Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Και είπε Κύριος·
τί πεποίηκας;
Φωνή αίματος
του αδελφού σου
βοά προς με εκ της γης.
Γεν. 4:10


 Έχει δικαίωμα «δημόσιου λόγου» ένας Μητροπολίτης; Μπορεί να παρεμβαίνει αυτεξούσια σε θέματα που αφορούν στην κοινωνία και τους πολίτες; Και ο Άμβωνας; Είναι «εξέδρα πολιτικής»; Εν τέλει, ποιος είναι αυτός που οριοθετεί τη σχέση ανάμεσα στην πνευματική διδασκαλία και την «πραγματική ζωή»;

Για το τελευταίο, η απάντηση προϋπάρχει και είναι μοναδική. Αυτός που καθορίζει το περιεχόμενο μιας τέτοιας σχέσης είναι ο Λόγος του Χριστού. Κατ’ επέκταση, το ζωοποιό κήρυγμα των Αποστόλων, η συμφιλιωτική διδασκαλία των Πατέρων, το αγωνιστικό φρόνημα των Αγίων. Αν όλα αυτά «μεταφραστούν» σε ενσυνείδητη καθημερινή πράξη, τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτομάτως
επιτελεί και έργο επαναστατικό. Έργο Αληθείας.

Οπότε –και προς απάντηση του πρώτου ερωτήματος– τέτοιο κολοσσιαίο έργο δεν μπορεί να υπάρξει απομονωμένο από το «δημόσιο λόγο». Εκ της θέσεώς τους και μόνο, οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες καλούνται εξ αρχής να αναμετρηθούν με τις ίδιες τις θεολογικές τους αναφορές και να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον της Θείας Ευχαριστίας σε «παράδειγμα κοινωνίας». Να οικοδομήσουν σχέσεις ελευθερίας και αλληλοκατανόησης. Σχέσεις Αγάπης και λύτρωσης. Σχέσεις «αίματος και σώματος».

Εκ των πραγμάτων –και από τη στιγμή που ο λόγος των Ιεραρχών «υποχρεούται» να κοινωνεί διά των Γραφών και των Ευαγγελίων– η έννοια του «αυτεξούσιου» είναι ασύμβατη με τα κοσμικά της χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό, αν κάτι κάνει την «πνευματική διαφορά» ανάμεσα στους Μητροπολίτες, αυτό είναι το «χάρισμα της μεταδόσεως». Ο Τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο καθένας το μυστήριο της ζωής. Οι γήινες αντιδράσεις του. Και η εν τοις πράγμασι ερμηνεία του εκ του κόσμου ουκ εισίν καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί… Γιατί, όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί αιώνες πριν!

 Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας υπονομεύει το «ελεύθερον της γνώμης» ένεκα του «ειδικού του ρόλου». Όχι γιατί «μιλάει» (ως έχων το δικαίωμα) αλλά γιατί αυτά που λέει πόρρω απέχουν από τη θεολογική του αποστολή. Και γιατί, απλά, ο Αμβρόσιος είναι υποκριτικά (και εξ επαγγέλματος) χριστιανός. Δεν είναι τυχαίο που ο Μέγας Βασίλειος θα χαρακτηρίσει αυτό το «είδος επισκόπων» ως λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού… Κάτι παραπάνω θα ήξερε.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013


Διαβάζοντας το ρεπορτάζ για τη δραματική μείωση των αλιευμάτων στις ελληνικές θάλασσες (οι ειδικοί την εκτιμούν γύρω στο 80%!!!), μου ήρθε στο νου μία μικρή «γραφειοκρατική» περιπέτεια που είχα με το Λιμεναρχείο Καβάλας πριν από ένα χρόνο. Τη δημοσιοποιώ προς γνώσιν, αμφιβάλλοντας εντελώς για την… συμμόρφωση.

Διερχόμενος οδικώς όλο το παραλιακό μέτωπο από Μαριές προς Καλλιράχη, διαπιστώνω ότι η περιοχή έχει μετατραπεί σε μία τεράστια πολιτεία από ρομποτικές λάμπες! Δεκάδες ανεμότρατες, έχουν απλωθεί σε όλη τη θαλάσσια έκταση, αλιεύοντας σε περιοχές που –λόγω βάθους και απόστασης από την στεριά– απαγορεύεται ρητά από τους νόμους και τους κανονισμούς.

Το φαινόμενο δεν ήταν καινούριο. Οι κάτοικοι και οι παράκτιοι αλιείς εκείνων των περιοχών (κατά κανόνα, ψαρότοπων) γίνονται σχεδόν καθημερινά μάρτυρες τέτοιων «επιδρομών» και τέτοιας αυθαιρεσίας. Και πάντοτε με τη μόνιμη επωδό στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους: δεν υπάρχει κράτος!

Εκείνο το βράδυ, είπα να δοκιμάσω κι εγώ την τύχη μου με το «τέρας» και τηλεφώνησα στο Λιμεναρχείο Καβάλας με σκοπό να ενημερώσω τους υπεύθυνους γι’ αυτό που συνέβαινε στα «χωρικά τους ύδατα». Ο ευγενικός κύριος που άκουσε με μεγάλη προσοχή όλα αυτά που του μετέφερα «απ’ ευθείας» από την «καρδιά των γεγονότων» και αφού συμφωνήσαμε εξ αρχής ότι επρόκειτο για καραμπινάτη παρανομία, τι μου απάντησε, λέτε; Να τηλεφωνήσω στο Λιμενικό Σταθμό του Πρίνου!

