Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΚΥΝΙΚΩΝ




Ας το πάρω αλλιώς. Το πρόσωπο του υπουργού Δικαιοσύνης μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Οι σκληρές του γραμμές, οι απότομες γωνίες του, οι εκφραστικοί του κώδικες, εκείνη η περίεργη σκοτεινιά στο βλέμμα του, με παραπέμπουν σε κάτι το χουντικό και το παραεκκλησιαστικό. Εν ολίγοις σε έναν άνθρωπο που μπορείς και να τον φοβηθείς.

Στην συγκεκριμένη στιγμή, αυτό που προκαλεί φόβο, είναι ο κυνισμός του κυρίου Αθανασίου. Είναι η επιλογή του να «διαπραγματευτεί» τον πολιτικό του ρόλο με «όρους θράσους». Με έναν «ξετσίπωτο ρεαλισμό» που δεν «κωλώνει» πουθενά. Σε κανένα πρόσχημα, σε καμία ντροπή και σε κανένα κόστος.

Η ιστορία με την έκδοση του ζεύγους Γριβέα στη Ελλάδα, δεν αποκάλυψε (δια στόματος Αθανασίου) το χάλι των ελληνικών φυλακών. Απλά τώρα… επισημοποιήθηκε! Δεν μάθαμε τώρα ότι ο σωφρονισμός στη Ελλάδα είναι το πιο σύντομο (μα και πικρό) ανέκδοτο. Δεν αιφνιδιαστήκαμε ακούγοντας ότι υπάρχουν «πρώτης», «δεύτερης», «τρίτης», «τέταρτης» και βάλε κατηγορίας κρατούμενοι σε ότι αφορά την… περιποίησή τους. Κι ούτε βέβαια πέσαμε από τα σύννεφα ακούγοντάς τον να δηλώνει ότι, ναι, στις φυλακές μας, το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (αυτό περί βασανισμών δηλαδή) παραβιάζεται συνεχώς και αδιαλείπτως από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Τα ξέραμε, τα γνωρίζαμε και τα λέγαμε.

Αυτό που κανείς ξεχωρίζει στην επιστολή (και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο) του κυρίου Αθανασίου προς τις Βρετανικές Εισαγγελικές Αρχές, είναι ότι περιγράφει κάτι που μας προσβάλει ως κράτος και ως πολιτισμό, λες και πρόκειται για κανένα καφέ – μπαρ που παραβίασε υγειονομικές διατάξεις. Ωσάν να μη τρέχει τίποτε. Στο χαλαρό και στο άνετο. Και για να μη λέτε ότι υπερβάλω, ιδού και τα αδιάψευστα ντοκουμέντα:

Συνημμένα διαβεβαιώνω τις αρμόδιες αρχές του Ηνωμένου Βασιλείου ότι στην περίπτωση που ο Κυριάκος Γριβέας παραδοθεί δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξεδόθη από τον Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών στις 9 Ιανουαρίου 2014 και εφόσον κρατηθεί προσωρινά εν όψει δίκης του, θα κρατηθεί στην 6η πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία δεν έχει υπερπληθυσμό και δεν θα κρατηθεί στο κύριο κατάστημα των φυλακών Κορυδαλλού ή σε άλλο κατάστημα αρρένων που δεν συμμορφώνεται με το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Συνημμένως διαβεβαιώνω τις αρμόδιες αρχές του Ηνωμένου Βασιλείου ότι στην περίπτωση που η κυρία Αναστασία Βάτσικα παραδοθεί δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξεδόθη από τον Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών, στις 9 Ιανουαρίου 2014 και εφόσον κρατηθεί προσωρινά εν όψει της δίκης της, θα κρατηθεί στη Νέα Πτέρυγα Αυτοτελούς Κράτησης Γυναικών Κορυδαλλού, η οποία δεν έχει υπερπληθυσμό και δεν θα κρατηθεί στο κύριο κατάστημα γυναικών των φυλακών Κορυδαλλού ή σε άλλο κατάστημα που δεν συμμορφώνεται με το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου…

