Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ



Αν μη τι άλλο, από όποια ιδεολογική αφετηρία κι αν αντιμετώπιζες κάποτε το ΚΚΕ, η κριτική στις θέσεις και τις απόψεις του,γινόταν με όρους πολιτικής και με μεγάλο σεβασμό στη μακρόχρονη ιστορία του. Ήταν δε τέτοια η σοβαρότητα του αρθρωμένου του λόγου και τέτοιο το κύρος των στελεχών του, που επηρέαζαν καταλυτικά και τον τρόπο της αντιπαράθεσης. Αυτά, κάποτε…

Σήμερα το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που «υπάρχει» μέσα από τις «ζωές των άλλων». Ένα κόμμα ανίκανο να παράξει πολιτική και εντελώς ακατάλληλο να διαχειριστεί τα θεωρητικά του εργαλεία, τα οποία –φευ– μεταχειρίζεται ωσάν να πρόκειται για «μαρξιστικό κοράνι»! Και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για τον «ερωτισμό» που (κατά κανόνα) παράγουν οι… επαναστατικές ορμές. Αυτές έχουν θυσιαστεί προ πολλού στο βωμό της «καθαρότητας» και της «μοναδικής αλήθειας».

Από τι μπορεί να «πάσχει» το ΚΚΕ; Κοιτάζοντας τα ηγετικά του στελέχη, ένα μόνο μπορώ να σκεφτώ και να εικάσω: από την έμφυτη αδυναμία τους να μετουσιώσουν την πολιτική τους σκέψη σε έναν μεγάλο έρωτα! Σε μία καινούρια ουτοπία. Γιατί τα πράγματα είναι απλά: κανείς από το «κομματικό προσωπικό» του ΚΚΕ δεν έχει την ικανότητα της… σποράς. Τη φλόγα εκείνη που θα «ανάψει» νέες συγκινήσεις και νέα συναισθήματα. Νέους πόθους. Νέες χαρές.

Μοιραία, «στερημένα» από τις ζωογόνες ερωτικές δυνάμεις της πολιτικής, τα στελέχη του ΚΚΕ οδηγούνται σε έναν ιδιόμορφο «κομματικό μοναχισμό», χαρακτηριστικά του οποίου είναι: οι μονόχνοτες συμπεριφορές, οι ζηλόφθονες απολυτότητες, η αποστροφή στην ομορφιά, η καχυποψία σε κάθε τι νέο, η κοινωνική στρυφνάδα, η παγωνιά των αισθήσεων…

Να και ο λόγος που δε μου έκανε διόλου εντύπωση η (πρωτοσέλιδη) επίθεση του Ριζοσπάστη στο νεοσύστατο ισπανικό κόμμα των Podemos, το οποίο, ακόμη δεν το είδαν οι «διαφωτιστές», εναλλακτική εφεδρεία για την υποταγή το βάφτισαν! Και δε θα μπορούσε κι αλλιώς! Το ΚΚΕ τρομάζει στη θέα του διαφορετικού. Φοβάται τη ζωηράδα της νιότης. Ζαλίζεται στην ιδέα μιας «άλλης γέννας». Τρέμει μπροστά σε έναν νέο πολιτικό και κοινωνικό έρωτα. Σε μία νέα συνουσία ιδεών και οραμάτων.

Και θα σας το πω: εγώ τους φοβάμαι πολύ τους ανέραστους. Ειδικά όταν… σταλινίζουν!

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ



Πώς άραγε θα το αντιμετωπίζατε αν αύριο στη θέση του Διοικητή του Νοσοκομείου διορίζονταν ένας βιρτουόζος του βιολιού; Αν ο αντίστοιχος άνθρωπος στην Εφορία ήταν κάποιος σολίστας της Λυρικής; Ή, αν πηγαίνοντας στην Πολεοδομία, βρίσκατε τον Ιούλιο τον Παπαδόπουλο του Δημοτικού Ωδείου να εκτελεί χρέη υπευθύνου της υπηρεσίας; Θα το «βλέπατε» σα μία χαριτωμένη (και στιγμιαία) φάρσα ή το πονηρό σας το μυαλό θα άρχιζε να… στροφάρει ανάποδα;

Υπερβολές, θα μου πείτε. Πολύ πιθανόν, αλλά επειδή έχω ζωντανό (και σπαρταριστό) παράδειγμα, σας προτρέπω να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας και να θέσετε τις σκέψεις σας σε λειτουργία και εγρήγορση.

