Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013



Όταν σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε συγγραφέα το Χρήστο Χωμενίδη, τη Σώτη Τριανταφύλλου, τον Αύγουστο Κορτώ και το Θανασάκη το Χειμωνά, γιατί να μην τολμήσει εις την… συγγραφική τέχνη και η Γιάννα Αγγελοπούλου–Δασκαλάκη; Χάθηκε μήπως το… πνευματικόν λίπος; Εξ άλλου, όλοι (πια) έχουν αποκτήσει δικαίωμα στην αμετροέπεια. Γιατί όχι και στις.. εκδόσεις!

Εντάξει. Η Γιάννα μπορεί να το είδε λίγο πιο βιπεράκι το προσωπικό της στόρυ σε σχέση (ας πούμε) με τις σοφιστικέ περιπετειούλες της Σώτης μας και τα ερωτικοπεριθωριακά ρομάντζα του Θανάση, αλλά όλοι τους διαβάζονται το ίδιο άνετα κάτω από μία ομπρέλα μοδάτου beach bar, συνοδεία mojito, dj Tiesto και ηλιοκαμένου σταρχιδισμού. Η διαφορά της γαλαζοαίματης με τους «συναδέλφους» της, είναι ότι οι δικές της αφηγηματικές ικανότητες εκτοξεύουν τον «κοινωνικοπολιτικό celebritισμο» στα ύψη δελτίου ειδήσεων του STAR. Διότι, άλλο πράμα να σε ξελογιάζουν οι συμβολισμοί των προοδευτικούληδων (που, δε λέω, τρελαίνομαι και με αυτούς) και άλλο να «ψήνεσαι» με το ρεαλισμό της κυρίας… ήρθα για να μείνω. Πόσο μάλλον όταν το «λογοτεχνικό πάθος» μιας ξεπεσμένης ντίβας συνυπάρχει ιδανικά με την έμφυτη κατινιά και τον μυθώδη ξιπασμό της.

Η εκ του Χάρβαντ προερχόμενη (και αυτοχρηματοδοτούμενη) έκδοση του My Greek Drama (που, για τις νεοελληνικές αναγνωστικές ανάγκες, «μεταφράστηκε» εις… άπταιστον αλαζονική, απλά… Γιάννα) είναι μία αυτοβιογραφική προσπάθεια πολιτικού εξαγνισμού. Μία «δημόσια εξομολόγηση» εν μέσω καρφωμάτων, μπηχτών, υπονοούμενων, παραλειπόμενων, εξυπνάδων και κυκλοθυμιών. Ένα υστερικό ξέσπασμα μιας υπεροπτικής και μεγαλομανούς κυράτσας που κανάκευε τις φιλοδοξίες της με αγορές σπιτιών και κήπων 30.000 τετραγωνικών μέτρων δίπλα στο Μπάκιγχαμ και έτρεφε τη ματαιότητά της σε μαθήματα… περπατήματος, με τον δάσκαλο (και εκλεκτό της χορογράφο Δημήτρη Παπαϊωάννου) να της μαθαίνει πώς να κουμαντάρει την αγαρμποσύνη της, έτσι ώστε να μοιάζει πως… βαδίζει στα σύννεφα!

Η «αχάριστη Γιάννα» δε διστάζει να ιντριγκάρει το προσωπικό της success story με απανωτά «χωσίματα» στους ήδη «τελειωμένους» πολιτικούς, τις ικανότητες των οποίων αξιολογεί μέχρι του… ανακατέματος του τσουκαλιού! Από Τσουκάτο μέχρι Αβραμόπουλο και από Μπακογιάννη μέχρι Χριστοδουλάκη. Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις του… χυλού; Ο «καλός της σύμμαχος» Κώστας Σημίτης! Οι λόγοι ευνόητοι…

Στο Γιάννα, η «Σταχτοπούτα της Κρήτης», επανέρχεται στο «μύθο» των Ολυμπιακών Αγώνων με την έπαρση και την υστεροβουλία μιας κακομαθημένης «αθάνατης». Η προσωπική της ονείρωξη μοιάζει να έχει σταματήσει στον Αύγουστο του 2004. Σε εκείνο το θριαμβευτικό φινάλε του δικού της στοιχήματος. Στον ηγεμονικό της χορό κάτω από τα εκτυφλωτικά πυροτεχνήματα της εθνικής μας φενάκης. Τι κι αν γύρω της έχουν ρημάξει τα πάντα; Τι κι αν η μεταολυμπιακή μελαγχολία και η συλλογική μας κατάρρευση μετεωρίζουν έναν ολόκληρο λαό στην αβεβαιότητα και την απελπισία; Η Γιάννα Αγγελοπούλου–Δασκαλάκη μπορεί ακόμη να επικαλείται ως μοναδική αιτία του κοινωνικού λοιμού, την… κρίση ταυτότητας. Υποθέτω, ως μέρος και αυτή του Ελληνικού Παράδοξου.