Εδώ ακριβώς «κολλάει» και ο κυνισμός που λέγαμε παραπάνω. Διότι, όπως και να το κάνουμε, ο κύριος Αθανασίου δεν είναι ούτε χαζός, ούτε αφελής για να αυτοπαγιδευτεί σε πολιτικές περιπέτειες που θα τον εξέθεταν τόσο… φτηνά. Το αντίθετο. Είναι τόσο έξυπνος για να μπορεί να είναι και τόσο αποτελεσματικά κυνικός. Τόσο όσο απαιτούν και οι μνημονιακοί καιροί. Και όπως συμβαίνει πάντα, στις κρίσιμες ώρες, το σύστημα επιστρατεύει πάντα τα κατάλληλα πρόσωπα. Εν προκειμένω, αυτά που λίγο – πολύ περιγράψαμε και στην αρχή.








   



Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΣ



Οι κανίβαλοι ξαναχτύπησαν. Με τον τρόπο του κτήνους. Με λέξεις βγαλμένες από τον οχετό της Ζαρούλια. Με τον πολιτισμό και την ηθική των φασιστοειδών και των νεοναζί. Εκστομίζοντας πάλι την ίδια βαρβαρότητα που χρησιμοποίησαν κάποτε για τα παιδιά των αριστερών. Με την ίδια αθλιότητα και την ίδια χαιρεκακία. Με το ίδιο μίσος. 

Μιλάω για όλους αυτούς που, μόλις «έσκασε» η είδηση ότι η κόρη του Μανώλη Καψή «πιάστηκε» στο λιμάνι της Μυτιλήνης με 21,75 γραμμάρια ινδικής κάνναβης, μετέτρεψαν τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σε αρένες ανθρωποφάγων. Σε εφαλτήρια αρρωστημένων ενστίκτων. Σε σπήλαια τεράτων. Σε λαϊκά δικαστήρια. Και η «ετυμηγορία»; Μία: στη «μπουζού» η καλομαθημένη του δημοσιογράφου! Γιατί μόνο έτσι θα ικανοποιηθεί το «λαϊκό αίσθημα». Μόνο έτσι θα τιμωρηθεί ο μνημονιακός πατέρας. Μόνο έτσι θα «πάρουμε το αίμα μας πίσω». Και μόνο έτσι θα γουστάρουμε εκδίκηση! Βλέποντας την κόρη του στη φυλακή!

Εδώ έχουμε φτάσει. Να παρακαλάμε να χωθεί στο κελί ένα κορίτσι 22 χρονών επειδή ο πατέρας του είναι «τσιράκι του Μπόμπολα», «υπηρέτης των γερμανικών συμφερόντων» και «κυβερνητικό φερέφωνο»! Το «ξανάδαμε το έργο» με τη κόρη του Δραγασάκη, τα παιδιά του Κουράκη, τον γιό του Βούτση. Το ίδιο «σκηνικό», τα ίδια ορμητήρια, η ίδια φασιστική αντίληψη: η συλλογική και οικογενειακή ευθύνη ως μέθοδος και εργαλείο πολιτικής εξόντωσης.

Δεν είναι της ώρας να θυμίσω πόσο λοιδορήθηκαν κάποτε όλοι εκείνοι που αντέδρασαν δημόσια στην επιχειρούμενη σπίλωση των προσώπων και των ιδεών της Αριστεράς από την (κυβερνητική και μη) ακροδεξιά, και πόσο πονηρά «αποστασιοποιήθηκαν» από εκείνα τα φριχτά παραδείγματα, τα ένοχα Μέσα Ενημέρωσης. Για τον μόνο λόγο που συνδέω τα γεγονότα, είναι για να καταδείξω ότι ο φασισμός πρέπει να είναι ο κοινός μας εχθρός και δεν έχουμε πια την «πολυτέλεια» να τον «μεταχειριζόμαστε» κατά το δοκούν. Ήγουν, διαφορετικά όταν «κτυπάει» το παιδί του Δραγασάκη και διαφορετικά όταν πρόκειται για το παιδί του Καψή. Σε μία τέτοια περίπτωση, απλά θα ενισχύουμε τα μουγκρητά των βαρβάρων.