Στην (αυτονόητη) ερώτησή μου γιατί δεν επικοινωνεί ο ίδιος με το συνάδελφό του, εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπές «δε γίνονται έτσι αυτά» και στη συνέχεια ένα ευπρεπέστατο κλείσιμο του τηλεφώνου. Είπαμε, ήταν… ευγενικός!

Φυσικά, από τότε μέχρι σήμερα, οι ανεμότρατες αλωνίζουν συνεχώς και ακατάπαυστα την περιοχή, χωρίς την παραμικρή ενόχληση. Βλέπετε, οι ενδελεχείς έρευνες στις βαρκούλες των 4,5 μέτρων που στερούνται βεγγαλικών και πλωτής άγκυρας, δεν τους επιτρέπει να «μπούνε στα βαθιά». Και όποιος το «έπιασε», το «έπιασε».

Μετά από την προσωπική μου εμπειρία, μπορώ νομίζω να επανέλθω σε αυτό το «80%», συνδυάζοντάς το «αρμονικά» με την κρατική «αδιαφορία» και (ενίοτε) με τα «μεγάλα κόλπα» που κρύβονται πίσω από αυτήν. Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η αδιαφορία ΟΛΩΝ των αρμόδιων υπουργών (πρόσφατα και αυτού του απίθανου Τσαυτάρη) όταν συστηματικά «κλείνουν τα μάτια» σε κάθε απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Όταν η αναθεώρηση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής με προτάσεις αειφόρου ανάκαμψης αποτελούν γι’ αυτούς «κενό γράμμα»; Όταν χρόνια ολόκληρα η χώρα μας καλείται να πληρώνει συνεχώς πρόστιμα γιατί οι ανεμοτρατάδες την «έχουν δει» το «πειρατικό του κάπταιν Τζίμυ» και αρνιούνται να βάλουν ραντάρ εντοπισμού στα σκάφη τους;

Τι μέλει γενέσθαι; Τα 16.000 αλιευτικά σκάφη που υπολογίζεται ότι δραστηριοποιούνται στον τομέα της επαγγελματικής αλιείας και τα οποία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στηρίζουν περίπου 40.000 οικογένειες, κινδυνεύουν με ολική καταστροφή εάν δεν αλλάξουν οι πολιτικές που θα συντηρήσουν τα οικοσυστήματα, πράγμα που σταδιακά θα οδηγήσει και στην απώλεια 10.000 θέσεων εργασίας!

Μήπως τελικά φταίω εγώ που δεν πήρα τηλέφωνο στο Λιμενικό Σταθμό του Πρίνου; Μήπως;

Δεν μπορεί. Ή πολύ χαζοί είναι εκεί στο MEGA ή η δικιά μας εξυπνάδα έχει πιάσει ταβάνι και την «πιάνουμε» με την πρώτη την κουτουράδα τους. Βέβαια, μπορεί να «παίζει» και το αντίθετο. Να είναι αυτοί οι πολύ έξυπνοι και όλοι εμείς τα χαϊβάνια που «μασάμε» ό,τι «χόρτο» μάς «κερνάει» η τηλεμαστούρα των Οκτώ. Διαλέγετε και παίρνετε…

Για τις ανάγκες του κειμένου, είμαι αναγκασμένος να προσχωρήσω στην πρώτη ομάδα (ήγουν, σε αυτήν που τα μέλη της ισχυρίζονται ότι τους «κόβει»), αφού το ρεπορτάζ από τα χωράφια της Ημαθίας εξελίχθηκε από την αρχή σε ένα διαρκές τεστ νοημοσύνης. Και μη νομίζετε της ίδιας «ελαφράς δυσκολίας» με αυτά που σας πετάγονται απρόσκλητα στο Google. Όχι. Στην περίπτωση του ροδακινοπαραγωγού–πρωταγωνιστή, είχαμε να λύσουμε σειρά κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ασκήσεων για να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα.

Για παράδειγμα, τι είναι αυτό που κάνει τον Στραβελάκη να βγαίνει έξω από τα (ακριβά του) ρούχα διαπιστώνοντας (τηλεοπτικώς) ότι οι Έλληνες δεν πάνε να δουλέψουν στα χωράφια και κοπροσκυλιάζουν όλη μέρα στα καφενεία και τις παραλίες; Και γιατί να τα «παίρνει στο κρανίο» επειδή οι νέοι επιλέγουν το καθισιό από το μεροκάματο; Τα ρωτούσε όλα αυτά και άστραφτε το μπούλικο προσωπάκι του από (πολιτική) αυτοϊκανοποίηση.

Πάνω στο «φούντωμα» του Νίκου, βγαίνει και ο ευτραφής ροδακινάς με το μαρκούτσι πλάι στα μάγουλα και πιάνει το… ρεφραίν της επιβεβαίωσης: Εγώ ήθελα να δουλεύουν Έλληνες στα χωράφια μου (το πιάσατε το υπονοούμενο). Να μην ξενιτεύονται οι νέοι μας (σνιφ). Γι’ αυτό και έβγαλα ολόκληρη ανακοίνωση (ούτε καν μισή) ζητώντας 400 εργάτες. Να σας πω το αποτέλεσμα; Από τους 1.200 που υπέβαλαν αίτηση (με χαρτόσημο;), μόνο οι 28 ήταν Έλληνες! Αμ το άλλο (όχι που δεν θα είχε άλλο); Από τους 28, ήρθαν για δουλειά μόνο οι 5 και αυτοί έφυγαν μέσα σε τρεις μέρες. Είπαν ότι ήταν λίγα τα 50 ευρώ που τους έδωσα!