Θα μου πείτε: εδώ τόσοι και τόσοι έχτισαν καριέρες με κάτι τέτοια θολά και βαρυσήμαντα, στη Γιάννα πήγες και κόλλησες; Εντάξει, να το παραδεχτώ, αλλά κι αυτή πολύ… κουντούρντισμα, ρε παίδες. Αφήστε που φοβάμαι ότι μπορεί να αγριέψει και η Σώτη και να έχουμε και άλλα Drama-τα μέσα στο κατακαλόκαιρο.






Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013



Απρόσμενα εντελώς –και με αφορμή μία δήλωση του Γιώργου Καλαντζή– μού ήρθε στο μυαλό ο ασπρόμαυρος Φανφαρόνος του Ντίνο Ρίτζι. Για να ακριβολογώ, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του ήρωα του Ιταλού σκηνοθέτη που μεταμορφώνουν τον (ανεπανάληπτο) Βιτόριο Γκάσμαν σε έναν ανώριμο, φιγουρατζή, επιπόλαιο και αλλοπρόσαλλο νεαρό σαλτιμπάγκο «παντός καιρού», ικανό για όλα τα είδη… αναρρίχησης. Έναν τύπο σχεδόν… κούφιο, που διαχειρίζεται ιδανικά την κενότητα των επιλογών του και καταφέρνει (ένεκα και των συνθηκών) να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των γεγονότων και των εξελίξεων.

Με μία διαφορά: ο Ιταλός φανφαρόνος δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Δεν ασκεί εξουσία και δεν ψηφίζει νόμους. Οι προσωπικές του (αν)ικανότητες εξαντλούνται στα γρήγορα αυτοκίνητα, τις ωραίες γυναίκες και την καθημερινή καλοπέραση. Ο κοινωνικός του ρόλος δεδομένος και, ως δια μαγείας, ελεγχόμενος. Έχει χαραγμένα όρια που του επιτρέπουν να κινείται μέσα σε ένα (έστω υποτυπώδες) πλαίσιο αυτογνωσίας και με αυτό να πορεύεται στα εφήμερα του ιδιωτικού του βίου.

Η περίπτωση Καλαντζή είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός φανφαρονισμού και πολιτικής. Και ο ίδιος, ένας ανερμάτιστος μεταπολιτευτικός «ήρωας» που εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τα «κενά των ιδεολογιών» και το συλλογικό μας στραπάτσο. Ένας σοβαροφανής πολυλογάς με μοναδική συνεισφορά στο δημόσιο λόγο, τα εγωιστικά του λογύδρια, τα «κατόπιν ενεργειών μου» δελτία Τύπου και τα ατέλειωτα ραδιοφωνικά του φλυαρήματα και σαλιαρίσματα. Ένας γκροτέσκο βερμπαλιστής χαμηλής ποιότητας. Κατά τι και διασκεδαστής, όταν η ιλαρότητά του συνδυάζεται και με στιλιστικές προτροπές.

Το τελευταίο «χτύπημα» του Καλαντζή ήρθε με αφορμή την ΕΡΤ, για τη λειτουργία της οποίας δήλωσε το εξής απίθανο: Δεν γίνεται για ένα κωλόσπιτο να πέσει η κυβέρνηση… Ακριβώς έτσι. Κωλόσπιτο! Με όλο τον γηπεδικό του στόμφο και με όλη την πνευματική του μετριότητα. Προπάντων; Με όλη τη θρασύτητα και αμετροέπεια που του παρέχει το κομματικό και ιδεολογικό του ακαταλόγιστο. Το ότι μετά πήγε να «σώσει» την γκάφα του με το: προς Θεού δεν εννοώ ότι η ΕΡΤ είναι κωλόσπιτο, δείχνει και το μέγεθος της αξιοπιστίας του ανδρός. Ή άλλως, πώς μεταφράζεται εις την Δεξιάν διάλεκτον το θάρρος της γνώμης και η πολιτική εντιμότητα.

Και θα φταίω εγώ τώρα που μετά και την καινούρια του κουτουράδα μού έρχονται στο νου κάτι ένδοξες εποχές από το πρόσφατο παρελθόν; Τότε που ο Γιώργος  ζούσε το υπουργικό του όνειρο και τις μεγάλες του στιγμές στο δικό του «κωλόσπιτο» (εκείνο ντε, του Βορείου Ελλάδος), σκορπώντας απλόχερα και ασυλλόγιστα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στους κολλητούς του παράγοντες του «πολιτισμού» και του «αθλητισμού»; Φταίω εγώ που τον θυμάμαι να παριστάνει τον καμπόσο και τον… μονδέρνο, δαπανώντας τα μύρια όσα για τη μεταφορά συλλογών και έργων του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης προς «κοινή θέα» στην… ακαλλιέργητη εκλογική του περιφέρεια; Και προς εκπολιτισμό, εικάζω, των γηγενών στούρνων.

Αυτός λοιπόν ο (έγχρωμος και ολίγον… παρδαλός) φανφαρόνος έχει σήμερα το θράσος να αποκαλεί «κωλόσπιτο» την ΕΡΤ. Τελικά –και πείτε μου ό,τι θέλετε– Δεξιός δε γίνεσαι. Γεννιέσαι και παραμένεις…

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013



Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ανίκανη. Επικίνδυνη είναι. Και, από ένα σημείο και μετά, άρρωστη και στα μυαλά. Κυνικά άρρωστη. Διεστραμμένη. Κι αν στο θέμα της ΕΡΤ αυτή της η αρρώστια εκδηλώθηκε με τη γνώριμη αλλεργία της Δεξιάς (και τονίζω το «Δεξιάς») προς κάθε τι που εκπέμπει (την όποια) δημοκρατία και (τον όποιο) πολιτισμό, φαντάζεστε πώς θα αντιδράσει όταν θα έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσει την κοινωνική εξαθλίωση. Τα ανθρώπινα δράματα. Το διπλανό μας πόνο. Και μπορεί οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να θέτουν υπό συνεχή αμφισβήτηση θεμελιώδεις αρχές του πολιτεύματος, οι αποφάσεις όμως κάποιων μνημονιακών κάφρων, οδηγούν τις αδύναμες ομάδες στην ολοκληρωτική σφαγή. Στην πλήρη εξόντωσή τους.

Αδιάψευστο δείγμα αυτής της (επαναλαμβάνω) Δεξιάς βαρβαρότητας, είναι η αδιανόητη πρόθεσή της να συγχωνεύσει δύο κοινωνικές δομές που, παρά την καθημερινή τους συρρίκνωση και υποβάθμιση, εξακολουθούν να σηκώνουν (σε βαθμό αυτοθυσίας) όλο το βάρος της «αντιναρκωτικής πολιτικής» και απεξάρτησης. Ο λόγος φυσικά για το ΚΕΘΕΑ και τον ΟΚΑΝΑ!

Για κάποιους που δε γνωρίζουν την «διαφορετικότητα» των δύο οργανισμών (και ένεκα αυτής της άγνοιας, ταυτίζουν με ευκολία τις δραστηριότητές τους), μία τέτοια συγχώνευση θα «ακουστεί» ως… φυσιολογική και –το πιθανότερο– θα «νομιμοποιηθεί» στο συλλογικό θυμικό διά μέσου του δόγματος του κοινωνικού αυτοματισμού. Μόνον που σε αυτήν την περίπτωση, η –έστω ασυνείδητη– άγνοιά τους «συνδιαλέγεται» με τη συστηματική εξολόθρευση των ευπαθών ομάδων και την εφιαλτική πορεία προς τον θάνατο χιλιάδων νέων αγοριών και κοριτσιών. Ας το κρατήσουμε…