Δράττομαι όμως της (τραγικής) ευκαιρίας να επισημάνω ορισμένα πράγματα που έχουν άμεση σχέση με το περιστατικό. Είναι καιρός νομίζω να πάψει η Αστυνομία και το Λιμενικό να επιδεικνύουν το έργο τους, εκδίδοντας (συχνά – πυκνά) δελτία τύπου για συλλήψεις αυτής της… επικινδυνότητας. Ιδίως τώρα που με τον νέο νόμο, τα περισσότερα από αυτά τα περιστατικά έχουν πλέον πλημμεληματικό χαρακτήρα. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο «διέρρευσε» το όνομα της συλληφθείσας, εγείρει μείζον διοικητικό, θεσμικό αλλά και (κυρίως) πολιτικό θέμα. Διοικητικό διότι απ’ ότι φαίνεται μέσα στις συγκεκριμένες υπηρεσίες «κινούνται» διάφοροι… καλοθελητές πληροφοριοδότες (άρα γιατί όχι μία ΕΔΕ), θεσμικό λόγω της ύποπτης αδράνειας της Δικαιοσύνης απέναντι σε μία τέτοια διαπόμπευση και πολιτικό διότι αυτό που τελικά «βράζει» μέσα στα Σώματα Ασφαλείας (ποιος ξεχνάει το 50% της Χρυσής Αυγής στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν οι αστυνομικοί), βρίσκει «διεξόδους» και στο δημόσιο λόγο.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, ότι κανείς από αυτούς που έσπευσαν με την γνωστή ευκολία να ρίξουν στην «πυρά του μίσους» την 22χρόνη κόρη του Μανώλη Καψή, δεν είπε κουβέντα για την απαλλαγή που παρέχει στους εμπόρους ναρκωτικών η πρόσφατη τροπολογία του υπουργού Δικαιοσύνης. Στα σοβαρά κότες…

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ



Ήταν μία συνηθισμένη βραδινή βόλτα στην πρωτεύουσα του νησιού. Καθημερινή μέρα, αλλά, όπως λένε και οι ντόπιοι, μετά της Αγίας Μαρίνας «φορτώνει» για τα καλά ο τουρισμός. Οπότε, από τώρα και μέχρι τα τέλη του Αυγούστου, πάμε για ένα… non stop Σαββατοκύριακο.

Η «κάθοδός» μας στο Λιμένα δε συνοδεύτηκε μόνο με την προγραμματισμένη μας επίσκεψη στη φιλόξενη Ασημαυγή που, κόντρα στην γενικό κλίμα της αισθητικής μετριότητας, επιμένει να προτείνει ξεχωριστές και ελκυστικές εικαστικές προτάσεις. Η  πέριξ και εντός του «ιστορικού κέντρου» περιπλάνηση ήταν εξ αρχής δεδομένη. Μόνον που αυτήν τη φορά ήταν ακόμη πιο αποκαλυπτική της συνολικής ποιότητας που προσφέρει το εκπορευόμενο από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τουριστικό προϊόν.

Η πρώτη αίσθηση που «εισπράττει» κανείς από το διοικητικό (μα και πολιτιστικό) κέντρο της Θάσου, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν που βιώνει και ο κάτοικος μιας ασφυκτικής και μποτιλιαρισμένης νεοελληνικής πολιτείας. Το αυτοκίνητο, κυρίαρχο παντού, ισοπεδώνει κάθε ανθρώπινη λειτουργία. Το οικιστικό και ρυμοτομικό χάος, αδίστακτο και αδηφάγο. Ο επιχειρηματικός επεκτατισμός, ανεξέλεγκτος. Ο δημόσιος χώρος, εγκαταλελειμμένος στην τσαπατσουλιά και την αλόγιστη εμπορική και «μνημειακή» χρήση. Το τραγικότερο όλων; Το πανάκριβο και υπερπολύτιμο πλεονέκτημα του υγρού στοιχείου, «εξοντωμένο» από τσιμεντένια τείχη και παραθαλάσσια παρκινγκ.

Αναμφισβήτητα, όλος αυτός ο «αστικός όλεθρος» είναι απόρροια ενός (καθ’ όλα ασυγχώρητου) τουριστικού μοντέλου, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται (αργά, αλλά αρκούντως διαβρωτικά) από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και κορυφώθηκε με το θράσος, την αγένεια και την αμορφωσιά που μετέφερε στο συλλογικό μας βίο, το πολιτικό και αισθητικό ξεσάλωμα της δεκαετίας του ‘80.

