Κυριακή 31 Μαρτίου 2013



Συμπληρώνονται σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ προχώρησαν στην κατάληψη των Κεντρικών Υπηρεσιών του Οργανισμού, αντιδρώντας στις πολιτικές επιλογές, που υπονομεύουν την προοπτική του Οργανισμού, απαξιώνουν την αξιοπρέπεια και το περιεχόμενο της δουλειάς τους και θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον των 8.500 θεραπευομένων στα Προγράμματα Υποκατάστασης. Το ότι μέχρις στιγμής δεν ακούστηκε λέξη στα δελτία των «μεγάλων καναλιών», αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κατάληψη τους στερείται ονομάτων που παραπέμπουν σε… βίλες! Ξέρετε, Αμαλία, Λέλα Καραγιάννη, Σκαραμαγκά… Και φυσικά, οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ δεν είναι (μάλλον) αντιεξουσιαστές. Άρα, ποιος ο λόγος της «ενημέρωσης»;

Σοφά σκεπτόμενα τα κυβερνητικά «μέσα μαζικής αποκοίμισης», αφήνουν στο σκοτάδι  μια κινητοποίηση εργαζομένων, που τα χαρακτηριστικά της ξεπερνούν τα «στενά» όρια των εργασιακών και μισθολογικών τους αιτημάτων, και επεκτείνονται σε μεγάλα και σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Ξέροντας εκ των προτέρων ότι, οποιαδήποτε «αναμόχλευση» του γεγονότος, θα στριμώξει στο «επικοινωνιακό καναβάτσο» απαξάπαντες. Τους ίδιους και τα αφεντικά τους.

Διότι, κοινοποιώντας δια λόγου και εικόνας τα δραματικά και αδιάψευστα στοιχεία των εργαζομένων στις υπηρεσίες του ΟΚΑΝΑ, εκτίθενται αμέσως-αμέσως ο Δένδιας, ο Λυκουρέντζος και ο Ρουπακιώτης. Συνολικά δε, ένα σύστημα κρατικής «αντιναρκωτικής πολιτικής» που μέρα με την μέρα οδεύει προς ολοκληρωτικό αφανισμό. Εμμέσως, και όλοι οι «χαϊδεμένοι» του «μιντιακού κράτους», που καραδοκούν στην γωνία, προσβλέποντας «τρελά κέρδη» από την ιδιωτικοποίηση των θεραπευτικών μονάδων. Τι ποιο λογικό λοιπόν μια τέτοια κινητοποίηση «μακράς διάρκειας» , να περιέλθει στα ειδησεογραφικά αζήτητα και την απαξία. Μέχρι να ξεχαστεί…

Στα ουσιώδη. Η κατάληψη στον ΟΚΑΝΑ, ξεσκεπάζει με τον πιο «επίσημο τρόπο» όλη την υποκρισία του υπουργείου Υγείας, που (αν θυμάστε) με πρόσχημα την υγεία των τοξικομανών (αλλά και την «προστασία» όλων ημών των… καθαρών), στοίβαζε τους εξαρτημένους στις κλούβες του Δένδια (μερικούς και με χειροπέδες) και τους μετέφερε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Προς θεραπεία και θαλπωρή; Προς παραδειγματισμόν; Ή προς εξόντωση;

Πριν βιαστείτε για οποιαδήποτε απάντηση, διαβάστε από τα πλέον αρμόδια χείλη, σε ποιο «επίπεδο ανθρωπιάς» βρίσκεται το ενδιαφέρον της πολιτείας: Έχει ανασταλεί η λειτουργία της κινητής μονάδας του ΟΚΑΝΑ. Οι προληπτικοί εμβολιασμοί έχουν σταματήσει λόγω έλλειψης εμβολίων. Δεν γίνονται ουροληψίες λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων. Η φύλαξη και η καθαριότητα των δομών του Οργανισμού έχουν μειωθεί σε 4 ώρες την ημέρα λόγω κόστους. Η μεθαδόνη οριακά διασφαλίζεται, καθώς δεν έχει γίνει ο διαγωνισμός για την προμήθεια της εδώ και ενάμιση χρόνο. Η λίστα αναμονής στην Αθήνα είναι στους 3.500 συνανθρώπους μας, ενώ η χρήση ουσιών διαρκώς αυξάνεται. Αναλώσιμα για την λειτουργία των υποστελεχωμένων Προγραμμάτων δεν υπάρχουν. Έχει ξεκινήσει διαδικασία απόσυρσης ιατρικών μηχανημάτων. Οι προμηθευτές αρνούνται να συνεργαστούν με τον ΟΚΑΝΑ γιατί δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν…

