Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

ΤΑ ΟΥΓΚΑΝΑ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ



Όταν κάποιος μπαίνει στο στόχαστρο των οπαδών του Ολυμπιακού, εγώ είμαι με τον… στόχο! Όχι γιατί αηδιάζω από την καφρίλα των οπαδών του –αυτήν μπορεί να τη συναντήσεις παντού– αλλά γιατί ο «καυτός πυρήνας» της εξέδρας του, καθοδηγείται απόλυτα από τους φουσκωτούς του Μαρινάκη, εσχάτως δε και από τους νεοναζιστικούς θύλακες της Χρυσής Αυγής.

Προς επίρρωση: όσοι λίγο-πολύ ασχολείστε με τα ποδοσφαιροπολιτικά –γιατί υπάρχουν και τέτοια– θα θυμάστε την απάντηση της διοίκησης του Ολυμπιακού (και φυσικά τη «συμμόρφωση» των οργανωμένων οπαδών του) στην πρόταση μεγάλης μερίδας φιλάθλων να αναρτηθεί κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα ένα πανό στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου: No Politika! Αυστηρώς και αμετακλήτως! Θα θυμάστε επίσης την απάντηση στην αντίστοιχη πρόταση για τον (και «βαμμένο» Ολυμπιακό) Παύλο Φύσσα: No Politika και πάλι! Και θα θυμάστε ασφαλώς και την απάντηση σε όλους εκείνους που τόλμησαν να αντιδράσουν στη συμμορία της Χρυσής Αυγής εντός γηπέδου: No Politika κι εδώ, συνοδευόμενο από «πεσίματα» και τραμπουκισμούς.

Νά όμως που αυτό το εμφαντικό No Politika αποδείχτηκε πρόσφατα άκρως επιλεκτικό και εντελώς χειραγωγήσιμο από τα «πολιτικά γούστα» του (και υπόδικου) Μαρινάκη, με τον «στολισμό» της Θύρας 7 να «αγνοεί» την απαγόρευση και να στοχεύει αγρίως στον υφυπουργό Αθλητισμού Σταύρο Κοντονή. Και φυσικά με τον τρόπο που ορίζουν τα ήθη των εξαγριωμένων κάγκουρων.

Φασίστα Κοντονή στα γήπεδα υπάρχουν και αριστεροί, αλαλάζει το ερυθρόλευκο πανό, δίπλα ακριβώς σε ελληνική σημαία χουντικής βερσιόν (αυτήν που συνήθως ανεμίζουν οι εθνικιστικές συμμορίες). Πόσα έχεις πάρει Κοντονή συμπληρώνει το παραδίπλα παραλήρημα. Τσίπρα διώξε τον καραγκιόζη σκούζουν τα παρακεί ασυνάρτητα. Τουτέστιν: Politika Yes!

Ξεκαθαρίζω: επειδή το ποδόσφαιρο, εκτός από αθλητική και ψυχαγωγική τελετουργία, είναι ταυτόχρονα και βαθιά πολιτική πράξη, θεωρώ ότι κανένα No Politika και κανένας Μαρινάκης δεν είναι σε θέση να διακόψουν τη σχέση του μαζί της. Γι’ αυτό, όσοι προβάλλουν την απολιτίκ εκδοχή του αθλήματος, ή αγνοούν τις κοινωνικές του διαστάσεις –κάτι που θα το συγχωρούσα στον πρόεδρο του… Εδεσσαϊκού– ή κομίζουν Atenistikes σάχλες και Ποταμίσιες χιπστεριές ή, το πιθανότερο όλων, υποκρίνονται ασυστόλως!

Απλά τα πράγματα: ο Ολυμπιακός είναι μία κατ’ εξοχήν συστημική ομάδα και ως τέτοια είναι αδύνατο να μην «παράγει πολιτική». Μία ομάδα που διαχρονικά διοικείται από το εφοπλιστικό λόμπι του Πειραιά, δε μπορεί να μένει αμέτοχη στο «πολιτικό παιχνίδι». Δε μπορεί να το «παρακολουθεί» από την εξέδρα και να το αντιμετωπίζει ωσάν να πρόκειται για… κρίκετ! Τι κάνει σήμερα τη διαφορά; Εξαιρουμένης της αισθητικής –αυτή θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη της εποχής Σαλιαρέλη– το στοιχείο που αλλάζει άρδην τα δεδομένα είναι η φυσική εμπλοκή του προέδρου του με την πολιτική. Αυτό που «υπόγεια» και «διά της πλαγίας» έπρατταν παλιά ο Νταϊφάς και ο Γουλανδρής, αυτό που ο Κόκκαλης το εξέλιξε στα επίπεδα της… διαπλοκής, ο Μαρινάκης έρχεται να το «τερματίσει» διά του εκλέγεσθαι. Ομού μετά των… ανδρεικέλων του!