Και πάμε στα τρέχοντα. Κατ’ αρχάς τι σημαίνει μία συγχώνευση του ΚΕΘΕΑ με τον ΟΚΑΝΑ; Πρώτα απ’ όλα, τη «θεραπευτική σύγχυση» που θα δημιουργήσουν οι «ετερόκλητες ιδεολογίες» των δύο οργανισμών. Στη συνέχεια, την «οριακή τους λειτουργία» εξ αιτίας της μείωσης του προσωπικού, γεγονός που θα υποβαθμίσει έτι περισσότερο τις (ήδη ταλαιπωρημένες) υπηρεσίες τους. Και τέλος, τη σταδιακή απαξίωση του (θα το ξαναπώ) αυτοθυσιαστικού μεγαλείου των εργαζομένων. Συνέπεια τούτων; Η επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία θα εισβάλλει με όλα της τα κανιβαλικά χαρακτηριστικά για να εκμεταλλευτεί με το χειρότερο τρόπο αυτούς (και μόνον αυτούς) που θα μπορούν να πληρώνουν. Και γαία πυρί μειχθήτω…

Δύο αναγκαίες επισημάνσεις: η φημολογούμενη (και πάντα με τη γνωστή τακτική των… διαρροών) συγχώνευση του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ ακυρώνει επί της ουσίας το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη για τα ναρκωτικά και αφήνει σε πλήρη ασάφεια όλο το θεραπευτικό πλαίσιο που εκείνο προέβλεπε. Όσον αφορά το (στυγνό) επιχείρημα του «οικονομικού οφέλους» που θα προέλθει από  μια τέτοια συγχώνευση, αυτό διαψεύδεται από τα ίδια τα στοιχεία, μιας και είναι γνωστό ότι η παραμονή στη χρήση κοστίζει στο κράτος 6 φορές περισσότερο από τη λειτουργία αποτελεσματικών προγραμμάτων απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης.

Βιάζομαι να προλάβω όσους σπεύσουν να χαρακτηρίσουν ανεγκέφαλους και ανεπαρκείς όλους αυτούς που σκέφτονται και υλοποιούν τέτοιες πολιτικές. Λάθος μέγα. Πρόκειται για ψυχρούς εκτελεστές! Και ως τέτοιοι εφεξής θα αντιμετωπίζονται. Τελεία.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013



Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ερχόταν μία ημέρα που θα ασχολιόμουν με τον κύριο Γιώργο Τσοκτουρίδη. Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ο λόγος είναι απλός: εδώ και πολλά χρόνια έπαψαν να με… εμπνέουν τα γεγονότα γύρω από τον ΑΟΚ. Πολύ δε περισσότερο, αυτά των παραγόντων του. «Κολλημένος» γαρ στις μεγάλες εποχές του Μπάτση και του Παπαϊωάννου μού ήταν αδύνατο να συμβιβαστώ με την μετέπειτα κατρακύλα και παρακμή, αλλά και να «νομιμοποιήσω» με την παρουσία μου τον κοινωνικό και πολιτικό βιασμό της ομάδας που «μας μεγάλωσε».

Αυτά μέχρι προχθές που –όλως τυχαίως– «ανακάλυψα» μία δήλωση του προέδρου της ΠΑΕ στο Sport fm.gr, ικανή να μου τον κάνει αμέσως… θέμα. Σε αυτήν, ο κύριος Τσοκτουρίδης μιλάει ενθέρμως για την «οικογένεια Ψωμιάδη» και σημειώνει: Δεν νομίζω ότι θέλει να επανέλθει. Ήμουν συνεργάτης του όταν ήταν στην ομάδα και είδα τα λεφτά που διέθετε. Η προσφορά της οικογένειας Ψωμιάδη στα αθλητικά δρώμενα της πόλης υπήρξε τεράστια. Δεν θα υπάρξει άλλος σαν αυτόν. Είναι ο ευεργέτης του ΑΟΚ. Δεν έχει πάψει να ενδιαφέρεται, αλλά από όσο γνωρίζω δεν θα υπάρξει ανάμειξη ή ενασχόλησή του με την Καβάλα…

Βέβαια –και με βάση τα όσα κομίζει η «γλώσσα» της περιρρέουσας– ο πρόεδρος του ΑΟΚ επισημοποιεί με τον πιο «γλαφυρό» τρόπο τη «σχέση στοργής» με τον υπόδικο Μάκη Ψωμιάδη και θέτει τον εαυτό του σε θέση… διοικητικού μπιμπελό. Στην καλύτερη…

Το ότι το επίπεδο αυτοεκτίμησης του κυρίου Τσοκτουρίδη φτάνει μέχρι αυτό το σημείο, είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά στον ίδιο. Και δικό του θέμα το «ταβάνι» των προσδοκιών του. Γι’ αυτό και ουδόλως θα με απασχολούσαν τα όρια των προσωπικών του φιλοδοξιών, αν αυτά έμεναν στα συμβατικά πλαίσια του ιδιωτικού του βίου. Για κακή του (;) τύχη όμως, ο καλός γιατρός τυγχάνει (;) και πρόεδρος μιας ιστορικής ομάδας. Της ομάδας την πόλης!

Μιας ομάδας όμως που οι, κατ’ αυτόν, «ευεργέτες» της, κατάφεραν να την κάνουν ρόμπα στο πανελλήνιο (και πάντα –να το σημειώσω αυτό– με την ένοχη σιωπή της τοπικής κοινωνίας). Μιας ομάδας που, στα χρόνια της «λάμψης» της, έγινε το «πλυντήριο» ποικίλων ανομιών και διασύρθηκε σε όλα της τα επίπεδα. Μιας ομάδας βίαια τραυματισμένης από το «ύποπτο χρήμα» της «φαμίλιας». Μιας ομάδας που, στα χρόνια της «αισθητικής του πούρου» και της «φίλαθλης ιδιότητας των μπράβων», απώλεσε όλη την αξιοπρέπεια και το σεβασμό που με τόσο κόπο είχε κατακτήσει στη μακρόχρονη αθλητική της πορεία.

Προφανώς, το «θάμπωμα» που υπέστη ο κύριος Τσοκτουρίδης επί «εποχής ενδόξων» κατέληξε σε… ολική τύφλωση. Γιατί μόνον ένας «τυφλός» θα μιλούσε σήμερα για τεράστια προσφορά της οικογένειας Ψωμιάδη στα αθλητικά δρώμενα της πόλης, όταν και οι πέτρες γνωρίζουν τον ορυμαγδό που άφησε πίσω του ο «έγκλειστος ηγέτης». Σε υποδομές (ποια αθλητικά κέντρα;), σε έμψυχο υλικό (ποιες ακαδημίες;), σε διοικητικές δομές.    

Μόνον ένας «τυφλός» ή ένας… εγκάθετος. Το δεύτερο εκ της… περιρρέουσας. Το είπαμε…

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013



Την Τετάρτη, 5 Ιουνίου, ο καλός μου φίλος (και «συγκάτοικος» εδώ στην σελίδα) Θανάσης Σοφιανός «άνοιξε» ένα τεράστιο θέμα που αφορά στις τουριστικές επενδύσεις στο νομό, διερωτώμενος τα ακόλουθα: Τι φταίει, όμως, για την μη, πλήρη αξιοποίηση των τουριστικών δυνατοτήτων της περιοχής; Ο σχεδιασμός, η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή το κράτος; Προφανώς όλοι, αλλά πρωτίστως ο κεντρικός σχεδιασμός από την πολιτεία, το αντίστοιχο υπουργείο και η σχετική νομοθεσία.

Πιθανόν αυτή του η «αγωνία» να είχε εντελώς ρητορικά χαρακτηριστικά, αν δεν εμπλέκονταν στην μέση το «ζωντανό» παράδειγμα που επικαλείται και, μάλιστα, με την «ένδυση» της «πρότυπης τουριστικής ανάπτυξης»! Ο λόγος για την τεράστια ξενοδοχειακή μονάδα που ο Βούλγαρος επιχειρηματίας (από αυτούς που ξεφύτρωσαν κατά συρροή άμα τη πτώσει του… ανυπάρκτου), Λούκαν Λουκάνοφ, σκοπεύει να χτίσει στην περιοχή του Όσιου Ιωάννη Λουκά, στη Θάσο.

Για όσους δε γνωρίζουν την περιοχή, να τους «προσανατολίσω» κατά τι. Βρίσκεται λίγο πριν την Αλυκή, έτσι καθώς ερχόμαστε από την μεριά του Λιμένα και ξετυλίγεται μπροστά μας με έναν πανέμορφο (και τουριστικά «ανέγγιχτο») κόλπο, με την ωραιότητα της καταπράσινης και καρποφόρας γη της να «φιλοξενεί» ευρήματα μεγάλης αρχαιολογικής αξίας που, κατά τους ειδικούς, καλύπτουν ένα εύρος κατοίκησης του όρμου του Αγίου Ιωάννη από το 3.600 ως το 3.000 π.Χ.