Πάμε λοιπόν στα γεγονότα.

Στο ΤΕΙ Ηπείρου υπάρχει το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής που εδρεύει στην Άρτα και το οποίο, δεκαπέντε χρόνια τώρα, προσφέρει υψηλό επίπεδο σπουδών και συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη (και ουχί στη «διατήρηση») της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Στην ουσία, πρόκειται για μία «πανάκριβη» εκπαιδευτική υπόθεση που, σε πολλές περιπτώσεις, «δένει» ιδανικά τις σχέσεις με τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια και τροφοδοτεί τον πολιτισμό της χώρας με μουσικούς βαθιάς πνευματικής και καλλιτεχνικής καλλιέργειας.

Σε αυτό το τόσο «ειδικά σπουδαίο» –και από κάθε άποψη απαραίτητο– τμήμα σπουδών, η ελληνική πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο και ο υπεύθυνος υπουργός, διόρισαν για διευθυντή του έναν… κτηνίατρο! Κι αναρωτιέσαι: πόσο άλλο πάτο πια; Πόση άλλη κατάντια; Και πόσος ακόμη εξευτελισμός;

Όμως, όλη αυτή (ή ΚΑΙ αυτή;) η ιστορία δεν είναι μία ακόμη «συναισθηματική περιπέτεια». Είναι μία συνειδητή πολιτική επιλογή και μάλιστα από τις πλέον ύπουλες και τυχοδιωκτικές. Κι αν θέλετε –κι ας ακουστεί υπερβολικό– της ίδιας αξίας και βαρύτητας με εκείνη την απόφαση που κάποτε, εν μία νυκτί, κατάργησε τη διδασκαλία των Αρχαίων στο Γυμνάσιο και εξαφάνισε τον πλούτο και την ομορφιά του πολυτονικού.

Κι επειδή ο κτηνίατρος (κάποιος κύριος Τσίνας νομίζω) βρίσκεται εκεί με «ειδική αποστολή», ξεκίνησε τα… κόλπα αξιολόγησης με τον γνωστό τρόπο: να υπονομεύσει το (πανθομολογούμενα άριστο) έργο των καθηγητών, μετατρέποντάς τους από «συνεργάτες με πλήρη προσόντα» σε «συνεργάτες με ελλιπή προσόντα»!

Συμβαίνουν κι άλλα «όμορφα» εκεί στην Άρτα, που απλά επιβεβαιώνουν την τραγικότητα των στιγμών. Που εν προκειμένω, δεν είναι μόνον η υποβάθμιση (επιστημονική, καλλιτεχνική και οικονομική) των καθηγητών, δεν είναι μόνον το «γράψιμο» στα παιδιά που «αναπνέουν» από το μεράκι της μουσικής, δεν είναι οι τριτοκοσμικές συνθήκες που επιβάλλει το εκεί «μνημονιακό τσιράκι». Αυτήν τη στιγμή, στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής παρακολουθούμε την εξόντωση ενός ακόμη κομματιού της συλλογικής μας μνήμης. Και γινόμαστε για ακόμη μία φόρα μάρτυρες του πολιτικού και πολιτιστικού κουτσαβακισμού που διέπει το «κυβερνητικό προσωπικό».