Χα! Πόσα είπε ότι τους έδωσε, Στραβελάκη, για τρεις μέρες δουλειά (και τι δουλειά!) στο χωράφι; 50 ευρώ; Δηλαδή την ημέρα; Κάτι λιγότερο από 17; Για πάμε τώρα και στον πολλαπλασιασμό: 17 επί 25 ημέρες ίσον…425! Πού φτάσαμε λεβέντη μου παρουσιαστή; Μήπως στον κατώτερο μισθό που έχει ορίσει (διά νόμου) η «αναπτυξιακή» μας κυβέρνηση;

Θα μου πείτε: πόσοι αποκοιμισμένοι έκατσαν εκείνο το βράδυ να βγάλουν κομπιουτεράκια για να μετρήσουν μεροκάματα και αποδόσεις; Και πόσοι ήταν τελικά αυτοί που συμφωνούσαν με τον άνκορμαν για την «τεμπελιά των Ελλήνων»; Άλλωστε το άκουσαν να τους το λέει και ο τσιφλικάς: Ούτε οι γιοι μου δεν έρχονται να δουλέψουν στα χωράφια, καλή μου κυρία…

Με μία μικρή λεπτομέρεια. Οι δύο του γιοι ήταν απόφοιτοι Πανεπιστημίου!

Μετάφραση: μετά τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, τους βολεμένους του Μετρό και της ΔΕΗ, τους αναίσθητους καθηγητές που κωλοβαράνε τέσσερις μήνες, τους ναυτικούς που υπονομεύουν τον τουρισμό (μην πω και την Κεφαλογιάννη), τους ελεύθερους επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν και του συνταξιούχους που ζούνε πολλά χρόνια, ε, λογικό το βρίσκω να εισχωρούν σιγά–σιγά στο «κίνημα των εθνικών σαμποτέρ» και οι άνεργοι νέοι!

Ερώτηση προς έξυπνους: Στήνετε έτσι success story; Εδώ σας θέλω… πουλάκια μου! (Ή προσέχετε την μυτούλα σας;).

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Ο ΤΖΑΒΑΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Με το συμπάθιο, αλλά ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός ο Τζαβάρας είναι αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού; Και ποια «κανονική» χωρά θα έδινε κυβερνητικό αξίωμα σε έναν τύπο που ο λόγος του και η αισθητική του παραπέμπουν ευθέως σε βιντεοταινία της δεκαετίας του ‘80; Εντάξει, όχι ότι και οι υπόλοιποι της Σαμαρικής δεξιάς «σκίζουν» από ευφυΐα και σοβαρότητα, αλλά –κακά τα ψέματα– αυτό το κωμικό του Τζαβάρα δεν το έχουν πάνω τους. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ξέρουν και το κρύβουν επιμελώς. Αυτός όμως… ντιπ! Για τα μπάζα…

Εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η (ούτως ή άλλως δραματική) πολιτική κατάσταση έχει εκτοπίσει εντελώς από την επικαιρότητα τα θέματα του πολιτισμού (εκτός κι αν η φιλάνθρωπη Μαριάννα Βαρδινογιάννη παραβρεθεί σε καμία συναυλία του Φραγκούλη), ο κύριος Τζαβάρας έχει μετατρέψει το ασθενές υπουργείο του σε κομματικό φέουδο πολιτικής φαιδρότητας και την υπουργική του ατζέντα σε χαρτοφυλάκιο… συλλυπητηρίων. Όπου τεθνεώτες και ο Τζαβάρας μέσα! (Χτυπήστε ξύλο, γιατί επί των ημερών του… μαύρισε το ματάκι μας).

Στα διαλλείματα αυτών των ασχολιών του, ο εκ Πύργου Ηλείας ορμώμενος (άλλη εθνική κατάρα αυτή) υπουργός, φροντίζει και για τα… τρέχοντα. Ας πούμε να καταργήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών… ε, και στα ενδιάμεσα των μνημονιακών εκκαθαρίσεων, να διορίσει και κανένα από τα χαϊδεμένα παιδιά (λέμε τώρα) της παρατάξεως. Για παράδειγμα, στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου, την τεράστια δημοσιογράφο Άννα Παναγιωταρέα, το σκηνοθέτη των σπουδαίων ταινιών «Χάρισέ μου το Γουνάκι σου», «Δεν Κρατιέμαι, Δεν Κρατιέμαι» και «Μια Βόμβα στο Κρεβάτι μου» Τάκη Βουγιουκλάκη (της γνωστής οικογενείας) και τον συνθέτη της «κυρά–Γιώργαινας» και του ύμνου της χούντας, Γιώργο Κατσαρό!!!

Προσφάτως δε, και το Σωτήρη Χατζάκη στην θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου (και κατόπιν του συστηματικού πριονίσματος που υπέστη ο Γιάννης Χουβαρδάς).

