Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΤΣΟΥ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ

Ναι, δε χωράει αμφιβολία: ο Λάκης Λαζόπουλος δε βρίσκεται στα καλλιτεχνικά του «φόρτε». Χρόνια τώρα. Είναι προβλέψιμος, άκεφος, αμήχανος και εγκλωβισμένος μέσα σε επαναλήψεις και στερεότυπα. Το Αλ Τσαντίρι πάσχει από έλλειψη φρεσκάδας και φαντασίας. Λίγο προσεκτικός να είναι κανείς, θα το διαπιστώσει αμέσως από τις πρώτες αντιδράσεις του κοινού (που μεταξύ μας, δεν είναι και από τα πιο… δύσκολα). Εκεί πια, το γέλιο βγαίνει μαγκωμένο, θαρρείς από υποχρέωση, από μία διάθεση συμπόνιας.

Αυτά ως προ το… καλλιτεχνικό.

Από την άλλη, ο Λαζόπουλος είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ φωνή μέσα στο «τηλεοπτικό σύμπαν» που αντιστέκεται (έστω κι έτσι) στην ομοιομορφία της ενημέρωσης. Στις συστημικές στρεβλώσεις. Στους παπαγαλισμούς των δουλικών. Σε όλο αυτό το «κολπάκι» που εδώ και τρεις δεκαετίες συμβάλλει καθοριστικά στην ακαμψία της κοινωνίας. Και αυτό, κακά τα ψέματα, έχει μεγάλο προσωπικό κόστος.

Το κόστος αυτό, ο Λαζόπουλος το «πληρώνει» κάθε φορά μετά την εκπομπή του. Όμως, επειδή ουδείς (ναι, ναι, ουδείς) από αυτούς που τον μέμφονται, τον κατηγορούν και τον λοιδορούν μπορεί να αντιπαρατεθεί στο μεγάλο (και ανίκητο) προσόν της εκπομπής του, ήγουν την ΑΛΗΘΕΙΑ, καταφεύγουν στο προσφιλές τους σπορ: αλλάζουν την ατζέντα για να «παίξουν» στο δικό τους «επικοινωνιακό γήπεδο».    

Τι λένε; Δεν κρατάει τα προσχήματα! Γελάμε! Θυμήθηκαν τα «προσχήματα» στο Protagon και το AthensVoice. Ελάτε καλέ! Και τόσα χρόνια; Τα «κρατούσαν» στο ΜEGA και δεν το αντιλήφθηκα; Τα υπερασπίστηκαν εκεί στο Αλαφουζέικο και μου διέφυγε; Ή μήπως ο Κυριακού τα δίδασκε στις «σχολές δημοσιογραφίας» του Αnt1; Για να μην τρελαθούμε δηλαδή.

Κάνει, λένε, ανοιχτή προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ! Ουάου! Σκοπίμως δηλαδή ο Λαζόπουλος έδειξε την οικογένεια που κοιμάται μέσα σε ένα αυτοκίνητο; Για να «τα πάρει» ο κόσμος και να πάει να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ το έκανε; Είχε δόλο που «έπιασε» τον Ντινόπουλο σε ρόλο κουτσαβάκη μέσα στη Βουλή; Σκοπιμότητα η υπενθύμιση της παρουσίας του Βορίδη σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής;

Δεν τα «χώνει», ξαναλένε, και στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα συμφωνούσα, αν το πρόβλημα σήμερα της κοινωνίας ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι. Καλώς, κακώς, δεν είναι! Αφήστε που από γεννησιμιού της η σάτιρα, πάντα με την εξουσία τα είχε. Αυτή ήταν στο «μάτι» της. Εδώ κοτζαμάν Απόστολος Παύλος κήρυξε τον «απόλυτο αναρχισμό» με το ενάντια στας αρχάς και τας εξουσίας, ο Λαζόπουλος μάς ενόχλησε; Αλλά, αναρωτιέμαι: γιατί τόση καούρα για λόγου του; Τόσοι και τόσοι οι πρόθυμοι, έναν δε βρήκαν του «σιναφιού» να τον «κουρντίσουν» και να του τη «βγει» στα… κεντροδεξιοαριστερά;