Και λέω: μπας και ο κτηνίατρος θα είχε να προσφέρει πολλά περισσότερα αν είχε διοριστεί στο Μαξίμου ή σε κανένα υπουργείο Παιδείας; Υπόθεση κάνω

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

ΔΗΠΕΘΕ ΚΑΙ ΞΩΤΙΚΑ (ΓΕΝΙΚΩΣ)



Θα το «πιάσω» από την ιλαρή του πλευρά. Πριν από είκοσι περίπου ημέρες, ένας συμπολίτης μας –και συγκεκριμένα ο παλαιός δικηγόρος Αναστάσιος Παπαελευθερίου– συνέταξε μία επιστολή–εγκώμιο για την κυρία Μαρία Καραβία, την οποία και διένειμε στον ημερήσιο Τύπο της πόλης. Σε αυτήν, εκτός από τα διάφορα «καρφιά» προς όλους εκείνους (δημοσιογράφους και μη) που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να μειώσουν την καλλιτεχνική πορεία της προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ, εκτός από τους «βιογραφικούς επαίνους» και τα ολόψυχα σιγονταρίσματα, εκτός από τις συμβουλές για τη «βιωσιμότητα» του οργανισμού, υπάρχει κι ένας μικρός επίλογος που αξίζει να αναπαραχθεί ατόφιος. Λέει ο –κατά πώς ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται– επιφυλλιδογράφος:

Την παρακαλώ (την κυρία Καραβία φυσικά), οι παραστάσεις να αρχίζουν στις 7μ.μ. και όχι αργότερα, διότι στις συνοικίες της Καβάλας δεν υπάρχει αστυνόμευση για τους μεσονυκτίως επιστρέφοντες θεατές.

Έχω τη γνώμη ότι η παραπάνω παραίνεση «περιγράφει» με απόλυτη σαφήνεια το «θεατρόφιλο είδος» που ενθέρμως θα τρέξει να στηρίξει τις επιλογές της νέας προέδρου και, χωρίς καμία αμφιβολία, αυτό δεν είναι άλλο από εκείνο που γαλουχήθηκε καλλιτεχνικά με τις ταινίες του Τζαίημς Πάρις (με τον γνωστό πρωταγωνιστή), τα ασπρόμαυρα σήριαλ της ΥΕΝΕΔ, το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού, άντε στην καλύτερη και με τον αρχαιοπρεπή στόμφο του Μινωτή και του Βασταρδή.

Για να πω την αλήθεια, κάπως έτσι σκεφτόμουν τις εξελίξεις στο ΔΗΠΕΘΕ, αλλά κρατούσα και μία «πισινή». Έλεγα, ας πούμε, ότι πού θα πάει, κάποια στιγμή θα κοπάσει η θέρμη του πρωτάρη και ο ενθουσιασμός του νεοφώτιστου και το πράγμα θα αρχίσει να «καλμάρει». Ήγουν, θα είναι τόσο αδιάφορο που δε θα σου κάνει κέφι ούτε για… κάζο.

Προς το παρόν όμως –και προς μεγάλη χαρά ημών των χαιρέκακων– κάτι τέτοια… επιφυλλιδογραφήματα, συν κάποιες ανακοινώσεις της προέδρου, κρατάνε άσβεστη τη «φλόγα του ενδιαφέροντος» και συμβάλλουν τα μάλα στο να κρατιέται το «σουξέ» στην επικαιρότητα. Τελευταίο δείγμα αυτής της φαιδρότητας, τα όσα «παιδαριώδη» περιέχονται στο… Χριστουγεννιάτικο project του ΔΗΠΕΘΕ.

Δύο διαδικαστικά θεματάκια πριν περάσουμε στα… σουξεδιάρικα: το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΗΠΕΘΕ συναίνεσε ομόφωνα στις προτάσεις της κυρίας Καραβία; Και το άλλο: η απόφαση ελήφθη ερήμην του Καλλιτεχνικού Διευθυντή; Απορίες με πολιτικό και θεσμικό… ζουμί που, αν και δεν το βλέπω, «απαιτούν» άμεσες απαντήσεις.