Για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστα πράγματα μπορώ να επικαλεστώ από το καλλιτεχνικό έργο του κυρίου Χατζάκη. Και αυτά όλα «έρχονται» από πολύ παλιά. Από τα χρόνια του στο Θέατρο Καισαριανής και από την εμβληματική του «Φόνισσα» με πρωταγωνίστρια την Λυδία Κονιόρδου. Μέχρις εκεί. Εξ άλλου, ποτέ δεν υπήρξε και από τους… αγαπημένους μου. Προφανώς, αυτή μου η προτίμηση διόλου δεν επηρέασε τον κύριο Τζαβάρα, γι’ αυτό και τον «κατέβασε» από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό!

Θέλετε και το (που λέει ο λόγος) σκεπτικό του διορισμού; Ιδού για να ευθυμήσετε: Συνεκτίμησα πολλά. Την επιτυχία του στο ΚΘΒΕ. Το γεγονός ότι μπορεί να συνδυάζει σκηνοθετικές πρωτοβουλίες και παραστάσεις που καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα, από το αρχαίο δράμα και το ελληνικό ρεπερτόριο μέχρι το σύγχρονο διεθνές και ελληνικό έργο καθώς και την πολύ καλή σχέση που έχει με τους ηθοποιούς…

Και αναρωτιέται τώρα ο αφελής. Αυτά τα προσόντα δεν τα είχαν ο Στάθης Λιβαθηνός (που μεγαλούργησε με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού), ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και ο Αντώνης Αντύπας; Ή μήπως τους έλειπε το ένα και μοναδικό: να είναι προσωπικοί φίλοι του πρωθυπουργού; Εκεί όντως, υπάρχει ένα μικρό… θεματάκι! Ή θεματάρα;

Υ.Γ.:
Το ότι ως αντικαταστάτης του κυρίου Χατζάκη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος προορίζεται (ή έτσι λένε οι… κακές γλώσσες) ο Γιάννης Βούρος, με αναγκάζει να αναφωνήσω το καθ’ όλα θεατρικόν: Ωιμέ!!!

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ ΣΤΑ... ΚΑΘ' ΗΜΑΣ



Το περιστατικό που θα σας διηγηθώ εξελίσσεται τις πρώτες ημέρες της μετα–επαναστατικής Ρωσίας. Ο Λένιν, μαζί με τους ιστορικούς ηγέτες των Μπολσεβίκων, βρίσκονται κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο, προσπαθώντας να βρουν λύσεις στο τεράστιο επισιτιστικό πρόβλημα του ρώσικου λαού, το οποίο, μέρα με τη μέρα, επιδεινώνεται ραγδαία λόγω του παγκόσμιου αποκλεισμού της χώρας, του εμφυλίου που μαίνεται αδυσώπητος και του χειμώνα που, εκείνον τον Οκτώβρη του ‘17, μπήκε με όλη του την ορμή και τη σκληράδα. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, οι επιλογές περιορισμένες και οι καταστάσεις οριακές.

Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται μπροστά τους ο υπουργός Πολιτισμού, κρατώντας στα χέρια του ένα χαρτί με ένα χειρόγραφο κείμενο. Αντιλαμβανόμενος τις συνθήκες και την κρισιμότητα των στιγμών, διστάζει να πει το λόγο του ερχομού του, το διπλώνει στα δύο και κάθεται σε μία καρέκλα που βρίσκεται στην άκρη ενός μικρού τραπεζιού. Ο Λένιν τού κάνει νόημα να πλησιάσει και τον ρωτάει για το περιεχόμενο. «Ένα ποίημα του Μαγιακόφσκι είναι, σύντροφε. Θέλαμε την άδειά σας για να το τυπώσουμε σε 500 αντίτυπα και να το μοιράσουμε στον κόσμο, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό θα είναι μεγάλη πολυτέλεια…». 

Επικρατεί σιωπή. Όλοι μοιάζει να συμφωνούν με τον υπουργό και θεωρούν ότι το θέμα έληξε εκεί. Ο Λένιν όμως, με χαμηλή φωνή, ζητάει από τον υπουργό το χειρόγραφο του ποιητή. Το ανοίγει μπροστά στο φως μιας λάμπας, διαβάζει τις πρώτες αράδες και το επιστρέφει πάλι πίσω. «Να το τυπώσετε…»!

Ο υπουργός Πολιτισμού το ξαναδιπλώνει με προσοχή, τους χαιρετάει όλους και γυρίζει προς την πόρτα. Ανοίγοντάς την για να φύγει, ακούει την φωνή του Λένιν. «Και αύριο, σύντροφε, δώσε εντολή να ξανανοίξουν τα Μπολσόι…»!

Θυμήθηκα την ιστορία που μου διηγήθηκε κάποτε ο Θάνος Μικρούτσικος, ακούγοντας τη διαφήμιση για τις προβολές της  Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης στους (έτσι κι αλλιώς) μαγευτικούς χώρους του Imaret. Και θυμήθηκα μαζί το θόρυβο που είχε ξεσηκωθεί πριν από ενάμιση–δύο χρόνια, όταν ο δήμος Καβάλας πήρε την πρωτοβουλία να εντάξει τις παραστάσεις εκείνης της περιόδου σε ένα δικό του, αυτόνομο πρόγραμμα προβολών.