Έχοντας –σε μεγάλο βαθμό– «συμβιβαστεί» με τη μετριότητα που κατά ριπάς παράγει το «κοινό γούστο», το μόνον που σου απομένει, είναι να εναποθέσεις τις ελπίδες σου στην (αυτονόητη) φροντίδα του δήμου, μπας και μέσω αυτής κατορθωθεί να «σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται». Μέσα από τις δικές του παρεμβάσεις στη σφύζουσα καθημερινότητα, αναζητάς μία μικρή «όαση» ευπρέπειας και καλαισθησίας. Από τη δικιά του «πολιτική συμπεριφορά». Από τη δικιά του… λάτρα.

Φευ! Δέκα η ώρα το βράδυ και μόλις λίγα μέτρα από την είσοδό σου στο πιο «κοσμικό σημείο» του Λιμένα, μια μπόχα αρχίζει να έρχεται κατά πάνω σου. Ένα «αεράκι» που ζέχνει διατροφική σαπίλα ανακατεμένη με οσμή ψοφιμιών. Και τότε, δύο βήματα απόσταση από το Αρχαιολογικό Μουσείο (!!!), αντιλαμβάνεσαι ότι η «περιπέτεια» της όσφρησής σου δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που θα αντικρύσουν τα μάτια σου! Πέντε μεγάλοι κάδοι απορριμμάτων να χάσκουν τιγκαρισμένοι από σκουπίδια που, ένεκα της πολυποίκιλης πληθώρας τους, έχουν καταλάβει και ένα σημαντικό κομμάτι του (ολοσκότεινου) πεζοδρόμου. Κι επαναλαμβάνω: μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο! Στην επιτομή, δηλαδή, του θασίτικου πολιτισμού!

Τα «καλύτερα» όμως έρχονται με το που κατεβαίνεις στο παλιό λιμάνι και –θέλοντας και μη– το μάτι σου «κολλάει» στο εμβληματικό κτίριο τού Καλογερικού. Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που δίνουν σήμερα τον «πολιτιστικό τόνο» του ιστορικού κτίσματος, αλλά αν δεν επέμβει άμεσα η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (στην αρμοδιότητα της οποίας εικάζω ότι ανήκει), φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια δε θα έχει απομείνει τίποτε από την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του. Εξωτερικά έχει ήδη υποστεί τη βαρβαρότητα από τις επιγραφές που κρέμασαν στους τοίχους και τα μπαλκόνια του το Λιμενικό Ταμείο και μία απίθανη λαογραφική κιτσαρία που «αυτοσυστήνεται» ως… Θασίτικο Σπίτι, ενώ η «εικαστική παρέμβαση» ολοκληρώνεται από κάποιον σύλλογο που πήγε και όρθωσε μπροστά του έναν «προσφυγικό τύμβο» που επικουρείται «εθνικώς» από τον γνωστό ελληνορθόδοξο σημαιοστολισμό.

Εσωτερικά, η εμφανής εγκατάλειψή του, συνοδεύεται και από εκθέσεις που επιτείνουν την εικόνα της παρακμής του, αφού –κατά πώς φαίνεται– δεν υπάρχει κανένα «αισθητικό όριο» και καμία διάθεση «αυστηρότητας» στις επιλογές.

Και κάπως έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, «χαλασμένοι» εντελώς από το απερίγραπτο περιβαλλοντικό και αισθητικό μαρτύριο που υποστήκαμε σε αυτές τις δύο ώρες. Μόνη «παρηγοριά»; Η γήινη και λιτή ατμόσφαιρα του Αερικού. Διαχρονική αξία…

ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΗΛΙΘΙΕ



Όχι που το αφέλες κρεσέντο τού Ηλία Παπαδόπουλου και η με «πολλά κιλά μαγκιά» αντίδραση τού Άγγελου Τσατσούλη δε θα έβρισκαν συνεχιστές για το θέμα του LNG. Άρχισαν –ψιλοδειλά, είναι η αλήθεια– να βγαίνουν ένας–ένας από το συγκυβερνητικό παραβάν και να παίρνουν τις προσωπικές τους αποστάσεις από τα όσα υποστηρίζουν οι «εχθροί της ανάπτυξης». Ενίοτε και το «Κόμμα του Όχι»!