Εν κατακλείδι κι επειδή το No Politika είναι από μόνο του πολιτική: φρονώ ότι κανένας από τους κρετίνους της Θύρας 7 δεν έκατσε να ασχοληθεί σοβαρά με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου που προτίθεται να φέρει στη Βουλή ο Κοντονής. Όλη η φασαρία και όλος ο ντόρος γίνεται με αντανακλαστικά μάζας και με ιαχές επιπέδου… Τσουκαλά. Καμία διαφορετική άποψη, κανένα επιχείρημα, καμία πρόταση. Ένα ουγκ μόνον, απ’ άκρη σ’ άκρη του πετάλου. Ένα ουγκ βαθύτατα πολιτικό.

Υ.Γ.: Για τα του νομοσχεδίου, όταν έρθει η ώρα. Μέχρι τότε, εγώ με τον… στόχο!

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

ΓΚΟΥΛΑΓΚ!



Κουτσούμπας στο MEGA: Ένας εγκληματίας που έχει καταδικαστεί για δολοφονικές ενέργειες, που έχει σκοτώσει ανθρώπους, ο οποίος έχει ένα ποσοστό αναπηρίας, μπορεί να έχει απόλυτη πνευματική διαύγεια και μπορεί πολύ καλά απ' το σπίτι του να καθοδηγήσει νέες εγκληματικές πράξεις και χρήματα μπορεί να βρει, μιλάμε για μαφία, για κυκλώματα, και ανοίγουν τέτοιο δρόμο. Δεν είναι το πρόβλημα αν έχει μειωμένη όραση, η αναπηρία δεν σε αποτρέπει από το να καθοδηγήσεις έγκλημα και να έχεις συνεργούς. Διαφορετικό είναι το πρόβλημα της ανάρρωσης ενός κρατούμενου -γιατί πρέπει να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες στις φυλακές- δεν μπορείς όμως να περνάς ένα τέτοιο νόμο για να αποσυμφορήσεις δήθεν τις φυλακές, και να πηγαίνεις σε αδιέξοδα και να βάζεις την κοινωνία σε νέα προβλήματα.

Και ρωτάω ευθέως: είπε κάτι «εκτός γραμμής» ο σύντροφος Γραμματέας και πέσατε όλοι επάνω του να τον φάτε; Δηλαδή, τι περιμένατε από τη σταλινική ρέπλικα του Περισσού; Να βγει και να υποστηρίξει την απελευθέρωση ενός ισοβίτη επειδή «χτυπάει» 98% αναπηρία; Πλάκα κάνετε; Αν ήταν έτσι, δε θα είχε μείνει ψυχή στα Γκούλανγκ και στα Σοβιετικά ψυχιατρεία. Θα άδειαζαν όλες οι φυλακές από Ιρκούτσκ μέχρι Λένιγκραντ κι από Νοβοσιμπίρσκ μέχρι Βλαδιβοστόκ.

Δηλαδή, πώς τον «κόβετε» εσείς τον Κουτσούμπα; Τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά δε σας θυμίσουν κάτι από τη μουντάδα και την καταχνιά του Μπρέζνιεφ και του Γκρομίκο; Έτσι που κάθεστε και τον κοιτάτε, δε σας έρχεται κατευθείαν στο νου εκείνη η καπακάδα του Αντρόπωφ και του Τσερνιένκο; Δε σας διαπερνά μια αίσθηση Ανατολικής Γερμανίας; Μια υγρασία υπονόμων Βουκουρεστίου; Μια παγωνιά Σιβηρίας;

Πώς, λοιπόν, μπορεί να «ζεστάνει» αυτό το πράμα; Πώς μπορεί να «γλυκαθεί» και να «ανθρωπέψει»; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να αλλάξει σωφρονιστικά πρότυπα ο Κουτσούμπας; Αυτός που τρομάζει ακόμη και στο άκουσμα της λέξης «διαφωνία»; Αυτός που έχει ταυτίσει τα «ανθρώπινα δικαιώματα» με αντικαθεστωτικούς προδότες και κοινωνικά αποβράσματα; Αυτός που ακούει για «διαφορετικότητες» και φτύνει στον κόρφο του; Τα ξεχάσατε όλα εκείνα που έλεγε για τους ομοφυλόφιλους; Προσέξτε μόνο τον «φευγαλέο» τρόπο με τον οποίο αναφέρεται στις συνθήκες των φυλακών, για να καταλάβετε πόσο πολύ νοιάζεται γι’ αυτές.