Ας «χαλαρώσουμε» όμως με ολίγον από… θεωρία: Πιστεύοντας πως το θέατρο ξεκινάει από την παιδική ηλικία σαν ένα παιχνίδι ονείρου και φαντασίας, με αφορμή τις γιορτές των Χριστουγέννων και θέλοντας να δραστηριοποιήσει τα παιδιά και γονείς, αλλά και να δώσει μια εορταστική ατμόσφαιρα τις μέρες αυτές, το ΔΗΠΕΘΕ διοργανώνει Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση με τίτλο «Το μονοπάτι των Χριστουγέννων» με τη συμμετοχή μαθητών των σχολείων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Εμένα μου αρέσει αυτό το «παιδαγωγικό» που έχει μέσα της η κυρία πρόεδρος. Ειδικά όταν το «μπερδεύει» με «όνειρα και φαντασίες». Εικάζω όμως ότι κάποια βοήθεια θα πήρε και από τον δημοδιδάσκαλο–σκηνοθέτη που συνοδοιπορεί μαζί της στο… όραμα. Κι εδώ δε μιλάνε οι… κακές γλώσσες, αλλά το (αλάνθαστο) πολιτιστικό μου ένστικτο.

Τι μας περιμένει; Αμέσως: Με την ευκαιρία αυτή, σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί στην πόλη της Καβάλας και σε μικρογραφία στις Κρηνίδες, ομάδες 10-15 μαθητών από τμήματα σχολείων, με τη βοήθεια των δασκάλων μουσικής θα παρουσιάσουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια δικής τους επιλογής, με κοστούμια συγκεκριμένης θεματολογίας για κάθε ομάδα, όπως άγγελοι – χιονάνθρωποι – Αη Βασίληδες – ξωτικά – τάρανδοι – αστεράκια – καλικάντζαροι.

Το ξέρω, έχετε ξετρελαθεί με την ιδέα (η πρωτοτυπία της οποίας δε βρίσκεται στα ξωτικά και τους ταράνδους, αλλά στην… Κρηνιδιώτικη –υποθέτω και ποντιακή– μικρογραφία), αλλά θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος: τι θέλει να πει η… ποιήτρια με αυτό το «πιλοτικό»; Γιατί καλά τα βαρύγδουπα, αλλά αν δεν «πατάνε» κάπου, βγάζουν μία… ελαφράδα. Ήπιας μορφής, αλλά, ελαφράδα.

Και η… κορύφωση; Κατόπιν, οι ομάδες των παιδιών που θα συνοδεύονται από δασκάλους μουσικής ή άλλους συντονιστές θα διασκορπιστούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και θα διασχίσουν το εμπορικό κέντρο της πόλης (πεζόδρομους), την πλατεία Ελευθερίας, την αγορά του Αγίου Νικολάου, την αγορά του Αγίου Γεωργίου, την Ομονοίας μέχρι τον Άγιο Παύλο, με τελική κατάληξη την Πλατεία Καπνεργάτη, όπου θα έχει στηθεί μια μικρή γιορτή με χριστουγεννιάτικα κεράσματα από χορηγούς και ζεστό κρασί, αλλά και μικρή συναυλία με χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

Ε, ναι! Γι’ αυτό ζω! Να δω τα πιτσιρίκια ντίρλα από το ζεστό κρασί (που αν το συνδυάσουν με σφηνάκι από σαλέπι θα γίνει το «έλα να δεις») κι ας μη μου φέρει τίποτε για φέτος ο Άγιος Βασίλης. Ντεφ’ να γίνουν τα αφορολόγητά του…

Μία μόνο θερμή παράκληση: στις 9 να έχουμε ξεμπερδέψει γιατί πάσχουμε και από… αστυνόμευση.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

ΘΥΛΑΚΕΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥ



Δε θα υπήρξε καμία έκπληξη, καμία αγανάκτηση και κανένας θυμός, αν η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό κείμενο ήταν μία ακόμη «έμπνευση» των ναζιστικών καθαρμάτων της Χρυσής Αυγής. Άσχετα από τον αποτροπιασμό που παράγει, θα μπορούσε να θεωρηθεί εντελώς «φυσιολογική» σε σχέση με τα δολοφονικά τους ένστικτα. Όμως, επειδή είναι κάτι παραπέρα (και πέρα) από αυτό που ο καθένας θα μπορούσε να υποθέσει, καθίσταται… επικινδύνως ενδιαφέρουσα.