Ανεξάρτητα από τις (έως και υπερβολικές) αντιδράσεις των «αγανακτισμένων των πλατειών», ανεξάρτητα από το (ολίγον θολό) πλαίσιο συνεργασίας με τον Όμιλο του Αnt1, ακόμη–ακόμη ανεξάρτητα και από το (εν πολλοίς αναμενόμενο) «φιάσκο» της προσέλευσης των θεατών, αυτό που μπορεί να διαπιστώσει κανείς σήμερα είναι το τεράστιο έλλειμμα «πολιτικής πίστης» που συνόδευε εκείνη την πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής. Και φυσικά, το μεγάλο ιδεολογικό χάσμα από την ιστορική ενέργεια του Ρώσου επαναστάτη.

Λέω το απλούστατο. Αντί ο δήμος να είχε «μοιράσει» απλόχερα το πολιτιστικό αγαθό σε δημόσιες και ανοιχτές προβολές και να «προσάρμοζε» το σπάνιο και ακριβό θέαμα της Όπερας στα νέα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα που ενέσκηπταν με βίαιο τρόπο στην πατρίδα, επέλεξε να το περιορίσει σε έναν ελιτίστικο κύκλο «επαϊόντων», με αποτέλεσμα το σταδιακό του εκφυλισμό. Δείγμα τελικά και της απόστασής του από τις «εσωτερικές» ανάγκες των δημοτών του.

Δυστυχώς, κανείς ακόμη από τους «πολιτιστικούς παράγοντες» της δημοτικής αρχής δεν έχει αντιληφθεί τον παιδαγωγικό και παρηγορητικό ρόλο της Τέχνης στην εποχή της φτώχειας και της φασιστικής απειλής. Εκτός κι αν νομίζουν ότι με τα «εισιτήρια των ανέργων», η κοινωνική τους αποστολή… τερματίζει!

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ



Τη γνώμη μου για τις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην πόλη (εσχάτως και στην… ύπαιθρο) την έχω πει επανειλημμένως. Και πολύ πριν το «φαινόμενο» πάρει τις σημερινές «ανισόρροπες» διαστάσεις του. Με δεδομένο το κόστος της, θα την (ξανά)πω εν τάχει.

Τα όρια του ερασιτεχνισμού πρέπει να είναι ευδιάκριτα και σαφή σε σχέση με αυτά των επαγγελματιών. Οι ερασιτέχνες («σκηνοθέτες», «ηθοποιοί», «σκηνογράφοι», «μουσικοί», «ζωγράφοι»  και πάει λέγοντας) οφείλουν να έχουν ακριβή γνώση των δυνατοτήτων τους και οι επιλογές τους να συμβαδίζουν με τo μέγεθος των ικανοτήτων τους. Όταν δε συμβεί αυτό, ελλοχεύει άμεσα ο κίνδυνος του γραφικού και του… ψώνιου!

Σε μία ιδανική περίπτωση, η γοητευτική και άκρως διδακτική εμπειρία των ερασιτεχνικών ομάδων, η συλλογική τους άσκηση με τα θεατρικά κείμενα και η ομορφιά της συνάφειας, θα έπρεπε να ολοκληρώνονταν στην τελική πρόβα! Γιατί, απλούστατα, η αποστολή τους δεν είναι η έκθεση στο κοινό, αλλά το τελετουργικό της μύησης. Το μυστήριο του «κύκλου»!

Αντ’ αυτών, οι ερασιτεχνικοί θίασοι της πόλης δρουν και συμπεριφέρονται ωσάν να επρόκειτο για «σκηνές ρεπερτορίου». Καταργώντας μέτρα και αποστάσεις και χωρίς καμία οριοθέτηση των στόχων και των αναγκών τους, έχουν ανάγει τις σκηνικές τους δημιουργίες  σε «θεατρικά γεγονότα», τους δε εαυτούς τους σε επαΐοντες του είδους.

Είναι αλήθεια ότι μέσα από αυτές τις ομάδες ξεπήδησαν θαυμαστά και ταλαντούχα παιδιά, τα οποία όλοι εμείς ευτυχήσαμε να τα δούμε σε κεντρικές σκηνές και σε μεγάλα έργα. Νέους και νέες που, αφού πέρασαν από το «ερασιτεχνικό φροντιστήριο», βρέθηκαν να σηκώνουν στις πλάτες τους Ευριπίδη και Τσέχωφ, Όμηρο και Ντοστογιέφσκι, Αριστοφάνη και Μολιέρο, Αναγνωστάκη και Καμπανέλλη. Αλλά, ας μου επιτραπεί η σύγκριση. Ποιος Κούφαλης σήμερα; Και ποιος Μπότσιος; Και ποιος από τους τωρινούς μπορεί να αναμετρηθεί επάξια μαζί τους; Στη γνώση, το ήθος, τη σεμνότητα… Η ταπεινότητά μου, μόνο στο Γιάννη Κουκιά θα μπορούσε να στρέψει την προσοχή και το ενδιαφέρον της. Και τέλος…

Όσο οι ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης επιμένουν να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται σαν επαγγελματίες, η σύγχυση που θα προκαλούν στο κοινό θα αποβαίνει εις βάρος του ίδιου του Θεάτρου (εδώ το «θ» κεφαλαίο). Όσο εθίζουν τον κόσμο στη δικιά τους αισθητική (κατά κανόνα και ενιαία), η Τέχνη που επέλεξαν να ασκηθούν (ή και να… χαλαρώσουν) θα υπονομεύεται συνεχώς. Και κάπως έτσι, θα θεωρούμε σε λίγο φυσιολογικό να «ανεβαίνει» μιούζικαλ στην Ελευθερούπολη!

Με δύο λόγια... Mamma Mia!