Στο «κουλουάρ τής αμφισβήτησης» μπήκε από προχθές και ο (καθ΄ όλα σοβαρός) κύριος Τάτσης, καταθέτοντας «προβληματισμούς» και «επιχειρήματα» που ελάχιστη σχέση έχουν με τη μέχρι τώρα τίμια και ειλικρινή του στάση στα θέματα του περιβάλλοντος. Τα παραθέτω, με τους απαραίτητους σχολιασμούς.

Ερωτώμενος από τον δημοσιογράφο Βασίλη Ιωάννου για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει η πλωτή εξέδρα LNG, ο κύριος Τάτσης απαντά: Αν πραγματικά υπάρχει πρόβλημα για το θαλάσσιο περιβάλλον, η επένδυση αυτή θα με βρει αντίθετο! Εδώ όμως έχω κάποια ερωτηματικά. Δεν είδα μία μελέτη τεκμηριωμένη πάνω σε στοιχεία δημοσιευμένα και αποδεκτά από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Γνωρίζω επί παραδείγματι ότι κατά την εξαγωγή πετρελαίου που έχουμε στις πλατφόρμες, γίνεται τέτοια χρήση του νερού κι έχω την πίστη –για να μην πω τη βεβαιότητα– ότι η θερμοκρασία του νερού έχει αλλοιωθεί εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχει όμως ανάλογη αλλοίωση της πανίδας και της χλωρίδας. Ίσως η περιοχή να έχει περισσότερα αλιεύματα απ’ ότι πριν την πιθανή αλλαγή της θερμοκρασίας. Αυτό δεν το λέω μετά βεβαιότητας, αλλά θεωρώ ότι από το στιγμή που γίνεται χρήση θαλάσσιου νερού για ψύξη, θα έχει σίγουρα κάποια επίδραση στο περιβάλλον. Έπρεπε να υπάρχει μία πραγματική επιστημονική δουλειά που να αποδεικνύει είτε το θετικό είτε το αρνητικό. Άκουσα τους φίλους μου και τοπικούς αξιόλογους επιστήμονες να εκφέρουν απόψεις, οι οποίες όμως δεν τεκμηριώθηκαν πάνω σε συγκεκριμένα δεδομένα. Δεν μπορώ να δεχθώ απόψεις που δε συνοδεύονται από συγκεκριμένες επιστημονικές εργασίες…

Με τη σειρά, γιατί πολλά τα… επίδικα! Πρώτον, ο κύριος Τάτσης αμφισβητεί και υποτιμά –θα έλεγα χονδροειδώς– τις απόψεις που εξέφρασαν επιστημονικοί φορείς οι οποίοι (πέραν των άλλων), τυγχάνει να είναι και «σύμβουλοι τού κράτους». Εκτός κι αν ο πρώην υπερνομάρχης δεν άκουσε τίποτε για τη θέση τού Τεχνικού Επιμελητηρίου και δεν «πήρε είδηση» τι κατέθεσαν στο δημόσιο διάλογο σεβαστοί και αξιολογότατοι επιστήμονες από το ΤΕΙ ΑΜ-Θ και το ΙΝΑΛΕ. Αλλά, με τέτοιο «έλλειμμα ενημέρωσης» δεν παίρνεις σβάρνα τα ραδιόφωνα, γιατί εκτίθεσαι πολλαπλώς. Επειδή όμως ανενημέρωτο δεν τον λες τον καλό γιατρό, ψάξτε αλλού τα περί… ατεκμηρίωτων.