Και εξηγώ: η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Χαριλάου Τρικούπη και ο τοίχος όπου έχει αναγραφεί η μακάβρια λίστα βρίσκεται ακριβώς στο σημείο εκείνο που «σταθμεύουν» καθ’ όλο το εικοσιτετράωρο (το τονίζω: καθ’ όλο το εικοσιτετράωρο!), οι άντρες των ΜΑΤ!

Για όση ώρα εσείς θα κάνετε σκέψεις και συνειρμούς προσπαθώντας να συνδέσετε δεκάδες γεγονότα που ταυτίζουν τα σώματα των Ειδικών Δυνάμεων με τις χρυσαυγίτικες ιδέες, θα σας μεταφέρω αυτολεξεί τα όσα δήλωσε (και κατήγγειλε) η Καθηγήτρια Εγκληματολογίας Αναστασία Τσουκαλά στην εκπομπή της Κατερίνας Ακριβοπούλου και του Νίκου Μπογιόπουλου στον Real FM.

Το Μάρτιο του 2013, η κυρία Τσουκαλά έδωσε από δύο τετράωρες διαλέξεις στο δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο έτος της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα, με θέμα το Ρατσισμό και την Ξενοφοβία. Από αυτή της την εμπειρία και τα όσα ακολουθούν:

Όταν έκανα τη διάλεξη στο τέταρτο έτος –και επειδή για παιδαγωγικούς λόγους αυτή βιντεοσκοπείται– δεν υπήρξε καμία αντίδραση και κανένα σχόλιο εκ μέρους των Δόκιμων Αξιωματικών. Όταν επανέλαβα την ίδια διάλεξη ελαφρά πιο απλουστευμένη στο τρίτο έτος, ολοκλήρωσα το πρώτο δίωρο και παραχώρησα ένα τέταρτο ομιλίας στους δόκιμους για να γίνει και μία συζήτηση. Εκεί, πήρε ένας δόκιμος τον λόγο και μου είπε ότι διαφωνούσε ριζικά με την ουσία της διαλέξεως, διότι εξομοίωνα τους έλληνες με τους αλλοδαπούς, θεωρώντας ότι μια τέτοια εξομοίωση ήτανε εξ ορισμού αδιανόητη. Αντέδρασα πολύ ήπια και είπα ότι κατ’ εμέ είναι αδιανόητο να υπάρχουν ανώτεροι άνθρωποι και υπάνθρωποι και ότι σε τελευταία ανάλυση αυτού του είδους ο συλλογισμός παραπέμπει σε φασιστικά καθεστώτα. Και τότε ο δόκιμος με απάντησε: συγγνώμη, αλλά είμαστε φασίστες και είμαστε περήφανοι που είμαστε φασίστες, υπάρχει κανένα πρόβλημα;       

Στην ερώτηση της Κατερίνας Ακριβοπούλου για το πώς αντέδρασαν οι υπόλοιποι μέσα στην αίθουσα, η κυρία Τσουκαλα απάντησε ακριβώς έτσι: χειροκρότημα θυελλώδες στην αίθουσα…

Δίνοντας συνέχεια στο διάλογο με τους Δόκιμους Αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας, η κυρία Τσουκαλα τόνισε τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή της είναι αδιάφορο ποιες είναι οι πολιτικές τους πεποιθήσεις και ότι το μόνο που την ενδιαφέρει ως πολίτης είναι να ξέρει ότι όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους στο δρόμο εφαρμόζουν το νόμο με τρόπο απρόσωπο, ουδέτερο και σύμφωνα με τις αρχές της ισονομίας.