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΙΖΕΚ ΣΤΟΝ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ



Ευτυχώς που ο Κεδίκογλου δεν είδε τη φωτογραφία του Σλαβόι Ζίζεκ κάτω από το πορτραίτο του Στάλιν και με την προτομή του «πατερούλη» δίπλα στο κρεβάτι του. Θα ετοίμαζε από τώρα βαλίτσες για τα γκούλαγκ! Κατά τ’ άλλα, ευτυχώς που υπάρχει και ο Κεδίκογλου και «ανεβάζει επίπεδο» στη διασκέδασή μας. Δεν τα κατάφερε με το Bravissimo, τα καταφέρνει με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι και για να υποτιμάς μια τέτοια προσπάθεια. Ειδικά στις μέρες μας…

Αλλά ας το σοβαρέψω. Καμία απαίτηση δεν είχα να γνωρίζουν οι Νεοδημοκράτες τον ιδιόρρυθμο, εκκεντρικό (και, καμιά φορά, αυτοβούλως γραφικό) Ζίζεκ. Μιλάω γι’ αυτούς τους Νεοδημοκράτες. Του Σαμαρά. Δείτε τους δικούς μας εδώ και βγάλτε συμπέρασμα. Τον έχετε εσείς τον Πασχαλίδη να διαβάζει για τον Ζακ Λαζάν; Τον Κλειτσιώτη να ξενυχτάει πάνω από το Υψηλό Αντικείμενο της Ιδεολογίας; Ή τον Μέγα Άρχοντα Ρεφερενδάριο (κατά κόσμον Γιώργο Καλαντζή) να χάνει ματσάκι του ΑΟΚ για το Η Μαριονέτα και ο Νάνος; Χλωμά, στην καλύτερη. Όλα!

Όποτε, μέσα σε αυτό το «νοητικό περιβάλλον», κάθε πολιτική υπονόμευση μέσω φιλοσοφικών και ψυχαναλυτικών υπερβάσεων, είναι αδύνατο να τύχει εκτιμήσεως και προβληματισμού. Άρα, τι απομένει στους «ιδεολογικούς απογόνους» της (για να μην ξεχνιόμαστε) Μακρονήσου, της Γυάρου, της Λέρου και του Άη Στράτη; Η χλεύη, ο θεωρητικός τυχοδιωκτισμός, τα ιστορικά τσαλαβουτήματα, η απαξίωση, η λοιδορία. Κι όταν όλα αυτά βρεθούν κάποια στιγμή αντιμέτωπα με την ανατρεπτική «ροκιά» του Ζίζεκ, συνομολογούν με τον πιο άκομψο τρόπο το μορφωτικό τους υστέρημα και την άγαρμπη ημιμάθειά τους.

Γιατί η δήλωση του Σλαβόι Ζίζεκ (η οποία παρουσιάστηκε αποσπασματική και παραποιημένη από τη μονταζιέρα του γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας) είναι ολοφάνερο ότι στερείται πολιτικού καθωσπρεπισμού. Ότι «κατασπαράζει» και αυτόν, ακόμη, τον εαυτό του. Και ότι επειδή ακριβώς είναι ο Ζίζεκ (αυτό ισχύει για όσους έχουν διαβάσει κάποιο από τα βιβλία του), μπορεί να «διαπραγματευτεί» την Ιστορία με τον πιο ακραίο τρόπο, έτσι ώστε να καταφέρει να «φωτίσει» μια μικρή λεπτομέρειά της μέσω της δικής του υπερβολής.

Ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η λεπτομέρεια από τη φράση: αν οι Έλληνες πολίτες δεν υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι σαν να παίρνουν εισιτήριο πρώτης θέσης χωρίς επιστροφή στα γκούλαγκ; Ότι με τη συνεχιζόμενη πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, η Ελλάδα μπορεί μέσα σε λίγα χρόνια να μετατραπεί σε ένα απέραντο νεοφιλελεύθερο γκούλαγκ. Μπορεί κάποιος να μου αποκλείσει αυτήν μου την «ανάγνωση»; Ή και την «υπερβολή». Γιατί όχι;

Φυσικά, την απάντηση δε θα την αναζητήσω από κανέναν Κεδίκογλου. Είπαμε να κρατήσουμε και ένα επίπεδο. Γιατί, άλλο Ζίζεκ και άλλο… Ρούλα. Νομίζω.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΠΑΜ)



Από το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου και τομεάρχη Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης του Ενιαίου Παλλαϊκού  Μετώπου (ΕΠΑΜ), κύριο Μιχάλη Νικήτα, έλαβα την παρακάτω επιστολή, ως απάντηση στο κείμενο της περασμένης Παρασκευής, σχετικό με τη δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Τη δημοσιεύω αυτούσια μαζί με την δικιά μου απάντηση.

Με αφορμή το άρθρο του κ. Μπάμπη Γαμβρέλη « Η πολιτική των ανθρώπων « στο φύλλο της εφημερίδος «Εγνατία» της 17ης Μαΐου 2013 θέλω να καταθέσω την άποψή μου.