Δεύτερον –και «παίζοντας» με τις πιθανότητες– ισχυρίζεται ότι η αλλαγή της θερμοκρασίας στο κόλπο της Καβάλας λόγω της άντλησης του πετρελαίου, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των αλιευμάτων! Και ρωτάω: από πού τεκμαίρεται μία τέτοια… σιγουριά; Από ποια στοιχεία; Από ποια έρευνα; Γιατί, αν σε κάποιους θα έπρεπε (λογικά) να στηριχθεί για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, αυτοί θα ήταν μόνον οι ιχθυολόγοι τού ΙΝΑΛΕ. Άραγε, αυτούς ο κύριος Τάτσης τους θυμάται επιλεκτικά; Πάντως –και για να μην υπάρχουν αυταπάτες– τα «εμπειρικά βιώματα» συνομολογούν σε ένα σε ό,τι έχει να κάνει με τον πληθυσμό των αλιευμάτων: κάθε πέρυσι και καλύτερα!

Στη συνέχεια, ακούγεται και το εξής… πονηρόν. Λέει ο κύριος Τάτσης αναφερόμενος στις ευθύνες της ΔΕΠΑ: Οπωσδήποτε υπάρχουν ευθύνες. Αλλά, υπάρχουν και κάποιες περιβαλλοντολογικές μελέτες  που συντάσσουν ειδικοί, τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχόμαστε.

Για ποιες άραγε μελέτες μιλάει ο κύριος Τάτσης; Πού βρίσκονται; Τι ακριβώς λένε; Και το μείζον: με τις παραγγελίες –άρα και τα χρήματα– ποιων συντάχτηκαν; Αυτό πράγματι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να «αποκαλυφθεί». Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να ξαναθυμηθούμε και τις αντίστοιχες «μελέτες» που έγιναν κάποτε για τις Δεξαμενές Υγρών Καυσίμων.

Παρακάτω και στο ερώτημα αν θεωρεί ότι η τοπική κοινωνία  βιάστηκε να αντιδράσει και να πει «όχι» στην επένδυση αυτή, ο κύριος Τάτσης βρίσκει την ευκαιρία να την «πέσει» από… δεξιά, λέγοντας: Δε νομίζω ότι η κοινωνία της Καβάλας αντέδρασε. Δεν είδα το πλήθος να αντιδρά όπως θα έπρεπε, αν θεωρήσουμε ότι είναι σημαντικό το θέμα. Καταρχήν, πιστεύω ότι οι πολίτες είναι απληροφόρητοι επί της ουσίας. Στην περιοχή μας και γενικά σε όλη την Ελλάδα υπάρχει ένα «Κόμμα του ΟΧΙ», το οποίο παρασύρει εύκολα και τα ΜΜΕ που θέλουν να δημιουργήσουν μία κατάσταση στην κοινωνία, με αποτέλεσμα να παρασύρουν μια μερίδα ανθρώπων. Το θέμα είναι αν οι πολίτες ενημερώνονται σωστά ή όχι. Λαϊκή κινητοποίηση θα έχουμε μόνον αν σε μία τέτοια συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατέβει ο απλός κόσμος. Η μερίδα του «ΟΧΙ», κατά την άποψή μου, κατηγορείται γιατί μονίμως στέκεται μονομερώς στην άρνηση…

Κατ’ αρχάς, καλό είναι να γνωρίζει ο κύριος Τάτσης –και οι συν αυτώ, φυσικά– ότι είναι πολλά τα αίτια για τα οποία οι κοινωνίες δεν αντιδρούν όπως παλιά. Αν αυτό το θεωρεί αρνητικό για την εξέλιξή τους (που είναι), ας ψάξει τους πολιτικά υπεύθυνους αυτής της υποχώρησης. Κατ’ επέκταση και εκείνους που θέλουν τους πολίτες «απληροφόρητους».

Αυτό όμως που δεν περίμενα να ακούσω από τον κύριο Τάτση (γιατί επιμένω να τον θεωρώ ευπρεπή και υπεύθυνο πολιτικό), είναι τα περί «διείσδυσης» του ΣΥΡΙΖΑ (γιατί ποιον άλλον «φωτογραφίζει» το «Κόμμα του Όχι»;) στα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία μάλιστα καταφέρνει και να τα παρασύρει! Εντάξει, είπαμε να λέμε κανένα ανέκδοτο, αλλά εδώ το κάναμε του… Σεφερλή! Κοινώς, Δελφινάριο!