Θυμηθήκανε και τα άλλα. Ότι δεν πήγε φαντάρος, για παράδειγμα. Λες κι εμείς που πήγαμε, προκόψαμε, αλλά ας το αφήσω αυτό το… τραύμα. Δε μας είπαν όμως: πόσοι από αυτούς τους τάχαμου Ελλάδαρα κι έτσι έτρεχαν στα βουλευτικά γραφεία για ευνοϊκές μεταθέσεις; Πόσοι υπηρέτησαν δίπλα στα σπίτια τους στο άνετο και το χαλαρό; Πόσοι λούφαραν σε γραφεία και υπηρεσίες; Κάτι για εκείνη την έρμη τη γυναίκα του Καίσαρα δεν άκουσαν;

Θα το ξαναπώ: το χιούμορ του Λαζόπουλου δεν είναι του γούστου μου, γι’ αυτό και δεν τον παρακολουθώ. Άλλο όμως αυτό και άλλο να εγκαλείται για πράγματα που οι ίδιοι τα έκαναν… επιστήμη. Είπαμε, φάγαμε πολύ κουτόχορτο τόσα χρόνια, άλλα μια στάλα μυαλό μάς έμεινε ακόμη. Το ελπίζω δηλαδή…

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ



Πολλοί πεφτοσυννεφάκηδες τελευταία, σύντροφοι, και δε μου αρέσει καθόλου το… απρονόητόν τους. Καλά βρε, εσείς δεν το είχατε πάρει χαμπάρι ότι η κυρία Καραβία αντιμετώπιζε από την αρχή την προεδρική θέση του ΔΗΠΕΘΕ ως μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης; Δεν το «μυριστήκατε» από εκείνα τα «συμφραζόμενα» περί… ασυμβίβαστου; Δε βλέπατε ότι η «καλλιτεχνική της βουλιμία» βρισκόταν πολύ πιο πάνω από τον πολιτικό ρόλο που της ανέθεσαν; Τι περιμένατε δηλαδή για να το εμπεδώσετε; Τον διπλασιασμό (και βάλε) της αντιμισθία της;

Εμένα όμως –θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι– ελάχιστα με απασχολούν οι βλέψεις (και οι… ορέξεις) της κυρίας Καραβία. Και ο λόγος απλός: και μόνον που καθόμαστε και ασχολούμαστε μαζί της, φτάνει και περισσεύει για να περιγράψει κανείς την πνευματική μας κατάντια, την επαρχιώτικη μιζέρια μας, τη φτήνια των πολιτικών συναλλαγών, το επίπεδο των απαιτήσεών μας. Διότι, σε ποιο σοβαρό και αισθητικά καλλιεργημένο τόπο θα κατάφερνε να γίνει «θέμα» μία ηθοποιός της κλάσης μιας… Τροχονόμου Βαρβάρας; Στην καλύτερη, άντε να έχαιρε της συμπάθειας των γηραιών κυριών κάποιου συνοικιακού ΚΑΠΗ. Και μέχρις εκεί…

Άλλοι είναι οι υπεύθυνοι αυτού του θράσους. Άλλοι είναι εκείνοι που νομιμοποιούν τη μετριότητα. Οι εντολές και οι υπογραφές άλλων είναι που διαταράζουν (το ήδη διαταραγμένο) αίσθημα της κοινωνικής αδικίας. Οι πράξεις και οι αποφάσεις άλλων είναι που «θεμελιώνουν» την πολιτική απαξία. Κι όλα αυτά, για να αποδειχθούν κάποιοι συνεπείς στο προεκλογικό τους αλισβερίσι! Εδώ πια δε μιλάμε για την ικανοποίηση ενός «καλλιτεχνικού καπρίτσιου» ή για τη μία θεσμική αναγνώριση κάποιου… ψώνιου. Εδώ μιλάμε για την επιτομή του ρουσφετιού και του βολέματος!