Μη γελιέστε! Δεν είναι αντισυριζικό μένος όλο αυτό. Που μακάρι να ήταν δηλαδή, αλλά… δεν! Βαθιά πεποίθηση και ιδεολογία είναι. Διαχρονικό γαλούχημα σε μία «άλλη καθαρότητα». Και σε έναν «κομμουνισμό» που για σχεδόν μισό αιώνα έθρεφε τα ηγετικά τέρατα των χωρών της ανατολικής Ευρώπης. Για να μην πιάσω τα εδώ… κατορθώματα!

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΚΡΑΙΠΑΛΗ ΡΕΕΕΕ!!!



Πιθανολογώ (αν και... σιγουράκι) ότι ανάμεσα στους δήμους που αυθορμήτως έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου με την οποία η κυβέρνηση μεταβιβάζει τα αποθεματικά και τα διαθέσιμα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Τράπεζα της Ελλάδος, θα ήταν και αυτός της Νέας Σμύρνης. Και πώς αλλιώς, άλλωστε, όταν στο δημαρχιακό του θώκο βρίσκεται πολιτικός ανήρ που επαίρεται για την ΠΑΣΟΚική του καταγωγή και τη συνδικαλιστική του δράση στην αλησμόνητη ΠΑΣΚ.

Αυτός, που λέτε, ο δήμαρχος διοικεί κι έναν Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού, μέλημα του οποίου είναι –κατά πώς λέει και διατείνεται– η πολιτισμική ανάπτυξη της πόλης και η ψυχαγωγία όλων των κατοίκων και δημοτών της, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλλου κλπ, μέσω πολύπλευρων και πολυδιάστατων δράσεων και πρωτοβουλιών πολιτιστικού περιεχομένου και καλλιτεχνικών δρώμενων – εκδηλώσεων υψηλής ποιοτικής στάθμης.

Το ξέρω, μία τρικυμία πιθανόν θα τη νιώσατε από τη θεωρητική ζαλάδα που διέπει τη «φιλοσοφία» του εν λόγω Οργανισμού, αλλά κάποιοι που έχουν εντρυφήσει διαχρονικά στις ΠΑΣΟΚικές ασυναρτησίες –καλή ώρα η αφεντιά μου– γνωρίζουν ότι όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας «πνευματικής κραιπάλης» που επί μία (και βάλε) τριακονταετία, θρέφει το συλλογικό μας υπογάστριο. Και μάλιστα με τέτοια διεισδυτικότητα, που ακόμη και μια συναυλία με το Άξιον Εστί μπορεί να προλογίζεται με την ανεμελιά του στυλ Σας περιμένουμε όλους να γιορτάσουμε μαζί και να ξεχάσουμε, έστω για λίγο, τη δύσκολη καθημερινότητά μας…

Ακριβώς έτσι! Ένα λαϊκό ορατόριο της εμβέλειας του Άξιον Εστί, ένας παγκόσμιος μουσικός θησαυρός, ένας ύμνος στην ανθρώπινη αντίσταση, να «πέφτει» στα χέρια του ΠΑΣΟΚου και να γίνεται… ψυχαγωγική τσιχλόφουσκα! Το κατ’ εξοχήν έργο Μνήμης να μετατρέπεται σε ξεχασιάρικο διασκεδαστικό σουξέ.