Επάνω λοιπόν σε αυτόν το φυσικό και ιστορικό θησαυρό, το ελληνικό κράτος έδωσε την τελική έγκριση για να χτιστεί ένα πεντάστερο μεγαθήριο διακοσίων δωματίων! Αγνοώντας προκλητικά τις τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα προκύψουν στην περιοχή από την ολοκληρωτική αλλοίωση του τοπίου και (εδώ είναι το… περίεργο) κατόπιν της «υποχώρησης» του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Λεπτομέρεια; Η τελική υπογραφή της έγκρισης είναι του Κώστα Τζαβάρα! Κατά πώς λέμε, τώρα δέσαμε!

Πίσω από τέτοιου είδους «νομιμότητες» χτίζεται όλη η «τουριστική Ελλάδα». Χωρίς κανέναν προγραμματισμό, χωρίς καμία ταυτότητα, χωρίς κανένα σεβασμό. Και δυστυχώς, μοιάζει να μη μας δίδαξαν τίποτε οι απαίσιες ελληνικές πόλεις που προέκυψαν από το «αναπτυξιακό μοντέλο» της καραμανλικής αντιπαροχής.

Γι’ αυτό και μου «χτύπησε» πολύ άσχημα όταν ο αληθινά ευαίσθητος και βαθιά καλλιεργημένος (μα και αρχαιολόγος) Θανάσης Σοφιανός υπεραμύνθηκε με θέρμη την επένδυση στον Όσιο Ιωάννη Λουκά, προσβλέποντας  μάλιστα και στην αξιοποίηση των αρχαιοτήτων μας! Ιδού και η… τεκμηρίωση: Και κάποια στιγμή θα πρέπει να διευθετηθούν οι σκόπελοι που θέτει το καταστατικό του ΚΑΣ, διότι αν μεταξύ άλλων δεν τιμηθούν οι αρχαιολογικοί θησαυροί από τους τουρίστες, από ποιούς θα τιμηθούν; Τα αρχαία μνημεία είναι θέλγητρο και όχι άβατο κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, όπως στο εξωτερικό…

Θα το «κλείσω» με μερικές «κρίσιμες» παρατηρήσεις. Πρώτον: αν κάτι έχει σωθεί σε αυτόν τον τόπο, οφείλεται στις «εμμονές» των αρχαιολόγων. Και μόνο. Ας το εκτιμήσουμε. Δεύτερον: οι αρχαιολογικοί θησαυροί αν δεν τιμηθούν πρώτα από εμάς, δεν πρόκειται να τις τιμήσει κανένας τουρίστας. Ξεκάθαρα πράγματα και ας το συνειδητοποιήσουμε. Τρίτον: τα μνημεία θα καταλήξουν να είναι άβατο μόνο όταν… ιδιωτικοποιηθούν. Εν μέσω (ή αρχή;) κρίσης, ας το υπολογίζουμε. Και τέταρτον, καμία χώρα που σέβεται την ιστορία της δεν παραδίδει τις αρχαιότητές της στο «επενδυτικό κεφάλαιο». Τις αξιοποιεί, τις αναδεικνύει και τις «εκμεταλλεύεται» η ίδια η πολιτεία. Μένει να παραδειγματιστούμε.

Υ.Γ.:
Άσχετο αλλά σημαίνον. Στο μέσον ακριβώς του μικρού παραλιακού οικισμού της Αλυκής, εδώ και δύο χρόνια (και κατά παράβαση όλων των νόμων περί δόμησης σε αρχαιολογικούς χώρους) έχει «σηκωθεί» ένα οικιστικό έκτρωμα που… βγάζει μάτι από χιλιόμετρα μακριά. Ε, λοιπόν, εδώ και δύο χρόνια αυτό το αυθαίρετο παραμένει στη θέση του άθιχτο! Και όλοι νίπτουν τα χείρας των. Τυχαίο ότι αυτό συνέβη συγχρόνως με την… αποψίλωση της αρχαιολογικής υπηρεσίας; Θα τολμούσαν οι κάγκουροι να το πράξουν επί εποχής Χάιδως Κουκούλη; Έλα μου ντε