Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΔΟΞΑΖΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΕ ΜΟΥ...



Τηλεφωνώ στο σπίτι. - Θα σε έπαιρνα, μου λέει η μάνα μου, αλλά περιμένω να τελειώσει η ορκωμοσία. Ακούω στο βάθος τη φωνή του πατέρα μου: - Δωσ’ τον μου λίγο. Μεσολαβεί ένα κενό. Κι έπειτα, ένα τρέμουλο στα λόγια του. - Δοξάζω τον Θεό, γιε μου, που με αξίωσε στα 85 μου να δω να ορκίζεται μία κυβέρνηση της Αριστεράς. Κρατιέμαι για να μην κλάψω, αλλά ο κόμπος ανεβαίνει μέχρι επάνω. Θεριό ανήμερο. Πάει να σπάσει το στήθος μου. Τον βλέπω νέο μπροστά μου. Παιδάκι στη Κατοχή σε νυχτερινά δρομολόγια ανάμεσα Θάσο και Ιερισσό. Οι Βούλγαροι με τα τουφέκια στο στήθος του. "Μη βρουν τα τρόφιμα". Δεήσεις που φτάνουν μέχρι τα απέναντι μοναστήρια. Εισακούονται. Περνάει. Τον περιμένουν μάνα και αδέλφια. Στη Λαγκάδα, τα αντάρτικα του Μανωλίτσου. Σαν αστραπή από μπροστά του. Και σαν γίγαντες. Θεόρατοι. Με το ντουφέκι τους στον ώμο… Πάνε. Άλλοι στο θάνατο, άλλοι στους διωγμούς, άλλοι στην προσφυγιά. Τώρα μπουραντάδες και χωροφυλάκοι. Τραμπούκοι και κατσαπλιάδες. "Θα σας γαμήσουμε, παλιοκομμούνια...". Το ξύλο της αρκούδας. Κυνηγητό ανελέητο. Δουλειά πουθενά. Τον διώχνουν κι απ’ το καπνομάγαζο. "Έχεις φάκελο, λυπάμαι"... Γεννιέμαι. Χρόνια πέντε στο Θεολόγο. Φέρνει τον «κινημάτογραφο» στο χωριό. Μία, δύο, τρεις ταινίες κι έπειτα οι ασφαλίτες απ’ έξω. Ποιος να μπει; Κατεβάζει τη μηχανή στα Λιμενάρια και τη φορτώνει στο καΐκι για Καβάλα. "Γιατί κλαις, πατέρα;". Γυρίζει από την άλλη. Κρυμμένα δάκρυα. Μεγάλος πόνος. Μην τον ζήσει κανείς. Αγοράζει μια Lubitel. Γυρίζει σ’ όλα τα χωριά και βγάζει φωτογραφίες για ταυτότητες. Τα βράδια επιστρέφει στο σπίτι χαρούμενος. Μας πάει και στο Εξοχικόν Κέντρον ο Γρηγόρης. Χορεύει με τη μάνα μου «αγκαλιαστό». Πετάω. Αλλά το μαντάτο είχε φτάσει ήδη. Πρώτα ψίθυρος, μετά φωνή, κατόπιν οργή. Σκοτώσαν τον Λαμπράκη! Ξανά στα μετερίζια. Έρχονται ναυλωμένοι παρακρατικοί από τον Λιμένα και τα κάνουν λίμπα. Βάζουν φωτιά στα γραφεία της ΕΔΑ. Καίνε ό,τι βρίσκουν. "Δεν τη γλυτώνεις απόψε, καργιόλη…!". Κι αυτός, να τρέχει να σώσει τα βιβλία. Τίποτε δε γλύτωσε. Οι χωριανοί κρύφτηκαν όλοι. Ποιος να τολμήσει; Σε λίγες ημέρες, αφήσαμε πίσω τα αποκαΐδια και ήρθαμε στην πόλη. Στο κατάστρωμα του Αλέξη μού έδωσε ένα βιβλίο με