Και λέω: ποιος ο λόγος να «ταραχτεί σφόδρα» το ευαίσθητο κοινό από την εμφάνιση του Σάκη Ρουβά σε ρόλο… Μπιθικώτση, όταν έχουν προηγηθεί στρατιές ολόκληρες από γελοίους και αμόρφωτους δημάρχους; Δεν το «έβλεπαν» το κακό μέσα από το ρεπερτόριο του αυτοδιοικητικού (εκ)πολιτισμού; Δεν τη «μυρίστηκαν» την αηδία; Έπρεπε να εμφανιστεί ο Ρουβάς για να αντιδράσουν και να… εκτονωθούν;

Ένα μόνο θα πω, γιατί εμένα τα παλιά με «καίνε»: ούτε ένα ευρώ στα ταμεία τους! Όλα στην Τράπεζα της Ελλάδος, μπας και σώσουμε τίποτε την τελευταία στιγμή. Όχι από τη δύσμοιρη την οικονομία μας. Από την πνευματική μας ταυτότητα μόνο. Από την παλιά μας σεμνότητα. Και ίσως και ‘κείνη την πάμφωτη σαν καλοκαίρι συνείδηση…

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

ΑΙΔΩΣ... ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ!



Είχε δεν είχε, το «τερμάτισε» ο Χατζάκης! Πήγε ο αθεόφοβος και θυμήθηκε τον εξόριστο πατέρα του στη Μακρόνησο για να την «πει» και καλά στον Ξυδάκη, κατορθώνοντας το αδιανόητο: να βγάλει στο «επικοινωνιακό σεργιάνι» τη σεμνή θυσία ενός αθόρυβου αγωνιστή και να την πετάξει ως «συναισθηματικό δόλωμα» στην πολιτική πιάτσα! Να την εξαργυρώσει! Αυτός που μέχρι εχθές «κρέμονταν» από τα ακροδεξιά μπατζάκια του Σαμαρά, να επικαλείται τώρα το συγγενικό έπος. Χωρίς ντροπή, χωρίς τσίπα! Χωρίς μια στάλα αξιοπρέπεια…

Γιατί στην περίπτωση του Χατζάκη, αυτό ήταν το ζητούμενο: Η  α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α! Που, αν την είχε, θα έπρεπε από την επομένη κιόλας των εκλογών, να πάει στον πολιτικό του προϊστάμενο και να υποβάλλει την παραίτησή του. Τίμια και απλά. Έτσι όπως αρμόζει σε κάποιον που διδάσκει ήθος. Που η φύση της εργασίας του τον κατατάσσει στη «λίστα» των πνευματικών ανθρώπων.

Γιατί, γνωστόν τοις πάσι: ο Χατζάκης βρέθηκε στο «τιμόνι» του Εθνικού με πολιτική απόφαση! Η επιλογή του δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας επίπονης και αντικειμενικής αξιολόγησης μεταξύ ίσων, κατώτερων ή ανώτερων συναδέλφων του. Διορισμένος ήταν. Και ως τέτοιος, όφειλε να ξέρει ότι η θέση του είναι απολύτως εξαρτημένη από τα κυβερνητικά κριτήρια και οράματα. Όποιας ποιότητας κι αν είναι αυτά. Και όποιας απόδοσης. Συμφωνείς δε συμφωνείς μαζί τους. Γι’ αυτό και η επιμονή του να «γαντζωθεί» σε μία θέση, επικαλούμενος συμβάσεις και προγραμματισμούς (με τους τελευταίους μάλιστα να ανακοινώνονται την παραμονή της «καθαίρεσής» του!), μόνο θλίψη προκαλούν. Θλίψη και απέχθεια.

Βέβαια, ο Χατζάκης δεν είναι ο μοναδικός του «είδους». Φιντάνια της δικιάς του «σχολής» βρίσκονται παντού. Εκατοντάδες (ή χιλιάδες;) οι κομματάνθρωποι του Σαμαρά και του Βενιζέλου που «αρμέγουν» (από χρήμα μέχρι… αναγνωρισιμότητα), καθώς χρόνια διορισμένοι σε κρατικούς οργανισμούς. Χρόνια στη φίντα και τα αράγματα. Και, όσο να ‘ναι, ένα στερητικό τούς πιάνει όταν φτάνει η (ευλογημένη) ώρα να γυρίσουν στους… πάγκους τους! 

Πάρτε για παράδειγμα την αντίδραση αυτής της κυρίας Παπαδοπούλου, αντιπροέδρου –ελέω Νέας Δημοκρατίας– του Νοσοκομείου Καβάλας. Δεν της άρεσε, είπε, ο τρόπος με τον οποίον ο Κουρουμπλής ζήτησε την παραίτησή της! Τον ήθελε με περισσότερο τακτ! Με περισσότερη φινέτσα (καθότι και κορασίς με ανατροφή… Κρηνίδων!). Σωπάστε, καλή μου! Έτσι γίνονταν οι «κομματικές τράμπες» από τους δικούς σας; Με «πιάνο και γαλλικά»; Με αποχαιρετιστήριο πάρτι πήρατε τη θέση των προηγούμενων; Και, εν τέλει, δε γνωρίζετε ότι όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν;

Αν το γνωρίζετε, ζήστε το τέλος με α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α! Και με το κούτελο ψηλά!