Πάνω εκεί, ένας άλλος δόκιμος την κοίταξε (ο καθένας φαντάζεται πώς) και, παίρνοντας τον λόγο, της είπε: θα πρέπει να ντρέπεστε ως καθηγήτρια εγκληματολογίας διότι οφείλετε να γνωρίζετε ότι ο νόμος είναι κοινωνική κατασκευή (!) και μία αντανάκλαση των εκάστοτε πολιτικών κοινωνικών και άλλων συγκυριών, άρα κατ’ επέκταση είναι αδιανόητο να απαιτείτε από δόκιμους αξιωματικούς να εκτελούν ένα νόμο με τον οποίο δεν συμφωνούν (!!!).

Με τα θυελλώδη χειροκροτήματα να συνεχίζονται, η κυρία Τσουκαλά θορυβημένη, ακούγοντας τους Δόκιμους Αξιωματικούς να λένε ότι δε δεσμεύονται από το νόμο, προσπάθησε να καταλάβει τι είναι αυτό που τους δεσμεύει απέναντι στην κοινωνία και αν τελικά δεσμεύονται ή όχι από τις εντολές της ιεραρχίας τους. Η απάντηση; Δεν δεσμευόμαστε ούτε από την ιεραρχία μας την οποία δε σεβόμαστε και την θεωρούμε ανίκανη, ούτε από τον όρκο που δίνουμε στο Ευαγγέλιο, διότι οι φασίστες δεν είναι χριστιανοί αλλά παγανιστές…

Θέλετε τώρα και το «ιδεολογικό δέσιμο» με το τελευταίο; Αντιγράφω από το περιοδικό Χρυσή Αυγή (τεύχος Δεκεμβρίου του 1980) απόσπασμα από το πρόγραμμα του κόμματος: Ανανέωσις της Θρησκείας με κάθαρσιν των Χριστιανικών κειμένων από την Ιουδαϊκήν λέπραν. Ας συγκρατήσουμε από τον Χριστιανισμό μόνον τα στοιχεία αυτά της Καινής Διαθήκης τα οποία εκφράζουν τα ιδανικά του Άριου Χριστού, θύματος του Εβραϊκού Ιερατείου. Θρησκεία νέα, ανάμικτη με τα αρχέγονα παγανιστικά στοιχεία…

Λεπτομέρεια; Ήδη οι Δόκιμοι Αξιωματικοί του τέταρτου έτους, βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στους ελληνικούς δρόμους. Προφανώς, ένα μέρος από τα καθήκοντά τους θα είναι και η αναγραφή συνθημάτων με ονόματα… ζώντων και τεθνεώτων. Ε, κι άμα λάχει και διψάσουν από την πολλή δουλειά, κάνουν κι ένα ντου για νερά σε κανένα περίπτερο…

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

ΣΕΜΝΑΑΑΑ...



Κακά τα ψέματα. Η επίσκεψη της Γιάννας Αγγελοπούλου–Δασκαλάκη στον Αλέξη Τσίπρα ήταν μία μεγάλη επικοινωνιακή γκάφα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ! Και σπεύδω εξ αρχής να τονίσω ότι κάτι τέτοιες αποκοτιές δε συγκαταλέγονται στις συμμαχικές προτάσεις του Λένιν, το όνομα του οποίου ετέθη ως «παράδειγμα» στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Θα ρωτήσετε: υποκρύπτει κάτι το… πονηρόν η συνάντηση; Το πιθανότερο όχι. Εξαιρουμένης της ολίγον… φαντασμαγορικής και «έξω καρδιά» διάθεσης –στα όρια του πολιτικού κιτς, θα προσέθετα– τίποτε, ή σχεδόν τίποτε, δε σε προϊδεάζει για «δεύτερες σκέψεις». Άντε να πεις ότι η Γιάννα μπορεί και να «φλερτάρει» με τα… νέα τζάκια.

Ο Τσίπρας όμως; Η Αριστερά που εκπροσωπεί; Πόσο μπορεί να τανύσει το λάστιχο του «πλατέματος»; Μέχρι πού μπορεί να ανοίξει η «βεντάλια των επαφών»; Και οι συμβολισμοί; Τα μηνύματα προς την κοινωνία;

Ακούω την «επίσημη εκδοχή»: η συνάντηση –λέει– ήταν στο πλαίσιο του «θεσμικού του ρόλου»! Να το δεχτώ, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι για τις αρνήσεις και τα ταξικά επαναστατιλίκια υπάρχουν το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως, τι ακριβώς είναι το Ίδρυμα Κλίντον και τι θεσμικό ρόλο κατέχει σε αυτό η κυρία Αγγελοπούλου που να δικαιολογεί την επίκληση του παραπάνω λόγου; Ένα πρόχειρο γκουγκλάρισμα θα ήταν αρκούντως διαφωτιστικό ως προς τις διαπιστώσεις. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτον: το Ίδρυμα Κλίντον είναι μία καθαρά «ιδιωτική υπόθεση» και, ως εκ τούτου, ουδεμία «θεσμική υποχρέωση» προκύπτει για τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Δεύτερον: η κυρία Αγγελοπούλου δεν κατέχει κανέναν θεσμικό ρόλο στο ίδρυμα και η μόνη αναφορά που συνοδεύει το όνομά της είναι αυτή του «μέλους». Τρίτον: αυτό που ουσιαστικά πράττει η κυρία Αγγελοπούλου είναι να «πρακτορεύει» τη δικιά της ιδέα για το συνέδριο του καλοκαιριού. Άρα, ο θεσμικός της ρόλος εξαντλείται σε ένα απλό… μανατζάρισμα.

Και τώρα οι (μετά πολλών αγωνιών) ερωτήσεις: είναι ή δεν είναι κομματάκι «κουλό» ένας ηγέτης της Αριστεράς να κάθεται (εβδομήντα πέντε ολόκληρα λεπτά, παρακαλώ) να κουβεντιάζει για ένα συνέδριο που ο πολιτικός του πυρήνας είναι τίγκα στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και ζέχνει ακόμη από τη μυρωδιά δεκάδων ιμπεριαλιστικών πολέμων; Γι’ αυτό, ακόμη και μία ευγενική άρνηση προς το Ίδρυμα, θα ήταν μεγάλη χάρη και υποχώρηση.

Και συνεχίζω: το πρόσωπο της κυρίας Αγγελοπούλου είναι ή δεν είναι για την Αριστερά ένα πρόσωπο που συνδέθηκε με τη μεγαλύτερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική φενάκη της μεταπολιτευτικής περιόδου; Είναι ή δεν είναι αυτή που ανέχονταν (ή και επέβαλε;) το φίμωμα της Αριστεράς και όλων όσων εκφράζονταν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Είναι ή δεν είναι αυτή που με τη στάση της επικροτούσε το ξύλο που έριχναν τα ΜΑΤ στους… ανθέλληνες διαδηλωτές; Είναι ή δεν είναι αυτή που θαύμαζε το «εργολαβικό πάθος» και την ασφαλίτικη συνεισφορά του Zeppelin; Αυτή δεν ήταν που «ξέχασε» τους θανάτους τόσων και τόσων εργατών στο… εθνικό θυσιαστήριο των αγώνων; Αυτή που πρώτη «πέταξε» την πιο καλοστημένη ιδέα της άμισθης εργασίας μέσω του εθελοντισμού;

Μα και τα άλλα: ξεχάστηκαν τα κατορθώματά της στον Ελεύθερο Τύπο; Στη Χαλυβουργική; Ένας δεν έκατσε να μετρήσει τους απολυμένους από αυτές τις επιχειρήσεις;

Αυτά σκεφτόμενος, μου ήρθε και η «φλασιά»: τι θα λέγατε, ρε σύντροφοι, να πάτε να δείτε εκείνη την ταινία του Μπονιουέλ που μιλούσε γι’ αυτήν τη άτιμη την Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας; Δε θα ήταν ένα καλό «ζέσταμα» για τα όσα έρχονται; Ή το πήγα πολύ μακριά;