καμένο εξώφυλλο. "Φύλαξέ το", μου είπε. "Αυτό μπόρεσα μόνο… ". Το έσφιξα καλά επάνω μου και ζεστάθηκε όλο μου το μέσα. Το Φως Που Καίει. Από σήμερα, στο πατρικό της μάνας μου. Συνοικία Προφήτη Ηλία, κάτω από την εκκλησία. Ψάχνει για δουλειά. Εμπόδια παντού. Μασημένα λόγια. Αόριστες υποσχέσεις. Μέχρι που βρέθηκε ένας εργοδηγός και τον πήρε βοηθό σε εκσκαφέα. Ανοίγουν το δρόμο στο Ζυγός. Ανασάναμε. Έφυγε από πάνω μας η σκοτεινιά. Ήρθαν χαμόγελα. Κράτησαν λίγο. "Με απειλούν ότι θα μου πάρουν το έργο…".  Στον τρίτο μήνα τον απέλυσε. Νοέμβρης και έσφιγγε το κρύο. Απόπειρα να ανοίξει δικό του μαγαζί. Γωνία Κουντουριώτου και Γραβιάς. Βάζει κάτω όσα έμαθε στην σκήτη της Αγίας Άννας και ξεκινάει. Πείσμα και υπομονή από ατσάλι. Τα καταφέρνει. Η πρώτη παραγγελία. Τι χαρά ήταν εκείνη! "Λαμπάδα σαν το μπόι σου θα σε ανάψω, άγι’ Αντώνη μου…". Και νά οι προπλασμοί και νά τα ψιμύθια. Νά τα ιμάτια και νά οι βόστρυχοι. Χρόνια δύο και ήρθε ο Απρίλης. Μεγαλοβδομάδα. Πρωί της 21ης, τον βλέπω να ταχτοποιεί τα πινέλα και τα χρώματα. Αμίλητος μέσα σε εμβατήρια και διαγγέλματα. Ελληνικέ λαέ"Μπορεί να έρθουν κι από δω…". Πήγε μεσημέρι και δε φάνηκαν. Γυρίσαμε σπίτι. Έλειπε ο παππούς Θωμάς. "Για την Γυάρο μάς είπαν…". Φτου κι απ’ την αρχή. Κρύβει ένα ραδιόφωνο στο υπόγειο και ανεβαίνει. Τσούρμο οι χαφιέδες. Μέρα παρά μέρα στην Ασφάλεια. "Ένα παλιόχαρτο είναι, ρε μαλάκα, υπόγραψέ το να τελειώνουμε…". Του υπόσχονται δουλειά, έτοιμα χαρτιά να φύγει στη Γερμανία, ό,τι γουστάρει… Τ’ αρνιέται όλα. Σε λίγους μήνες γκρεμίζουν και την Κουντουριώτου. Μετακομίζει στην Ψαρών. "Αγιογράφος και κομμουνιστής; Θα πεινάσεις, δεν το πήρες χαμπάρι;". Να ‘ναι καλά εκείνος ο παππούλης από το Παγγαίο που του έδινε από καμιά παραγγελία. Και μια καλόγρια. Η Θέκλα. Καλή ψυχή. Αραίωσαν και οι ενοχλήσεις. Ορθοπόδησε. Ερχόταν και καλά νέα από τη Φωνή Της Αλήθειας. "Θα πέσουν!"... Μαζί βγήκαμε στους δρόμους. Σημαίες, λάβαρα, συνθήματα, τραγούδια. Οι φίλοι που γύρισαν. Οι σύντροφοι που αγκαλιάστηκαν. Τα δάκρυα που έτρεξαν. Η Αυγή, ο Ριζοσπάστης. Οι διασπάσεις που τον μάτωσαν. Με ποιους να πάει και ποιους ν’ αφήσει! Κι από κοντά οι άλλες χαρές, οι άλλες αγωνίες. Να παντρέψει το παιδί του, να δει εγγόνι... -Δωσ’ τον μου λίγο… Αιώνας η στιγμή... -Δοξάζω τον Θεό, γιε μου… Να κλάψω, να αγαλλιάσω!