Τέλος, ας μην υποβαθμίζουν και ας μην υποτιμούν μερικοί τα 1.500 άτομα που μέσα στο κατακαλόκαιρο βρέθηκαν στην Πλατεία για να διαδηλώσουν ενάντια σε μία καταστροφική –κατά πώς οι ίδιοι ισχυρίζονται– επένδυση. Και για να το «ιντριγκάρω», θα πρότεινα να συγκρίνουν τον αριθμό με τον αντίστοιχο των κομματικών τους συγκεντρώσεων. Μην πω με την πρόσφατη του Σαμαρά στο Σύνταγμα, γιατί μπορεί να έχουμε άλλα δράματα.

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

ΓΙΑ ΤΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ



Το κείμενο αυτό έχει ως κύριους αποδέκτες τούς υπευθύνους της Κινηματογραφικής Λέσχης (κατ’ επέκταση και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου) του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, και τους καλεί να ακυρώσουν πάραυτα τη συνεργασία τους με τη ρατσιστική και φασιστική οργάνωση Η Γενιά Της Ταυτότητας και να ματαιώσουν την αποψινή προβολή της ταινίας Τα Δάκρυα Της Γάζας που από κοινού αποφάσισαν να διοργανώσουν. Σεβόμενοι τον εαυτό τους και προφυλάσσοντας τη μακρόχρονη δημοκρατική ιστορία του φορέα που εκπροσωπούν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα βρεθούν πολλαπλά εκτεθειμένοι. Ιδίως δε, αν δε «συνετιστούν» και με όλα αυτά που θα ακολουθήσουν.

Παίρνοντας ως δεδομένο ότι η εμπλοκή των υπευθύνων της Κινηματογραφικής Λέσχης με τη νεοναζιστική παραφυάδα έγινε «εν τη πολιτική τους αγνοία», σπεύδω προς ενημέρωσή τους, παραθέτοντας μερικά από τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της Γενιάς Της Ταυτότητας, ικανά νομίζω για να αποδείξουν πόσο υποκριτικό είναι και το «φιλάνθρωπο ενδιαφέρον» της για τον Παλαιστινιακό λαό.

Κατ’ αρχάς, το ρατσιστικό της στίγμα το δίνει η ίδια η οργάνωση μέσω του «μανιφέστου» που έχει αναρτήσει στην επίσημη ιστοσελίδας της. Αντιγράφω μερικά πολύ «χτυπητά» σημεία του κειμένου, διατηρώντας (για ευνόητους λόγους) την ορθογραφία του: Είμαστε η γενιά της ταυτότητας. Είμαστε η γενιά που μας σκοτώνουν γιατί κοιτάξαμε το λάθος πρόσωπο. Γιατί αρνηθήκαμε σε κάποιον ένα τσιγάρο (προφανώς το τσιγάρο το αρνήθηκαν σε κάποιον ξένο, σε κάποιον ρομά, σε κάποιον περιθωριακό, σε κάποιον τοξικομανή, σε κάποιον ομοφυλόφιλο)… Είμαστε η γενιά της εθνικής διάσπασης, της συνολικής αποτυχίας της συνύπαρξης, και της αναγκαστικής ανάμιξης των φυλών… καταδικασμένη να πληρώσει σε ένα κοινωνικό σύστημα που είναι τόσο γενναιόδορο με τους ξένους και που έγινε τόσο δυσβάσταχτο για το δικό μας λαό (χρειάζεται μήπως να πω ποιοι άλλοι τα λένε όλα αυτά;)… Η γενιά μας είναι τα θύματα της γενιάς του Πολυτεχνείου που διοίκησε, μετατρέποντας τις σοσιαλιστικές της ιδέες σε τραπεζικούς λογαριασμούς ξεπουλώντας τον λαό και την πατρίδα (το ψευδές και άκρως συκοφαντικό τροπάρι με τη «γενιά τού Πολυτεχνείου» επανέρχεται  με μοναδικό στόχο να απαξιώσει το πολιτικό σύστημα, ταυτισμένο πλήρως με τις χρυσαυγίτικες κραυγές και ανοησίες)… Απορρίπτουμε τα βιβλία της ιστορίας σας, για να ανακτήσουμε τις δικές  μας αναμνήσεις  μέσα από τις ηρωικές πράξεις των προγώνων μας που διαγράφετε  για να προβάλετε "ολοκαυτώματα" ξένων λαών (εδώ «παίζουμε» με τα υπονοούμενα και τις «κρυφές λέξεις», αφού η «απόρριψη» παραπέμπει ευθέως στο «κάψιμο», ενώ τα εισαγωγικά στη λέξη ολοκαύτωμα, δηλώνουν την ίδια πίστη με τους αρνητές του. Ας πούμε την ίδια πίστη με τους χιτλερισκούς της Χρυσής Αυγής και τον θεωρητικό Πλεύρη)…  Δέν πιστεύουμε πλέον οτι ο Yusuf (αραβικό όνομα) είναι αδελφός μας. Έχουμε σταματήσει να πιστεύουμε σε ένα "Παγκόσμιο χωριό" και στην "Οικογένεια του ανθρώπου" Ανακαλύψαμε ότι έχουμε ρίζες, καταγωγή και ως εκ τούτου έχουμε  ένα μέλλον (κατά τ’ άλλα, το δάκρυ κορόμηλο για τα παιδιά της Γάζας)… Η κληρονομιά μας είναι η γή μας, το αίμα μας, η ταυτότητα μας. Είμαστε οι κληρονόμοι του  δικού μας μέλλοντος (όχι πως θα έλειπε η αναφορά για το… αίμα)… Το Λάμδα, που ήταν ζωγραφισμένο στις ασπίδες των περήφανων Σπαρτιατών προγόνων μας! Είναι το συμβολό μας (καθότι και πολεμόχαροι).