Ταυτόχρονα, ο «προοδευτικός» Ρουπακιώτης με τον καινούριο (και εν πολλοίς… υποχωρητικό) νόμο για τα ναρκωτικά , υποβαθμίζει εντελώς τον τομέα της απεξάρτησης, μεταφέροντας ουσιαστικά το θεραπευτικό κομμάτι της τοξικομανίας στην ιδιωτική  (και αμφιβόλου ποιότητας) πρωτοβουλία. Το σημαντικότερο; Με τον πλέον κυνικό και σκληρό τρόπο, διαφαίνονται και οι πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης  οι οποίες αποσκοπούν στην αποδυνάμωση των στεγνών προγραμμάτων (ούτε ΜΙΑ λέξη δεν θα βρείτε στον νέο νόμο για το ΚΕΘΕΑ!), σπρώχνοντας τους «πάσχοντες πληθυσμούς» στον μονόδρομο των υποκατάστατων! Δηλαδή σε μία μακροχρόνια  (έως μόνιμη) χρήση στις «ουρές της απελπισίας». Εκεί όπου οι φαρμακοβιομηχανίες και οι «ειδικές κλινικές» στήνουν σιγά – σιγά το δικό τους (νόμιμο) πάρτι.

Μετά από αυτά, γίνεται κατανοητό πιστεύω και το «κουκούλωμα» της κατάληψης. Εκτός κι αν οι εργαζόμενοι αρχίζουν να μαζεύουν τίποτε μπουκάλια μπύρας, για να κινήσουν το ενδιαφέρον της αντιτρομοκρατικής και (κατά συνέπεια) των δημοσιογράφων. Ιδέα ρίχνω…  

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013



Εμφανίστηκε πριν από λίγες ημέρες στην ιστοσελίδα του DefenceNet ως «ρεπορτάζ–αποκάλυψη» με τον τίτλο: Εικόνες Απομυθοποίησης της Μακρονήσου. Ενταγμένο, προφανώς, στη μεγάλη προσπάθεια της «επανεγγραφής της ιστορίας» από τους… νικητές! Διότι –και για όσους έχουν «μαύρα μεσάνυχτα»– την ελληνική ιστορία μέχρι σήμερα την έγραφαν οι… ηττημένοι. Ούτως ειπείν, οι αριστεροί προπαγανδιστές!

Αναφέρει το «ρεπορτάζ» (των εκατόν σαράντα λέξεων): Εικόνες που απομυθοποιούν τα όσα έχει συνηθίσει να υποστηρίζει η αριστερή προπαγάνδα για τον ρόλο της Μακρονήσου και των στρατοπέδων της κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αποκαλύπτεται με σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων της εποχής… Η συλλογή είναι και μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσει μια συζήτηση για το πόσα προσέφερε η λύση της Μακρονήσου στον αδελφοκτόνο πόλεμο του 1946-1949 και πόσοι Αριστεροί γλίτωσαν από τον θάνατο στα χωριά και τις πόλεις, επιστρατευμένοι προσωρινά στις μονάδες της Μακρονήσου και απομακρυνόμενοι από τις περιοχές τους όπου η δίψα για εκδίκηση των μη κομμουνιστών που είχαν χάσει πατεράδες, μανάδες, παιδιά, συγγενείς και φίλους από τον ΔΣΑ, ήταν άσβεστη...

Βέβαια, οι «ανανήψαντες ιστοριογράφοι» αγνοούν μερικά πράγματα που καθιστούν τις «ανακαλύψεις» τους αφελείς και παιδαριώδεις. Και σε κάθε περίπτωση, εντελώς ετεροχρονισμένες. Διότι, το αλησμόνητο ιδεολόγημα του «αστού» Κωνσταντίνου Τσάτσου περί εθνικής κολυμβήθρας στήριξε για δεκαετίες ολόκληρες τη «νησιωτική πολιτική» του μετεμφυλιακού κράτους, προσδίδοντας στην ανθρώπινη εξόντωση, χαρακτηριστικά… μεγαλοψυχίας. Μέρος αυτού του «δόγματος» υπήρξε και η κατά DefenceNet... συλλογή. Όπερ μεθερμηνευόμενο; Η… συζήτηση κρατάει καλά από το 1947!