Οι πρωταγωνιστές του επεισοδίου «Χαρά Νικοπούλου» στην Κέλλη Αμυνταίου ήταν δύο. Επιμελώς ο αρθρογράφος αναφέρεται μόνον στον ένα, την Χαρά Νικοπούλου, και παρακάμπτει τον βουλευτή της Ν.Δ. κ. Στάθη Κωνσταντινίδη που με υποτιμητικό τρόπο – για να μη πω υβριστικό – την αποκαλεί «Χρυσαυγίτισσα και η ιστορία είναι αυτή που θα κρίνει την εθνική προδοσία του πολιτικού συστήματος». Μωρ’ τι μας λές;…

Τους εθνικούς προδότες τους κρίνουν Λαϊκά Δικαστήρια. Εάν θέλεις να σε αθωώσει η ιστορία να φωνάξεις την Δραγώνα και την Ρεπούση να σου γράψουν την δική τους ιστορία οι «Ανιστόρητες».
«Πολιτική είναι η διαυγής και αναστοχαστική δραστηριότητα που προβληματίζει πάνω στους θεσμούς της κοινωνίας και ορίζει ως στόχο τον μετασχηματισμό της» (Κορνήλιος Καστοριάδης)

Ο όρος «ιδιώτης» (ο οποίος διασώθηκε στην αγγλική γλώσσα ως «idiot» λέξη που υποδηλώνει τον ηλίθιο) στην Αρχαία Ελλάδα ήταν υποτιμητική για όλους εκείνους οι οποίοι ασχολούνταν με τα κοινά. Κάτι αδιανόητο για την πολιτική σκέψη των Αρχαίων Αθηναίων. Εκτός κι αν η νοημοσύνη και η ψυχική κατάσταση της πολύ μεγάλης (έως και συντριπτικής) πλειοψηφίας των πολιτών καθρεπτίζεται στο ποιόν των πολιτικών εκμεταλλευτών του.

Σήμερα οι πολιτικοί, την Πολιτική, την έχουν κάνει τέχνη του να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ότι τους αφορά. Τι σημαίνει πολιτικός;
Σημαίνει τον πρώην, συνήθως ανεπάγγελτο και νυν επαγγελματία της πολιτικής. Τον επαγγελματία της τιποτολογίας. Τον ανίκανο και ατάλαντο, επί το πλείστον, χαρτογιακά και τη «σουπιά» που μονίμως μεταχειρίζεται διπλή γλώσσα για να θολώνει τα κοινωνικά νερά.

Οι πολιτικοί σήμερα είναι άτομα, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, με περίσσευμα ξετσιπωσιάς, με πλήρη απουσία αιδούς και παντελούς έλλειψης για οποιαδήποτε διάθεση κατανόησης των πραγματικών αναγκών και προβλημάτων των κοινωνιών, τις οποίες και εξαπατούν.

Ειδικά αν ανήκουν σε συγκεκριμένες δυναστείες ή «τζάκια» ή έστω σε «φαμίλιες» που καλλιεργούνται από την «αόρατη ελίτ» για αναρρίχηση των μελών τους στα δημόσια αξιώματα εκπαιδεύονται από νωρίς, στο να μην έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό ακόμη και για την πιο ανήθικη απόφαση ή πράξη, ικανής να καταστρέψει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων και να υπονομεύσει, έως και το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Εκπαιδεύονται στο να μην έχουν προσκολλήσεις στον όχλο: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, ανθρώπινα δικαιώματα. Γι αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσεστε όταν, άλλα τους ακούτε να λένε τη μια στιγμή και εκ διαμέτρου αντίθετα να πράττουν την άλλη, με χαρακτηριστική άνεση και ελαφρά τη καρδία. Ή να περνάνε με μεγάλη ευκολία από το ένα πολιτικοιδεολογικό στρατόπεδο στο άλλο.

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε ότι «οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τη χώρα ως δορίκτητον χωράφιον προορισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των» Αυτά όσον αφορά τον ένα εκ των συμπρωταγωνιστών του επεισοδίου της Κέλλης Αμυνταίου.

Όσον αφορά την σαλταρισμένη δασκάλα (τσουλί) όπως την αποκαλεί ο αρθρογράφος να σας επισημάνω ότι η Τουρκία δεν εξολοθρεύεται με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, ενώ η Ελλάδα υπονομεύεται από τους πράκτορες ισλαμοφασίστες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής με το να μην διδάσκονται τα ελληνικά, στα σχολεία της.

Η ιστορία της εξόντωσης της ηρωϊδας δασκάλας ξεκίνησε όταν δίδασκε στην Α’ τάξη του δημοτικού σχολείου το γράμμα «θήτα». Βάσει του προγράμματος διδασκαλίας ζήτησε από τους μαθητές της να της πουν κάποιες λέξεις που αρχίζουν από το συγκεκριμένο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Οι μαθητές της είπαν τις λέξεις: θάλασσα, θρανία, θησαυρός και Θεός. Στηριζόμενη λοιπόν στις λέξεις που ήξεραν ήδη τα παιδιά, τους ανέθεσε την συνηθισμένη εργασία της αντιγραφής λέξεων και όχι απεικόνισης των λέξεων αυτών, όπως ισχυρίζονται οι κατήγοροί της. Στα τετράδια των μαθητών την επόμενη μέρα ήταν αποτυπωμένες οι λέξεις αυτές ως ορθογραφία.

Στην ιστοσελίδα της τουρκικής Millet παρουσιάζεται η Χαρά Νικοπούλου σαν μια δασκάλα που δεν γνωρίζει την ισλαμική θρησκεία (στην ισλαμική θρησκεία απαγορεύεται η απεικόνιση του θεού και των προφητών) και επιβάλλει στους μαθητές της να απεικονίσουν το πρόσωπο του Αλλάχ.
Η τουρκόφωνη εφημερίδα της Θράκης Birlik κατηγορεί την ελληνίδα δασκάλα ότι με εντολή της προκάλεσε προβληματισμό στους γονείς αλλά και στα παιδιά.