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ... ΥΠΟΛΟΙΠΑ (Μετεκλογικός Απολογισμός, Β΄ Μέρος)



Ας το «πιάσω» από τα… κάτω: όταν καταφέρνεις να σε «φτάνει» ο Βασίλης Λεβέντης (πόσο μάλλον και να σε ξεπερνάει μέσα στην «έδρα» του αρχηγού)… κλεισ’ το το μαγαζί πάραυτα! Ξόφλησε! Φαλίρισε!

Απολογισμών και εκτιμήσεων συνέχεια όπως καταλάβατε και, όπως πολύ καλά εννοήσατε, η ως άνω προτροπή προς όλους εκείνους που «έπεσαν» υπέρ πίστεως… ΠΑΣΟΚ! Από τους «ηρωικούς» –άμα τι και γραφικούς– υποψηφίους μέχρι τους «τρία πουλάκια κάθονταν» υπεύθυνους του προεκλογικού αγώνα. Με την ελπίδα ότι ο ολίγον «τσίου» χαρακτηρισμός να μην προκαλέσει ερεθισμούς για… μηνύσεις.

Και πάμε… παραπάνω: οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, από όποια πλευρά κι αν το «πιάσεις», ήταν η μεγάλη έκπληξη. Πρώτα-πρώτα γιατί «διέψευσαν» πανηγυρικά τις δημοσκοπήσεις που τους «έπαιζαν» στο… μπες-βγες, ύστερα γιατί κατόρθωσαν να συγκροτήσουν ένα σοβαρό ψηφοδέλτιο με ισχυρή διεισδυτικότητα και τέλος, γιατί διεξήγαγαν έναν έντιμο και συγκροτημένο προεκλογικό αγώνα, πάρα τα «ψυχολογικά ντεσαβαντάζ».

Με το ΚΚΕ, τι είχαμε, τι χάσαμε! Το ότι μέσα σε αυτήν την κρίση, μέσα σε αυτήν την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, καταφέρνει να «τσιμπάει» κάτι μοναδούλες της πλάκας, αρκεί για να καταλάβει κανείς και το μέγεθος της παρακμής του. Κι όλα αυτά, σε αντίθεση με το τοπικό ψηφοδέλτιο που –όπως και να το κάνουμε– μία… συμπάθεια στην «έβγαζε».

Τα του Ποταμιού όλα «κύλησαν» φυσιολογικά. Σε μία πόλη με έντονα (ακόμη) τα «σημάδια» του μικροαστικού της ιστού και της ντεμέκ προοδευτικότητάς του, κόμματα όπως αυτό του Θεοδωράκη θα επιβιώνουν και θα επιβραβεύονται αναλόγως. Ποιους «στέγασε»; Απογοητευμένους ΔΗΜΑΡίτες (και ΔΗΜΑΡίτισσες), «μετανοούντες» ΠΑΣΟΚους, μεταμοντέρνους συντηρητικούς, άντε και λίγους… οξυζενέ νεοφιλελεύθερους. Σούπα λες από το… Αλάτσι!

Όπως και να το κάνουμε, ένα ζόρι για το 7 και κάτι της Χρυσής Αυγής, το «τρως». Ειδικά όταν στο νομό μας καταγράφεται το πέμπτο καλύτερο πανελλαδικό ποσοστό της συμμορίας! Το ότι αρχίζει να παγιώνεται ένας σκληρός και «μπετοναρισμένος» πυρήνας από συνειδητούς (πλέον) νεοναζί, είναι από μόνο του ένα στοιχείο που σε «προσκαλεί» σε πολλαπλές εγρηγόρσεις. Κακά τα ψέματα, από δω και πέρα, το επιχείρημα του «παρασυρμένου» ή του «εκδικητή» ψηφοφόρου, αδυνατίζει τα μάλα. Μην πω ότι εξαφανίζεται εντελώς.

Η Νέα Δημοκρατία; Αναχρονιστική, επικίνδυνη, τραγελαφική! Ό,τι χειρότερο έχει παρουσιάσει μεταπολιτευτικά ο συντηρητικός (άντε και φιλελεύθερος) χώρος. Ένα συνονθύλευμα από τρικαλινούς τσομπάνους και ακροδεξιά ταγάρια, καθοδηγούμενα από πολιτικές και κομματικές μετριότητες. Κι από πίσω τους, οι ένοχες σιωπές των «σοβαρών» και «μετρημένων» του καραμανλικού κλέους. Στους τελευταίος, ο πρωτεύσας Νίκος Παναγιωτόπουλος ο οποίος –φρονίμως ποιών– άφησε τους άλλους να… λαλούν κι αυτός να… χορεύει!

Για γέλια (;) και για κλάματα (;)

Σε όλη την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης βρέθηκαν 35 νομάτοι που ψήφισαν ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.! Πού είναι η είδηση; Ότι και οι 35 προέρχονταν από Εκλογικά Τμήματα της πόλης. Κι έπειτα κάποιοι λένε τους Λιμεναριώτες… τρακοσάρηδες!