Και, καθότι κακοί αντιγραφείς (και εγνωσμένης αξίας… παραποιητές), αποκρύπτουν από το (διατεταγμένο;) δημοσίευμα τα ουσιώδη. Για κακή τους τύχη όμως, το απίστευτο «ιντερνετικό ψαχτήρι» που ακούει στο όνομα Βασιλική Μετατρούλου είχε μεριμνήσει προ πολλού για τον… εξευτελισμό τους. Συνέβη όταν, πριν από ένα μήνα περίπου, ανέσυρε από τα «ιστορικά βάθη» ένα σπάνιο τεύχος του περιοδικού National Geographic με χρονολογία Δεκέμβριο του 1949 και αριθμό τεύχους 96!

Πρόκειται για άρθρο του Maynard Owen Williams με τίτλο War torn Greece looks ahead, διανθισμένο με σπάνιες (και έγχρωμες, παρακαλώ) φωτογραφίες, όπου αποτυπώνεται με περίσσια «καθεστωτική ειλικρίνεια» ο τρόπος «εθνικής διαπαιδαγώγησης» εις την ειδυλλιακήν νήσον. Εκεί όπου τα κατά Γιάννη Ρίτσου πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας, μεταμορφώνονται αίφνης σε «ευδιάθετους τουρίστες» για να απολαύσουν τις ευεργετικές περιποιήσεις του θρυλικού Σκαλούμπακα.

Η σειρά των φωτογραφιών και οι λεζάντες που τις συνοδεύουν, είναι απόλυτα… κατατοπιστικές: Άφιξις ομάδος υπόπτων στρατευσίμων εις Μακρόνησον. Πρωϊνό πλύσιμο σκαπανέων. Ιατρική εξέτασις. Οδοντιατρική εξέτασις. Πρωϊνή γυμναστική. Σχολή αγραμμάτων σκαπανέων. Σχολή υποδηματοποιών. Διανομή ταχυδρομείου. Νέα από την οικογένειαν. Μπάνιο και ψυχαγωγία. Ύδρευσις σκαπανέων. Διανομή συσσιτίου. Ανάπαυσις…

Ακολουθούν σκηνές με καλλιτεχνικές δραστηριότητες δια τον στολισμόν της Λεωφόρου Φιλοτεχνημάτων! Σκαπανείς του Β΄ Τάγματος, φιλοτεχνούν τον «Παρθενώνα». «Ο Χορός του Ζαλόγγου» φιλοτεχνηθείς υπό σκαπανέων. Σκαπανείς του Γ΄ Τάγματος φιλοτεχνούν ψηφιδωτήν εικόνα της Α.Μ. του Βασιλέως Παύλου… Έπονται: ποδοσφαιρικαί αναμετρήσεις, ελευθέρα πάλη, ορχήστρα και χορός μετά το συσσίτιον…

Το δημοσίευμα του «έγκυρου» (από τότε) περιοδικού, έρχεται να «χαλάσει» η αφήγηση του «αυτόπτη μάρτυρα» Φ. Γελαδόπουλου. Γράφει στο (συγκλονιστικό και δυσεύρετο) Μακρονήσι: άρπαξαν τους τσαγκαράδες και τους ραφτάδες, τους γλύπτες και τους ζωγράφους, τους ζαχαροπλάστες και τους χρυσοχόους, τους μαραγκούς κι ένα σωρό ακόμη ειδικότητες και με το στανιό τους βάλανε να δουλεύουν. Όσοι αρνήθηκαν, και ήτανε οι πιότεροι, τους λιάνισαν. Γέμισε το πειθαρχείο και το αναρρωτήριο… Απ’ την πέτρα ξέκοψαν το Χρήστο Μαρμαρά, έναν αληθινό γίγαντα. Ειρηνοδίκης στην Αλεξανδρούπολη. Του φόρεσαν ένα λευκό φανελάκι και αθλητικό παντελονάκι και τούδωσαν μια σφαίρα. Να κάμεις του είπαν πως την πετάς έτσι ακριβώς όπως οι αθλητές και τότες η φωτογραφική μηχανή, τσαφ την δουλειά της… Μάζεψαν καμιά δεκαριά. Τους δώσανε κιθάρες και ακορντεόν κ’ άλλοι κολυμπούσαν και η φωτογραφική μηχανή σε ενέργεια… Άλλους δέκα τους αράδιασαν στις βρύσες και σαπουνίζονταν…

