Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

ΠΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Μόνο ως παγκόσμια πρωτοτυπία μπορεί να χαρακτηριστεί η διαφαινόμενη πρόταση της Δημοτικής Αρχής για την «ανάπλαση» της Πλατείας Ελευθερίας, η οποία (ενθέρμως μπορώ να πω) δημοσιοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες δια στόματος Δημοσθένη Τουλκίδη! Μετά τα «βραχυπρόθεσμα λίφτινγκ», μετά τα «σουλουπώματα», μετά τις «σκέψεις» για Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό, το «πράγμα» δείχνει να καταλήγει σε κάτι το εντελώς… ασύλληπτο! Σε ένα σχέδιο ολικής ανακατασκευής της πλατείας μετά από (κάθεστε;)… ανοιχτή διαβούλευση με τους Καβαλιώτες!!!

Η πλάκα είναι ότι το «σχέδιο» αυτό παρουσιάζεται ως «μεγαλόπνοο» και μάλιστα από έναν άνθρωπο που, η μέχρι τώρα πορεία του στα κοινά, δεν σε προϊδέαζε για τέτοιου είδους «φάλτσα». Ποια ακριβώς; Παρακολουθείστε τον:

Το μεγάλο πλάνο για την πλατεία ξεκινάει σιγά σιγά, είναι ένα πλάνο για να περάσουμε σε μια διαδικασία διαβούλευσης και συλλογής ιδεών είτε με έναν ηλεκτρονικό διαγωνισμό είτε με άλλον τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να φτιάξουμε όλοι μαζί την πλατεία του μέλλοντος για την Καβάλα…

Με «απλά λόγια», αυτό που μας λέει ο Δημοσθένης Τουλκίδης είναι ότι η αισθητική και λειτουργική λύση για την πλατεία Ελευθερίας θα δοθεί από τους… Καβαλιώτες! Από «συλλογή ιδεών»! Από «διαβούλευση»! Από (πού να το πεις) «ηλεκτρονικό διαγωνισμό». Κοινώς και εις λαϊκήν, από το «κοντό» και το «μακρύ» του καθενός!

Υπάρχει το σχέδιο που μπορούμε να ανακοινώσουμε, αλλά έχουμε ακόμη πολύ δουλειά και μέχρι να γίνει αυτό πρέπει η πλατεία μας να ομορφύνει, πρέπει να βαφτεί, να φωτιστεί, να έχουμε τα λουλούδια μας, το πράσινο, να είναι μια πλατεία που να μπορεί να περπατήσει ο κόσμος…

Εδώ λίγο «χάνομαι». Αν όντως «υπάρχει σχέδιο», προς τι η… προσφυγή στους Καβαλιώτες; Και εφ’ όσον υπάρχει, γιατί δεν ανακοινώνεται; Και τα «μερεμέτια»; Για να «απαλύνουν» την ασχήμια; Να την κάνουν… βιώσιμη;

Αυτό που σας λέω είναι ένα όραμα που πιστεύω ότι το συμμεριζόμαστε όλοι, είναι όμως οι διαδικασίες αρκετά μεγάλες, δεν είναι κάτι που θα γίνει ούτε φέτος ούτε του χρόνου, είναι μία διαδικασία που πρέπει να ξεκινήσει, να πάρουμε κάποιες ιδέες από αρχιτέκτονες, από ανθρώπους που ξέρουν να φτιάχνουν πλατείες, να κάνουμε διαβούλευση όλοι οι Καβαλιώτες και να συμφωνήσουμε ότι αυτή είναι η πλατεία που θέλουμε να έχουμε τα επόμενα χρόνια…

Επειδή ένα μικρό θέμα με τα «οράματα» το έχω, δυσκολεύομαι πολύ και να τα «συμμεριστώ». Πόσο μάλλον όταν αυτά «κυοφορούνται» μέσα από απλουστεύεις του τύπου παίρνουμε κάποιες ιδέες από αρχιτέκτονες και αποδίδονται με ευκολίες και αφέλειες του στυλ από ανθρώπους που ξέρουν να φτιάχνουν πλατείες.

Όπως και να έχει τον Δημοσθένη Τουλκίδη τον «έχω» για πολύ πιο σοβαρές και υπεύθυνες παρεμβάσεις. Και είναι κρίμα (και όχι μόνο για τον ίδιο) να «καταναλώνεται» επικοινωνιακά σε θέματα που (ενδεχομένως) να μη γνωρίζει. Και επειδή με τις δικές του ικανότητες, ελαχιστότατοι στην δημοτική ομάδα της κυρίας Τσανάκα, καλό θα είναι να «προφυλαχτεί» από τις προχειρότητες που καραδοκούν. Ολούθε τριγύρω του…

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Μικρή σημασία έχει αν η παρέμβαση-άποψη του Θόδωρου Μουριάδη για τα όσα «συνόδευσαν» την επίσκεψη Κουρουμπλή υπήρξε κατά τι «ξαφνική» και «τραβηγμένη». Και υπερβολικό, βεβαίως, να «πιαστεί» κάποιος –εν προκειμένω η Δημοτική Αρχή– από μία λέξη με αμιγώς συμβολικά χαρακτηριστικά (όπως αυτή του «ιθαγενή») για να «στηρίξει» την αντιπαράθεσή της με τον πρώην Αντιδήμαρχο και νυν δημοτικό σύμβουλο της Ανοιχτής Πόλης.

Αν κάτι όμως ανέδειξε αυτή η (ομολογώ, απρόσμενη) «κόντρα», είναι η «εμφάνιση» του Θόδωρου Μουριάδη σε ρόλο… πολιτικού! Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι (και αν καλά ενθυμούμαι) ποτέ στο παρελθόν δεν επενέβη με τέτοια «ζέση» και με τόσο «αυθορμητισμό» στα «επίκαιρα» και τα καθημερινά. Και τις φορές που έπραξε κάτι τέτοιο, «κινούνταν» συνήθως μέσα στα τεχνοκρατικά και θεσμικά του όρια.

Όχι. Ούτε υπονοώ ούτε «υποψιάζομαι» κάτι. Και μακριά από εμένα «σενάρια» και διαρρέουσες «υποθέσεις». Το αντίθετο!  Ευχής έργο άλλωστε άνθρωποι σαν τον Θόδωρο Μουριάδη να συμμετέχουν στα κοινά της πόλης, αρθρώνοντας δημόσιο λόγο και ασκώντας κριτική στα (κατά τη γνώμη τους)… θλιβερά και ανορθόδοξα.

Από την άλλη πάλι, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις αν ο φίλτατος Θεόδωρος μπορεί να ανταποκριθεί σε συνθήκες «τρέχουσας πολιτικής». Πρώτον γιατί εκτιμώ ότι δεν του το επιτρέπουν οι «αισθητικές του αντοχές» (δύσκολη η μάχη με τα «θηρία») και δεύτερον γιατί το «σπορ» της καθημερινής έκθεσης απαιτεί «παίκτες» δοκιμασμένους στην προχειρότητα, την τσαπατσουλιά και τη μετριότητα. Ενίοτε και στη… φιλαυτία!

Ο Θόδωρος Μουριάδης βρίσκεται απέναντι από αυτές τις «τάσεις». Άνθρωπος σοβαρός, υπεύθυνος, καλλιεργημένος, σεμνός, εργατικός, δύσκολο να τον δεις ποτέ να ψάχνει την επιβεβαίωσή του στα «επικοινωνιακά εφήμερα» και τις «δημόσιες εμφανίσεις». Καθ’ υπερβολή ίσως, τον Θόδωρο Μουριάδη θα τον κατέτασσα σε μία ιδιότυπη ομάδα πολιτικής αριστοκρατίας! Σε μία «κάστα ευγενών» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης! Γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα αντι-ελιτιστικά του χαρακτηριστικά και τη γνήσια λαϊκότητά του. Στοιχεία που, εκτός από αγαπητό, τον καθιστούν συνάμα και… εκλεκτό!

Ως τέτοιον και μόνο, δεν θα τον «χαράμιζα» ποτέ στα «μικρά» και τα ανούσια.

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΗΤΟ...

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν «ανήκει» σε καμία Αριστερά και σε κανένα ΚΚΕ! Ο Νίκος Μπελογιάννης «ανήκει» στο μακρύ Μαρτυρολόγιο της Πατρίδας! Στο μεγάλο Αγιολόγιο της Δημοκρατίας! Στο Εικονοστάσι της Ελευθερίας. Ναι, κομμουνιστής και μάλιστα από τους «πιστούς», αλλά ταυτόχρονα και οικουμενικός. Άνθρωπος-σύμβολο που «σπάει» ιδεολογικά τείχη και κομματικά σύνορα. Που δεν «χωράει» σε καμία «οικειοποίηση» και σε κανένα «ζύγι». Καθώς μέγιστος και λαμπρός, υπεράνω όλων των ιδιοτελειών.

Η επιμονή του ΚΚΕ (και άλλων «πολύ αριστερών») να τον περιορίσουν στο δικό τους «εικονοστάσι» όχι μόνο αλλοιώνει το θυσιαστικό του μεγαλείο, όχι μόνο μειώνει τον πολιτικό του άθλο και την ψυχική του γενναιότητα, αλλά παραχαράζει και ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής αλήθειας.

Ο Μπελογιάννης δεν «μπήκε» στην Ελλάδα για να οργανώσει την «σοσιαλιστική επανάσταση». Η «εντολή» που του δόθηκε από την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ δεν «προέβλεπε» καμία προετοιμασία για «ορμητήρια» και «εξεγέρσεις». Εξ άλλου, τα «όπλα παρά πόδα» είχαν προ πολλού παραδοθεί. Το μέλημα (και το διακύβευμα) ήταν άλλο. Πολύ πιο «γήινο», πολύ πιο «χειροπιαστό»: να ανασυγκροτηθούν οι παράνομες οργανώσεις του κόμματος και να βρεθούν τρόποι και τακτικές που θα ενδυνάμωναν τις (ισχνές τότε) προσπάθειες και πρωτοβουλίες για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Στο όνομα αυτής της «Εντολής» θυσιάστηκε ο Μπελογιάννης.

Υπ’ αυτήν την έννοια, οι τιμές στη Μνήμη του έχουν μεγάλη αξία όταν συμβαδίζουν με τις αξίες τις Δημοκρατίας. Όταν γεφυρώνουν πάθη και αντιπαλότητες. Όταν αντί για «παντιέρες» καταφέρνουμε να αναψηλαφήσουμε από την αρχή σκέψεις και στοχασμούς. Όταν τα συνθήματα και οι φωνές υποχωρούν για να παραδώσουν τη θέση τους στον λόγο και τη σύνεση.

Ανατρέχοντας σε όλα αυτά που έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί για τον Μπελογιάννη, στέκομαι με δέος και ευλάβεια στα λόγια του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνα: Το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη, το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή…

Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να κατανοήσουν κάποιοι ότι ήρωες σαν τον Νίκο Μπελογιάννη, σαν τον Νίκο Πλουμπίδη, σαν τον Νίκο Καλούμενο, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη, δεν μπορούν να «χωρέσουν» στα στενά τους μετερίζια. Καλά τα «κλουβιά» τους, αλλά όχι για «αετούς»!

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Η "ΦΥΛΗ" ΤΩΝ ΠΑΣΟΚΩΝ

Έχω καταλήξει! Δεν υπάρχει πιο ανθεκτική «κομματική φυλή» από αυτή των… πασόκων! Παρά τα ελάχιστα (έως μηδαμινά) «ιδεολογικά της προσόντα» και τα «πλαδαρά» της πολιτικά χαρακτηριστικά, καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά και να καθορίζει ένα πολύ μεγάλο μέρος των κοινωνικών εξελίξεων. Από γεννήσεως μεταπολίτευσης! Φαινόμενο «προσαρμοστικότητας» που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να ξεπερνάει και εκείνο του… χαμαιλέοντα! Εν προκειμένω του… πράσινου!

Τα τελευταία χρόνια, τα «μέλη της φυλής» επιδίδονται όλο και πιο τακτικά (να πω και… επισταμένως;) στο «διαδικτυακό σπορ». Εντρυφώντας σε Μέσα και ιστοσελίδες περίσσιας ευκολίας και «εκλεπτυσμένου» λαϊκισμού, καταφέρνουν να διατηρούν την «ιδεολογική τους συνοχή», να βρίσκονται συνεχώς στο «κοινωνικό προσκήνιο» και να αναζωογονούν τις «θεωρητικές τους ρυτίδες»! Κάτι σαν ένα… επικοινωνιακό μπότοξ που, αν εξαιρέσουμε τον κίνδυνο των «παραμορφώσεων», παρέχει το κατάλληλο υλικό για να εκφραστούν «πόθοι» και «λογισμοί» ευρείας (μα και φτηνής) κατανάλωσης.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και συνεχώς αυξανόμενα. Τόσα που καμιά φορά νιώθω ότι δεν τα… προλαβαίνω, αναρωτώμενος μαζί, από πού άραγε να πηγάζει τέτοια ενέργεια! Τι είναι αυτό που ντοπάρει και αποχαλινοποιεί τα «πάθη» και τα «συναισθήματα» της «πράσινης φυλής»; Τι την κάνει να διαδίδει «αμάσητα» την κάθε μπούρδα (κατά κανόνα… φανταχτερή) και την κάθε βαρύγδουπη σαχλαμάρα; Να υποθέσω οι αντικυβερνητικές της διαθέσεις; Οκέι! Να προσθέσω και την αντισυριζική της απέχθεια; Να την προσθέσω! Δικαιολογούν όμως αυτά την «τύφλωση»; Δικαιολογούν την άνευ ορίων ακρισία της; Και ποιος σκοπός τάχα μπορεί να καθαγιάζεται μέσα από αναδημοσιεύσεις εμπαθειών και προχειροτήτων; Μέσα από τίτλους-παγίδες και γκλαμουράτους αυριανισμούς;

Με αυτά τα «προσόντα» υπό μάλης, ξεχύθηκαν και προχθές τα «μέλη της φυλής» στον μόνο «τόπο» που τους έχει απομείνει για να «παίζουν» και να εκτονώνονται: το facebook. Αυτήν τη φορά, προσκομίζοντας τα «πολεμοφόδια» από το δημοσίευμα του iefimerida που αφορούσε στην ΕΡΤ! Από πού «γαντζώθηκαν» οι (αναρίθμητοι, είναι αλήθεια) φίλοι μου πασόκοι; Εννοείται από τον τίτλο! Από την «εντύπωση»! Από τον «κράχτη»!  Πώς η ΕΡΤ έγινε «Aυγή TV», με τηλεθέαση όσο και οι πωλήσεις της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ… Τι πιο δελεαστικό και πιασάρικο για έναν που συνηγόρησε ανοιχτά στο κλείσιμο της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Και πού αλλού να βρει κανείς τέτοιο «πάτημα» για να αναπτύξει το θεώρημα περί «καθεστωτικής ΕΡΤ». Η «ενημέρωση της ταχυφαγίας» μεριμνούσε και τώρα. Και το «πιάτο» της, έτοιμο προς… βρώση! Η «αντιπολιτευτική πείνα» δεν άφηνε κανένα περιθώριο… διαίτης. Μπούκωμα κανονικό!