ΚΑΙ ο Λεβέντης ΚΑΙ ο Γκλέτσος πάνω από το Κίνημα του Παπανδρέου. Ξυπνάει ο κόσμος!

Με το Ill be back του General Douglas MacArthur «έκλεισε» το μετεκλογικό του μήνυμα ο Γιώργος Καλαντζής! Όλοι έχουν δικαίωμα στα όνειρα. Ακόμη και τα απατηλά!

Οι 420 (όλες κι όλες) ψήφοι της ΔΗΜΑΡ! Έγκλημα και Τιμωρία; Μπορεί.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ...



Συνήθως, μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας ακολουθούν οι απολογισμοί, οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα. Είτε αυτά αφορούν στις κομματικές και πολιτικές (ανα)διατάξεις είτε στα πρόσωπα που συνέβαλαν καθοριστικά στις καινούργιες διαμορφώσεις. Μία ανάλογη απόπειρα –σε τοπικό επίπεδο– αποτελούν και τα όσα έπονται.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι κι αλλιώς ιστορική! Πόσο μάλλον όταν –ελέω εκλογικού νόμου– αυτή συνοδεύεται και από την εκλογή τριών βουλευτών (σωστότερα, δύο βουλευτών και μίας βουλευτίνας). Αναμενόμενο; Με βάση την κυβερνητική πορεία και την βλακώδη εκλογική τακτική της Νέας Δημοκρατίας, θα τολμήσω να πω ναι! Κι αν κάτι ίσως θα μπορούσε να χαθεί για την Αριστερά, αυτό θα ήταν η «ροζ απόχρωση» του νομού από τον εκλογικό χάρτη της χώρας. Για το εντελώς αντίθετο που συνέβη, φρόντισε προφανώς και η μετριότητα του νεοδημοκρατικού ψηφοδελτίου καθώς και οι ατσαλωσύνες (στα όρια της γελοιότητας)… επιφανών στελεχών του.

Κάπως έτσι «σκεπάστηκαν» και τα «αδύνατα σημεία» του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, η συγκρότηση του οποίου έγινε αντικείμενο ζωηρών και επίμονων συζητήσεων. Ενίοτε και τραυματικών. Το ξανάπα: με βάση την «κοινωνική του εκτίναξη», ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούνταν ενός διευρυμένου και πιο εκλεκτού σχήματος. Και γιατί το απαιτούσαν οι καιροί και (κυρίως) γιατί υπήρχαν οι δυνατότητες. Γι’ αυτό –και επειδή δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στη θεωρία ότι τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος– επιμένω: ευκαιρία ήταν και χάθηκε…

Για την… τριάδα; Η παρουσία του Δημήτρη Εμμανουηλίδη κομίζει την εκλεκτική λάμψη της Αριστεράς. Την «αριστοκρατική» της φινέτσα. Το μεγαλείο του πολιτισμού της. Και ακόμη; Το έξοχον και το ταπεινόν της λαϊκότητάς της. Αυτής που (για άλλη μια φορά) «μεταφράστηκε» στο πρόσωπό του με την εκλογική του πρωτιά. Από τον Ηλία Ιωαννίδη προσδοκώ τα… κλασσικά: να σταθεί στο ύψος των πλούσιων εμπειριών του και να συμβάλλει στη διαφύλαξη των «αριστερών κεκτημένων». Αν δε καταφέρει και μετουσιώσει τα κινηματικά του παραδείγματα σε κοινοβουλευτικό λόγο, τόσο το καλύτερο. Για την Αλεξάνδρα Τσανάκα, μία ευχή μόνο: σύνεση, σύνεση και πάλι… σύνεση. Α, και διάβασμα. Πολύ διάβασμα…

Για τους υπόλοιπους (και τα υπόλοιπα), ες αύριον τα… καθέκαστα.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ!



Και από σήμερα στον… αστερισμό της «βίαιης ωρίμανσης»! Πια, κανένας ερασιτεχνισμός, καμία γενικολογία, καμία υπερβολή δε θα μπορέσουν να δικαιολογηθούν (ή και να «αθωωθούν») ένεκα… προτέρου εντίμου βίου. Από σήμερα –γιατί μέχρι χθες κυριαρχούσε ακόμη το… δικαίωμα στη χαρά– σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να υπερβεί τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις της «μικρής Αριστεράς», να αποτινάξει από πάνω του τα «σύνδρομα της καμαρίλας» και να απαλλαχτεί από τις οσμές της «κομματικής φορμόλης». Προπάντων δε, να αυτό-προστατευθεί από τις περιπέτειες και τα πάθη που προκαλεί και παράγει η οίηση των νεοφώτιστων.