Να σας πω τη γνώμη μου; Αν η κυρία Τσανάκα είχε την «πολιτική πίστη» ότι ο ρόλος των προέδρων σε φορείς της εμβέλειας ενός ΔΗΠΕΘΕ είναι τέτοιος που χρήζει «επαγγελματισμού», θα έπρεπε, πρώτον: να το είχε αναγγείλει ήδη στο προεκλογικό της πρόγραμμα και όχι να μας ««πιάνει κορόιδα» πέντε μήνες μετά. Δεύτερον: να αναζητήσει τα πρόσωπα όχι μέσα από το στενό περιβάλλον της παράταξής της, αλλά από το σύνολο της τοπικής κοινωνίας. Και τρίτον: να είχε την ίδια αντίληψη και για φορείς ανάλογης με το ΔΗΠΕΘΕ σπουδαιότητας. Ας πούμε για το Δημοτικό Ωδείο, τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, τα Δημοτικά Μουσεία. Εκεί γιατί όχι;

Αλλά, τι λέω. Εδώ κάνει μπαμ. Η σχέση της κυρίας Τσανάκα με τον πολιτισμό (με ό,τι αγωνία και μεράκι μπορεί να κουβαλάει αυτή η σχέση) είναι όπως η δικιά μου με την… πνευμονολογία. Να βήξω και να πω κρύωσα. Ε, κάπως έτσι το είδε και το ΔΗΠΕΘΕ η δήμαρχος και είπε να… ανεβάσει παράσταση.

Κι άντε τώρα εσύ να βρεις… αντιβιοτικά.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ (ΓΕΝΙΚΩΣ)



Τη δικιά του άποψη για το πανεπιστημιακό άσυλο κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα ο κύριος Νίκος Κιοσές (για όσους ενδιαφέρονται, εδώ: http://fonikavalas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_912.html ) συνοδεύοντας την υπογραφή του με τρεις ιδιότητες: αυτές του γιατρού, του δημοτικού συμβούλου και του μέλους της Νέας Δημοκρατίας. Αν και τα επιχειρήματά του δεν παρουσιάζουν καμία πρωτοτυπία (καθ’ ότι αντιγραφή του πρόσφατου κυβερνητικού και μιντιακού παροξυσμού), εν τούτοις η γλωσσική επιθετικότητα του κειμένου του αφήνει πολλά περιθώρια για να «ξυθούν πληγές» και να… ανάψουν τα αίματα.

Κατά τον κύριο Κιοσέ, όσοι πολιτικά υπερασπίζονται σήμερα (αλλά και πάντα) το πανεπιστημιακό άσυλο, υπερασπίζονται (κατά σειρά): τους μπαχαλάκηδες, τους παραβατικούς, τους κομπλεξικούς, τους κακοποιούς, τους εγκληματίες και τους αυτοκαταστροφικούς. Θα μπορούσε, βέβαια, να προσθέσει στον κατάλογο και τους αμαρτωλούς, τους μανιακούς, τους σατανιστές και τους ψυχάκηδες, αλλά οκέι, το «έσωσε» πολιτικά. Το «πήγε» μέχρι εκεί που τα τσιρίζει ο Άδωνης και τα μπουρδουκλώνει ο Γιακουμάτος. 

Θα πω όμως κάτι στον κύριο Κιοσέ, που ενδεχομένως και να τον στεναχωρήσει: αντιγράφει ασύστολα! Γιατί μια ματιά να ρίξει κανείς στην Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι με τους ίδιους (πάνω–κάτω) χαρακτηρισμούς «λούζονταν» οι Γάλλοι φοιτητές τον Μάη του ‘68, οι δικοί μας στο Πολυτεχνείο το ‘73, οι νέοι στις Ηνωμένες Πολιτείες που αντιδρούσαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι νέγροι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι εξεγερμένοι στην Πράγα και την Κίνα, προχθές ακόμη οι φοιτητές στη Χιλή. Οπότε… συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Μα και οι νέοι να τους φωνάζουν αλήτες, για να θυμηθούμε και τον ποιητή.