Τι λέτε; Το ξανασυζητάμε;

Όσοι επιθυμούν λεπτομέρειες (και δη οπτικές) θα τις βρουν στην ιστοσελίδα http://commedeslionsdepierre.net/makronissos/photography/propaganda/?lang=el#

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013



Στον Γιώργο Παπαφιλίππου.

Είναι αλήθεια. Όσοι αποτόλμησαν εκείνο το μακρύ ταξίδι με τους Εκδρομείς του ‘60, θα φυλάνε ακόμη μέσα στις φθαρμένες τους αποσκευές, λίγο από το αμόλυντο της γοργής τους ενηλικίωσης. Μια μικρή απόπειρα κινδύνου. Ένα αλλόκοτο σκίρτημα που ταράζει το μέσα τους. Κάτι από την επανάσταση του δέρματος. Και από την άλλη, την ματαιωμένη… Ακροβάτες μνήμης στη δίνη μιας ατέλειωτης μεταπολίτευσης.

Τους ξέρω καλά αυτούς. Καμιά φορά δίνουμε και κάτι απρόσμενα ραντεβού για να ανταλλάξουμε εξηντάρες κασέτες. Να «κλέψουμε χρόνο» από μία σπασμένη TDK. Με ληγμένες εγγραφές από αγέρωχα άσματα. Να μουλιάσουμε μέσα στο γρατζουνισμένο Desire του Dylan. Στην ενδοφλέβια μπαλάντα της Faithfull. Στον Μεγάλο Ερωτικό. Στις λιτανείες του Γκάτσου. Στις ήττες του Αναγνωστάκη. Κάποτε νέοι…

Βλεπόμαστε συχνά. Φερμένοι από τα μακριά που μας ορίζουν. Μετράμε με προσοχή περίσσια το πάχος της σκόνης. Λεπτομερώς. Στρογγυλοκάθισε για τα καλά και φέτος. Πώς να φυσήξεις στην ησυχία της; Και πού να απλωθεί; Από κάτω της ο Πουλαντζάς και ο Καστοριάδης. Τέσσερεις χρονιές περιοδικά Αντί. Αδιάβαστοι τόμοι λενινιστικής καθοδήγησης. Χειρόγραφα αδέξιων εγχειρημάτων. Λησμονημένοι ποιητές. Ο Λαπαθιώτης, ο Σαραντάρης, η Πολυδούρη. Και ‘γω εκεί, να ψάχνω τον Αλέξη Ασλάνογλου. Αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει…

Γιατί λησμονήσαμε τη σιωπή; Ποιος έβαλε τα δύσκολα αυτήν την ώρα; Δικός μας ήταν ή η σκιά που απλώθηκε στον τοίχο; Και τα δάκρυα; Αυτά πού τα πας; Μα γιατί επιμένει; Τι την θέλουμε πια; Ποιος την έχει ανάγκη εδώ; Κανείς δε λέει να απαντήσει. Αβέβαιοι εξ αρχής…

Έτσι θα ανταμώνουμε πάντα. Με ένα ρίσκο αναμονής. Με στιγμιαίες αφίξεις. Με το περίσσευμα των αντοχών μας. Το μάταιο της ανακούφισης. Την αναδίπλωση των δισταγμών. Ευάλωτοι εκ πεποιθήσεως. Γυρεύοντας στην άσφαλτο νερό

Τους κοιτάω καθώς απομακρύνονται. Καμία Ρόζα εδώ. Κανένα Βερολίνο. Μόνο εικόνες από αλκοολούχα μυστήρια. Παλιές θυσίες. Μισές αποκαλύψεις. Οδός Απομάκρυνσης στερούμενης αρίθμησης. Και ένα ξεχασμένο τραγούδι που έμεινε δειλό πάνω στα παγωμένα τους χείλη. Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό…

Εμείς, μιας άλλης εκδρομής…

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013



Καλώς τηνε κι ας άργησε. Για την Εισαγγελία Θεσσαλονίκης ο λόγος, που «χτύπησε» με «επισταμένη έρευνα» (εδώ γελάμε) της αρμόδιας εισαγγελέως για «σκάνδαλο» που αφορά στις… γεννήσεις κατ’ οίκον! «Πιασάδικο» θέμα, αφού σε αυτό εμπλέκονται «επικοινωνιακές ίντριγκες» ικανές να σπάσουν όλες τις ακροαματικότητες των Οκτώ. Ξέρετε. «Πλαστά επιδόματα», «υγειονομικές βόμβες», «επίορκοι γιατροί»... μέχρι και «άκαρδες μάνες»! Όμως, επειδή πίσω από το φαιδρόν και το ανόητον του πράγματος ξεπηδάνε πολλαπλά είδη κοινωνικών, επιστημονικών και οικονομικών εκτροπών, λέω να το σοβαρέψω. Και αφορμή γι’ αυτό στάθηκε η επιστολή μίας εκ των 79 κατηγορουμένων! Της Μαρίας–Μυρτούς Γρίβα. Ειδικού Παθολόγου και μητέρας που γέννησε το παιδί της στο σπίτι.

Ξέχωρα από την προσωπική εκτίμηση που τρέφω για την οικογένεια της Μαρίας (εκτίμηση που πηγάζει από τη μακρόχρονη γνωριμία μου με τον πατέρα της, Κλεάνθη), η επιστολή της δεν αφήνει κανένα περιθώριο σιωπής. Θα την «υπερασπιζόμουν», έτσι κι αλλιώς.

Με τη σειρά λοιπόν. Η υπόθεση ξεκίνησε από καταγγελία (συγκεκριμένα της προέδρου του Συλλόγου Μαιών Θεσσαλονίκης, Βικτωρίας Μοσχάκη) για ρύπανση περιβάλλοντος! Ποια είναι αυτή η… ρύπανση; Τα ανεπεξέργαστα νοσοκομειακά απόβλητα που πετιούνταν ανεξέλεγκτα στα σκουπίδια. Δηλαδή, οι περιπτώσεις όπου ο πλακούντας κάποιων νεογνών κατέληγε στα σκουπίδια χωρίς να έχει ληφθεί κανένα μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας!!!

Αναρωτιέμαι: ένα τέτοιο επιχείρημα (και προτού  οδηγηθούν –σχεδόν διαπομπευόμενοι– τόσοι άνθρωποι στο εδώλιο) δε θα έπρεπε να είχε στηριχθεί σε επιστημονικά δεδομένα; Άντε έτσι, ολόκληρη Δικαιοσύνη παραλαμβάνει μία καταγγελία και… ορμάει; Ελαφρότητα ή… «σπουδή»;

Τα όσα υποστηρίζει η Μαρία–Μυρτώ Γρίβα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο… δεύτερης σκέψης. Εδώ μιλάμε για καραμπινάτα σκάνδαλα και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που θίγονται ευθέως από το… σύστημα της κατ’ οίκον λευτεριάς.

Αντιγράφω: Είναι δικαίωμα κάθε γονιού να επιλέξει τον τόπο και τον τρόπο που θα γεννήσει. Είναι δικαίωμα κάθε γονιού να επιλέξει ποιός και πόσοι θα συμμετέχουν στην διαδικασία αυτή. Ο πλακούντας είναι το όργανο που κρατάει τα έμβρυά μας στην ζωή κατά την διάρκεια της κύησης. Είναι αυτό το μαγικό «κάτι» που μας κάνει ένα με τα έμβρυα που κυοφορούμε. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΟ ΑΠΟΒΛΗΤΟ. Αν ο πλακούντας μας, που είναι ένα με τα δυνάμει μωρά μας στην ενδομήτρια ζωή είναι επικίνδυνος και μολυσματικός, τότε και αυτά είναι επικίνδυνα και μολυσματικά. Σε ποιόν δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα έπρεπε να τα έχουμε «παραδώσει» για διαχείριση; ΚΑΝΕΝΑΣ πλακούντας δεν βρέθηκε ποτέ στα σκουπίδια και για αυτό δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ ως στοιχείο στο κατηγορητήριο. Οι πλακούντες μας είναι θαύμα της φύσης κι όχι απόβλητα, για να τα πετάξουμε στις τουαλέτες ή στα σκουπίδια. Τουλάχιστον έτσι τους αντιλαμβανόμαστε εμείς οι συνειδητοποιημένες μαμάδες, προφανώς σε αντίθεση με ορισμένους επαγγελματίες υγείας.

Παρακάμπτοντας τα αυτονόητα (όπως, για παράδειγμα, τι διέπει την ελληνική νομοθεσία και τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη), φρονώ ότι όλα αυτά που προκύπτουν από την επιστημονική γνώση, θα έπρεπε να είχαν αποτελέσει για την κυρία Εισαγγελέα (εικάζω και μάνα) το ελάχιστο τεκμήριο για να θέσει την καταγγελία στα… αζήτητα. Αντ’ αυτού, τα εκτιμά ως «ψιλά γράμματα» χωρίς να αντιλαμβάνεται (;) ότι όλα ετούτα ακολουθούνται από καταστάσεις που... βγάζουν μάτι.

Τι συμφέροντα τελικά πάει να «καλύψει» (και τελικά να υπερασπίσει) η δίωξη; Το γεγονός ότι μέχρι τώρα κανένας σύλλογος, κανένας φορέας, καμία επίσημη αρχή δεν έχει πάρει θέση για το φαινόμενο των καισαρικών και των περινεοτομών (τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο ότι το 51% των γεννήσεων καταλήγουν σε αυτές τις μεθόδους) δεν είναι ένα μεγάλο… μυστήριο; Θέλετε κι άλλα; Με ποιο δικαίωμα (και σε συνεργασία με τις μαιευτικές κλινικές) εκμεταλλεύονται τους πλακούντες οι ιδιωτικές εταιρίες; Ποιος αποκρύπτει (και γιατί) το ίδιον όφελος για την παρασκευή ακριβών καλλυντικών και την καλλιέργεια βλαστοκυττάρων από την (με το έτσι θέλω και γουστάρω) «αρπαγή» των πλακούντων;

Αυτά τα ωραία, λοιπόν, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Εκ μέρους μου θα ήθελα να "παραχωρήσω" τον επίλογο αυτού του κειμένου στον ίδιο τον Κλεάνθη Γρίβα. Με όλη μου την καρδιά και τη συγκίνηση.
Ζητώ συγγνώμη για την παρέμβαση σε μια υπόθεση που αφορά την κόρη μου και έχει σχέση με την υπόθεση των γονέων που διώκονται επειδή «τόλμησαν» να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους στην γιορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού τους και όχι στο απρόσωπο και άξενο περιβάλλον κάποιου από τα υπάρχοντα «συσκευαστήρια βρεφών» (μεταξύ των άλλων, αποφεύγοντας και τα σημαντικά σοκ -αισθητηριακά και ψυχολογικά- που υφίσταται το «εν συσκευασία» νεογέννητο, και τα οποία θα μπορούσα να αναπτύξω αναλυτικά σε κάποιο άλλο σημείωμα),
Είναι προφανές ότι είμαι περήφανος για την κόρη μου και την απόφασή της να γεννήσει στο σπίτι μας (απόφαση αυτονόητη με βάση τη μόρφωση, την καλλιέργεια και την ευαισθησία της), πράγμα που: Μου έδωσε την ευτυχία να πάρω μέρος στον τοκετό της με τη διπλή ιδιότητα του γιατρού και του παππού (όπως είχα κάνει και κατά τη δική της γέννηση σε συνεργασία με τον πατέρα της συζύγου μου), και να είμαι ο πρώτος που αγκάλιασε την κόρη της.
Mου παρείχε την ευχέρεια να παραλάβω τον πλακούντα (που είναι λίκνο της ζωής και όχι «μολυσματικό απόβλητο»! όπως επιμένει η μαία κ. Βικτώρια Μοσχάκη) και να τον θάψω στο σπίτι μας στον Όλυμπο, φυτεύοντας επάνω του ένα έλατο που το βλέπω να μεγαλώνει μαζί με την εγγονή μου.