Με τι «υλικά» όμως «μαγειρεύτηκε» το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας; Από ποια «καρυκεύματα» προέκυψε η «γεύση» του; Κοπιάστε…

Αφού στην εισαγωγή του (υποτιθέμενου) ρεπορτάζ γίνεται αναφορά στα όσα ο Νίκος Ξυδάκης είπε πρόσφατα για τη δημόσια τηλεόραση (είπε και άλλα, βέβαια, ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, αλλά η αντικειμενικότητα εδώ είναι κατά τι… επιλεκτική), ο ανώνυμος συντάκτης αναλαμβάνει να τεκμηριώσει τα περί «χαμηλής τηλεθέασης», επικεντρώνοντας αποκλειστικά στο ποσοστό ακροαματικότητας του κεντρικού δελτίου της ΕΡΤ. Και πουθενά αλλού! Κάτι βέβαια που ουδόλως «μαρτυράται» από τον τίτλο. «Μαμουνιά» πρώτη, λοιπόν!

Δεύτερη; Η επίκληση αυτού του ποσοστού (εν προκειμένω 1,6%) και η σύγκρισή του με τα αντίστοιχα των «αντίπαλων» καναλιών, έχει βέβαια ένα ενδιαφέρον, αλλά βάσει της (κατά κανόνα σταθερής) απόκλισης του 3%, αληθινό και τεκμηριωμένο δύσκολα να το πεις.

Θα ρωτήσετε όμως: είναι ή όχι ζήτημα ότι το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ βρίσκεται στην τελευταία θέση ακροαματικότητας; Σαφώς και είναι, αλλά με αυτό δεν ανακάλυψε κανείς τον τροχό! Πάντα (ή σχεδόν) πάντα, σε αυτήν τη θέση κατοικοεδρεύει! Και αυτό βέβαια δεν αφορά στην αξιοπιστία του αυτή καθ’ αυτή, αλλά στο πώς έχουν διαμορφωθεί σήμερα οι (κυρίως πνευματικές) απαιτήσεις του τηλεοπτικού κοινού. Στοιχείο που (τεχνηέντως) προσπερνιέται από το ρεπορτάζ.

Τρίτο «χτύπημα» με το παράδειγμα της εκπομπής Αίθουσα Σύνταξης. Εδώ δεν έχουμε στατιστικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τον τίτλο, αλλά ολομέτωπη επίθεση στο περιεχόμενο και τους δημοσιογράφους! Κατ’ ουσίαν, πρόκειται για πολιτική κριτική με συγκεκριμένη ιδεολογική αφετηρία και ολοκάθαρη στόχευση! Σεβαστή απόλυτα, αρκεί όμως να υπάρχει και μία (υποτυπώδης, έστω) τεκμηρίωση. Το να «τσιτώνεις» με τη συριζαία Γιάμαλη και να μην μπορείς να «συμβιβαστείς» με την «αλλαξοπιστία» της Κατερίνας Ακριβοπούλου, δεν παρέχει κανένα εχέγγυο σοβαρότητας στην άποψη ότι η ΕΡΤ ήταν και παραμένει το κανάλι της εκάστοτε κυβέρνησης!

Για να το ξεκαθαρίσω: και εμένα δεν με «τραβάει» το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ –ειδικά στη σημερινή του εκδοχή και μετά την αποχώρηση του Πάνου Χαρίτου– αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι με «κέρδισαν» τα δελτία ειδήσεων των άλλων καναλιών. Παραμένουν το ίδιο απωθητικά και το ίδιο κατευθυνόμενα, παρ’ όλες τις «μεταγραφές» και παρ’ όλες τις «μετατοπίσεις».

Όμως –και εδώ «κρύβεται» η τέταρτη… πουστία του ρεπορτάζ– η ΕΡΤ δεν είναι ένα «εμπορικό» Μέσο για να μετρηθεί με όρους αγοράς! Όταν (για παράδειγμα) προβάλλει προγράμματα για την όπερα και την καλή μουσική, όταν τα κινηματογραφικά της αφιερώματα δεν έχουν καμία σχέση με τις αμερικανοκρατούμενες συνήθειες, όταν η λογοτεχνία και το βιβλίο έχουν «φωνή» και «πρόσωπο», όταν τα εικαστικά, το θέατρο, ο χορός βρίσκουν «έδαφος επικοινωνίας» και προβολής, οι «απέναντι» προβάλλουν Survivor, Star Academy, ΟΛΑ και The Voice. Α, και Μπογδάνο με Σρόιτερ για να «ξεπλένουν» (πού και πού) και από κανέναν Μιχαλολιάκο ή Σώρρα.

Και η «φυλή»; Όχι δεν την ξέχασα. Την άφησα απλά να πληκτρολογεί Like κάτω από σχόλια του τύπου: Κλείσιμο και κατεδάφισηΛουκέτο χθες… Οι υπάλληλοί της να απολυθούν όλοι χωρίς να πάνε σε άλλες υπηρεσίες…

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

ΔΙΟΔΙΑ

Άλλο να ξεσηκώνεσαι, να διαμαρτύρεσαι και να ζητάς την αυστηρή τιμωρία των υπευθύνων και εντελώς άλλο να κηρύττεις τουριστικό μποϊκοτάζ των νησιών επειδή μερικοί κάφροι πήγαν και σκότωσαν τις θαλάσσιες χελώνες στη Νάξο και τη φώκια στη Ίο. Γιατί, όταν την ατομική ευθύνη τη μετατρέπεις σε συλλογική, ακουμπάς τον φασισμό. Αυτό!

Πολύ μου άρεσαν αυτά τα all excluded, all included και youth hostel που διάβασα στην ανακοίνωση της Συμπαράταξης Πολιτών για τα Στρατόπεδα στο Περιγιάλι. Μιλάμε για… προχώ καταστάσεις!

Περικλής Βασιλάκης, Γιώργος Μίνος, Άρης Γάτας, Βασίλης Μπακόπουλος… Ιδού μερικοί από τους λόγους για να μη θέλεις να βλέπεις την Αθλητική Κυριακή.

Στα (πολύ) καλά νέα του τελευταίου μήνα, η συνεχής πτώση της κυκλοφορίας του Πρώτου Θέματος! Πάντα τέτοια!

Ο Μάρτιν Σουλτς εξελέγη επικεφαλής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας με το εντυπωσιακό ποσοστό του 100% των ψήφων! Ο μόνος που ξεπέρασε το 99% του… Κιμ!

Τρεις ολόκληρες σελίδες συνέντευξη της Πόλα Ρούπα στη νέα εφημερίδα του Μαρινάκη, Ελευθερία του Τύπου, κι ούτε μία φωνή διαμαρτυρίας! Κι εκείνοι που ξεσηκώθηκαν τότε που το μικρό κείμενο του Σάββα Ξηρού συμπεριλήφθηκε σε μία θεατρική παράσταση; Πού να χάθηκαν; Αμ οι άλλοι; Που ζητούσαν μετ’ επιτάσεως την απαγόρευση του βιβλίου του Κουφοντίνα; Να υποθέσω ότι και οι διαμαρτυρίες έχουν τα… αφεντικά τους;

Μωρέ, να πάνε οι σύντροφοι της ΔΗΜΑΡ στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Και με τις ευχές μου. Αλλά να τους βλέπεις και κάτω από το πορτρέτο του Αντρέα Παπανδρέου και την (πλαστική) σημαία του ΠΑΣΟΚ, ε, μια ήττα (μετά μελαγχολίας) την τρως!

Από τις αρχές του χρόνου, με απόφαση του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης, το γραφείο του βουλευτή Μαγνησίας της Χρυσής Αυγής Παναγιώτη Ηλιόπουλου ενισχύθηκε με μια νέα μετακλητή υπάλληλο που ανέλαβε καθήκοντα «γραμματειακής υποστήριξης». Το όνομα αυτής; Χαρά Νικοπούλου! Ναι βρε, η γνωστή δασκάλα! Η Μπουμπουλίνα του Έθνους! Γιατί πέφτετε από τα σύννεφα;

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης συνέπεσε φέτος με την αθώωση όλων όσων εμπλέκονταν στη υπόθεση Βατοπεδίου. Ε, όσο να ’ναι, αυθόρμητη και η… έμπνευση:  Αν δεις μια λίμνη στο βουνό, Μονή την έχει σύρει…

Κατερίνα Παπακώστα, η γνωστή της Νέας Δημοκρατίας: Μέσω της «υπόθεσης» του Βατοπεδίου, τι επιθέσεις δεχτήκαμε τότε, αλλά σταθήκαμε στο ύψος της… σπονδυλικής μας στήλης!

21.03.2017. Ντόρα Μπακογιάννη στο twitter: Αφιερώνω την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για το Βατοπέδι στη μνήμη του Γιάννη Αγγέλου που δεν άντεξε τη λάσπη γι’ αυτή την υπόθεση.
13.06.2010. Ντόρα Μπακογιάννη στον Αδέσμευτο Τύπο: Ναι, ήταν σκάνδαλο το Βατοπέδι. Κάποιοι σίγουρα έβγαλαν χρήματα. Να πω διγλωσσία;

Ο εκπρόσωπος τύπου των ΑΝΕΛΛ, αφού πρώτα καταδίκασε την ξενοφοβία, λέγοντας ότι η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία και η ρατσιστική βία δεν είχαν και δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία, πέταξε μετά και ένα για το DNA του ελληνικού λαού. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…

Εμείς βρε δεν ήμασταν αυτοί που κοκορευόμασταν για τα «προσόντα» μας; Τον Ντάισελμπλουμ περιμέναμε να μας την «πει»; Που μεταξύ μας, και λίγα ακούσαμε.

Ναι ξέρω, το «ατομικό» δεν είναι «συλλογικό», αλλά όσο διαβάζω αυτά που σέρνουν του Ολλανδού οι δικοί μας οι ελληναράδες, γίνομαι… Τούρκος!

Ρε ’σεις το είπε; Είπε ότι πρέπει να συνταγματοποιήσουμε τον κόφτη; Ο Παπαδημούλης ρε;

Ως «πουτάνα του νότου» υπογράφει το κείμενο-απάντηση προς τον Ντάισελμπλουμ η Σία Αναγνωστοπούλου! Είχε δεν είχε, με ξενέρωσε!

Ποιος σήμερα δεν έχει επάνω του μια κάρτα με τον αριθμό 666 αναρωτήθηκε ο ηγούμενος της μονής Εσφιγμένου Μεθόδιος στη εκπομπή Αυτοψία του Αντώνη Σρόιτερ! Παίζει γέροντα να υπάρχει… σατανάς από τα Lidl; Γιατί εγώ μόνο αυτήν την κάρτα κουβαλάω επάνω μου!

Κωνσταντίνος Γρίβας, αναπληρωτής καθηγητής Γεωπολιτικής της  Σχολής Ευελπίδων και του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών: Αν κάποιος έπρεπε να στοιχηματίσει ποιος θα νικούσε σε έναν Ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι πιθανότητες θα ήταν με την Ελλάδα! Το ’δες! Το ’παιξες;
Αμ το άλλο; Από τις πληροφορίες που διαρρέουν αυτή τη στιγμή μπορεί να μην υπάρχει καν τουρκικός στρατός… Μωρέ, λες όλοι αυτοί οι τούρκοι στρατιώτες που βλέπω εγώ να είναι τίποτε… κομπάρσοι από τον Σουλεϊμάν;

Είναι καλό που βγαίνει πού και πού ο Γιώργος ο Καλαντζής και κάνει δηλώσεις! Σκάει λίγο το χειλάκι μας…

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας το «κόβει» η Ελεύθερη Ώρα να ανατινάξουν οι τζιχαντιστές την Ελληνική Βουλή!

Αρκάς! Πόσο πιο κάτω;

Στέλιος Ράμφος: Θες να ξαναγεννηθείς; Μην πεθαίνεις. Παραδίνομαι!

Τα Δανεικά αγύριστα της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου, Το άκυρο αύριο του Κοσμά Χαρπαντίδη, Το ψωμί της Νινευί του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη, ο Διαμαντής Αξιώτης που γράφει για τον Λευτέρη Ξανθόπουλο, ο άλλος Λευτέρης, ο Κελβερίδης για τα σινεμά της Καβάλας… Η πόλη που αντιστέκεται, η πόλη που επιμένει!

Παίδες, έκανα το τεστ «ποιος ήσουν στην προηγούμενη ζωή» και βγήκα… Βελουχιώτης! Θα σέβεστε!

Εννοείται ότι η ατάκα της χρονιάς είναι αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τη Σκάρλετ Γιόχανσον! Μακράν λέμε!

Διαβάζω θεϊκό βιβλίο, δώρο του ακριβού φίλου Άρη Τριανταφύλλου. Ζωή, Οδηγίες Χρήσεως του Ζωρζ Περέκ!

Να δείτε που μετά τη συμφωνία για δωρεάν προβολή της εκκλησίας στο Μετρό, θα ακολουθήσουν και μυστήρια. Γράψτε το!

Να μπαίνεις στο μετρό και ξαφνικά να ακούς… Γαϊτάνο! Κατατροπώσαμε και τον σουρεαλισμό!

Κυκλοφορεί ανάμεσά μας, ονομάζεται Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος και είναι αστυνομικός. Στον ελεύθερο χρόνο του, τουϊτάρει: Νομίζω ήρθε η ώρα στους συλληφθέντες Αναρχικούς να τους βάζουμε – στην κυριολεξία όμως – το γκλοπ στο κώλο!!! Και χ ω ρ ί ς βαζελίνη! Επαναλαμβάνω, στην κ υ ρ ι ο λ ε ξ ί α!!! Και προτρέπω τους συναδέλφους της Ασφάλειας Αττικής και Θεσσαλονίκης να το κάνουν!!! Πού σφυρίζει σήμερα ο Τόσκας;

Ένας δεν βρέθηκε, ρε πούστη μου, να πει: Τιμούμε όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για να ζούμε σήμερα εμείς… φιλελεύθεροι;

Γεώργιος Προβόπουλος, ο γνωστός: Όσο αργεί η αξιολόγηση μειώνεται ο τζίρος στα Σούπερ Μάρκετ. Όταν αυτός ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, φαντάζεστε τι φωστήρες ήταν οι παρακάτω.

Ερώτηση: αυτοί που γράφουν για έμμισθα τρολ, δουλεύουν αμισθί;

Όχι, δεν λέω τίποτε για το κόμμα που ίδρυσε η Ραχήλ Μακρή. Με ξεπερνάει!

Σταύρος Θεοδωράκης‏: Πατριωτισμός είναι να βγαίνεις έξω και να παίζεις ως ίσος προς ίσο όπως ο Αντετοκούμπο. Όχι να κλείνεσαι στο καβούκι σου γιατί «μας πολεμάνε». Ψαγμένο!

Δεν θα με πιστέψετε, αλλά στη Θάσο, αντί για σημαία, είδα σε μπαλκόνι μπάνερ με τον… Παπαμιχαήλ σε ρόλο Παπαφλέσσα!

Και τώρα το κορυφαίο! Αν κυβερνούσε ο Ανδρέας θα έκανε νόημα στη μάνα του Ντάισελμπλουμ να κατέβει απ’ το αεροπλάνο!!!

Βατοπέδι; Ποιο Βατοπέδι; Εκκλησιαστική-Μοναστηριακή Επιχειρηματικότητα!