Φυσικά, η φροντίδα του κυρίου Κιοσέ είναι να συνδέσει τους «ταραχοποιούς» με έναν πολύ συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ευελπιστώντας ότι έτσι θα καταφέρει καίριο πλήγμα στην καλπάζουσα προς την κυβερνητική εξουσία πορεία του. Στην προσπάθειά του αυτή, επιστρατεύει επιχειρήματα από κάποια κτισίματα εισόδων σε γραφεία καθηγητών και πρυτάνεων και κάποιους τσαμπουκάδες, γεγονότα που, κατά την κρίση του, «καλύφτηκαν πολιτικά» από τους φωστήρες της Αριστεράς. Δίκαιο έχει, αλλά θα ήθελα πολύ να τον ρωτήσω: εκείνον τον Ιωάννη Καλαμπόκα, τον δημοτικό σύμβολο της Νέας Δημοκρατίας στη Πάτρα και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ, τον έχει ακουστά ή θα πρέπει να του θυμίσω ότι ήταν αυτός που σκότωσε τον καθηγητή Τεμπονέρα; Μήπως λοιπόν να επικαλεστώ τη γνωστή παροιμία με το σχοινί και το σπίτι του κρεμασμένου και να το «κλείσω» κάπου εδώ;

Ειλικρινά, πολύ θα το ήθελα, αλλά δε με αφήνουν σε ησυχία τα όσα έπονται των παραπάνω λογισμών. Ποια είναι αυτά; Κατά τα λεγόμενα του κυρίου Κιοσέ, η κύρια αιτία που ολοένα αυξάνει ο αριθμός των ελληνόπουλων (sic) που καταφεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, είναι η στάση και τα καμώματα της Αριστεράς στο χώρο των Πανεπιστημίων! Και για να το κάνει ακόμη πιο… συναρπαστικό, πρόσθεσε και την "αιμορραγία μυαλών" και ΑΕΠ προς την αλλοδαπή!

Και ξαναρωτάω: έχει στοιχεία ο κύριος Κιοσές που αποδεικνύουν ότι υπάρχει μείωση του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ; Μήπως (μήπως λέω) μπερδεύει την ξέφρενη μετανάστευση που παράγει η φτώχια και η ανεργία με αυτήν που τον βολεύει για να τεκμηριώσει την (εκ της κυβερνήσεως ορμώμενη) φιλολογία της «εκπαιδευτικής  έκπτωσης»; Μα και το άλλο: δεν έμαθε ακόμη ο κύριος Κιοσές ότι όταν ο κυβερνητικός στόχος είναι να δοθούν (στο εντελώς τζάμπα) όλες οι επικερδείς κρατικές δομές στους ιδιώτες, αυτοί που το επιδιώκουν προσπαθούν με κάθε μέσο (από ψεύδη μέχρι προβοκάτσιες) και να τις υπονομεύσουν και να τις απαξιώσουν στην κοινή γνώμη; Άραγε δεν έχει ακούσει τίποτε για αυτά που τραβάνε οι (ηρωικοί) συνάδελφοί του στα νοσοκομεία; Κι αν όχι, γιατί δεν τους ρωτάει να μάθει από «πρώτο χέρι» τα αληθινά αίτια της… αιμορραγίας;

Κακό δεν είναι που ο κύριος Κιοσές (μα και χιλιάδες σαν αυτόν) δε «γουστάρει» το πανεπιστημιακό άσυλο. Ούτε κανείς μπορεί να επιβάλλει στον άλλον αξίες που τις αμφισβητούν οι ιδεολογικές του αναφορές. Το κακό είναι όταν η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με όρους μικροψυχίας και εξόντωσης. Όταν τα χτυπήματα είναι κάτω από τη μέση. Όταν η «δικιά μου αλήθεια» μετέρχεται του αντικειμενικού και ορίζεται ως η μοναδική. Θέλετε και παράδειγμα απ’ ευθείας βγαλμένο από την «ενημερωτική παραμόρφωση» των τελευταίων ημερών; Ιδού:

Δελτίο ειδήσεων στον ΑΝΤ1. Αφού κατάφεραν να στήσουν στον τοίχο την καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θεανώ Φωτίου η οποία μετά κόπων και βασάνων προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι πήγαν στο Πανεπιστήμιο για να συναντήσουν τον Πρύτανη με τον οποίο επικοινώνησαν και έκλεισαν ραντεβού, αφού την κατακεραύνωναν συνεχώς και της ζητούσαν να απολογηθεί γιατί μπήκαν οι φοιτητές μέσα στο προαύλιο (!!!), της «πέταξαν» και μια ερώτηση για τον Νίκο Μαζιώτη. Τότε, η Θεανώ Φωτίου, διαμαρτυρόμενη για την εμβόλιμη και καθόλου τυχαία ερώτηση, χαιρέτησε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Θέλετε το σχόλιο των δημοσιογράφων όταν έμειναν μόνοι; Ιδού και αυτό: Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί αν μέσα στο Πανεπιστήμιο έμπαιναν ο Γερμενής, ο Παναγιώταρος και ο Μπούκουρας μαζί με τους ξυρισμένους φοιτητές τους; Τότε τι θα γινόταν αναρωτήθηκαν με εκείνο το ύφος του… γαμάω. Ποιος όμως να βρεθεί να τους πει ότι οι συγκεκριμένοι (κατηγορούμενοι πλέον για διεύθυνση και συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης) ποτέ δεν έμπαιναν στους χώρους του Πανεπιστημίου; Πάντα έδερναν φοιτητές πίσω από τις δυνάμεις της αστυνομίας και των ΜΑΤ μαζί με τους ξυρισμένους οπαδούς τους.

Αλλά γι’ αυτό το «άσυλο», κύριε Κιοσέ, κιχ…

Υ.Γ.:
Είχα την τύχη και την ευκαιρία να επισκεφτώ αρκετές φορές δύο γερμανικές πανεπιστημιουπόλεις. Το Μίνστερ και τη Χαϊδελβέργη. Θα ήθελα λοιπόν να πληροφορήσω τον κύριο Κιοσέ ότι σε καμία από τις (πολλές) εισόδους μου στους χώρους των σχολών δεν αισθάνθηκα «ελέγχους». Κι από τα λίγα που γνωρίζω, σε κανένα κρατικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν σεκιουριτάδες και χωροφύλακες για να το φυλάνε. Μόνο νόμοι υπάρχουν που τηρούνται απαράκλητα και χωρίς διαχωρισμούς. Όσο για τα άλλα περί «ρύπων» και «καταστροφών», καλό θα ήταν να δει ο κύριος Κιοσές τα καθημερινά παραδείγματα των νεοελλήνων σε όλους τους δημόσιους χώρους. Κοινώς, τους καθ’ ημάς… μπαχαλάκηδες. Ενίοτε και ψηφοφόρους του ιδίου και της Νέας Δημοκρατίας…

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΒΡΕ ΤΙ ΑΚΟΥΜΕ...



Ήταν να μην αρχίσουν να παίρνουν το λόγο και να «απλώνουν» τα βαθυστόχαστά τους στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισαν (και μάλιστα από νωρίς), ήρθαν και τα πρώτα… αστροπελέκια. Διαβάζω απόσπασμα από ρεπορτάζ της εφημερίδας Πρωινή: Ο Πέτρος Πετρόπουλος μίλησε για την πρόσφατη υπόθεση της σπείρας διακίνησης ναρκωτικών όπου εμπλέκονται και γνωστά άτομα της διπλανής πόρτας. Ζήτησε να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην πρόληψη και καταπολέμηση των ναρκωτικών, τόνισε ότι το δημοτικό συμβούλιο δε θα πρέπει να μείνει αμέτοχο στα όσα συμβαίνουν, ενώ ο δήμος μέσω πρωτοβουλιών από κοινού με αρχές και φορείς θα πρέπει να «επενδύσει» τις προσπάθειές του στην κατεύθυνση  προστασίας των παιδιών της Καβάλας. Η τεράστια σημασία που αποδίδεται από τη δήμαρχο στο θέμα της πρόληψης αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έθεσε τον εαυτό της ως εκπρόσωπο του δήμου στον ΟΚΑΝΑ…