Το δύσκολο –μα και το ενδιαφέρον μαζί– είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ανταποκριθεί στις κοινωνικές και πολιτικές απαιτήσεις, έχοντας ως βασικό προαπαιτούμενο των επιλογών του την «Αριστερή του Καταγωγή». Επί αυτής συγκρινόμενος θα κρίνεται και θα λογοδοτεί. Χωρίς παρερμηνείες, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς μισόλογα και χωρίς «δωρεάν χρόνο». Και επί της «Αριστερής του Καταγωγής», όλη η πίεση. Που, ειρήσθω εν παρόδω, δε θα είναι ούτε «μονόπατη» ούτε «ομόκεντρη». Θα προέρχεται από παντού και θα είναι άκρως επιβαρυντική για τις άμυνες όλων.

Ψυχικό σθένος, λοιπόν, και ιδεολογική εγρήγορση. Το πρώτο ως προαπαιτούμενο για το «ατσάλωμα» της πίστης και των αντοχών και το δεύτερο ως το επίδικο της πολιτικής ευθύτητας και εντιμότητας των όσων από δω και πέρα θα παράγονται και θα υλοποιούνται.

Το μέγα ερώτημα; Με ποιο «πολιτικό προσωπικό» όλα αυτά! Αρκεί η (ομολογουμένως) εκλεκτή ομάδα των (βαριά-βαριά) εκατό στελεχών που κινούνται εντός και πέριξ του «κομματικού άστεως» της Κουμουνδούρου; Απαντώ ευθέως και χωρίς περιστροφές: με τίποτε και επ’ ουδενί! Πρώτον γιατί μία τέτοια προοπτική θα περιχαρακώσει, θα παγιδεύσει και θα αφυδατώσει τις «περιφερειακές εξελίξεις», δεύτερον, θα αναπτύξει «παράκεντρα επαϊόντων» με ιδιόμορφες εσωτερικές εξουσίες και εγωιστικούς μηχανισμούς και τρίτον, θα καθηλώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μελών, μειώνοντας την ενεργό συμμετοχή τους στον κοινό στόχο και την «κοινή αφύπνιση»!

Από την άλλη πάλι, είναι γεγονός ότι τα «δείγματα» των «μεσαίων στελεχών» κομίζουν ελάχιστη (έως ανύπαρκτη) εμπειρία σε κομβικούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και επίσης ότι σπανίως είχαν την ευκαιρία να (εξ)ασκηθούν σε φορείς αυτής της ευθύνης και της σοβαρότητας. Και είναι αλήθεια (εδώ ιδιαιτέρως… πικρή) ότι οι γνώσεις και οι ικανότητές τους δε συνδυάστηκαν ποτέ με την «παραγωγή πολιτικής», παρά μόνο με μία «αντιπολιτευτική διεκπεραίωση» τύπου… κινήματος. Ακόμη και το στοιχείο του «αγώνα» –απαραίτητο έτσι κι αλλιώς για να χαρακτηρίσει κανείς τη φυσιογνωμία της Αριστεράς– παραμένει ζητούμενο ως προς το μέγεθος και τον τρόπο που αυτό έχει διεισδύσει στη κοινωνία. Άλλωστε, ένας μικροαστικός πυρήνας κομματικής βάσης, σπανίως μετέρχεται των νοοτροπιών και του «εφησυχασμού» που τον διακρίνει και τον… διατρέχει.

Όμως, κακά τα ψέματα! Στην αναμέτρηση με τα δύσκολα κρινόμαστε όλοι. Και αναμφίβολα, όποτε η Αριστερά εκλήθη να σηκώσει το βάρος μεγάλων και ιστορικών στιγμών, ήταν εκεί. Παρούσα και θυσιαστική. Με τις ιδέες της, την τόλμη της, την ανιδιοτέλεια της, τη σεμνότητά της, την αισθητική της, τους ανθρώπους της. Άλλωστε, το λένε: η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Ε, ήγγικεν και η ώρα…

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΤΟ ΜΕΛΙ ΣΤΟΥΣ... ΓΚΡΕΜΟΥΣ



Με τους μελισσοκόμους με συνδέουν έντονες παιδικές μνήμες. Είχα την τύχη να τους γνωρίζω από μικρός. Να τους συναναστρέφομαι από κοντά. Να τους «ζω». Να «γεύομαι» τις αγωνίες τους, τα μεράκια τους, τις περιπέτειές τους, τον μόχθο τους. Θείοι και φίλοι των γονιών μου οι περισσότεροι. Τους θυμάμαι από τις ιστορίες που διηγούνταν στις μεγάλες οικογενειακές παρέες. Στα μεθυστικά καφενεία. Το πώς έμπλεκαν τη γλυκιά παραμυθία των ταξιδιών τους με τον μαγικό κόσμος των κυψελών τους. Το «δικό τους κόσμο»! Με πόση λατρεία και σεβασμό μιλούσαν για τις μέλισσες. Τις εργάτριες, τις βασίλισσες… Μέχρι και γι’ αυτούς ακόμη τους χαραμοφάηδες τους κηφήνες! Για όλο αυτό το υπέροχο και αδιάσπαστο βασίλειο που, αιώνες τώρα, αγόγγυστα και υπομονετικά, παράγει την πιο πλούσια και την πιο γευστική τροφή του ανθρώπου. Και, χωρίς καμία αμφιβολία, την πιο… ερωτική! Το πιστεύω βαθιά μέσα μου. Οι μελισσοκόμοι είναι οι ευλογημένοι του Θεού! Οι πιο γοητευτικοί και οι πιο συγκινητικοί μεροκαματιάρηδες.

Γιατί, άνθρωποι του μεροκάματου και τα σημάδια της βιοπάλης καρφωμένα πάνω τους. Κι απ’ τη δουλειά τους τα ελέη. Το σπιτικό, το νοικοκυριό, το μεγάλωμα και οι σπουδές των παιδιών τους… Η προκοπή τους όλη!

Θα μου πείτε –και θα έχετε και δίκαιο– τι με έπιασε ξαφνικά με τους μελισσοκόμους. Προς τι οι αναδρομές και οι αναμνήσεις και μάλιστα τρεις μόλις ημέρες πριν από τις εκλογές; Και πώς «μπλέκονται» τώρα αυτοί μέσα στον «προεκλογικό πυρετό»; Από πού κι ως πού πρωταγωνιστές της επικαιρότητας;

Το εύλογο των αποριών σας βρίσκει την πολιτική του απάντηση στην πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την οποία απορρίφτηκε η τροπολογία που κατάθεσαν οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς και των Οικολόγων-Πράσινων για την υποχρεωτική σήμανση στις συσκευασίες του μελιού, της γενετικά τροποποιημένης γύρης!

Τι σημαίνει αυτό; Ότι στο εμπορικό του κομμάτι, το ελληνικό μέλι εξομοιώνεται με το αντίστοιχο βιομηχανικό των άλλων χωρών και επιπλέον, χάνει το ποιοτικό του πλεονέκτημα έναντι εκείνου των τρίτων χωρών που καλλιεργείται από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς και εισάγεται αθρόα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπερ σημαίνει ότι ο καταναλωτής δε θα είναι σε θέση πια να γνωρίζει αν το μέλι που επιλέγει να αγοράσει και να καταναλώσει περιέχει γενετικά τροποποιημένη γύρη!

Το τραγικότερο όλων; Οι έλληνες ευρωβουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης (συν του… Ποταμιού) αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την τροπολογία και να ψηφίσουν υπέρ της σήμανσης, αφήνοντας τους μελισσοκόμους της πατρίδας τους στο έλεος των μεγάλων εταιριών! Στην ουσία, συντάχτηκαν με τα οικονομικά συμφέροντα των εισαγωγέων, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα κλίμα ανταγωνισμού που στόχο έχει τη μαζική εισροή φτηνής ποιότητας μελιού από την Κίνα και τον Καναδά και, κατά συνέπεια, τη σταδιακή συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής. Τόσο απλά…

Οπότε, την Κυριακή που θα βρεθείτε ενώπιον της κάλπης και πριν την τελική σας απόφαση, πάρτε κι αυτά υπ’ όψιν σας. Με την ελπίδα ότι δεν έχουμε μεταμορφωθεί ακόμη σε… γενετικά τροποποιημένους ψηφοφόρους!