Σε διαφήμιση της Vodafone, εμφανίζεται ένας εργαζόμενος να ανοίγει τον φάκελο με την επιταγή του μισθού του και τον φακό να ζουμάρει στο ποσό των… 435 ευρώ! Έτσι, για να συνηθίζουμε σιγά-σιγά!

Ο Αλιάγας στο Παρίσι απαγγέλλει Σολωμό!

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, εσαεί!

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΤΗ

Το ότι ο εκδότης και δημοσιογράφος Γιώργος Γανίτης υποστηρίζει (και υπερασπίζει) «θερμά» τη Δημοτική Αρχή, δεν νομίζω ότι χρειάζεστε εμένα για να το μάθετε. «Βοούν» τα σχόλια, οι απόψεις και τα ρεπορτάζ στα Μέσα που διαχειρίζεται. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι απαραίτητα και «κακό». Σωστότερα, δεν θα ήταν απαραίτητα και «κακό» αν ο ίδιος φρόντιζε να «κρατάει» (αραιά και πού) και κάποια «απόσταση ασφαλείας» από τις… δημαρχιακές κουτσουκέλες. Κάτι τέτοιο θα προσέδιδε ίσως μεγαλύτερη αξιοπιστία και κύρος στα δημοσιεύματά του. Ενδεχομένως, και μία «δόση» αμεροληψίας, ικανή να «ανταμείψει» τη μακροχρόνια πορεία του στην τοπική δημοσιογραφία. Αυτά όμως αφορούν στον ίδιο και λόγος δεν μου πέφτει.

Από τη άλλη, το «είδος» της δημοσιογραφίας που ασκεί σήμερα ο Γιώργος Γανίτης μάς αφορά όλους. Όχι τόσο για το «τεχνικό» της μέρος –αναμφισβήτητα αξιοπρεπές και ευανάγνωστο– αλλά κυρίως γι’ αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενό της. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιλογή-ρίσκο του Γιώργου Γανίτη να «σταθεί» επικοινωνιακά στο «πλευρό» της Δημοτικής Αρχής (σχέση που λίγο απέχει από το να τον χαρακτηρίσει, βασιλικότερο της… βασιλίσσης) υποβιβάζει το δημοσιογραφικό του κύρος στην κατηγορία ενός «άτυπου» συντάκτη δελτίων Τύπου.

Ταυτόχρονα, πρέπει να ομολογήσω ότι η προσπάθειά του να ανταποκριθεί στις «ανάγκες του ρόλου» του είναι εξόχως δύσκολη και κοπιαστική. Το να καλείσαι (σχεδόν καθημερινά) να «βαφτίζεις» το… κρέας, ψάρι, είναι κάτι παραπάνω από «εργασιακός κάματος». Είναι άθλος και επίτευγμα μέγα! Το θέμα είναι αν επιτυγχάνεται η… αλχημεία! Και φυσικά, αν ο προσερχόμενος αναγνώστης έχει την ικανότητα να «μυρίσει» τις… τοξίνες της «βάφτισης»!

Εκεί είναι που το «χάνει» ο Γιώργος. Όσο ταλέντο κι αν επιστρατεύει και όσο πάθος. Έτσι και αλλιώς, τα όρια της «συνηγορίας» του είναι περιορισμένα. Και οι «αγορεύσεις» του εν πολλοίς αίολες. Γι’ αυτό και πολλαπλά εκτεθειμένος.

Όπως εκτέθηκε τις προάλλες με την «ιστορία» της αξιοποίησης του αναστηλωμένου Μεντρεσέ. «Κρεμασμένος» από τις προχειρότητες και τις αυθαιρεσίες που εκστομίστηκαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και ορμώμενος από την (πολλαπλώς εκπεφρασμένη) «αντιπάθειά» του για το κτίσμα αυτό καθ’ αυτό, ταυτίστηκε πλήρως με την επωδό της κυρίας Τσανάκα. Ποια; Ότι ο Σύλλογος Μικρασιατών δεν θέλει να στεγαστεί εκεί το Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού!

Φευ! Την επομένη ακριβώς, ο Σύλλογος Μικρασιατών διέψευσε κατηγορηματικά την «είδηση» (ή μήπως τους… ευσεβείς πόθους;), τονίζοντας χαρακτηριστικά: Ο Σύλλογος μας, όχι μόνο προσδοκά να στεγάσει το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού στο αναστηλωμένο κτίριο του παλιού «Μεντρεσέ», αλλά η μεταστέγαση πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, αφού το Μουσείο δεν μπορεί να παραμείνει πλέον στο φιλόξενο ιδιωτικό χώρο όπου γεννήθηκε και διέγραψε εξαιρετική πορεία από το 2012 μέχρι σήμερα.





Σημασία δεν έχει το «τάπωμα». Με δεδομένη την «πίστη» του προς τη Δημοτική Αρχή (και με τα όσα αυτή «παράγει» επικοινωνιακά), βέβαιο είναι ότι ο Γιώργος Γανίτης θα βρεθεί κι άλλες φορές στη δυσάρεστη θέση να διαψεύδεται από τα γεγονότα. Σημασία έχει να «κοντρολάρει» ο ίδιος τις προσωπικές του εμμονές και να αποστασιοποιηθεί από τις ιδεοληψίες που τον διαπερνούν και τον παρασέρνουν. Μπας και καταφέρει έτσι να αποτρέψει τις όποιες «παρερμηνείες» συνοδεύουν την… αφοσίωσή του.

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΙ... ΜΠΑΦΟΙ

Στην «κουκουεδίστικων προσανατολισμών και κατευθύνσεων» ιστοσελίδα bellosblog, αναρτήθηκε ένα άρθρο υπό τον τίτλο: Καλλιέργεια Κάνναβης για Ιατρική Χρήση, «Όχημα» για τη Νομιμοποίηση των Ναρκωτικών. Άρθρο που, σε γενικές γραμμές, αποτυπώνει τις γνωστές για το θέμα απόψεις (και «θέσεις») του Κουμμουνιστικού Κόμματος. Εδώ όμως με μία «οπτική λαθροχειρία» αισχίστου είδους, καθότι η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποθανατίζει χρήστες-ερείπια από… ηρωίνη! Δείγμα ενδεχομένως της πολιτικής και ιδεολογικής «τρικυμίας» που διακατέχει τους συντρόφους-κατοίκους του Περισσού.

Αλλά και αυτά που αναφέρονται στο «πόνημα» του μπλόγκερ, αγγίζουν πολλές φορές τα όρια του… φαιδρού. Τσιτάτα υπό μορφή «αδιαμφισβήτητου», κορώνες στα όρια του τρόμου, τεκμηριώσεις αφελούς επιχειρηματολογίας, συνθέτουν τη «γραμμή» ενός κόμματος βαθιά συντηρητικού και… νυχτωμένου! Εξ αυτών και ο τρόπος με τον οποίο «διαχειρίζεται» πολιτικά ένα τόσο σύνθετο και «λεπτό» κοινωνικό πρόβλημα. Απολυτότητες, μοναδικές αλήθειες και «λύσεις» του ποδαριού.

Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος. Επιδιώκοντας την αντιπαράθεση με την πρόταση της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά την καλλιέργεια της κάνναβης για φαρμακευτική χρήση (στο άρθρο δεν γίνεται καμία αναφορά για την κλωστική κάνναβη), προβάλλει τις παρακάτω ενστάσεις:

Για καμία ασθένεια και σε καμία περίπτωση η κάνναβη δεν προτείνεται ως «φάρμακο επιλογής». Ακόμη και για την ανακούφιση του πόνου, οι επιστημονικές έρευνες αναφέρονται σε ισχυρά παυσίπονα. Δεν θα μπω στον κόπο να ανατρέξω σε πλείστες όσες αναφορές ειδικών και γιατρών για το θέμα. Θα επικαλεστώ αυτό που λίγο παρακάτω αντιγράφει ο ίδιος ο αρθρογράφος από σχετικό δελτίο Τύπου του ΚΕΘΕΑ: Όσον αφορά τη φαρμακευτική χρήση της κάνναβης, θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να εξεταστεί για ορισμένες κατηγορίες ασθενών, ωστόσο δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη νομιμοποίηση της ουσίας… Σύγχυση, αυτό-διάψευση ή άλλη μία προσπάθεια να αναδειχθεί η… κουμμουνιστική διαφορά;

Και συνεχίζει: Η ευρεία προπαγάνδα γύρω από την «ιατρική χρήση» της κάνναβης έχει αξιοποιηθεί σε όλες τις χώρες ως «όχημα» για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Ψεύδος μέγα! Σε καμία χώρα δεν υπάρχει «νομιμοποίηση των ναρκωτικών», κάτι που «επιβεβαιώνεται» και από το ίδιο δελτίο Τύπου του ΚΕΘΕΑ, που (κατά πώς φαίνεται) χρησιμοποιείται από τον «ηλεκτρονικό προπαγανδιστή» εντελώς επιλεκτικά. Τι αναφέρεται εκεί; Μέχρι σήμερα καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει νομιμοποιήσει την κάνναβη.

Στη συνέχεια, καταγράφονται «επί τροχάδην» μερικά στατιστικά στοιχεία, μόνο και μόνο για να «εξάψουν» τον τρόμο και την ανησυχία. Χωρίς να αμφισβητώ τις «κλίμακες» και τα «ποσοστά», χωρίς να «αδιαφορώ» για τους κινδύνους που παραμονεύουν από μία υπερβολική (ή και αλόγιστη) χρήση της ινδικής κάνναβης, οφείλω να σημειώσω και την ύπαρξη ερευνών που ανατρέπουν πλήρως τη λογική των απαγορεύσεων, ειδικά σε χώρες όπου υπάρχει (με την όποια μορφή της) αποποινικοποίηση της χρήσης.

Γιατί περί αυτής (και μόνο «περί αυτής») ο λόγος. Κάτι που οι «θεωρητικοί» του ΚΚΕ, όχι απλά το «προσπερνούν», αλλά το διαστρεβλώνουν κιόλας. Να υποθέσω στα πλαίσια ενός «ιδεολογικού σκοπού» που «αγιάζει» την… καθαρότητα;

Άφησα δύο μικρές μου απορίες για το τέλος. Γνωρίζουν οι σύντροφοί μου στο ΚΚΕ τους τρόπους με τους οποίους αντιμέτωπιζαν τη μάστιγα του αλκοολισμού στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Αν ναι, μήπως θα μπορούσαν να μας πουν και το «μοντέλο θεραπείας»; Και το άλλο: με δεδομένο ότι το αλκοόλ, ως ουσία, εμπεριέχει τους ίδιους (για να μην πω πολύ περισσότερους) κινδύνους από την κάνναβη, γιατί το κόμμα δεν ζητάει να… κηρυχτεί παράνομο; Ως πράξη ενάντια στην… ταξική χαλάρωση!

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ... ΦΟΥΑΤ;

Στην προσπάθειά της να «ερμηνεύσει» τα αίτια που οδήγησαν την πλατεία Ελευθερίας στο «μαύρο χάλι» που είναι σήμερα, η Δήμητρα Τσανάκα επικαλέστηκε την αισθητική της δεκαετίας του ’80, τονίζοντας ότι οι παρεμβάσεις για την ανάπλασή της εκείνη τη χρονική περίοδο συνδέονταν άμεσα με τη νοοτροπία των μεγάλων πολιτικών προεκλογικών συγκεντρώσεων… Ερμηνεία που, αν δεν κάνω λάθος, «ακούγεται» για πρώτη φορά στον δημόσιο λόγο. Και μάλιστα από… επίσημα χείλη!

Σαφώς απλουστευτική (αλλά κυρίως βαθιά ανιστόρητη) η «ατάκα» της δημάρχου αποτελεί τρανό δείγμα του τρόπου και της νοοτροπίας με τον οποίον η πλειοψηφία των τοπικών παραγόντων –εν προκειμένω των αυτοδιοικητικών– αντιμετωπίζει το χωροταξικό μέλλον των δημόσιων χώρων και την εν γένει πολεοδομική εξέλιξη των πόλεων. Γιατί, πέρα από τις «λεκτικές ακροβασίες», πέρα από τις ιστορικά «ελαφρές» προσεγγίσεις και τη διάθεση να υποβαθμιστούν οι πολιτικές ευθύνες των εμπλεκομένων, αυτό που στην ουσία διακυβεύεται είναι το «πλαίσιο» ευθύνης και σοβαρότητας των τοπικών Αρχών. Και μαζί, η συλλογική μας μνήμη! Αυτή «βιάζεται» και αυτή υπονομεύεται! Κατά κόρον και κατ’ εξακολούθηση!

Όπως όλος ο τόπος, όπως όλες οι ελληνικές πόλεις –δυστυχώς και η μεγάλη πλειοψηφία των παραθαλάσσιων οικισμών και χωρίων–, έτσι και η πλατεία Ελευθερίας υπήρξε «θύμα» πολιτικών επιλογών. Αν κάποιος «ακολουθήσει» την πορεία της μέσα από τις φωτογραφικές της απαθανατίσεις, εύκολα θα διαπιστώσει ότι τα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά συμβαδίζουν απόλυτα με την «περιρρέουσα αισθητική» των «ιδεολογικών περιόδων» που μεσολαβούν.

«Καθρέφτης», ούτως ή άλλος, των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, η πλατεία Ελευθερίας υπέστη τις «φθορές» που της αναλογούσαν. Ο «αέρας» και η ανοιχτωσιά της, αργά αλλά σταθερά, «πνίγονται» μέσα στην αντιπαροχή της δεκαετίας του ’60. Το μνημειακό της παρελθόν «σβήνει» οριστικά στα μαύρα χρόνια της δικτατορικής λαίλαπας. Η λιτότητα της «γραμμής» της και η «αστική της ησυχία» λεηλατούνται από το μεταπολιτευτικό γιουσουρούμ. Μέχρι την ώρα που θα καταφθάσει ο «σοσιαλιστικός οδοστρωτήρας», για να αποτελειώσει μια και καλή και τα τελευταία «ψήγματα» της ταυτότητάς της. Της όποιας τέλος πάντων της είχε απομείνει…

Μέσα σε όλα αυτά, αδυνατώ να εντοπίσω πού εμπλέκεται η «θεωρία» της κυρίας Τσανάκα. Ειδικά αν αναλογισθούμε ότι από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο ελεύθερος χώρος της πλατείας συρρικνώνεται δραματικά από τις «εργολαβικές οχυρώσεις» και τις κατασκευαστικές ξεπέτες των… έργων αυτεπιστασίας.

Πώς «απαντάει» η Δημοτική Αρχή; Με το σύνηθες και το… βολικό! Την πρόθεσή της να προκηρύξει Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό! Που δεν λέω, καλή και πρέπουσα (η πρόθεση), αλλά «ασυνόδευτη» από πολιτικό και αισθητικό όραμα. Γι’ αυτό ελλιπής και… πάσχουσα!

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

ΝΑ 'ΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ

Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας, γίναμε (για άλλη μια φορά) μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο οι Δημοτικές Αρχές διαχρονικά αντιλαμβάνονται (και διαχειρίζονται) τον Δημόσιο Χώρο. Αυτοσχεδιασμοί, προχειρότητες, και «οράματα» έκαναν ξανά την «εμφάνισή» τους με επίκεντρο την αισθητική και τη λειτουργικότητα της πλατείας Ελευθερίας. Τώρα, και με την «επένδυση» του φόβου, ένεκα των «κρουσμάτων παραβατικότητας»!

Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Επαναφέροντας (για άλλη μία φορά) το θέμα, ο δημοτικός σύμβουλος της Ανοιχτής Πόλης Λεωνίδας Παππάς χαρακτήρισε την κατάσταση της Πλατείας απαράδεκτη, θέτοντας ταυτόχρονα και θέμα ασφάλειας των πολιτών. Ειδικά τις βραδινές ώρες –θα πει–  η παραβατικότητα δίνει και παίρνει και καθιστά την προσπέλαση της πλατείας τουλάχιστον επικίνδυνη… Παρατήρηση-αγωνία που «ήρθε» να συμπληρώσει με τον γνωστό της ρητορικό αυθορμητισμό η κυρία Τσανάκα, λέγοντας ότι: δεν υπάρχει σώφρων που να περνάει από εκεί τις βραδινές ώρες…

Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά χρόνια να περάσω από την Πλατεία Ελευθερίας τις «μικρές ώρες». Όχι βέβαια επειδή με διαπερνά καμία ιδιαίτερη «σωφροσύνη» (το αντίθετο), αλλά επειδή τα «περάσματα» από αυτήν μου προκαλούν έντονα συναισθήματα θλίψης και μελαγχολίας. Θα πρόσθετα και μία διάθεση «ακτιβισμού» (διόλου μα διόλου… «ειρηνική») που τείνει προς την πλήρη… ισοπέδωσή της! Απωθημένο ή μη, θα σας γελάσω…

Με δεδομένο ότι ένα μέρος της αστικής μικρο-παραβατικότητας ευδοκιμεί σε περιοχές που το κοινό τους γνώρισμα είναι η εγκατάλειψη, η ασχήμια και η μιζέρια, πολύ λογικό η συγκεκριμένη πλατεία να αποτελεί ιδανικό τόπο για να «εκφραστούν» τέτοιου είδους συμπεριφορές. Το «χωροταξικό της πανδαιμόνιο» και η «λειτουργική της σύγχυση» είναι αυτά που συντελούν στον «απομονωτισμό» και τη «γκετοποίηση» της.

Αντί λοιπόν οι υπεύθυνοι (αιρετοί και μη) να επικεντρωθούν στην αιτία του προβλήματος, καταφεύγουν σε κοινότυπες διαπιστώσεις και σε ατελέσφορες (ενίοτε και γλαφυρές) περιγραφές. Τέτοιες που να κάνει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους να μοιάζουν με ένα είδος «πολιτικού μελό» επενδυμένο με… σασπένς δαιμόνων! Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η (προφανώς ασυνείδητη) τακτική της δαιμονοποίησης, αυτό που καταφέρνει είναι να «σκεπάζει» τις πρωταρχικές ευθύνες και να παρέχει άλλοθι στις ανικανότητες. Πολιτικές και διοικητικές.

Με το να αναζητάμε λύσεις στο «όνομα» της παραβατικότητας, όχι μόνο παλινδρομούμε και απομακρυνόμαστε από τον στόχο (που άλλος δεν είναι από την αισθητική και την ομορφιά), αλλά δίνουμε και τα κατάλληλα ερεθίσματα για να «εκφραστούν» οι κάθε λογής ρατσισμοί και αυτοδικίες που καραδοκούν στις σκοτεινές παρυφές της καθημερινότητας. Τα ζήσαμε και κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα επαναληφθούν.

Η «απάντηση» σε όλα αυτά; Το… λίφτινγκ! Το είπε η κυρία Τσανάκα, «αποκαλύπτοντας» ταυτόχρονα την πρόθεσή της να προκηρύξει ο δήμος Καβάλας Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό για να προκύψουν νέες ιδέες που θα εφαρμοστούν στην πλατεία και θα αλλάξει εικόνα… Προσωπικά, δεν με «χαλάει» καθόλου η ιδέα, άσχετα αν τρόπος με τον οποίο «διοχετεύτηκε» παραπέμπει ευθέως στο «ρεπερτόριο» του… πηγαίου της αυθορμητισμού. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Εμείς απλά την… κρατάμε.

Υ.Γ.: Επειδή παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η (ας την πω) «ιστορική αναδρομή» που επιχείρησε η κυρία Τσανάκα για την Πλατεία Ελευθερίας, αξίζει το κόπο να δοθεί και η ανάλογη συνέχεια. Οπότε, κι αύριο μέρα είναι…

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ

Εμένα δεν με «χάλασαν» καθόλου οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Τις είδα ως… ρήτρα ανάπτυξης! Όμως στο καπάκι, σκάει μύτη το τουριστικό αφιέρωμα του Guardian στις… καταλήψεις των ευρωπαϊκών πόλεων! Να θέλεις να «αγιάσεις» και να μην μπορείς!

Ας μην περάσει απαρατήρητο αυτό που συνέβη πριν λίγες ημέρες στο Δημοτικό Κυνοκομείο. Μας αφορά όλους γιατί καθρεφτίζει τον πολιτισμό και τις ευαισθησίες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Που δυστυχώς, ούτε πολιτισμένη ούτε ευαίσθητη μπορείς να την πεις. Και όλα αυτά, λίγες μόνο ημέρες μετά τις «επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες» της Δημοτικής Αρχής.

Στη μνήμη του σκύλου που αφέθηκε μόνος και αβοήθητος από τους υπεύθυνους του Κυνοκομείου, αντιγράφω και συνυπογράφω την ανακοίνωση του Φιλοζωικού Σωματείου ο «Αίσωπος».
Μετά από την μάχη που δόθηκε από το σωματείο μας και αρκετούς φιλόζωους της πόλης μας για να μεταφερθεί ο Λέων σήμερα σε κτηνίατρο, μεταφέρθηκε τελικά στις 6 το απόγευμα σε κτηνιατρείο από υπάλληλο του Δήμου. Έγιναν οι εξετάσεις οι οποίες έδειξαν ότι ο Λέων είχε ερλειχίωση και δυροφυλαρίωση, ασκίτη, διογκωμένο συκώτι, και περιτοναϊκή κοίλη διάγνωση της κτηνιάτρου ήταν ότι η κατάσταση της υγείες του ήταν μη αναστρέψιμη και το ζώο ήταν θέμα ημερών να πεθάνει με φρικτούς πόνους και έπρεπε να γίνει ευθανασία. Δεχτήκαμε πολλές πιέσεις για να αποφασίσουμε εμείς γι αυτό. Ενώ κατανοούσαμε ότι ο Λέων έπρεπε να λυτρωθεί αφήσαμε στους υπαίτιους για την κατάντια του και την κατάσταση του να αποφασίσουν οι ίδιοι. Η ευθανασία μετά την απόφαση τους έγινε. Το φιλοζωικό Σωματείο «Αίσωπος» θα κινηθεί με κάθε νόμιμη διαδικασίας για τον ΑΔΙΚΟ χαμό του Λέωντα και γιατί αυτή την στιγμή υπάρχουν και άλλα ζώα εκεί μέσα που χρήζουν άμεσης κτηνιατρικής περίθαλψης. Καλό ταξίδι Άρχοντα Λέων!

Σύμφωνα με το agionoros.ru, ένα ζευγάρι το «πάλευε» επί 10 χρόνια για να κάνει παιδιά, αλλά δεν…  Μέχρι που έμαθαν ότι σε ένα από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους, η καλλιέργεια της αμπέλου που καρποφορεί εκεί, θεραπεύει και βοηθάει τα άτεκνα ζευγάρια! Τότε, το νεαρό ζευγάρι στράφηκε προς το Άγιο Όρος και προς τη χάρη και τη θαυματουργική δύναμη που πηγάζει από τον Όσιο Συμεών, Κτήτορα της Μονής Χιλανδαρίου Αγίου Όρους. Τα σταφύλια του κλήματος αυτού θεραπεύουν θαυματουργικά την αδυναμία των ατέκνων γυναικών. Το ζευγάρι πήρε σταφύλια και, ω του θαύματος, μέσα σε πέντε μήνες, από… τζούφιο, καρπερό!

Αυτό πάλι; Στην Τουρκία, λέει, υπάρχει υπουργός… Οικογενειακών Υποθέσεων! Τι να… υποθέσεις;

Η Μελάνια Τραμπ αποκάλυψε πόσο συχνά κάνουν σεξ με τον Πρόεδρο! Η είδηση βέβαια δεν είναι η συχνότητα άλλα ότι… κάνουν!

Θεϊκό!!! Το πιο αποτυχημένο ακάουντ στην παγκόσμια Ιστορία είναι ο Ιησούς. Είχε 12 φόλοερς και ο ένας τον ακολουθούσε μόνο για να του κάνει ριπόρτ…

Από το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίθηκε αντισυνταγματική η συμμετοχή των εκπαιδευτικών στην επιλογή των διευθυντών των σχολείων. Παραμένει όμως συνταγματικό να επιλέγουν οι ίδιοι οι δικαστές τους δικούς τους προϊστάμενους.

Ζω μεγαλεία στο facebook! Έχω αίτημα φιλίας από… Γιώργο Κοινούση!

Ουπς! Τι γίνεται εδώ; Διαφήμιση του Μασούτη στον χρυσαυγίτικο Στόχο; Να το λάβουμε υπ’ όψιν μας;

Πήγα τις προάλλες στον Πρίνο και πού λέτε να «έπεσα»; Επάνω στους Εθνοφύλακες! Ετοιμοπόλεμοι σε… καφετέρια!

Ζούνε μεγάλες στιγμές οι Θάσιοι! Μετά τον Καμμένο, ο… Σταμάτης Γονίδης! Τι να λέμε τώρα…

Στις μαντινάδες κατέταξε ο (άριστος) Μητσοτάκης το Καλοχαιρέτα τσι πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις, που είπε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης!

Με τον τίτλο Μπράβο ρε μάγκες παρουσίασε η εφημερίδα Νεάπολις την εκδήλωση του Μουσικού Σχολείου Καβάλας για το Ρεμπέτικο. Λίγο ακόμη και θα το συνέχιζε με το: Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφτονε…

Αλέξης Χαρίτσης, υφυπουργός Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ: Πυροδοτούμε την συζήτηση για το αναπτυξιακό σχέδιο των νησιών! Και άντε τώρα να πεις ότι δεν έχουν δίκαιο όλοι αυτοί που φωνάζουν για διασυνδέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τα… Εξάρχεια!

Χμμμμμ… σε ποιον εκδότη-εκβιαστή της Καβάλας που απαιτούσε 45.000 ευρώ, 80.000 ευρώ, 35.000 ευρώ και 17.500 ευρώ, αναφέρονταν ο τ. νομάρχης Θεόδωρος Καλλιοντζής; Μήπως είναι αυτό που λένε: τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

Όχι, πείτε μου! Όταν βλέπετε εσείς τον Κώστα Αντωνιάδη, τον νέο Θεματικό Περιφερειάρχη επί των Τουριστικών, δεν σας έρχεται αμέσως μία διάθεση… ξενερώματος;

Πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση και το θέμα που κουβεντιάζεται είναι οι… συνταγές για ένα πετυχημένο φλερτ! Στον Αnt1; Στο STAR; Στον ALFA; Mήπως στο Epsilon; Νόουυυυυυ σύντροφοι! Στην ΕΡΤ1!!!

Ακούω τώρα ευτραφή δημοσιογράφο σε πολιτιστική εκπομπή της ΕΡΤ να λέει ότι στα νιάτα του, αντί με το χαρτζιλίκι που του έδιναν οι γονείς του να πάει να αγοράσει κανένα σουβλάκι με πίτα, αυτός πήγαινε και αγόραζε το περιοδικό… Αναγνώστης! Έτσι μπαίνουν τα κιλά. Διαβάζοντας! Όχι σαν και μας που το είχαμε ρίξει από μικροί στο Penthouse και… ρέψαμε!

Αυτό πάλι! Η Νέα Δημοκρατία δεν ψήφισε την τροπολογία που προβλέπει την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους απογόνους Ελλήνων Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος! Πού και να μην είχε «ανανήψει» ο Άδωνις!

Όπως μας πληροφορεί ο πατήρ Ιωάννης στο Ορθοδοξία, οι άθεοι από τις μασονικές στοές της Καλιφόρνιας εξαγόρασαν την Ελληνική φαρμακοβιομηχανία «Karfos SA», η οποία εξειδικεύεται στην παρασκευή σκευασμάτων ειδικά σχεδιασμένα για να αλλάζουν με ορθόδοξο και χριστιανικό τρόπο τους ομοφυλόφιλους σε στρέιτ. Το πρώτο μέλημα των νέων (και άθεων) αφεντικών της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, ήταν να απολύσουν όλο το προσωπικό της, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο σκεύασμα να μην υπάρχει πλέον στην αγορά. Όπως καταλαβαίνετε, ο κίνδυνος να το γυρίσουμε σιγά-σιγά στον… χαρωπό, είναι πλέον ορατός.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος στον Αλέξη Τσίπρα: Είσαι ο πρώτος πρωθυπουργός που έδειξε αποφασιστικότητα για λύση στην ΑΕΠΙ. Τα απόνερα της… σοβιετίας!

Κώστας Μιτσόπουλος, οικονομολόγος και αντιπρόεδρος της ΟΝΝΕΔ: Εμείς δεν ζητάμε. Εμείς θα πάρουμε πίσω την Κωνσταντινούπολη, την Σμύρνη και την Μεγάλη Ελλάδα. Σκουπίσου, που θα έλεγε και ο φίλος μου ο Σιούλας!

Ο σύμβουλος της Μαρίν Λεπέν είναι σταλινικός και πρώην στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος! Ε, και; Πού το βλέπετε εσείς το περίεργο;

Το πρώτο ανανεωμένο φύλλο της εφημερίδας Δημοκρατία, θα κυκλοφορήσει με τη διπλή συλλογή «Μακεδονία ξακουστή», δωρεάν για όλους τους αναγνώστες! Και σεις ακόμη μου μιλάτε για τον Σώρρα!

Star Academy στο Epsilon! Μαύρο, ρε πούστη μου, μαύροοοοοοοο!

Πώς από τη μια μέρα στην άλλη ο Γιώργος Κιμούλης από «κομματικός κομισάριος» έγινε «λαϊκός ήρωας», αδυνατώ να το… συλλάβω!

Αποκεφαλισμένες 10 θαλάσσιες χελώνες στη Νάξο και νεκρός από πυροβολισμό ο Θεοδόσης, η φώκια μασκότ στην Ίο. Πεθαίνω σαν χώρα!

Μάλιστα! Με ψήφισμά του, ο Δικηγορικός Σύλλογος ζητάει από την κυβέρνηση την απόδοση των εγκαταλελειμμένων χώρων και κτιρίων (Στρατόπεδα, παλιό Νοσοκομείο, ακτή Καλαμίτσας, παλιό Πρωτοδικείο) στην κοινωνία της Καβάλας! Αν μη τι άλλο… ξύπνησε! Να υποθέσω και χωρίς… σκοπιμότητες; Γιατί, κακά τα ψέματα, το ενδιαφέρον του το λες και… όψιμο!

Σε παρουσίαση βιβλίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, γνωστός δικηγόρος της πόλης αναφέρθηκε ενδεικτικά και σε κάποιες διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε το βιβλίο από επώνυμους καλλιτέχνες, όπως σ’ αυτήν της γνωστής ερμηνεύτριας… Γλυκερίας!

Χα, τι έχουμε εδώ; Κατά πώς γράφει ο Σωτήρης Μανιάτης στην Εφημερίδα των Συντακτών, τα τηλεοπτικά δικαιώματα του The Voice και του Survivor ανήκουν στον Τούρκο επιχειρηματία Ατζούν Ιλιτζαλί. Αν δεν σας λέει τίποτε το όνομά του, να σας θυμίσω ότι ήταν αυτός με τον οποίο είχε συναντηθεί ο Αλέξης Τσίπρας την περίοδο που είχε «σηκωθεί» ο ντόρος για τις τηλεοπτικές άδειες. Για την ιστορία, οι δημοσιογράφοι που την «έπεσαν» τότε αγρίως στον πρωθυπουργό κατηγορώντας τον για «παζάρια» με Τούρκο μιντιάρχη, ήταν όλοι αυτοί που εργάζονται στο Μέσο που προβάλλει σήμερα τα δύο παιχνίδια. Χρειάζεται να αναφέρω και ονόματα;

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΧΩΡΑ

Ίσως να πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες έρευνες των τελευταίων χρόνων αυτή που διενήργησε ο Οργανισμός Έρευνας και Ανάλυσης διαΝΕΟσις. Ενδιαφέρουσα όχι τόσο για το θεματικό της πλαίσιο –παρόμοιες έχουν «εμφανιστεί» και στο πρόσφατο παρελθόν– αλλά για το ότι καταγράφεται πλέον ξεκάθαρα αυτό που ως «υποψία» διαχέεται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία: η μεταστροφή της, δηλαδή, σε ένα κράμα «εθνικού σκεπτικισμού», συναρτώμενο άμεσα από την πνευματική της υποχώρηση, ικανή να «αναθρέψει» συμπτώματα ακραίου (και επικίνδυνου) συντηρητισμού.

Εστιάζοντας όχι τόσο στις «προτιμήσεις» αλλά στις «αντιλήψεις» των Ελλήνων πολιτών, η έρευνα λειτουργεί ως μία (μάλλον πειστική) «ακτινογραφία» της ελληνικής πραγματικότητας, με κύριο γνώρισμα και χαρακτηριστικό της την αυξανόμενη ροπή της προς την απαισιοδοξία! Που, πέραν των «ποικιλιών» της, τείνει να εξελιχθεί και σε μάστιγα «συλλογικής εξάρτησης».

Ποια είναι όμως εκείνα τα «στοιχεία» που επιβεβαιώνουν την… καθ’ ημάς μελαγχολία; Από πού τεκμαίρεται η διολίσθησή μας στα «παράδοξα» και «ανεξήγητα»; Πού εντοπίζονται οι τάσεις «μεταφυσικής» και ο ελλοχεύων μιθριδατισμός; Παραθέτω μερικά απτά παραδείγματα:

Στην ερώτηση αντί της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, μήπως τα συμφέροντά της διασφαλίζονταν περισσότερο με μία προνομιακή σχέση/συμμαχία κυρίως με κάποια από τις, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, η απάντηση είναι άκρως… ορθόδοξη! Το 33,4 απαντάει Ρωσία, το 10 Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ένα 6,6 Κίνα (!) και ένα 37 που «επιμένει» (ακόμη) Ευρώπη! Το αξιοσημείωτο; Πριν από έναν χρόνο περίπου, στην ίδια ερώτηση καταγράφονταν τα εξής ποσοστά. Ρωσία 24,5, ΗΠΑ 10,6 (στασιμότητα γενικώς), Κίνα 4,8, «μένουμε» Ευρώπη 51,2! Να εικάσω από πού αλιεύει ακροατήριο (ή και ψηφοφόρους) ο Βελόπουλος;

Στην (κατά τι απλουστευτική) προτροπή θα σας διαβάσω ορισμένες λέξεις και θα ήθελα να μου πείτε εάν, για εσάς προσωπικά, αντιπροσωπεύουν κάτι «καλό» ή κάτι «κακό», οι επίμαχες «λέξεις» συγκεντρώνουν τα εξής ποσοστά: Μουσουλμάνοι 33,3 «καλό», 46,4 «κακό», μετανάστες 37,6 «καλό», 49 «κακό», πρόσφυγες 49,3 «καλό», 39,9 «κακό». Και αν σε αυτές τις «κατηγορίες» τα ποσοστά μπορούν να θεωρηθούν «φυσιολογικά» (μας «κυνηγάει», βλέπετε, η Ιστορία), εκείνο που τα «σπάει» εντελώς είναι η σύγκρουση «καλού» και «κακού» στις περιπτώσεις των Γερμανών, των Αμερικάνων, των Εβραίων, των Ρώσων και των Τούρκων!

Και άντε, πες ότι για τους Τούρκους το 62,3 του «κακού» δεν προκαλεί καμία έκπληξη (το ότι ένα 28 τους θεωρεί «καλό» δεν είναι ικανό να αλλοιώσει τα… τουρκοφαγικά μας ένστικτα), το 52,7 όμως για τους «κακούς» Γερμανούς πιστοποιεί το αλλοπρόσαλλο των συναισθημάτων μας. Να υποθέσω ότι τους Γερμανούς πολλοί εμίσησαν, τη… Μερσεντές ουδείς; Εννοείται ότι οι «καλοί» Ρώσοι αγγίζουν το 75 τοις εκατό (το «κακό» 10,7 θα είναι οι… μπολσεβίκοι), ενώ οι Εβραίοι παλαντζάρουν ανάμεσα στο 44,4 (οι «καλοί») και το 37,9 (οι «κακοί»). Εννοείται ότι στο 44,4 «ανήκει» και ο προσφάτως ανανήψας Άδωνις Γεωργιάδης.

Σταθερή τα τελευταία χρόνια παραμένει η άποψη των νεο-ελλήνων για την παγκοσμιοποίηση. Ένα ποσοστό κοντά στο 60% τάσσεται ξεκάθαρα εναντίον της, ενισχύοντας αυτό που ελάχιστα απέχει από το χαρακτηριστεί… παράνοια! Ήγουν, το φαινόμενο από τη μια οι πολίτες-ψηφοφόροι να επιλέγουν σε ποσοστό 80% κόμματα και ιδεολογίες που υπερασπίζουν τα «συνοριακά ανοίγματα» και από την άλλη να θεωρούν την παγκοσμιοποίηση «απειλή»!

Στον ρυθμό της «εθνικής περιχαράκωσης» κινούνται και τα υψηλά ποσοστά που συγκεντρώνουν οι απόψεις για τους μετανάστες. Το 88,3 θεωρεί ότι ο αριθμός τους είναι υπερβολικά μεγάλος, το 64,4 ότι αυξάνουν την εγκληματικότητα (τι κι αν τα επίσημα στοιχεία «λένε» το εντελώς αντίθετο), το 58% ότι αυξάνει την ανεργία (σε ποιους «κλάδους» άραγε;), το 64,7 ότι δεν «εμπλουτίζουν τον πολιτισμό μας» (προφανώς εννοούν αυτόν των Βέρτη και Σφακιανάκη), και το 72,5 ότι η παρουσία τους στη χώρα μας δεν βοηθά καθόλου στην επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος (κάτι που αποδεικνύει και το ακαταμάχητο της… στύσης μας)!

Βάσει όλων των παραπάνω, έκπληξη αποτελεί το 66,5 που συγκεντρώνει η άποψη που «θέλει» τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, να λαμβάνουν άμεσα την ελληνική υπηκοότητα-ιθαγένεια. Να υποθέσω ότι για να διαμορφωθεί αυτό το (υψηλό) ποσοστό «έσπρωξε» και λίγο ο… Γιάννης Αντετοκούμπο;

Στο (σχεδόν) 50-50 κυμαίνονται τα ποσοστά σε ό,τι αφορά τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά μόλις ένα 25,8 τάσσεται υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Ανεχτικοί, ανεχτικοί αλλά μην το… παραχέσουμε κιόλας!

Στα «επί μέρους», η χρήση της ινδικής κάνναβης για προσωπική χρήση απορρίπτεται από το 51,7 (τελικά, δεν είναι μόνο του το ΚΚΕ), ένα 30% επιθυμεί την επαναφορά της θανατικής ποινής (με το άλλοθι –και καλά– του διαχωρισμού των εγκλημάτων), 80άρι συγκεντρώνουν αυτοί που πιστεύουν στον Θεό (χωρίς όμως να λένε σε… ποιον!), με το αξιοσημείωτο εδώ ότι, πριν δύο χρόνια οι πιστοί «έπιαναν» ποσοστό 83,5! Στο 80% είναι αυτοί που πιστεύουν στην ύπαρξη μυστικών οργανώσεων και ότι αυτές «κινούν τα νήματα» της παγκόσμιας ιστορίας (όχι πως δεν θα έπιαναν τόπο οι Λιακόπουλοι).

Επί των πολιτιστικών; Δράμα! Κοντά στο 50% αυτοί που τον τελευταίο χρόνο δεν έχουν επισκεφτεί ούτε ένα Μουσείο, δεν έχουν πάει σε μία συναυλία (ούτε καν του… Μαραβέγια), δεν έχουν δει μία θεατρική παράσταση (Ντενίση, έστω). Ακόμη και το ποσοστό εκείνων που επί έναν χρόνο δεν έχουν ανοίξει βιβλίο, αγγίζει το 40% (χωρίς να καταγράφεται αν στο υπόλοιπο 60, εμπλέκεται η… Χρυσηίδα Δημουλίδου)

Τέλος, στο «ματσάκι» των ιδεολογιών, πρώτη έρχεται η σοσιαλδημοκρατία με 19,7, κοντά της ο φιλελευθερισμός με 179, τρίτος ο σοσιαλισμός με 12,7, έπεται ο νέο-φιλελευθερισμός με 9,6 (χουβαρδάδικα πράγματα), ο εθνικισμός με 8,3 και (ω, του θαύματος!) χέρι-χέρι με 5,6 ο
κομμουνισμός με τον συντηρητισμό!

Κατά τα άλλα, το 58,6 δηλώνει ότι η Ελλάδα είναι μία… μοντέρνα χώρα!

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

Ανεξέλεγκτες διαστάσεις παίρνει κατά πώς φαίνεται το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας στα Κοινωνικά Δίκτυα. Οι πολίτες, απροστάτευτοι εντελώς από τη διαδικτυακή πανσπερμία ψεύδους και συκοφαντίας, τείνουν να εξελιχθούν σε μία άμορφη και πολτοποιημένη μάζα, η οποία ολοένα και πιο συχνά αποδέχεται άκριτα και αδιάφορα ό,τι της σερβίρει το επιτήδειο και αδίστακτο αληταριό της ηλεκτρονικής «ενημέρωσης». Πρόβλημα που δεν περιορίζεται πια μόνο στους «επιρρεπείς» και σε εκείνους που ρέπουν προς τη συνωμοσιολογία, αλλά επεκτείνεται με την ίδια διεισδυτικότητα και σε ένα μεγάλο μέρος των (λεγόμενων) δημοκρατών και προοδευτικών πολιτών.

Βέβαια, για να συμβεί (και) αυτό, καθοριστικό ρόλο παίζουν οι προγενέστεροι «εθισμοί» και τα προϋπάρχοντα «ήθη». Μη μας διαφεύγει ότι ένα κομμάτι αυτού του «προοδευτισμού» γαλουχήθηκε (και καθορίστηκε) από την «πνευματική μάστιγα» του Αυριανισμού, τα κατάλοιπα της οποίας εξακολουθούν να «ρυθμίζουν» πλείστες όσες δημόσιες εκτονώσεις. Διόλου παράξενο λοιπόν, να εμφανίζονται συμπτώματα και εκφράσεις που αναπαράγουν τα ένστικτα και την αγριάδα εκείνης της περιόδου…

Απόγονοι αυτής της «ανατροφής» ήταν και όσοι ξεσπάθωσαν τις προηγούμενες ημέρες με αφορμή ένα παραπλανητικό (μα και χυδαίο έτσι όπως τελικά εξελίχθηκε) δημοσίευμα στα γνωστά για την… αντικειμενικότητά τους σάιτ parapolitika.gr, liberal.gr, dexiextrem (και άλλων… ασυμμάζευτων), ο τίτλος του οποίου προκάλεσε ποικιλία «ερεθισμών» και «αγανακτήσεων». Λογικό όταν κάποιοι διαβάζουν: Κρατική χορηγία στην κόρη του Δραγασάκη! Και λογικό (τόσα και τόσα έχουν δει τα μάτια τους) να πάει ο νους τους στη διαπλοκή και την «εξυπηρέτηση».

Χωρίς όμως κανείς να προχωρήσει στην ανάγνωση του ρεπορτάζ («συνήθεια» που εκδηλώνεται κατά κόρον στους τόπους οινωνικής δικτύωσης), χωρίς κανείς να δει τις «λεπτομέρειες» και τα «στρογγυλέματα» (και αυτών ακόμη των… εντολοδόχων), ξεκίνησε αμέσως η… δίωξη! Τα (άμορφα και μη) πλήθη του πληκτρολογίου βρήκαν άλλη μία ευκαιρία για να την «πουν» στα «λαμόγια της εξουσίας».

Ποια η αιτία της… εξέγερσης; Το γεγονός ότι η κόρη του Δραγασάκη επιχορηγήθηκε από το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου με το πόσο των 130.000 ευρώ για τη μεγάλου μήκους ταινία που ετοιμάζει! Αυτό δηλαδή που σε κάθε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν (και σωστά) όχι απλά φυσιολογικό αλλά και επιβεβλημένο, στην περίπτωση της Ρηνιώς Δραγασάκη πήρε διαστάσεις σκανδάλου! Προφανώς γιατί δεν πέρασε από το μυαλό της να… αποκηρύξει (μετά βδελυγμίας) τον πατέρας της!

Εκεί όμως που τα πράγματα «ξέφυγαν» εντελώς, ήταν όταν ορισμένοι (που λίγους δεν τους λες) κοινοποίησαν το ρεπορτάζ από τη χρυσαυγίτικη ιστοσελίδα του Στόχου. Σε αυτό, οι καθ’ έξην μαχαιροβγάλτες θα προσθέσουν τον δικό τους «προβληματισμό», με ένα σχόλιο αντάξιο της βαρβαρότητάς τους. Το αντιγράφω ως απόδειξη των προαναφερθέντων: Χρειάζομαι καθημερινά 2 γραμμάρια κοκαΐνη και μισό γραμμάριο ηρωίνης. Δεν δουλεύω, γυρνάω από δω κι από κει… μένω από δω κι από κει… Είχα πάρει από τον μπαμπά μου 6.000 ευρώ και αγόραζα τη δόση μου μέχρι που με συλλάβατε είπε η Μαριάννα Δραγασάκη στην κατάθεσή της πριν τρία χρόνια όταν είχε γίνει τσακωτή από την Αστυνομία…

Γίνεται αντιληπτό ότι οι ναζί του Στόχου, εκτός από την «πατάτα» να μπερδέψουν τη Ρηνιώ με τη Μαριάννα (αυτό βέβαια μικρή σημασία έχει), χρησιμοποιούν ένα ανθρώπινο δράμα για να εδραιώσουν τη «ναζιστική τους καθαρότητα». Τι κι αν κάθε τρεις και λίγο συλλαμβάνονται «σεσημασμένοι» χρυσαυγίτες με την κατηγορία της εμπορίας ναρκωτικών. Λεπτομέρεια μες στις τόσες των έκνομων και των δολοφόνων.

Νά όμως που η αθλιότητα αυτή βρήκε «ευήκοα ώτα» ακόμη και στους «προοδευτικούς κύκλους» του διαδικτύου. Άνθρωποι «υπεράνω υποψίας», όχι μόνο «συνελήφθησαν» να κοινοποιούν τα λύματα των ανθρωποφάγων, άλλα να «χτίζουν» πάνω σε αυτά και την αντιπολιτευτική τους ρητορική. Φθηνή (και επιπόλαια) μεν, αρκούντως όμως «ελκυστική» και διεισδυτική.

Υστερόγραφα με λίγες (αλλά απαραίτητες) «διευκρινήσεις»:
Η Ρηνιώ Δραγάσακη επιδοτήθηκε και επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου, όταν η μικρού μήκους ταινίας της εκπροσώπησε τη χώρα μας σε διεθνές φεστιβάλ. Η νέα της ταινία (η πρώτη μεγάλου μήκους) είναι συμπαραγωγή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του αντίστοιχου Γαλλικού. Βάσει του συμβολαίου, ένα μεγάλο μέρος των εσόδων από τις προβολές της ταινίας (γύρω στο 35%) θα επιστραφεί στους κρατικούς φορείς.
Η Μαριάννα Δραγάσακη, απόλυτα υγιής μετά την προσωπική της δοκιμασία, προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε κρατικές δομές που ασχολούνται με την απεξάρτηση.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ... ΓΗΡΑΝΣΗΣ

Στο περιθώριο της «διαμάχης» και των διαφωνιών μου με τον Κωστή Σιμιτσή και ευκαιρίας δοθείσης αναρτήθηκαν στον «τοίχο» του διάφορα «επιθετικά» σχόλια εναντίον μου, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η «εκτόνωση» παλαιών απωθημένων. Δικαιολογημένα θα έλεγα, αφού οι υπογράφοντες τα «χωσίματα» υπήρξαν «πρωταγωνιστές» σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου, όχι και τόσο κολακευτικά για τους ίδιους (όρα Χεριστανίδης, Γερομάρκος). Τους κατανοώ. «Χαμένοι» εντελώς, ψάχνουν αφορμές για να βγουν από την «τρύπα της ανυπαρξίας» τους.

Παρά τις προκλήσεις, επέλεξα να μην «μπλεχτώ» σε κανέναν διάλογο μαζί τους. Όχι ένεκα του «αξιόμαχου» των επιχειρημάτων τους (αυτό έλειπε) αλλά εξ αιτίας (και μόνο) του «ανίκητου» που παράγει η… ευφυΐα τους! Όμως, μου ήταν αδύνατο να «αντισταθώ» στα όσα «μυθικά» αφηγείται η (άγνωστη σε εμένα) Ηρώ Καραμανλή, βάσει των οποίων η «αφεντιά» μου ήταν αυτή που της απέτρεψε να σταδιοδρομήσει στην δημοσιογραφία. Πώς; Καλύτερα να σας τα «πει» η ίδια και επανέρχομαι…

Ήμουν – δεν ήμουν δεκαοκτώ χρονών όταν άρχισα να δημοσιεύω ευθυμογραφήματα στις ΜΑΤΙΕΣ του Καρανίκα. Κάποια στιγμή μου λέει ο Καρανίκας να πάω στην αίθουσα του Δημαρχείου που θα έδινε συνέντευξη τύπου ο Νταλάρας. Δίστασα, δεν ήθελα να πάω, εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου μια ζωή να διαβάζω και να γράφω κι όχι να παίρνω συνεντεύξεις, αλλά με πίεσε πολύ και πήγα με άγχος και ταραχή. Αφού μίλησε ο Νταλάρας, έγιναν και οι σχετικές ερωταπαντήσεις, εκεί προς το τέλος όταν ήδη είχαν σηκωθεί κάποιοι να φύγουν, σήκωσα δειλά το χέρι σαν να πήγαινα στο Δημοτικό και ζήτησα να του κάνω κι εγώ μια ερώτηση. Ο Νταλάρας δέχθηκε και τον ρώτησα γιατί δεν έχει μελοποιήσει Τάσο Λειβαδίτη – από τότε ήταν ο αγαπημένος μου και γνώριζα επίσης ότι ήταν πολύ καλοί φίλοι. Ο Νταλάρας ενθουσιάστηκε με την ερώτηση μου (η τύχη του αντζαμή) κι αφού μίλησε αρκετά για τον Λειβαδίτη κι ότι είχαν στα σκαριά μια τέτοια δουλειά μαζί «απλά δεν είχε έρθει ακόμη το πλήρωμα του χρόνου», με ευχαρίστησε που του έδωσα την ευκαιρία να μιλήσει για τον φίλο του και τη νέα δουλειά που ετοιμάζουν. Φεύγοντας μάλιστα μου είπε «πραγματικά δεν περίμενα μια τόσο ωραία ερώτηση από ένα τόσο νεαρό άτομο». Την άλλη μέρα, πετώντας από χαρά, πάω τις σημειώσεις μου στον Καρανίκα. Γελούσε. Τί ρώτησες τον Νταλάρα; μου λέει. Γιατί, τι συμβαίνει; «Ο Μπάμπης ο Γαμβρέλης στο ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ, μας κάνει ρόμπα». Λέει : «Οι ΜΑΤΙΕΣ έστειλαν στη συνέντευξη μια άσχετη κοπελίτσα που μπέρδεψε τον τραγουδιστή Νταλάρα με τον ηθοποιό Θάνο Λειβαδίτη μουμπλέ μουμπλέ μπλαμπά μπλαμπά μουμπλέ…». Μα τί γράφει; Το και το έγινε, λέω του Καρανίκα, θα στείλω επιστολές σε όλες τις εφημερίδες της πόλης για να διαπιστώσουν όλοι ποιος είναι ο άσχετος. «Κάτσε βρε, δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, θα του τηλεφωνήσω πρώτα» μου λέει. Του τηλεφωνεί. «Το και το Μπάμπη, αποδεικνύεται ότι η «άσχετη κοπελίτσα» είναι πιο σχετική από εσένα, διόρθωσέ το». Μετά από τρία – τέσσερα χρόνια βγαίνει ο δίσκος του Νταλάρα που έχει τραγούδια σε στίχους του Λειβαδίτη. Αλλά και από πιο παλιά, μεγάλα και δυνατά τραγούδια είναι του Λειβαδίτη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ με τον Μητροπάνο; Τη ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ του Μπιθικώτση; Το ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ του Καζαντζίδη; Ακόμη και το ΜΙΡΟΛΟΪ του Μίμη Πλέσσα που το τραγούδησε ο Κούρκουλος είναι του Λειβαδίτη. Και μετά το ΦΥΣΑΕΙ ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. το ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ του Παπακωνσταντίνου, ΠΗΡΑ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ της Φαραντούρη κλπ… Δεν έστειλα επιστολές αλλά δεν ξαναασχολήθηκα με τους δημοσιογράφους. Είχα δίκιο δυο τόνους, αλλά μέχρι και σήμερα που για πρώτη φορά εξιστορώ αυτό το γεγονός, πιο πολύ με απογοητεύει και με θλίβει ο άνθρωπος. Ένα νέο παιδί ασχολείται για πρώτη φορά με Δημοσιογραφία. Εσύ ο μεγαλοδημοσιογράφος, βοήθησέ το, στήριξε το, κι αν κάνει κάποιο λάθος, συμβούλεψε το. Από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες φαίνεται το ποιόν ενός ανθρώπου…

Ειλικρινά (και αν είναι έτσι τα γεγονότα), αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να ζητήσω από την κυρία Ηρώ Καραμανλή μία μεγάλη συγγνώμη! Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η ταπεινότητά μου θα γίνει η αιτία να χάσει το πολιτιστικό ρεπορτάζ μία δημοσιογράφο που θεωρεί τον Νταλάρα… μελοποιό και τον Μητροπάνο ερμηνευτή της Δραπετσώνας!

Από την άλλη όμως, κάθομαι και σκέφτομαι: εγώ σε συνέντευξη Τύπου; Από χλωμό έως αδύνατο. Κι αν κάτι με συνδέει με τον Νταλάρα εκείνης της περιόδου, είναι μία συζήτηση που κάναμε μαζί στον «αέρα» του Ράδιο Άλφα. Υπάρχει όμως και ένα άλλο «κενό» στην αφήγηση της κυρίας Καραμανλή. Την επομένη της συνέντευξης (λέει) πήγε γεμάτη χαρά στον εκδότη της, αλλά αυτός της την «έκοψε» απότομα τη χαρά, προβάλλοντάς της τον… λίβελο του Χρονομέτρου! Και (ξανα) σκέφτομαι: το Χρονόμετρο ήταν εβδομαδιαία έκδοση και κυκλοφορούσε κάθε Δευτέρα. Να δόθηκε συνέντευξη τύπου την Κυριακή, κομματάκι δύσκολο. Κενό μνήμης; Να το αποδεχτώ λόγω… συναισθηματικής φόρτισης και να πάω παρακάτω.

Όσο και αν έψαξα στο (μικρό, είναι αλήθεια) αρχείο που διατηρώ από την περίοδο που συνεργαζόμουν με τον Θόδωρο Θεοδωρίδη στο Χρονόμετρο, δεν κατόρθωσα να βρω το επίμαχο σχόλιο που ως… κατηγορητήριο επικαλείται η κυρία Καραμανλή. Ως εκ τούτου, θα της ήμουν υπόχρεος αν μου το προσκόμιζε η ίδια. Το αρχείο της εφημερίδας βρίσκεται εύκολα. Αρκεί (αν έχει χρόνο) να επισκεφτεί τη Δημοτική Βιβλιοθήκη ή τον ίδιο τον Θοδωρή Σπανέλη, μετέπειτα εκδότη του Χρονομέτρου, και να το ψάξει.

Κατά τα άλλα –και χωρίς την παραμικρή διάθεση να το… κατινιάσω– αυτός ο διάλογος με τον Γιώργο τον Καρανίκα, εμένα με παραπέμπει σε σενάριο από σήριαλ της… Ελευθερίας Καραδήμου! Ξέρετε, από Αγγελοφορεμένο Δαίμονα και πάνω!

Ως «μεγαλοδημοσιογράφος» όμως, οφείλω ορισμένες παρατηρήσεις… τεχνικού χαρακτήρα. Δίσκος με μελοποιημένους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη (και ουχί… Θάνου) από τον Γιώργο Νταλάρα, ποτέ! Αν κάτι ερμήνευσε πρώτος δισκογραφικά ο Νταλάρας σε στίχους του μεγάλου ποιητή, ήταν ένα τραγούδι που περιλαμβάνονταν στον δίσκο Άπονα μάτια. Το Χριστέ και Παναγιά μου σε μουσική Στέλιου Βαμβακάρη. Επίσης, τα τραγούδια τα υπογράφουν οι συνθέτες και όχι οι ερμηνευτές. Αυτά για το… μέτρο της ιστορίας.

Για το «μέτρο» των υπολοίπων, ο Θεός να βάλει το χέρι του…

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΣ ΤΟΝ (ΑΓΑΠΗΤΟΤΑΤΟ) ΚΩΣΤΗ

Θιγμένος, χολωμένος ή απλά του δόθηκε άλλη μια ευκαιρία για να βγει στο «επικοινωνιακό προσκήνιο»; Όπως και να ’χει, ο σχολιασμός του Κωστή Σιμιτσή επί των όσων του «καταμαρτυρούσα» στο (υπέρ του δέοντος… χαλαρό) κείμενο της περασμένης Τρίτης, αναδεικνύει αυτό που, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να το κρύψει: τον μεγάλο του καημό για προβολή και επιβεβαίωση. Και στον «βωμό» αυτό, θα επιστρατεύσει τώρα και υλικό από το προσωπικό του αρχείο και το πάλαι ποτέ δημαρχιακό του παρελθόν!

Δύο χρόνια μετά την ήττα του στις δημοτικές εκλογές, ο Κωστής Σιμιτσής δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει καταφέρει να συμβιβαστεί «μαζί» της. Δρα και κινείται με τον «αέρα» (πολλές φορές και τον… τουπέ) εν δυνάμει δημάρχου. Σύμπτωμα που, εκτός από τις πλείστες όσες «παρενέργειες», εμπεριέχει και τον κίνδυνο του γραφικού.

Η «απάντηση» του Κωστή είναι άλλη μία απόδειξη αυτής του της «αγωνίας». Αποφεύγοντας να ψελλίσει (έστω) κάτι για όσα τον αφορούν και τον «περιέχουν», πράττει αυτό που απλά τον βολεύει: «υπονομεύει» το περιεχόμενο του επίμαχου άρθρου, διά της… επιδείξεως ευσήμων! Και επειδή το «χαρτί» του έχει (όντως) «ειδικό βάρος», το χρησιμοποιεί ως αποδεικτικό στοιχείο… πετυχημένου!

Ειλικρινά, δεν έχω κανέναν λόγο να τον «ξυπνήσω» από αυτό το «όνειρο». Δικαίωμά του να εξακολουθεί να το ζει και να το χαίρεται. Αλλά φρόνιμο είναι να το περιορίζει εκεί που τον «παίρνει». Στο δικό του ακροατήριο και τους δικούς του… Like-ιστές.

Παρασύρθηκα όμως και δεν «κοινοποίησα» τις σκέψεις του πρώην δημάρχου που με ζηλευτή ετοιμότητα έσπευσε να αναρτήσει στο facebook. Για να σας «βάλω» όμως και στο «πνεύμα» της απαντήσεώς του, η επιστολή που αναφέρει ο Κωστής Σιμιτσής υπογράφεται από τον κύριο Νικόλαο Ρουδομέτωφ και σε αυτή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο επιστολογράφος τον «χρήζει» ως τον καλλίτερο δήμαρχο των μεταπολεμικών χρόνων! 

Γράφει ο Κωστής: Ο Μπάμπης Γαμβρέλης ισορρόπησε ακόμη μια φορά. Πρόκειται για παλιά ανίατη συνήθεια. Του έστειλα λοιπόν την ακόλουθη απάντηση και του έδειξα την παρακάτω επιστολή, που για μένα αποτελεί ανυπέρβλητη τιμή.
Προς τον αγαπητότατο Μπάμπη Γαμβρέλη.
Μπάμπη, Λαμβάνω υπόψη τη γνώμη σου για μένα. Πιο πολύ όμως με ενδιαφέρει η γνώμη των αρίστων.
Κωστής Σιμιτσής
(Με την άδεια του κ. Ρουδομέτωφ)

Αν μη τι άλλο, ο σύντροφος Σιμιτσής «μοιράζει» τις καλύτερες… πάσες! Άσχετα αν πολλές από αυτές «παραπαίουν» μεταξύ στραβοκλωτσιάς και αυτογκόλ. Το «σπορ» της πολιτικής εμπεριέχει και αυτόν τον κίνδυνο. Έχουμε και λέμε λοιπόν (και στον ενικό)…

Ανάμεσα σε ποιους υπαινίσσεσαι ότι ισορροπώ, (αγαπητότατε) Κωστή; Να υποθέσω μεταξύ εσού και της Δήμητρας Τσανάκα; Ενδιαφέρουσα ανάγνωση, αλλά (δυστυχώς για εσένα) σε διαψεύδουν πλείστα όσα δημοσιεύματα που αφορούν στη σημερινή διοίκηση. Να υποθέσω… αδιάβαστος ή επιλεκτικά ενημερωμένος;

Από «ανίατες συνήθειες», άλλο τίποτε. Αλλά πάει πολύ, Κωστή (μου), να μου καταλογιστεί και αυτή του… ισορροπιστή! Μια ζωή στην «κόντρα» και «στην απ’ έξω», κομματάκι κουλό να με κατατάξεις στους… ακροβάτες! Κακό να κρίνεις… εξ ιδίων!

Πράγματι, μεγάλη τιμή να σε χαρακτηρίζει ένας άνθρωπος σαν τον κύριο Νικόλαο Ρουδομέτωφ ως τον καλλίτερο δήμαρχο των μεταπολεμικών χρόνων. Και ’γω να ήμουν στη θέση σου, θα… κορδωνόμουν! Αλλά ξέρεις τι πήγα και θυμήθηκα τώρα, βρε (αγαπημένε μου) Κωστή; Οχτώ ολόκληρα χρόνια δήμαρχος και ούτε μία εκδήλωση τιμής από τον δήμο γι’ αυτόν τον ευπατρίδη της πόλης και το Ιστορικό του Αρχείο! Α, και συνειρμικά εντελώς, μου ήρθε στο μυαλό τώρα ένα τριήμερο που διοργάνωσε προς τιμήν του μια δημοτική παράταξη ονόματι Συμπαράταξη Πολιτών. Σου «λέει» κάτι;

«Μοδάτος» γαρ, δεν θα μπορούσες να αποφύγεις τα περί «αριστείας». Προσωπικά σου εύχομαι πάντα με… αρίστους. Πράγμα, βέβαια, που θα σε δυσκολέψει τα μάλα στη συγκρότηση ψηφοδελτίου (αν με το καλό σε ξαναδούμε υποψήφιο), αλλά το έχουν αυτό οι… ελιτισμοί! Τρέφουν μοναξιές!

Τέλος, αλγεινή εντύπωση προκαλεί η «φιλοξενία» στον «τοίχο» σου σχολίων και απόψεων παραληρηματικού φασιστοειδούς. Και δεν θα επικαλεστώ τις ανακρίβειες και τις παραποιήσεις του. Μου αρκεί η «ιδεολογική του ταυτότητα». Προς τι όμως αυτή η «ανοχή» σου; Προς τι και η σιωπή σου; Και μένω στο «χοντρό» παράδειγμα, καθότι επί των υπολοίπων… ες αύριον!

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

ΛΑΤΡΕΙΑ!

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: Η καύση των νεκρών δεν είναι ατομικό δικαίωμα του νεκρού πλέον ανθρώπου. Η διατήρηση του σώματός τους αποτελεί κοινωνική υποχρέωση σεβασμού και επιβιώσεως του προσώπου του. Είναι αδύνατο το θέλημα του ενός – και ας αποκαλείται αυτό δικαίωμα – να προσκρούει στην ανάγκη για σεβασμό του συνόλου. Δεν μπορεί να είναι δικαίωμα κάποιου να τον… κάψουμε εμείς! Το θέμα δεν είναι αν κάποιος επιθυμεί να καεί. Είναι αν η κοινωνία θα δεχθεί να τον κάψει… Μπουρλότοοοοο!!!

Ξέρετε ποιοι με κάνουν να συμπαθώ τον Πολάκη; Κάτι συνδικαλιστές της ΓΣEΕ τύπου… Δημήτρη Καραγεωργόπουλου. Ο οποίος τις προάλλες που τον άκουγα στο ALPHA Radio 88.6, μόνο που δεν ζητωκραύγαζε που ένα δικαστήριο δικαίωσε τις ιδιωτικές εταιρίες «ενοικίασης εργαζομένων».

Τελικά, είναι ή δεν είναι ταξικό παιχνίδι το Survivor; Και ο Κουτσούμπας; Τι έχει να πει επ’ αυτού;

Άχου! Τι διαβάζω καλέ; Επιστήμονες εντόπισαν εγκεφαλική βλάβη που κάνει τον άνθρωπο άθεο! Εννοείται ότι πίσω από τη μεγάλη αυτή ανακάλυψη βρίσκεται επιστήμονας που έλκει την καταγωγή του από την Ελλάδα! Ο μέγας Δρ. Κούλιο του πανεπιστημίου του… Okbobaloumba! Ποιοι την «πατάνε» και χάνουν την πίστη τους στο Θεό; Όσοι, αδελφοί μου, στο έσχατο μέρος του εγκεφάλου τους, αντί ο προμήκης μυελός να έχει σχήμα αποπεπλατυσμένου κώνου, έχει μόνο αποπεπλατυσμένο!

Πάντως, και επειδή το πρόβλημα είναι ΚΑΙ διατροφικό, αν τυχόν δείτε σημάδια ροπής προς την αθεΐα, καλό είναι να αποφύγετε πάραυτα σουβλάκια, γύρους, πατάτες και –κυρίως– το λίπος από το αρνί. Κούλιο λέμε, του… Okbobaloumba!

Ο Λευτέρης Aυγενάκης ανέλαβε την κινητοποίηση του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας. Είναι γιατί… εμπνέει!

Μπορώ μια απορία; Γιατί τόσο «κλάμα» και τόσος «οδυρμός» για τον ξενιτεμό των νέων; Οι γονείς τους δεν ήταν αυτοί που ψήφιζαν υπέρ της παγκοσμιοποίησης;

Κυκλοφόρησαν φωτογραφίες της ηθοποιού Πέμης Ζούνη ομού μετά του διάσημου (και σπουδαίου) σκηνοθέτου Ανγκ Λη, αλλά μόλις βγήκε στη φόρα ότι πρόκειται για χοντρή φωτοσοπιά (κοινώς απάτη), η Πέμη βγήκε και ζήτησε συγνώμη, λέγοντας το απίστευτο: Συναίνεσα στη δημοσιοποίηση επεξεργασμένων φωτογραφιών, πιστεύοντας, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι είχαν αποσταλεί από τον σκηνοθέτη, η πραγματική άφιξη του οποίου, λίγες μόνο μέρες αργότερα, θα έκανε το λάθος μικρό κι ασήμαντο… Μεγάλο σχολείο τελικά αυτό το ΠΑΣΟΚ! Και μη μου πείτε τώρα πού «κολλάει» εδώ το ΠΑΣΟΚ. Τόσο… επιλήσμονες πια;

Προς τη Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας: Σε ξενοδοχείο που φιλοξενεί εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής, δεν πας για δικιά σου! Και όχι μόνο για τον συμβολισμό!

Εμένα με έχετε καλύψει πλήρως, Πρόεδρε. Το μόνο που θέλω είναι να σας ευχηθώ καλή επιτυχία στον αγώνα προς την ελευθερία από το κομμουνιστικό καθεστώς που μας έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Σας ευχαριστώ. Υπογραφή: Άννα-Μαρία Λογοθέτη… Ναι, εκείνη, που στις τηλεοπτικές «δόξες» της δήλωνε ότι οι άντρες τη θέλουν μόνο για το κορμί της, ότι αγοράζει μόνο αμερικάνικα σουτιέν γιατί τα ελληνικά δεν χωράνε το στήθος της και ότι (παρ’ όλα αυτά) εξακολουθεί να είναι… παρθένα!

Ονομάζεται Ιωάννα Δεμέντη. Παρουσιάστηκε στην «πιάτσα» ως τριτοκλασάτο φωτομοντέλο και κατόπιν δούλευε αμισθί στο γραφείο του Άδωνι Γεωργιάδη όταν αυτός ήταν υπουργός Υγείας. Τον μισθό της όμως τον τσέπωνε ως διορισμένη στο ΚΕΕΛΠΝΟ! Εκτός από αυτά, συχνά-πυκνά «εμφανίζεται» και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με σχολιασμούς του τύπου: Τα Δωδεκάνησα που πνίγονται στους λαθρομετανάστες δώσανε 35% στο γελαστό παιδί; Ρε στα σπίτιά σας να μπουκάρουνε, δεν σας λυπάμαι.

Και εκεί που λες ότι η πολιτική στερείται εκπλήξεων, βγαίνει ο Τσιτουρίδης και ανακοινώνει την ίδρυση πολιτικής κίνησης! Ο Τσιτουρίδης, ρε μάγκα μου!

Ζούμε σε μία χώρα όπου σε πόλη της υπάρχει… Αστυνομικό Μουσείο! Καρδίτσα μεριά!
Φώφη Γεννηματά: Ο ένας με την Barcelona, ο άλλος με την Paris Saint-Germain. Εμείς επιμένουμε σταθερά Εθνική Ελλάδος! Πώς τον έλεγαν εκείνον τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων; Κουφιοκεφαλάκη;

Διαβάζω στην Πρωινή ότι δεν είναι σίγουρο αν θα γίνει το αεροπορικό σόου στη Καβάλα και αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να το κατατάξω στα καλά νέα!

Είδηση δεν είναι που κάποιοι εργοδότες έστειλαν μπράβους στα ATM για να πάρουν από τους εργαζόμενους το μισό τού μισθού τους! Είδηση είναι που οι αναρχικοί έκαψαν ATM στα Εξάρχεια!

Άλλο και τούτο πάλι! Κυνηγητικά κέντρα για… τουρισμό! Οδεύουμε προς… Αφρική!

Ευριπίδης Στυλιανίδης: ‏Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τη γυναίκα. Όταν λέει ΟΧΙ εννοεί ΙΣΩΣ. Όταν λέει ΙΣΩΣ εννοεί ΝΑΙ. Όταν λέει ΝΑΙ δεν είναι γυναίκα. Εύρι ο… εγκέφαλος!

Ο Νίκος Μπογιόπουλος απορεί πώς μέσα σε αυτήν την κατάσταση δεν είμαστε… κομμουνιστές! Μάλλον δεν άκουσε τίποτε περί… υπαρκτού!

Κέιτ Μπλάνσετ: Η ηθική μου πυξίδα βρίσκεται στο… αιδοίο μου! Θεά (ούτως ή άλλως)!

Τζίμης Πανούσης. Πενία (καλλιτεχνική) μπούρδες κατεργάζεται!

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή μετά την παραίτηση της Γιάννας Αγγελοπούλου από πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων! Ήδη μέσα μου νιώθω ένα μεγάλο κενό!

Τι έκπληξη κι αυτή! Ο Τζήμερος ανοίγει παράθυρο συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία! Και γιατί δεν λένε… μπαλκονόπορτα;

TEDxKavala, Licensee & Curator, design, event, performers, workshop, tech-lab, word of mouth, brand… Πώς το είπε ο ποιητής; Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική;

Νέο «χτύπημα» από Τάκη Θεοδωρακόπουλο: Μέχρι τον 20ο αιώνα ο κλασσικός πολιτισμός ήταν θεμέλιο της ευρωπαϊκής παιδείας και των ελίτ της. Δεν ισχύει πλέον αυτό. Παράπλευρη απώλεια του πολιτισμικού σχετικισμού και του φεμινισμού. Φτου σου, γαμωτή μου! Και ’ γω που νόμιζα ότι εμπλέκεται και ο… σοδομισμός!

Όπως μας ενημερώνει ο Άδωνις Γεωργιάδης, ανάρπαστα γίνονται τα μαθήματα ρητορικής που διοργανώνει ο ίδιος! Λογικό με τόσους… τυχάρπαστους!

Άνδρας με τσεκούρι επιτέθηκε στον Σιδηροδρομικό σταθμό του Ντίσελντορφ. Η γερμανική αστυνομία δεν αναφέρει τίποτε για… Βορίδη!

Πρωτοσέλιδο στη Star Press: Σοκ στα Γιάννενα! Θυσίες και όργια στον βωμό του Σατανά! Ιέρεια του σκότους περιγράφει τις τελετές! Χέστηκα για τις περιγραφές. Κανένα βίντεο «παίζει»;

Μετά από επτά χρόνια κανονικού «ξυσίματος», η ΓΣΕΕ θυμήθηκε τις συλλογικές συμβάσεις και ζητάει τώρα την επαναφορά του πλαισίου προστασίας τους! Είναι αυτές οι στιγμές που απαιτώ… Ρουβίκωνα!

Το «χοντραίνει» πολύ αυτός Πελετίδης! Άκου καύση νεκρών μετά το 2018 στη Πάτρα! Τον Νικόλαο τον ρώτησε;

Ελεύθερη Ώρα ΤΩΡΑ! Ο σκούφος του Άγιου Παΐσιου κάνει θαύματα! Και ’γω που είχα μείνει στις… παντόφλες!

Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης κοινοποίησε τη δημοσίευση με τις μαρτυρίες του Μανώλη και της Μαρίας Διπλού και ακριβώς από κάτω σχολιάζει κάποιος (ονόματα δεν λέμε): Στη μνήμη αυτόν τον ανθρώπων ψηφίζεις όλα τα… αντηλιακά μετρά? Όχι βρε! Στη μνήμη του… Κόπερτον!

Στα (γνωστά και μη εξαιρετέα) Παραπολιτικά, δημοσιεύεται ρεπορτάζ με τίτλο: Κρατική χορηγία στην κόρη του Δραγασάκη! Το διαβάζεις και, πολύ φυσικό, το μυαλό σου αρχίζει να κάνει πονηρές σκέψεις. Στο ρεπορτάζ όμως υπάρχει κάπου… χωμένη και η παρακάτω παράγραφος: Από το 2013, επί των ημερών της συγκυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου, η πολιτεία έχει στηρίξει οικονομικά ουκ ολίγες φορές τα κινηματογραφικά της έργα… Θα ήταν πλεονασμός να πω ότι τις… εντυπώσεις τις κερδίζει ο τίτλος;

Πήρε τίποτε το αυτί σας για τον Θέμο Αναστασιάδη;

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΔΙΠΛΟΥ (Β΄ μέρος)

Στο προχθεσινό κείμενο-αφιέρωμα στο Ψηφιακό Μουσείο Μακρονήσου υπήρξε και μία μικρή αναφορά στο βιβλίο-συλλογή του Βαρδή Βαρδινογιάννη και του Παναγιώτη Αρώνη Οι μισοί στα σίδερα, στα περιεχόμενα του οποίου συμπεριλαμβάνονται και τρία μικρά αφηγήματα δύο Καβαλιωτών κρατουμένων. Του Μανώλη και της Μαρίας Διπλού.
Εκτιμώντας ότι οι μαρτυρίες αυτές του Μανώλη και της Μαρίας Διπλού ανήκουν στην πόλη και την Ιστορία της, τις καταθέτω δημόσια ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μεγαλοσύνη και τους αγώνες τους. Σήμερα δημοσιεύεται το δεύτερο μέρος αυτού του μικρού «αφιερώματος».

Μανώλης Διπλός
Η καταδίκη και η εκτέλεση του Νίκου Μαλίκη
«Ενάμιση χρόνο μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, και συγκεκριμένα στις 11 του Φλεβάρη 1951, με απόφαση του τακτικού στρατοδικείου Καβάλας, εκτελέστηκε ο Νίκος Μαλίκης, απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Ο Νίκος Μαλίκης γεννήθηκε στο χωριό Βώλακας του νομού Δράμας, από γονείς Σλαβομακεδόνες. Τελείωσε στο χωριό του το δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια γράφτηκε στο Γυμνάσιο της Δράμας. Εκεί, η δικτατορία του Μεταξά θα τον εκδικηθεί για την καταγωγή του. Οι τιμωρίες, οι αποβολές κλπ. θα είναι καθημερινές. Τελευταία τον έδιωξαν για να καταφύγει στο Γυμνάσιο των Γρεβενών, αλλά και ’κει θα τον συνοδεύει το ρατσιστικό μίσος. Τέλος, εγγράφεται στη Νομική Σχολή των Αθηνών και προσχωρεί αμέσως στην ΕΠΟΝ. Αφοσιώνεται και αγωνίζεται με την ψυχή του στις γραμμές της ΕΠΟΝ.

Η απελευθέρωση της πατρίδας μας το 1944 τον βρίσκει στέλεχος της ΕΠΟΝ και πρόεδρο του συλλόγου των επαρχιωτών σπουδαστών, να συνεχίζει τις σπουδές του και τη δράση του στην ΕΠΟΝ. Στο τέλος της Άνοιξης του 1947 καλείται η κλάση του για να υπηρετήσει την θητεία της. Ο Μαλίκης, έχοντας λόγους αναβολής ως φοιτητής και λόγω υπέργηρων γονιών, γράφει στους γονείς του να του στείλουν τα σχετικά πιστοποιητικά για να τακτοποιηθεί. Εν τω μεταξύ, μεσολαβούν οι μεγάλες συλλήψεις του Ζέρβα. Συλλαμβάνεται και ο Μαλίκης και μαζί με χιλιάδες άλλους μεταφέρεται στην Ικαρία και αργότερα στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Εκεί θα ζήσει όλη τη δοκιμασία του βασανιστηρίου. Θ’ αντέξει και τελικά θα κλειστεί στο «σύρμα», που κλείνουν όλους όσους δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας.

Στο διάστημα της παραμονής του στο «σύρμα», θα επισκεφτεί το Μακρονήσι μία ομάδα Ελβετών δημοσιογράφων για να σχηματίσουν γνώμη για το κολαστήριο. Η διοίκηση του στρατοπέδου τούς περιέφερε σ’ όλους του κλωβούς κρατουμένων που έχουν υπογράψει δήλωση. Αποκρύπτει όμως την ύπαρξη του «σύρματος» και αποφεύγει να τους περάσει από το «σύρμα» που είναι κλεισμένοι οι ανυπότακτοι που δεν είχαν υπογράψει.

Ο Μαλίκης είχε πάει στις τουαλέτες του «σύρματος» που βρίσκονταν στη διαχωριστική γραμμή και άκουσε έντονες συζητήσεις στη γαλλική  που τη μιλούσε καλά και κατάλαβε ότι οι ξένοι δημοσιογράφοι ζητούσαν κι άλλους κρατουμένους εκτός από αυτούς που τους είχαν δείξει. Οι άνθρωποι της διοίκησης τούς  βεβαίωναν ότι δεν υπήρχαν άλλοι. Τότε ο Μαλίκης έβαλε τις φωνές στη γαλλική φανερώνοντας την αλήθεια για το «σύρμα». Οι ξένοι δημοσιογράφοι ανέβηκαν στο στρατόπεδο και ο Μαλίκης και οι άλλοι κρατούμενοι τούς εξέθεσαν την κατάστασή τους. Ο Μαλίκης δεν παρέλειψε να τονίσει στους ξένους ότι είχε συνείδηση των συνεπειών που θα είχε αυτή η ενέργεια, αλλά πρόεβη σ’ αυτήν από καθήκον προς τους συντρόφους του. Οι ξένοι επέστησαν την προσοχή της διοίκησης στους φόβους του Μαλίκη και έφυγαν. Όμως ο Μαλίκης πλήρωσε την τόλμη του.

Τον Οκτώβριο του 1950, ο Νίκος Μαλίκης μεταφέρεται στις φυλακές Καβάλας και παραπέμπεται στο τακτικό στρατοδικείο Καβάλας με την κατηγορία της ανυποταξίας εν καιρώ πολέμου.
Η δίκη έγινε στις 31 Ιανουαρίου του 1951. Μάρτυρες δεν εξετάστηκαν. Συνήγορος υπερασπίσεως δεν υπήρχε γιατί όσοι τους ζήτησαν να παρασταθούν αρνήθηκαν και μερικοί ζήτησαν δήλωση μετανοίας. Απ’ τον φάκελό του διαβάστηκε η εξής ένδειξη απ’ το Μακρονήσι: «Ουδεμία βία είναι ικανή να τον κάνει να λυγίσει». Ο Μαλίκης εξήγησε με δέκα λόγια γιατί δεν πήγε αμέσως να καταταγεί, καταθέτοντας τη φοιτητική του ταυτότητα και τα πιστοποιητικά της κοινότητάς του για την ηλικία των γονιών του. Ο βασιλικός επίτροπος ζήτησε την αναβολή της δίκης για «κρείσσονες αποδείξεις». Όμως οι στρατοδίκες αποσύρθηκαν για να επιστρέψουν σε λίγο με ομόφωνη απόφαση σε θάνατο!

Προηγούμενα, τον Μαλίκη τον έβγαλαν έξω από την αίθουσα και μόλις διαβάστηκε η απόφαση διέταξαν να τον φέρουν μέσα. Μπήκε μέσα την ώρα που αποσύρονταν οι στρατοδίκες. Απ’ τα δακρυσμένα μάτια μερικών γυναικών γνωστών του που παρακολουθούσαν τη δίκη, κατάλαβε. Ρώτησε τον γραμματέα του στρατοδικείου: με πόσα; Και εκείνος του απάντησε: παμψηφεί. Ο Νίκος Μαλίκης, όπως ήταν φυσικό, έχασε την ψυχραιμία του και, απευθυνόμενος στους στρατοδίκες, είπε: Είστε δολοφόνοι! Με σκοτώνετε γιατί πίστεψα στη δίκαιη υπόθεση του λαού.
Με διαταγή των στρατοδικών τον άρπαξαν και βίαια τον έβγαλαν έξω, το έβαλαν σ’ ένα τζιπ και τον μετάφεραν στη φυλακή.

Απ’ την καταδίκη μέχρι την εκτέλεσή του μεσολάβησαν 11 μέρες. Τον Μαλίκη τον πήρε το απόσπασμα το πρωί στις 7 και τον πήγαν στην Άσπρη Άμμο, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καβάλα και τον εκτέλεσαν. Λίγο μετά τις 11 η ώρα, ήρθε στη φυλακή εκπρόσωπος της λέσχης φιλελευθέρων κομίζοντας το εξής τηλεγράφημα του υπουργού Εθνικής Άμυνας Σοφοκλή Βενιζέλου: «Συμφωνούντος και του αρχιστρατήγου Αλεξάνδρου Παπάγου, διατάσσομεν την αναβολή της εκτέλεσης του Νικολάου Μαλίκη…».

Βασιλικός επίτροπος στη δίκη αυτή ήταν ο συμπολίτης Αντώνης Δημόπουλος, συμβολαιογράφος αργότερα, τώρα αείμνηστος. Όταν μετά από χρόνια θα τον επισκεφτώ στο γραφείο του για να του μεταφέρω τα αισθήματα ευγνωμοσύνης του εκτελεσμένου Μαλίκη, θα βάλει τους αγκώνες του πάνω στο γραφείο του, θα ακουμπήσει το κεφάλι του μέσα στα χέρια του και θα ξεσπάσει σε λυγμούς λέγοντάς μου: Πρόκειται για πραγματική δολοφονία…».

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΔΙΠΛΟΥ (Α΄ μέρος)

Στο χθεσινό κείμενο-αφιέρωμα στο Ψηφιακό Μουσείο Μακρονήσου που με θαυμαστό τρόπο «οργάνωσαν» τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (διαβάστε το εδώ), υπήρξε και μία μικρή αναφορά στο βιβλίο-συλλογή του Βαρδή Βαρδινογιάννη και του Παναγιώτη Αρώνη Οι μισοί στα σίδερα, στα περιεχόμενα του οποίου συμπεριλαμβάνονται και τρία μικρά αφηγήματα δύο Καβαλιωτών κρατουμένων. Του Μανώλη και της Μαρίας Διπλού.

Όπως σημείωνα, πολλές από τις μαρτυρίες που δημοσιεύονται στο πολύτιμο αυτό βιβλίο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έχουν ακόμη ψηφιοποιηθεί. Ανάμεσά τους και αυτές των δύο συντοπιτών μας αγωνιστών της Αριστεράς. Λόγος που με έκανε να προστρέξω ο ίδιος στους υπευθύνους των Αρχείων για να τους ζητήσω τη μεγάλη χάρη: να μου στείλουν τα κείμενά τους σε οποιαδήποτε «μορφή» τους διευκολύνει. Προς τιμήν τους, η ανταπόκριση ήταν άμεση και μέσα σε δύο ημέρες οι φωτοτυπίες μέσω e-mail είχαν «περάσει» στα χέρια μου.

Εκτιμώντας ότι οι μαρτυρίες αυτές του Μανώλη και της Μαρίας Διπλού ανήκουν στην πόλη και την Ιστορία της, τις καταθέτω δημόσια ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μεγαλοσύνη και τους αγώνες τους. Για λόγους καθαρά πρακτικούς, τα κείμενα θα δημοσιευτούν σε δύο αυτοτελείς συνέχειες.

Μανώλης Διπλός
Ο Κώστας Παπράκης

Το ανατριχιαστικό περιστατικό που ακολουθεί συνέβη στον Κώστα Παπράκη, από το χωριό Ποταμιά της Θάσου. Εγώ τον γνώρισα στην περίοδο της Κατοχής, είχε κυνηγηθεί απ’ τις αρχές της Βουλγαρικής Κατοχής πέρα από τον Στρυμόνα. Εκεί, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και αγωνίστηκε στις γραμμές της, στον ίδιο τόπο. Μετά τη Βάρκιζα, ήρθε στην περιοχή μας και τοποθετήθηκε γραμματέας της ΕΠΟΝ στη ΝΕ της Δράμας. Αργότερα, το ’47, τοποθετήθηκε στη ΝΕ της Ξάνθης. Εκεί πιάστηκε και παραπέμφθηκε στο έκτακτο στρατοδικείο, το οποίο τον καταδίκασε σε θάνατο.
Όταν επέστρεψε στη φυλακή της Ξάνθης, παρέμεινε εκεί αναμένοντας την εκτέλεσή του. Η καταδίκη του τον είχε αναστατώσει.

Μια μέρα, εκεί που ήταν ακουμπισμένος στον τοίχο της φυλακής, όρμησε τρέχοντας σε μια γωνιά του προφυλακίου όπου υπήρχε ένα χοντρός τάκος που έσχιζαν πάνω του τα ξύλα, άρπαξε ένα τσεκούρι που ήταν εκεί, άπλωσε το πόδι του πάνω στο τάκο και με τα δύο του χέρια κατάφερε ένα τρομερό χτύπημα και έκοψε το πόδι του κάτω από το γόνατο. Έπεσε κάτω με μια στριγγιά φωνή. Έτρεξαν οι κρατούμενοι, τον σήκωσαν. Τα αίματα και το μεδούλι απ’ το κόκαλο είχαν πλημμυρίσει το χώμα. Έφτασε το προσωπικό της φυλακής και τον πήρε. Την άλλη μέρα σηκωτό τον πήγαν στην εκτέλεση…

Μαρία Διπλού
Μαρτυρίες
Το 1948, μαζί με άλλους 50 συμπολίτες μου, δικάστηκα και εγώ από το έκτακτο στρατοδικείο Δράμας. Μόνο που το στρατοδικείο αυτό της Δράμας το μετέφεραν στην Καβάλα ειδικά για τη δική μας δίκη, με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους της πόλης, αφού στη δίκη αυτή συμμετείχαν και αρκετοί Καβαλιώτες.

Στη δίκη αυτή, καταδικαστήκαμε, αν θυμάμαι, 11 σε θάνατο. 8 άντρες και 3 γυναίκες. Από τους 11 καταδικασθέντες σε θάνατο, ο ένας (Στέφανος Νικολαΐδης, εκτελέστηκε σε 3 μέρες), ήταν παμψηφεί. Οι άλλοι που ήμασταν με 4-1 μεταφερθήκαμε στη Δράμα. Εκεί, το έκτακτο λειτουργούσε καθημερινά και οι θανατικές καταδίκες των αγωνιστών ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Από το καθημερινό αυτό δράμα, μου μένει αξέχαστη η περίπτωση της συντρόφισσάς μου Κατίνας Παπαδοκωτσέλη. Την είχαν πιάσει στην Καβάλα για απόκρυψη όπλων και την έφεραν στη Δράμα για το στρατοδικείο. Μαζί της έφεραν και τον άντρα της. Αυτός δεν είχε καμιά συμμετοχή για την απόκρυψη όπλων, ούτε καν γνώση γι’ αυτά.

Στο διάστημα της προφυλάκισής τους, είχαν μαζί τους το 10χρονο κοριτσάκι τους, αφού δεν είχε μείνει στο σπίτι τους για να το φροντίζει. Ο διευθυντής όμως δεν της το άφησε και το πήρε ο ίδιος στο σπίτι του για υπηρεσία. Το πρωί που ήρθε το απόσπασμα για να τους πάρει, ξύπνησε το παιδί και το πήγε στις φυλακές για να δει τους γονείς του που τους έπαιρναν για εκτέλεση. Η σκηνή ήταν συγκλονιστική.

Από την παραμονή μου στις φυλακές Δράμας θυμάμαι ακόμη την περίπτωση της συμπολίτισσάς μου Ελ. Μπ. που την έφεραν από την Ασφάλεια Καβάλας, αφού είχαν φροντίσει ύστερα από πολυήμερα βασανιστήρια να της βάλουν στον πρωκτό ένα χοντρό παλούκι με συνέπεια να της προκαλέσουν ακράτεια κοπράνων. Επίσης, θυμάμαι με ανατριχίλα την περίπτωση της συντρόφισσάς μου Κούμα, που εκτελέστηκε τότε, που της φόρεσαν μία μαύρη βράκα και είχαν βάλει μέσα μία γάτα και την τραβούσαν απ’ την ουρά και την είχε καταξεσκίσει.

Δεν γράφω τίποτε για τα δικά μου βασανιστήρια στα κρατητήρια της Ασφάλειας, γιατί βλέπω καθημερινά τα πόδια μου με τα βγαλμένα νύχια αλλά και συναντώ συχνά τους βασανιστές μου στην πόλη και έτσι δεν ξεχνώ…