Κάτσε, μεγάλε (Πέτρο), γιατί θα μας αποτελειώσεις πριν την ώρα μας. Υπάρχει κανένα δεδικασμένο που να καθιστά τα γνωστά άτομα της διπλανής πόρτας μέλη κάποιας σπείρας; Δεν έτυχε ποτέ σου να ακούσεις κάτι γι’ αυτά τα περίφημα «τεκμήρια αθωότητας»; Εσύ καλέ, με τη φόρα που πήρες, μόνο ονόματα δεν ξεκίνησες να «δίνεις». Ή μας επιφυλάσσεις εκπλήξεις που θα μας θυμίσουν ξανά το «ένδοξο δημοσιογραφικό σου παρελθόν»;

Και για πες μας τώρα που «γυρίζει»: έχεις κάτι κατά νου γι’ αυτήν την ιδιαίτερη βαρύτητα που πρέπει να «δώσει» ο δήμος στην πρόληψη και καταπολέμηση των ναρκωτικών ή… σε λόγια (και στην επικαιρότητα) να βρισκόμαστε; Το ρωτάω γιατί από τα λίγα που μπορώ να «συλλάβω», μάλλον ψιλοάσχετο σε «κόβω» για να «ανοίγεις» ένα τέτοιο θέμα. Δεν ξέρεις –ας πούμε– ότι αυτό που πολιτικά «καίει» σήμερα και τις δύο δομές πρόληψης και απεξάρτησης είναι η υποχρηματοδότηση όλων των προγραμμάτων τους, η υποστελέχωση των υπηρεσιών τους και η μισθολογική συρρίκνωση του προσωπικού τους. Δε νογάς ότι η μονάδα του ΚΕΘΕΑ στην Καβάλα λειτουργεί χάρη στη αυτοθυσιαστική διάθεση των εργαζομένων που –ειρήσθω εν παρόδω– «χτυπάνε» δωδεκάωρα με κάτι 700άρια ευρώ το μήνα. Και (σίγουρα) αγνοείς και το άλλο στο οποίο εμπλέκεται και ο δήμος: ότι οχτώ χρόνια τώρα δε μπορεί να βρει τρόπο να καλύψει τα έξοδα ενός γεωπόνου για να λειτουργήσει το έρμο (και λεηλατημένο) Δημοτικό Θερμοκήπιο του Χαλκερού επ’ ωφελεία των ανθρώπων (κυρίως νέων) που βρίσκονται στο στάδιο της απεξάρτησης και της επανένταξης.

Α, και κάτι τελευταίο για να μαθαίνεις: ιστορικά –και σε παγκόσμιο επίπεδο– ΚΑΝΕΝΑ μέτρο καταστολής και καμία απαγόρευση δεν έχει αποδώσει μέχρι τώρα που μιλάμε τα όσα εσύ προσδοκάς μέσα από τις «προτροπές αστυνόμευσης» με άλλοθι την προστασία των παιδιών της Καβάλας. Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μία τέτοια αντίληψη δεν είναι τίποτε άλλο από μία άμεση απαλλαγή των πολιτικών ευθυνών που «κουβαλάει» ο κομματικός σου χώρος. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να «βγάλουμε» και καμιά συνεννόηση.

Αν λοιπόν τα γνώριζες αυτά –και πολλά άλλα που δεν είναι της ώρας και της στιγμής– δε θα μας «κούφανες» με τέτοιες «κορώνες ευαισθησίας» που ανακάτεψες και με ολίγον από «πιασάρικο φόβο». Θα ήσουν (λέω τώρα) κατά τι συνετός και συγκρατημένος. Εκτός κι αν όλα τα «έστησες» για να «δέσεις» το τελικό εγκώμιον. Οπότε, χαλάλι σου βρε (Πέτρο)

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΚΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ... ΑΛΛΑΓΗ



Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1981, καθόμασταν αποκαμωμένοι στα γραφεία της ΕΣΑΚ*, στην οδό Αμύντα, ακούγοντας τον ήχο από τα επινίκια κορναρίσματα να «κατεβαίνει» ορμητικός από τις συνοικίες και να γεμίζει τους κεντρικούς δρόμους και την πλατεία Ελευθερίας. Τα πρώτα πανηγύρια είχαν ήδη στηθεί, οι σημαίες ανέμιζαν θριαμβευτικά, τα συνθήματα υπενθύμιζαν τον στόχο: Λαός–ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία

Τα αισθήματα των συντρόφων είχαν μουδιάσει από ώρα. Αμίλητοι και σκυθρωποί άκουγαν ψυχρά τα αποτελέσματα από το ραδιόφωνο, απελευθερώνοντας από τα στήθια τους τα βαριά χαρμάνια από τα άφιλτρα Καρέλια και τον Άσσο. Μερικών τα μάτια είχαν πάρει μέσα τους εκείνη τη χλωμή υγρασία της πίκρας, την οποία μάταια προσπαθούσαν να στεγνώσουν στον αέρα που φυσούσε έξω στο στενό μπαλκόνι. Λίγες μόνο βαθιές ανάσες για να καταλαγιάσουν οι σφυγμοί και ύστερα πάλι ο κόμπος και η απογοήτευση. Το όνειρο του 17% είχε πετάξει από νωρίς.

Ήταν κουρασμένοι και ηττημένοι. Οι περισσότεροι είχαν πιστέψει ότι το Κόμμα θα μπορούσε να περάσει στη δεύτερη κατανομή και να «σπάσει» την αυτοδυναμία του νικητή. Να γίνει «συμμέτοχο των ευθυνών». Να αποκτήσει ρόλο. Κι έτσι, μπολιασμένοι σε μία νέα πίστη, σαν έτοιμοι από καιρό, θαρραλέοι και αθώοι μαζί, ρίχτηκαν στη μάχη των εκλογών. Πού καιρός να σκεφτούν ότι αν ο ευφυής Φλωράκης δεν εφεύρισκε τον στόχο του 17%, θα τους είχε καταπιεί το «πράσινο ποτάμι»…

Και τότε, σαν κάτι να έγινε, σαν κάποιο μήνυμα να ήρθε από μακριά και δόθηκε το σύνθημα: να πάμε κι εμείς να πανηγυρίσουμε, σύντροφοι. Η νίκη απόψε είναι του λαού… Παγώσαμε, γιατί εμείς άλλα βλέπαμε και (πιο πολύ) άλλα διαισθανόμασταν. Δεν ήταν δική μας εκείνη η χαρά. Δεν είχαμε καμία σχέση μαζί της. Ξένη μάς ήταν και άγνωστη. Αφήστε που τη φοβόμασταν και λίγο.

Δεν πήγαμε. Ο Αβραάμ, ο Περικλής κι εγώ ανεβήκαμε την Ομονοίας, κόντρα στη ροή του πλήθους που συνέρρεε αλαλάζοντας το Απόψε Πεθαίνει η Δεξιά… Αποτραβηχτήκαμε στη γωνία του Κομποχόλη, παρατηρώντας αυτό που έρχεται. Κάτι πήγαμε να πούμε αλλά δεν έβγαινε λέξη. Μιλιά καμιά. Και θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που συμβιβάστηκα τόσο γρήγορα με τη σιωπή…

Την επομένη, ο Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε με τίτλο: Συντριπτική πλειοψηφία των δημοκρατικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ ενίσχυσε τις θέσεις του σ’ ολόκληρη τη χώρα. ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ. Σαφής λαϊκή εντολή για ουσιαστική αλλαγή. Ξέσπασμα χαράς του λαού.

Τι κι αν εμένα με «κυνηγάει» ακόμη εκείνη η νύχτα. Τι κι αν οι σύντροφοι σκορπίσαμε από ‘δω κι από κει. Τώρα πια αξία έχουν οι συνειρμοί και τα συμπεράσματα.

*Η ΕΣΑΚ ήταν τότε η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ που, συγκρινόμενη με τα σημερινά ιδεολογικά δεδομένα, το ΠΑΜΕ θα μπορούσε άνετα να την χαρακτηρίσει ως… οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική. Κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε!