Τρίτη 30 Απριλίου 2013



Και ξαφνικά, ο Μητροπολίτης Πειραιώς ανακάλυψε νεοπαγανιστικά στοιχεία στις τάξεις των χαϊδεμένων του παιδιών και, μέχρι χθες, φανατικών υποστηρικτών του. Και εταράχθη σφόδρα! Τόσο, που έσπευσε αμέσως να απευθύνει κρίσιμες ερωτήσεις στο κόμμα των εντιμότατων (ακριβώς έτσι) Κασιδιάρη και Ματθαιόπουλου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα μου πείτε, αλλά… εδώ γελάμε!


Όχι πως δεν είναι έτσι όπως (αναλυτικότατα) τα λέει (και τα ≪ρίχνει≫) στο πρόσφατο ανακοινωθέν του. Θεολογικά τουλάχιστον, έχει απόλυτο δίκιο. Το ζήτημα με τον πολυπράγμονα Σεραφείμ είναι ότι καθυστέρησε πολύ να ≪πάρει μπρος≫. Δεν είναι δυνατόν η δικιά του μαχητική ευρυμάθεια να περιμένει τις αφορμές δύο κάγκουρων (και διανοητικά ≪πειραγμένων≫) για να αντιληφθεί τι ακριβώς ≪παίζει≫ πίσω από την ≪χριστιανική βιτρίνα≫ της χρυσαυγίτικης πλέμπας. Και δεν μπορεί αυτός (ο επί των πάντων τυρβάζων) να αγνοεί τα όσα ≪τρελά και παλαβά≫ έχουν γραφτεί κατά καιρούς στα (κακόγουστα) κομματικά  έντυπα της νεοναζιστικής συμμορίας.

Διότι, πολύ πριν ο μπράβος Ματθαιόπουλος εκστομίσει τις διανοητικές του αρλούμπες (είμαι πολύ θρήσκος, αλλά
δεν πηγαίνω στην Εκκλησία. Πιστεύω ότι υπάρχει μία ανώτερη δύναμη αλλά δεν μεταφράζω αυτή την πίστη σε κανόνα της ζωής μου. Νοιώθω πιο πολύ Έλληνας παρά Χριστιανός… Εμείς στη Χρυσή Αυγή πιστεύουμε στην ανεξιθρησκία…) και πριν ο σαλταρισμένος ψευτόμαγκας (λέγεται και Κασιδιάρης) πάρει τα όρη και τα ψηλά βουνά για να δοξάσει το χειμερινό ηλιοστάσιο και να αποδώσει τιμάς στο άστρο του πλανητικού μας συστήματος, πριν από αυτά, λέω, θα έπρεπε να είχε διαβάσει και εκείνες τις ≪μυθολογικές μεταγλωττίσεις≫ περί Δία, Χριστού, Φοίβου, Άδωνη, Ήρας και Διόνυσου!!!

Σε αυτήν τη νοσηρή και τρικυμιώδη συνύπαρξη (καθαρό δείγμα του καθ’ ημάς ναζιστικού νεοπαγανισμού), επιχειρείται η ομαλή σύζευξη των σκανδιναβικών θρησκειών  (και θεοτήτων) με την αρχαιοελληνική παράδοση, τις περσικές τελετουργίες και τον μεταφυσικό χριστιανισμό. Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται εντελώς χαώδη και φευγάτα, σας τα αντιγραφώ απ’ ευθείας από την πηγή τους, για να σας… αποτελειώσω.