Τελειώνοντας σας παραθέτω ένα απόσπασμα αυτούσιο από την τελευταία της επιστολή στα «περιθωριακά μέσα ενημέρωσης, εκεί όπου βασιλεύει η αμορφωσιά, η φανατίλα, η ασχετοσύνη, η παρακμή, η ημιμάθεια, η τσαπατσουλιά» και ενίοτε και η… τσουλιά κατά τον αρθρογράφο Μπάμπη Γαμβρέλη:

«Ελλάδα μες τις αντιφάσεις σου… ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα… προδότες ελληνόφωνοι… διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό… ή μήπως εφιάλτη; Κι η ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα… Φτάνει, δε θέλω πια να ακούω τη φωνή σας, γιατί πιστεύω στο έθνος μου κι όχι στο «nation» που θα λεγε και ο «μέγας» ο Γιωργάκης. Το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθνος ρωμιοσύνης… το «nation» είναι η «φύση» του..εκ γενετής προδότης…
Κι αν όλα αυτά δε σ’ αρέσουν «λόγιε» «πολιτικέ» δημοκρατίας, να το θυμάσαι… Είμαι δημιούργημα της πιο παράλογης… δικής σου αναρχίας…»

Εγώ θα έλεγα: «Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι»…

Κύριε Νικήτα,
Είναι προφανές ότι διαφωνούμε. Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός υπερβαίνει επικίνδυνα τα διδακτικά της όρια και δημιουργεί (συνειδητά; ασυνείδητα;) τεράστια προβλήματα σε μία περιοχή που θα πρέπει (όλοι) να την προφυλάξουμε ως «κόρη οφθαλμού». Οι λόγοι αυτονόητοι. Εκεί λοιπόν που θα πρέπει να οικοδομείται καθημερινά και επίμονα η ειρηνική συνύπαρξη των Ελλήνων χριστιανών και των μουσουλμάνων, έρχεται η κυρία Νικοπούλου και, κατά παράβαση των σχολικών προγραμμάτων, επιλέγει συμπεριφορές διχασμού και έχθρας. Και μάλιστα με τη… φορεσιά της δασκάλας!

Για τα υπόλοιπα: Ουδέποτε (και το τονίζω) αποκάλεσα την Χαρά Νικοπούλου «τσόλι»! Ως εκ τούτου, θεωρώ απαράδεκτη την παραποίηση ενός κειμένου με σκοπό να το «φέρετε στα δικά σας μέτρα». Δε σας τιμάει. Η δικιά μου (εντελώς υπαινικτική) αναφορά σε «τσουλιά», είχε να κάνει με συγκεκριμένα περιθωριακά Μέσα Ενημέρωσης. Αν εσείς επιθυμείτε να τα υπερασπιστείτε, δικαίωμά σας. Εγώ αδυνατώ να σας προφυλάξω.

Την άποψή μου για το βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας τη «συγκέντρωσα» σε μία παρένθεση. Αν δεν σας εκφράζει το: εκεί να δείτε νοημοσύνη, έχει καλώς. Εγώ πάντως δε θα «χαράμιζα» ποτέ Καστοριάδη και Ροΐδη για να την «πω» στον ατάλαντο.

Κι επειδή μου δίνετε την «πάσα» να σας εκφράσω την ταπεινή μου άποψη για τα περί… απεικονίσεων. Κρίνοντας από τις συνεχείς (και απόλυτα τεκμηριωμένες) απαντήσεις στα όσα φαντασιόπληκτα (ή και συνωμοσιολογικά) έχει ισχυριστεί κατά καιρούς η κυρία Νικοπούλου  –ισχυρισμοί που ενισχύουν στο ακέραιο την εντύπωσή μου ότι πάσχει από σύνδρομο καταδίωξης– δεν μπορώ να πειστώ τόσο εύκολα για την… αθωότητά της, σε σχέση με τους ισχυρισμούς των τουρκικών εφημερίδων. Δυστυχώς για την κυρία Νικοπούλου, το διαδίκτυο είναι «φίσκα» από τα εθνικιστικά της ανδραγαθήματα στα Δημόσια Σχολεία της μειονότητας. Ώρα (και όρεξη) να έχεις να τα… χαζεύεις!

Τέλος, και μην αντέχοντας άλλο τους κατά βούληση λιθοβολισμούς στις κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση, θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: Η περίφημη φράση περί «συνωστισμού» γιατί δεν ενόχλησε κανέναν όταν αυτή «πρωτοεμφανίστηκε» το 1992 (δεκατέσσερα χρόνια πριν τον… ξεσηκωμό για την Ρεπούση!!!) στο βιβλίο του Richard Clogg, A Concise History of Greece, το οποίο είχε μεταφραστεί στα ελληνικά το 1995 και το 2003 αποκομίζοντας μάλιστα και ειδικά βραβεία; Πού ήταν όλοι αυτοί των «Λαϊκών Δικαστηρίων», τότε που ο Richard Clogg είχε γράψει το “refugees crowded”;

Με την ελπίδα η «μωρία» να μην είναι συνάρτηση των… ψεκασμών, σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.