Όσο για την εντύπωση που έχουν για όλους εμάς; Ιδού η… διάγνωση των καθαρόαιμων: Είστε απο τα χρόνια της μεταπολιτευτικής ευημερίας, της μίζας και της κομματοκρατίας, του SOS "Ρατσισμός" και της "ποικιλομορφίας" της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της μιας σακούλας πλαστικά τρόφιμα απο τα Lidl…

Επειδή όμως το σημερινό ενδιαφέρον αφορά σε μία ταινία για τη Γάζα, αξίζει τον κόπο να δει κανείς την πολιτική οπτική μέσα από τη οποία προσεγγίζει η Γενιά Της Ταυτότητας το τεράστιο αυτό ζήτημα. Με το πολιτικό μότο Δεν ξεχνώ το Ολοκαύτωμα της Παλαιστίνης από τους Εβραίους, οι ανίδεοι, οι αμαθείς και οι παντελώς ανιστόρητοι τύποι (δυό–τρεις δηλαδή) της οργάνωσης, συνομολογούν ευθέως την ταύτισή τους με τον παγκόσμιο αντισημιτισμό, τσουβαλιάζοντας εκατομμύρια Εβραίων ανά τη γη με το δολοφονικό κράτος τού Ισραήλ. Αγνοώντας, προφανώς, ότι η ίδρυση του Ισραήλ –παρότι αυτή «επενδύθηκε» συναισθηματικά με το Ολοκαύτωμα– δεν απέβλεπε σε τίποτε άλλο από τη θεμελίωση ενός κράτους–χωροφύλακα, «φτιαγμένο» ειδικά για να ελέγχει τις πετρελαιοφόρες μεσανατολικές περιοχές. Μόνον που η ταύτιση αυτή οδηγεί (εμμέσως πλην σαφώς) στη διαιώνιση της ακροδεξιάς και ναζιστικής ρητορείας, μέσω της οποίας υποθάλπεται ο «σιωνιστικός μύθος» και επιδοκιμάζονται τα χιτλερικά κρεματόρια. Αρκεί μόνο μία μικρή περιήγηση στα «διαδικτυακά τους λημέρια», για να πειστείτε πού το πάνε όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι».

Να γιατί –έστω και την ύστατη ώρα– θα πρέπει η Κινηματογραφική Λέσχη να «κλείσει» κάθε χαραμάδα συνεργασίας με τα εγχώρια φασιστοειδή, περιφρουρώντας πάνω από όλα τον πολιτιστικό και ουμανιστικό της ρόλο. Εν αναμονή λοιπόν…