Το φωτοβόλο βρέφος της φάτνης κατέρχεται από τον ουρανό, σαν ενσαρκωμένη Ηλιακή Δύναμη, τις ίδιες μέρες που ο πλανήτης φθάνει και ξεπερνάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, που η νύχτα φθάνει στο ύπατο σημείο της κι αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίνοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Για μια ακόμη φορά, ο Προστάτης του Ωραίου και του Αγαθού, ο Αχούρα Μάζδα, καταβάλλει τον βέβηλο και σκοτεινό Αριμάν, στέλνοντας ανάμεσα στους Αρίους τον Μίθρα-Χριστό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η καθιέρωση των Χριστουγέννων (που μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια) στις ημέρες της
πανάρχαιης Yule (Julletinde- Jullfest), της μεγάλης γιορτής των Πρώτων Αρίων, που επέζησε στον βορειοευρωπαϊκό χώρο, τιμώντας με πολυποίκιλους τρόπους στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο τα γενέθλια του Ήλιου. Ο ενσαρκωμένος Ήλιος-Χριστός, νεότερη όψη του Απόλλωνα, του Διονύσου, του Μίθρα, εμφανίζεται στον κόσμο σταλμένος από τον Ένα, τον Ύψιστο Θεό Πατέρα του κόσμου, Δία, Βόταν, Αχούρα Μάζδα, για να προσφέρει την ευλογία του στους λάτρεις του Ουράνιου και να συντρίψει τις δαιμονικές λεγεώνες του σκότους και του ψύχους. Θεραπευτής, Διδάσκαλος, Μουσηγέτης, φορέας της συγχώρεσης και δαιμονοκτόνος, εμφανίζεται ο Χριστός, Αδωνις και Μπάλντερ μαζί, Διόνυσος Ελευθερεύς και Σωτήρ. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια είναι τα γενέθλια του Ανίκητου Ηλίου, του ενσαρκωμένου Θείου Λόγου, του Λατρευτού παιδιού του Υψίστου. Ολόκληρη η Φύση καλωσορίζει τον ερχομό του κι οι Λαοί μας ξεσπούν σε ξεφάντωμα…

Για ξεφάντωμα δεν ξέρω, αδελφοί μου, αλλά για ένα φάσκελο δε θα έλεγα όχι. Όπως δε θα έλεγα όχι και σε ένα ≪δημόσιο μαλλιοτράβηγμα≫ ανάμεσα στον Σεραφείμ και τη Χρυσή Αυγή. Αρκεί να φυτρώσουν τρίχες στους… ξυ-
ρισμένους. Γιατί για μυαλό, κομματάκι χλωμό.

Κυριακή 28 Απριλίου 2013



Βαθειά νικημένος! Μόνο με αυτές τις δύο λέξεις του Μανώλη Αναγνωστάκη θα μπορούσα να περιγράψω το συναίσθημα που μου άφησαν οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις μνήμης, τιμής και προβληματισμού που διοργάνωσε ο δήμος Καβάλας την περασμένη εβδομάδα. Βαθειά νικημένος από την απάθεια, την αδιαφορία, τους εγωισμούς, την υποκρισία, τον ατομικισμό, την απουσία… Από τη διάχυτη μετριότητα των «έρημων κι απρόσωπων» της πολιτικής. Και από τα κόμματα όλα.

Ηττήθηκα βαθειά όταν αντίκρυ από το σπαραγμό και το κλάμα των επιζώντων της σφαγής των Καλαβρύτων, του Διστόμου και του Χορτιάτη, βρεθήκαμε μόνον πενήντα άνθρωποι. Παγωμένοι, σφιχτοί, ετοιμόρροποι. Σχεδόν φοβισμένοι. Και ‘γω μέσα μου να πάσχω και να ρωτώ: πού πάμε χωρίς ρίγος;

Ανοίγω κατάλογο και λογαριασμούς. Πού ήταν οι δημοτικοί σύμβουλοι που ψήφισαν ομόφωνα (και μάλιστα διά επαίνων) τις εκδηλώσεις; Τόσο ανθρωπάκια πια; Τόσο κακόμοιροι; Τόσο χαμαιλέοντες; Τόσο μικροί και ελάχιστοι; Τόσο άβουλοι και αναίσθητοι; Τόσο αμνήμονες; Ο Καλλιοντζής; Ο Εριφυλλίδης; Ο Λιόγκας; Οι άλλοι, οι απέναντι; Οι κρυμμένοι μέσα στην ανυπαρξία τους και τις ανεπάρκειες τους; Ο δάσκαλος Εμφιετζής, η φιλόλογος Βαβαλέσκου, ο Μουριάδης, ο Πεφάνης, ο Παππάς, η Πυραλεμίδου, ο Σμυρλόγλου…

Πού ήταν τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου»; Οι εκπρόσωποί τους; Ο Ευθυμιάδης, ο Μορφίδης, ο Χατζηχρήστου, ο Τραϊφόρος, ο Ζαχαριάδης… Με τι μούτρα θα βγουν αύριο να καταδικάσουν φασιστικές εκτροπές και νεοναζιστικές απειλές; Πού ήταν όλοι αυτοί οι «λόγιοι παλληκαράδες» από το ΠΑΣΟΚ που ζητάνε μάλιστα και την αποπομπή της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή; Οι άλλοι από τη ΔΗΜΑΡ;  Οι διαρκώς ευαίσθητοι και διαρκώς χαμένοι; Αυτοί δεν έλεγαν ότι θα είναι παρόντες σε κάθε «πλατιά» αντιφασιστική πρωτοβουλία; Πού μπερδεύτηκαν; Πού έχασαν τον προσανατολισμό; Πού ματαιοπονούσαν; Και οι του ΣΥΡΙΖΑ; Πομφόλυγες όλα; Ανέξοδες ρητορείες; Πολιτικά ρομάντζα; Ή ιδεολογική χαλάρωση μέσω οργανωτικού σπα;

Και από την άλλη, οι αγοραφοβικοί και ανιστόρητοι του ΚΚΕ να ξιφουλκούν αντιφασιστικούς αγώνες μέσω ανακοινώσεων. Εκεί, ταγμένοι στον θλιβερό τους απομονωτισμό και μονόλογο. Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και στο φτηνό τους πάθος… Μην πω για εκείνους από τα μικρομάγαζα των «αντιφασιστικών κινήσεων και κινημάτων»…

Θέλετε και συνέχεια; Πού ήταν οι πνευματικοί άνθρωποι της πόλης; Εκείνοι των τεχνών και των γραμμάτων. Οι λογοτέχνες, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί… Δεν τους αγγίζει διόλου οι νεοφασιστική απειλή; Δεν είδαν τι έγινε έξω από το Corpus Christi στην Αθήνα; Δεν έμαθαν τι συνέβη στην πόλη μας με το αλβανικό φροντιστήριο; Δεν άκουσαν για τα σχολεία «εθνικής διαπαιδαγώγησης»; Για την πρόθεση των χρυσαυγιτών να κάψουν τα σχολικά βιβλία που θεωρούν… αντεθνικά; Δε βλέπουν ότι πίσω από τον «ιδιωτικό τους βίο», πλησιάζει και το δικό τους κάψιμο;

Και η Εκκλησία; Γιατί αυτή η σιωπή; Αυτή πρώτη δε θα έπρεπε να βγει και να πει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εικόνα του Θεού; Ότι η αδικία και ο ρατσισμός απέναντι σε κάθε άνθρωπο λόγω διαφορετικής θρησκείας κι εθνικότητας είναι η μεγαλύτερη βλασφημία; Ότι ο Θεός με την ενσάρκωσή του είναι ένας μετανάστης που γεννήθηκε σε στάβλο κι ήταν στο περιθώριο; Ότι ο Χριστός ως «ξένος» δίνει το όνομά του στους ανθρώπους που η ιστορία τούς αφήνει ανώνυμους;

Όσο αυτά τα ερωτήματα θα μένουν αναπάντητα, η ήττα θα είναι ολοσχερής. Και για όλους. Ανανεώνοντας διαρκώς το αίσθημα ενός επικείμενου χαμού…

Υ.Γ.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε την επομένη ακριβώς των εκδηλώσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους «ερεθισμούς» και τις «φορτίσεις» μου. Παρ’ όλα αυτά, το ορθόν και το δίκαιον επιβάλλει να εξάρω τη στάση του Κωστή Σιμιτσή, της Άννας Σπανδώνη, του Άρη Βέρρου, του Δημήτρη Εμμανουηλίδη, του Ηλία Ιωαννίδη και του πανταχού παρόντα Κοσμά Χαρπαντίδη. Λαμπρές εξαιρέσεις μέσα στη συλλογική μας καταχνιά. Και, με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά τον Κυριάκο Λυκουρίνο και το Νίκο Καραγιαννακίδη, αφιερώνοντάς τους τα λόγια του αγαπημένου μου ποιητή: Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.





Πέμπτη 25 Απριλίου 2013



Υπερβολική; Τρομακτική; Πρόχειρη; Στημένη; Άκαιρη; Όπως και νάχει, όταν μία έρευνα «δίνει» 30% υπέρ της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, οφείλεις να μετρήσεις πολλές παραμέτρους μέχρι να καταλήξεις σε κάποιον από τους χαρακτηρισμούς που ακούστηκαν αμέσως μετά την δημοσίευση των δημοσκοπικών ευρημάτων της Metron Analysis στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Είναι αλήθεια ότι η κεντρική ερώτηση της δημοσκόπησης υπήρξε υπέρ του δέοντος παραπλανητική και ουσιαστικά δια του τρόπου της κατηύθυνε τους ερωτηθέντες σε πολύ συγκεκριμένη απάντηση. Σας την μεταφέρω έτσι ακριβώς όπως διατυπώθηκε: Σε λίγες ημέρες θα έχουμε 21η Απριλίου. Ορισμένοι λένε ότι στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα από ό, τι σήμερα. Εσείς προσωπικά συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτή την άποψη;

Ήδη, με τη «φράση οδηγό» καλύτερα τα πράγματα από ό,τι σήμερα, ο ερευνητής δημιουργεί εξ αρχής «κλίμα» θετικών εντυπώσεων για το κρινόμενο καθεστώς. Σκεφτείτε (ας πούμε) μία μικρή αντικατάσταση του «καλύτερα» με το «χειρότερα», και θα  καταλάβετε αμέσως πόσο μπορεί να επηρεαστεί ένα δημοσκοπικό αποτέλεσμα από την χρήση μιας και μόνο λέξης! Έπειτα, είναι και αυτό το θολό (μα και τόσο ύποπτο) που κρύβει η αοριστία του ορισμένοι, με δεδομένο ότι, ο ποιο ασφαλής τρόπος για να εκμαιεύσει κάποιος το «αποτέλεσμα του πόθου» του, είναι να καθηλώσει τη σκέψη στους μηχανισμούς των υποθέσεων και των… νεφών!

Στις «δεύτερες αναγνώσεις» της, η έρευνα της Metron Analysis αποκτά ακόμη πιο  γκρίζες αποχρώσεις, αφού οι συγκρίσεις ανάμεσα στο «χθες» (χούντα) και το «σήμερα» (δημοκρατία), γίνονται με όρους… τηλεκύβου. Απλοϊκά (έως λαϊκίστικα) ερωτήματα περί «ασφάλειας» και «διαβίωσης» θα διογκώσουν το ρεύμα προς την επάρατο, υπό την απόλυτη κυριαρχία του θυμικού και των μύθων. 

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν συνήθως το «μέσο όρο» της κοινωνίας. Τη πολιτική ωριμότητα του «κοινού νου».  Υπ’ αυτήν την έννοια, θα ήταν πολυτέλεια να έχουμε την απαίτηση απ’ όλους όσους συμμετείχαν στη συγκεκριμένη έρευνα να γνωρίζουν παραδείγματος χάριν ότι το 1966 το σύνολο του εσωτερικού και εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδας ήταν 3,5 δισεκατομμύρια δραχμές και το 1972 έφτασε τα 15, 8 δισεκατομμύρια! Ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας το 1966 ήταν 32, 1 δισεκατομμύρια δραχμές (ήτοι 19,28 % του ΑΕΠ), ενώ το 1972 εκτοξεύεται στα 87,5 δισεκατομμύρια (26,77% του ΑΕΠ)! Ή ότι δανεισμός την περίοδο της δικτατορίας ξεπέρασε 3 φορές το σύνολο των δανείων από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους ως το 1967!

Οι ερευνητές όμως; Δεν όφειλαν να προστατέψουν το κύρος της δημοσκόπησής τους (αλλά και αυτήν καθ’ αυτήν την έννοια της επιστημονικής δεοντολογίας),  δημοσιοποιώντας (πέρα από το δείγμα των 1001) και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ερωτηθέντων; Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο αναγνώστης από πού προέρχεται αυτό το «δείγμα»; Ποιο είναι το μορφωτικό του επίπεδο και το κοινωνικό του προφίλ; Ποια είναι η διαστρωμάτωση των ηλικιών του και η γεωγραφική του ταυτότητα; Όταν όλα αυτά αποκρύπτονται, λογικό είναι κάποιοι να εγείρουν θέμα σοβαρότητας, και πολλοί άλλοι, ακόμη και εντιμότητας .

Προς επίρρωση του τελευταίου, έρχονται τα στοιχεία (να τα πω… πονηρά;) που αφορούν τις γνώμες των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων για την δικτατορία. Και λέω «πονηρά» γιατί το εύρημα κατά ένα περίεργο τρόπο «μοιάζει» να κινείται πάνω σε ένα συμπέρασμα που… προϋπάρχει. Και ποιο είναι αυτό; Αντιγράφω: Το 30%  διαχέεται σε όλο το πολιτικό φάσμα, αν και τα ποσοστά είναι σαφώς μικρότερα στο χώρο του Κέντρου και της Αριστεράς. 
Προσέξτε όμως τώρα την… λεπτομέρεια. Με βάση τα μικρότερα  «κομματικά ποσοστά» που καταγράφει η έρευνα,  «χώρος της κεντροαριστεράς» ορίζεται μόνο το ΠΑΣΟΚ (13%) και η ΔΗΜΑΡ (12%) , αφού το ΚΚΕ αγγίζει το 17% (το πιάσαμε επιτέλους σύντροφοι) και ο ΣΥΡΙΖΑ το… 24% (εννοείται υπέρ της δικτατορίας)!!!
Ε, ναι. Εδώ, όσο καλοπροαίρετος  και να είσαι, κάτι θα αρχίσει να σου μυρίζει. Μη πω και να σου… ζέχνει.

Υ.Γ.
Επειδή πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί όλο αυτό από την Ελευθεροτυπία, να θυμίσω ότι η εφημερίδα της κυρίας Τεγοπούλου, ουδεμία σχέση έχει με το έντυπο που ξέραμε (και αναλόγως εκτιμούσαμε) μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Εξ άλλου, το «βαρύ της πυροβολικό» (Φυντανίδης, Τριάντης, Σταματόπουλος, Παπάς, Ρουμελιώτης, Στάθης…), είχε μεταναστεύσει προ πολλού από τα παλιά λημέρια. Το ότι το κενό τους έρχεται οσονούπω να καλυφθεί από τον εθνικιστή Ντάσκα, σε αναγκάζει να είσαι και ολίγον… μαζεμένος. Να, τόσο δα…       



Τετάρτη 24 Απριλίου 2013



Τον Γιώργο Βουλουτίδη τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Ευτύχησα να τον συναντήσω για πρώτη φορά σε εκείνη τη θαυμάσια κολεκτίβα του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, που την αποτελούσαν φίλοι και συνεργάτες ακριβοί. Ο Παπανικολάου, η Μπίτσα, ο Θεοδωρίδης, ο Σαββίδης, η Τοροφία, ο Μιχαηλίδης, η Σπανουδάκη… Χρονιές μιας ετοιμόρροπης δεκαετίας που έφευγε με έναν κόμπο ανικανοποίητου και με μία αίσθηση συλλογικού κενού.

Ο Γιώργος ήταν και παραμένει ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Γαλήνιος, σεμνός, εργατικός, γλυκύτατος και βαθιά πολιτισμένος. Η προσφορά του στο Σύνδεσμο (και, κατ’ επέκταση, στην ίδια του την πόλη) υπήρξε καταλυτική. Ακόμη τον θυμάμαι να στήνει στο μεσώροφο της Στέγης τον πρώτο σκοτεινό θάλαμο του φωτογραφικού τμήματος. Αθόρυβα, ήρεμα και ταπεινά. Μα τόσο δημιουργικά. Τόσο υπεύθυνα. Τόσο αποτελεσματικά. Και με ένα πάθος γεμάτο γνώση, μεράκι και πίστη. Αν κάποιος σήμερα μπορεί να καμαρώνει για το σπουδαίο έργο και τη συνεχή παρουσία του Φωτογραφικού Ομίλου, αυτός είναι σίγουρα ο Βουλουτίδης. Γιατί αυτός υπήρξε ο εμπνευστής, ο δάσκαλος και ο ηγήτοράς του.

Μετά τα χρόνια της Στέγης, οι συναντήσεις μας αραίωσαν. Άλλες υποχρεώσεις, άλλες προτεραιότητες, ίσως και άλλα ενδιαφέροντα «έκριναν» την απόσταση. Όμως, η «θερμότητα» της σχέσης μας δε χάθηκε ποτέ. Γι’ αυτό, όταν καμιά φορά βρισκόμασταν σε χώρους «κοινού ενδιαφέροντος», αισθανόμουν μιαν απέραντη χαρά και μιαν άσβεστη επιθυμία ευγνωμοσύνης.

Αυτό ακριβώς μου συνέβη και την περασμένη εβδομάδα όταν βρεθήκαμε μαζί στην ανάγνωση του ανέκδοτου μυθιστορήματος του Κοσμά Χαρπαντίδη, στο αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Μόνο που αυτή η ολιγόλεπτη επαφή μας, μου έδωσε ένα καινούριο δώρο. Από αυτά που μόνο ο Γιώργος ξέρει να προσφέρει. Γεμάτα αλήθεια και ομορφιά. Γεμάτα από αγάπη.

Κι αυτό, δεν ήταν άλλο από το blog του! Εκεί θα μας βρεις, μου είπε και αποχαιρετιστήκαμε.

Και «βρεθήκαμε». Σε έναν «τόπο» πλημυρισμένο από ήθος και μέτρο. Από συγκίνηση και επιθυμία. Καμία έπαρση, καμία υπερβολή, κανένας εγωισμός. Μέσα από δεκάδες φωτογραφίες μνήμης, μέσα από επιλογές αγαπημένων του κειμένων, μέσα από εκλεκτά πρόσωπα, συναρπαστικές αναφορές και εγκάρδιες αφηγήσεις, ο Γιώργος Βουλουτίδης προβάλλει την αγαπημένη του πόλη με τρόπο μοναδικό. Μέσα σε μια «σιωπηλή εκμυστήρευση» γεμάτη μύθους και περιπέτειες. Γεμάτη από ταξίδια ανεπανάληπτα. Από μυρωδιές και χρώματα. Και από ανθρώπους που σε κυκλώνουν με ιστορίες του καπνού, της θάλασσας, της προσφυγιάς…

Πάντα ν’ ανταμώνουμε, Γιώργη… Ολοψύχως!

Αυτά και άλλα πολλά και ακριβά στον ιστότοπο kavala-gv.blogspot.gr