά. Ξεκαθαρισμένα πράγματα!

Τότε; Ποιος ο λόγος της προβολής της εδώ; Και τι είναι αυτό που την κάνει τόσο «προκλητικά ελκυστική» ώστε να χρήζει ιδιαίτερων κρίσεων και αναφορών; Και από την άλλη; Πόσο «κανονική» μπορεί να είναι μία τόσο ετερόκλητη «αγωνιστική συνοδοιπορία»; Και πού να την εντάξεις; Στο καινούριο μίγμα «πολιτικού πολιτισμού» που διαμορφώνουν οι κυβερνητικές οπισθοχωρήσεις ή σε κάτι το… κοσμικά ανάλαφρον; Σκέψεις κάνω, γιατί κομματάκι δύσκολο να «καταπιείς» και να «χωνέψεις» μια τέτοια κινηματική συνύπαρξη.

Όπως και να το κάνουμε, οι ώρες και οι καιροί δεν σηκώνουν πολιτικά λαϊφ-σταϊλίκια και «κοινωνικές χαλαρότητες»! Αυτά ήταν «παίγνια» των… ξεκούραστων εποχών! Χαριτωμένα και ανέξοδα μέσα στις γενικές μας συμβάσεις και αρκούντως ικανά να «νοστιμέψουν» τη διακινούμενη (ένθεν κακείθεν) ευμάρεια! Τώρα όμως; Τώρα που «σφίξανε οι κώλοι» και όλοι οι «κατεργαρέοι» ψάχνουν τον «πάγκο της συνείδησής» τους για να αναμετρηθούν με τα δύσκολα, πώς πας εσύ, αριστερός άνθρωπος, και «ξεφορτώνεις άνεση» στα μπλόκα και τις κινητοποιήσεις; Δεν σκέφτεσαι ότι το «καις» το άλλοθι; Ότι το στραπατσάρεις;

Χωρίς υπεκφυγές και μασημένα λόγια: αν σήμερα θέλεις να την «πεις» στην κυβέρνηση από αριστερά, δεν βγαίνεις «τσάρκα» με τους υπαίτιους της κρίσης. Δεν κάνεις κολεγιές και συμμαχίες με όλους αυτούς που συνέβαλαν τα μάλα για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και δεν έχεις κανέναν λόγο να ταυτίσεις τις δράσεις σου με αυτά τα αίσχη που είδαμε στα μπλόκα. Γιατί, σύντροφοι, ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Ενίοτε και τα ακυρώνει.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΦΙΑ!



Δεν πρόλαβα καλά-καλά να «βγω» από το καθηλωτικό της τρίωρο και αμέσως ξεπήδησαν οι πρώτες σκέψεις για το τι άλλο εκτός από ένα συγκλονιστικό γουέστερν, θα μπορούσε να είναι η νέα ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο. Βασανιστικά ερεθιστική ως προς την ιστορική της βάση, σε προδιαθέτει ευθέως για ανάλογες συγκρίσεις και αναγωγές. Μία από αυτές; Ότι ενδεχομένως να πρόκειται για την πιο «δόλια» και υπονομευτική «απάντηση» στο (επιβλητικό μεν, ακραία ρατσιστικό δε) Η γέννηση ενός Έθνους του Ντέιβιντ Γκρίφιθ. Εδώ, με τον μετεμφυλιακό καμβά να αποσπάται από τα επικά στοιχεία και τη «φυλετική καθαρότητα» του Γκρίφιθ και να μετατρέπει το «πολιτικό υποκείμενο» σε μια κλειστοφοβική «εθνική αλληγορία».

Στην κινηματογραφική τους γραφή, οι Μισητοί 8 «ακουμπάνε» με σεβασμό και ευλάβεια επάνω στα κινηματογραφικά χνάρια των ιταλικών σπαγγέτι, επιρροή που «σφραγίζεται» καταλυτικά και από την παρουσία του Ένιο Μορικόνε. Από την άλλη, οι ελκυστικές εμμονές του Ταραντίνο κορυφώνονται δραματουργικά σε ένα περιβάλλον εντελώς αποσπασμένο από την κλασική «λειτουργικότητα» των γουέστερν. Η σύγκρουση καλού-κακού, ανύπαρκτη. Καμία κάθαρση στον ορίζοντα. Καμία δικαίωση. Όλοι οι ήρωες είναι σαν να κατοικούν σε μία «αποικία καθαρμάτων». Δύο κυνηγοί κεφαλών, ένας δήμιος, μία επικηρυγμένη, ένας ρατσιστής σερίφης με προδιαγραφές συμμορίτη της Κου Κλουξ Κλαν, ένας πρώην καραβανάς του Νότου που ξερνάει μίσος για τους νέγρους, ένας κυνικός γελαδάρης δολοφόνος, ένας Μεξικάνος της ίδιας «ποιότητας» με τους υπολοίπους, συνθέτουν τον έμψυχο κύκλο μιας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας. Το αίμα «μυρίζει» από την πρώτη σκηνή.

Στον αντίποδα της «απλωμένης οπτικής» και των «αργών εξελίξεων» (όπως αριστοτεχνικά τις δίδαξε ο Σέρτζιο Λεόνε), ο Ταραντίνο «κλείνει» από την αρχή την αφήγησή του στους… τέσσερις τοίχους. Ξεκινώντας από το εσωτερικό μίας άμαξας (με τους διαλόγους εντός της να τα… σπάνε) και καταλήγοντας σε ένα «ξεχασμένο από το Θεό» κατάλυμα-πανδοχείο στη μέση του πουθενά. Ουσιαστικά, ο Ταραντίνο «θεατρικοποιεί» ένα είδος που η σκηνική και αισθητική του ταυτότητα είναι συνυφασμένη με μεγάλες εικονογραφήσεις. Στους Μισητούς 8, ο θεατής «μυρίζει χνώτο». Οι ματιές έχεις την αίσθηση ότι βρίσκονται σε συνεχή ομηρεία. Λίγο να «στήσεις αυτί» θα αφουγκραστείς τον ήχο από τα χτυποκάρδια.

Οι Μισητοί 8 είναι ο απόλυτος… Ταραντινισμός! Γι’ αυτό και ταινιάρα! Και γιατί και στις πιο μικρές της λεπτομέρειες, παραμένει αψεγάδιαστη. Αν κάτι όμως πρέπει να ξεχωρίσω και να αναφέρω, αυτό είναι η ερμηνεία της «ξεχασμένης» Τζένιφερ Τζέισον Λη. Απλά, σπουδαία!

Για ευνόητους λόγους, η ταινία δε συνιστάται για «χαλαρές εξόδους».