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΟΛΟΙ



Διαβάζω αυτές τις μέρες το Ήλιος Με Δόντια του Γιάννη Μακριδάκη. Διαβάζω για πάθη ανθρώπινα που τα παρασέρνει ο άνεμος της Ιστορίας. Τα ρεύματα ενός εφιάλτη που, αιώνες τώρα, πηγαινοέρχεται πάνω από τα σπίτια και τα βουνά μιας αίολης πατρίδας. Πάνω από μαρτυρικές θάλασσες. Εμπόλεμες και φουρτουνιασμένες. Τόπος μικρός σε διάσταση σύμπαντος. Πρόσωπα στη δίνη μιας αιχμάλωτης πίστης. Ενός «μέσα διχασμού».

Διαβάζω και δίπλα μου πλέουν ακυβέρνητα τα πτώματα της Λαμπεντούζας. Βοή που σηκώνεται από τα βάθη μιας προγονικής προσφυγιάς. Κανείς δεν την ακούει. Κανείς δεν προσεύχεται. Στα νησιά ετοιμάζονται για το καλοκαίρι. Ποιο δράμα; Ποιοι θάνατοι και ποιοι λησμονημένοι; Να φύγουν, να ξεκουμπιστούν. Αχός αμνημόνων.

Πίσω στις σελίδες. Οι «παστρικές» του Κάστρου της Χώρας. Τις «ξεφόρτωσε» εδώ ο διωγμός, κι έσπειραν φόβο και οργή στους ντόπιους. Μέσα κι έξω τρόμο. Ξεθύμανε κι ο καπνός της Σμύρνης. Όσο κρατούσε η μυρωδιά του καμένου, όσο τα κύματα ξερνούσαν ακόμη βρέφη και γερόντους, ζεσταίνονταν η ανθρωπιά. Γεννιόνταν δάκρυα. Μιλούσανε οι σιωπές... Λίγο κρατάει όμως η λύπη. Λίγο και η συμπόνια. Μία αιτία μόνο, μία αφορμή, αρκεί για να το θρέψει το θεριό. Κι η φτώχεια από κοντά να σιγοκαίει την φωτιά.

Στροβιλίζονται οι καιροί. Και οι λαοί, πέρα – δώθε. Μία άρχοντες και μία δούλοι. Σκόρπιοι στων Θεών τις τιμωρίες. Αφέντης στο Αϊβαλί, στο Μόλυβο χαμάλης. Στο Μπακού δασκάλα, πλύστρα στη Καλαμαριά. Αντάρτης στο Κομπάνι, πνιγμένος στη Ρόδο. Από πού να το πιάσω το νήμα; Σε πόσους χάρτες να απλωθώ; Ποια χέρια να αγγίξω;

Συννεφάκι η μνήμη και πλάι του ο ήλιος με δόντια. Βαθιά μπηγμένα στο πανωφόρι της άνοιξης. Μια δρασκελιά ο κόσμος. Πότε αυτοί και πότε εμείς. Πανάρχαια ρότα σε νερά ταραγμένα. Η γιαγιά μου αντάμα με την Ισμενί. Θράκη και Χαλέπι ένα. Πάνω στις ρυτίδες της αφουγκράζομαι τα περασμένα. Ένα «γιαζίκ» με κρατάει κοντά της. Με δένει γύρω της. Ένα «γιαζίκ» και ένα «ολόρμου». Και ΄κείνο το βουβό μοιρολόι, φερμένο από τα χώματα της Ραιδεστού.

Μαύρο μου χελιδόνι από την Αραπιά
άσπρο μου περιστέρι από τον τόπο μου.
Εσείς ψηλά πετάτε, για χαμηλώσετε
κι ανοίξτε τα φτερά σας κι τα φτιρούδια σας
Να γράψω ένα γράμμα κι μια ψηλή γραφή
στη μάνα μ' κι στ' αδέρφια μ' και στην αγάπη μου

Στην φωτογραφία, πρόχειρη ἐγκατάσταση προσφύγων σέ παραπήγματα στό λιμάνι τῆς Καβάλας τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1922.