Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '9Ο




Με όλο μου τον σεβασμό και την βαθιά εκτίμηση προς το πρόσωπό του, όμως, αυτή τη φορά, η «λίστα» του Γιάννη Πετρίδη με τα 50 Καλύτερα Ελληνικά Τραγούδια της Δεκαετίας του ’90, ήταν μία απογοήτευση! Όχι γιατί απέχει παρασάγγας από το προσωπικό μου γούστο (κάτι πολύ φυσιολογικό με βάση τον υποκειμενισμό που διέπει τέτοιου είδους αναφορές), αλλά γιατί ένα μεγάλο μέρος των επιλογών του «γέρνει» προς την μεριά της... παραλιακής! Πάει να πει, στο είδος εκείνου του τραγουδιού που καθόρισε (και εν πολλοίς εκπροσώπησε) το νεοελληνικό ήθος και την νεοελληνική αισθητική της τελευταίας τριαντακονταετίας.

Το άλλο που θα μπορούσε να «καταλογίσει» κάποιος στον Γιάννη Πετρίδη («δάσκαλος» και «μύστης» έτσι κι αλλιώς), είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τις επιλογές του. Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κανείς: με ποια κριτήρια αυτό το «καλύτερα»; Υπάρχουν «ποιοτικά χαρακτηριστικά» που καθορίζουν το κύρος και την διαχρονικότητα ενός τραγουδιού; Κι αν ναι, ποια είναι αυτά; Η συνθετική τους φόρμα; Η τεχνική τους; Η στιχουργική τους δομή; Το ερμηνευτικό τους εύρος; Ποιος ορίζει τις «κλίμακες»; Και αρκούν αυτά; Και από την άλλη: υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τραγούδια που έμειναν στη ιστορία με την σφραγίδα του «ακατέργαστου»;

Θέλω να πω ότι ένας παραγωγός της εμβέλειας του Γιάννη Πετρίδη, δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε τέτοιους ναρκισσισμούς για να υποστηρίξει τις προτάσεις του. Εξ άλλου, μία δικιά του καταγραφή και μία δικιά του πρόταση, είναι εξ αρχής γεγονός. Και μόνο για τους... ερεθισμούς που παράγει.

Ποιοι είναι αυτοί; Έχουμε και λέμε:

Στα 50 «καλύτερα» τραγούδια της λίστας, εξέχουσα θέση κατέχει ο... Νότης Σφακιανάκης με τέσσερεις «συμμετοχές» (Αετός, Μετανιώνω, Θέλω Να Σε Ξαναδώ, Παράλληλα)! Από το ίδιο «αισθητικό σινάφι», δηλώνουν παρόν η Άννα Βίσση με δύο τραγούδια (Μαύρα Γυαλιά, Ελένη) και ο Γιώργος Μαζωνάκης με (ευτυχώς) ένα. Το Μη Μου Ζητάς. Αν τώρα σε αυτό προστεθούν και οι κάπως πιο... αξιοπρεπείς, όπως η Κατερίνα Κούκα (Ρίξε Στο Κορμί Μου Σπίρτο) και ο Πασχάλης Τερζής (Παλιόκαιρος), έχετε μία εικόνα των ποσοστών που καταλαμβάνει το τραγούδι των ξενυχτάδικων.

Ιδιαίτερα υπερβολική είναι και η προτίμηση στα τραγούδια των υπερτιμημένων Ξύλινων Σπαθιών που εκπροσωπούνται με τέσσερα τραγούδια (Αδρεναλίνη, Ο Βασιλιάς Της Σκόνης, Λειωμένο Παγωτό, Σιωπή) την ίδια ώρα που οι εμβληματικές Τρύπες «συμμετέχουν» μόνο με δύο (Καινούρια Ζάλη, Δεν Χωράς Πουθενά). Όπως απορίας άξιον είναι το «πέρασμα» στη λίστα του Γιώργου Δημητριάδη και των Μικρών Ηρώων με το Σαν Να Μη Πέρασε Μια Μέρα, της Κατερίνας Κυρμιζή με το Παραμυθένια, των Μπλε με το Νοιώθω Ενοχές, των Πυξ – Λαξ με το Ας’ την Να Λέει (ομού μετά του Βασίλη Καρρά).

Ακολουθούν, εκείνα που, ναι μεν δεν σε «ενοχλούν» (και οπωσδήποτε δεν προσβάλουν), αλλά δεν σε «τρελαίνουν κι όλας. Αναφέρω ενδεικτικά: Τα Λαδάδικα (Δημήτρης Μητροπάνος), Δι Ευχών, Για Ένα Ταγκό (Χάρις Αλεξίου), Εισιτήριο Στη Τσέπη Σου (Παντελής Θαλασσινός), Ψίθυροι Καρδιάς (Δημήτρης Μπάσης), Το Τσιγάρο (Γιάννης Κότσιρας), Μια Βραδιά Στο Λεβερκούζεν (Γιώργος Νταλάρας).

Θα συνυπέγραφα; Ανυπερθέτως τα τραγούδια των Τρυπών. Το λυτρωτικά αγέραστο Πρωινό Τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή. Το σπουδαίο Να Ονειρεύομαι του Δημήτρη Λάγιου, τα τραγούδια του Μάλαμα και των Πάνο και Χάρη Κατσιμίχα, το «ιερό» Αχ Ελλάδα του Μανώλη Ρασούλη, το ονειρικά σεμνό Τα Βεγγαλικά Σου Μάτια του Στάμου Σέμση, το κραταιό Διδυμότειχο Μπλουζ του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αυτά των αγαπημένων Αλκίνοου Ιωαννίδη και Ορφέα Περίδη, τις τραγουδάρες από το Στων Αγγέλων Τα Μπουζούκια του Χρήστου Νικολόπουλου, το «λεπτεπίλεπτο» Φοβάμαι των Μπλε, και φυσικά, τον «εθνικό μου ύμνο»! Τη Ρόζα του Αλκαίου και του Μικρούτσικου. 


















Ποια κατά τη γνώμη μου είναι «αδικαιολογήτως απόντα»; Χωρίς αξιολογική σειρά, τα όσα με «σημάδεψαν» σε αυτή τη «γεμάτη» από μουσική και συναυλίες δεκαετία:
  
Το αισθαντικά ρωμαλέο Βαριά Ποτά, Βαριά Τσιγάρα από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Τα Καινούρια Ρούχα του Τάσου Γκρους και του Θοδωρή Γκόνη με την λατρεμένη Βούλα Σαββίδη, το Τσακάλι και το Είδα Την Σούλα Και Τον Δεσποτίδη, του Διονύση Σαββόπουλου. Μοναδικά! Ειδικά το δεύτερο! Το «σκοτεινό» Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας από τα Διάφανα Κρίνα. Το κατά Μάλαμα «έπος» Τα Μεταξωτά. Τη συναρπαστικά γήινη Ανδρομέδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το πλημυρισμένο από νύχτα και αλκοόλ Μπαρ Το Ναυάγιο της Αρλέτας. Τα διαμάντια του Νίκου Ξυδάκη: Η Ωραία Κοιμωμένη, Δέκα Λεύκες, Όποιος Φεύγει. Τον αέναο Ακροβάτη των Χαΐνηδων. Τις Τρεις Μέρες του Κώστα Χαριτάτου από την θεσπέσια Έλλη Πασπαλά. Το Ταξίδι Στη Γη των Στέρεο Νόβα με την «εύθραυστη» Πόπη Αστεριάδη. Την συναρπαστική Χοντρομπαλού του Γκάτσου και του Ξαρχάκου από την Δέσπω Διαμαντίδου. Την ταξιδεύτρα Κοσμογωνιά των Active Member, το αθόρυβο ζεϊμπέκικο του Νίκου Πορτοκάλογλου, Κλείσε Τα Μάτια Σου. Το καλύτερο ίσως τραγούδι του Χρήστου Λεοντή, το Ένα Ελάφι Στην Σταδίου με την ερμηνευτική οξυδέρκεια του Γιώργου Μπαγιώκη. Το παθιασμένο Δεν Έχω Χρόνο Μάτια Μου των Οδυσσέα Ιωάννου και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με την μία και μοναδική Σωτηρία Λεονάρδου. Τον έξοχο Τυμβωρύχο του Κώστα Λαχά και Θάνου Μικρούτσικου με την Δήμητρα Γαλάνη. Μα και τα άλλα του συνθέτη: Ο Λύχνος Του Αλλαδίνου, Οι Επτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia, το Καραντί του Νίκου Καβαδία, το προφητικό Ανεμολόγιο του Κώστα Τριπολίτη. Το «μεγάλο» Πήγα Σήμερα Στους Βράχους του Γιώργου Χρονά και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, με την Χαρούλα Αλεξίου σε απόλυτη φόρμα! Μα και τα άλλα του Παπαδημητρίου από τα Τραγούδια Για Τους Μήνες. Τέλος, τα «σούπερ» του Κραουνάκη: Μόνο Μια Φορά, Το Σίδερο, το Γόβα Στιλέτο, το φλογισμένο Πως Έφυγες με την τεράστια Βίκυ Μοσχολιού. 


































 
Κατά τ’ άλλα, ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη Πετρίδη για τους... ερεθισμούς! Ούτως ή άλλως, ο κατάλογος παραμένει ανοιχτός και ευρύχωρος.




Ο,ΤΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ



Αντιγράφω το post που «ανέβασε» στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ο Αντιπεριφεριάρχης Καβάλας Θεόδωρος Μαρκόπουλος: Με απόφαση του Περιφεριάρχη, Γ. Παυλίδη εγκρίθηκαν τα χρήματά ώστε να υλοποιηθεί το απαραίτητο έργο για την βελτίωση της πρόσβασης στην Γκιόλα της Θάσου. Υλοποιείται έτσι η σχετική δέσμευση και πλέον όλοι οι τουρίστες και οι επισκέπτες θα έχουν άνετη και ασφαλή πρόσβαση στο μοναδικού κάλους αξιοθέατο του νησιού.

Πριν από τα ουσιώδη, μία μικρή παρένθεση: οφείλω να ομολογήσω ότι δεν γνώριζα την ύπαρξη «σχετικής δέσμευσης» από την παράταξη του κυρίου Παυλίδη που αφορούσε στην «αξιοποίηση» της Γκιόλας. Προφανώς, συνελήφθην αδιάβαστος! Κλείνει η παρένθεση και περνάμε στα μείζονα.

Η «διαδικτυακή ανακάλυψη» της Γκιόλας από τον «τουρισμό», υπήρξε μοιραία για το φυσικό περιβάλλον της περιοχής! Μοιραία και τραγική! Εύλογα, ένας εκ των συνομιλητών τού –σεβαστού και τα μάλα αγαπητού– Αντιπεριφεριάρχη, απευθύνει την καίρια ερώτηση: πότε επισκεφτήκατε κύριε Μαρκόπουλε για τελευταία φορά τη Γκιόλα; για να λάβει την άμεση (και… αφοπλιστική) απάντηση: το καλοκαίρι!

Και λέω: αφού ήταν τόσο πρόσφατη η «επαφή» του φίλτατου Θεόδωρου με την Γκιόλα, θα «έπεσε» (φαντάζομαι) στην αντίληψή του και η καραμπινάτη οικοδομική αυθαιρεσία που προέκυψε λίγα μόλις μέτρα από την «τουριστική ατραξιόν» της περιοχής. Και ρωτάω: εκ της πολιτικής (και μόνο) θέσεώς του, όφειλε ή δεν όφειλε να καταγγείλει στις αρμόδιες υπηρεσίες την παρανομία; Φρονώ πως η απάντηση είναι αυτονόητη: ΟΦΕΙΛΕ! Το έπραξε; Δυστυχώς –και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος–, εικάζω πως όχι! Η καντίνα-καφετέρια-ταβέρνα (όχι, για rooms to let δεν παίρνω όρκο) παραμένει εκεί, αγέρωχη και κερδοφόρα! Καταπατώντας κάθε έννοια πολεοδομικής νομιμότητας και υγιούς ανταγωνισμού.

Σκέφτομαι: αν αυτό το κτίσμα που εμφανίστηκε μέσα σε ένα καθ’ όλα «πρωτόγονο τοπίο» (και πέρασε εντελώς «απαρατήρητο» από τον κορυφαίο πολιτικό παράγοντα του νομού), τι άραγε μπορεί να μας προκύψει αν με το έργο της Περιφέρειας «ομαλοποιηθούν» οι συγκοινωνιακές προσβάσεις; Ποιος θα ελέγξει τα παρεπόμενα της «ανάπτυξης»; Ποιος θα εγγυηθεί την προστασία του περιβάλλοντος από τον «τουριστικό ορυμαγδό»; Και εν τέλει, ποιος θα μας σώσει από κάτι απίθανους που άρχισαν ήδη να προτείνουν και αλλαγές στη ονομασία! Ήγουν, από Γκιόλα σε… Νεραϊδότοπο, Σπηλιά των Σειρήνων, Λουτρό της Αφροδίτης; Ποιος;

Ναι μεν ρητορικά τα ερωτήματα, αλλά μαζί και αγωνιώδη. Με την αντίληψη της τσιμεντοποίησης να κυριαρχεί (διαχρονικά) σε όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς της Περιφέρειας, το περιβαλλοντικό μέλλον του τόπου διαγράφεται ζοφερό! Ένα είναι γεγονός: όλοι οι «αρμόδιοι» και οι «θεματικοί» που προέκυψαν στα «κοινά» την τελευταία δεκαετία, δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να ιεραρχήσουν τις αναπτυξιακές ανάγκες στη βάση της «λειτουργικότητας της φύσης» και της συνέχειας των Ιστορικών μας διαδρομών. Ημιμαθείς και μέτριοι, αναλώνονται σε «πολιτικές αρπαχτές» και φιγουρατζίδικες φαντασμαγορίες. Κατά συρροή κακόγουστες και κατά κανόνα γραφικές. Γι’ αυτό και επικίνδυνες!

Και για επίλογο: το φαεινό μυαλό που σκέφτηκε την ασφαλτόστρωση της διαδρομής προς τη Γκιόλα, έχει μεριμνήσει και για την απορριμματική λαίλαπα που θα προκύψει με την κατακόρυφη αύξηση της κυκλοφορίας; Έχει δει το σκουπιδαριό που «αναπαύεται» (και διαρκώς αυξάνεται) ένθεν κακείθεν του οδικού δικτύου του νησιού για να έχει έτσι και ένα μέτρο σύγκρισης για το τι μπορεί να συμβεί στο άμοιρο τοπίο της Γκιόλας;

Με τη μικρή μου εμπειρία, μπορώ να το «πάρω επάνω μου» και να απαντήσω: ούτε που το νοιάζει!

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

ΣΤΗ "ΓΡΑΜΜΗ" ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ!



Για να είμαι ειλικρινής, δεν του το ‘χα του Μητροπολίτη Μεσογαίας να «συναγωνίζεται» τους διάφορους Αμβρόσιους, Άνθιμους, Σεραφείμ και Θεόκλητους στα περί… ομοφυλοφιλίας. Ήταν, βλέπετε, κι αυτό το προφίλ του «διανοούμενου» που τον έκανε να ξεχωρίζει από το σκοταδιστικό σινάφι! Φευ! Επλανήθην πλάνην οικτράν!

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά!

Γράφει ο σεβαστός Νικόλαος: Για άλλη μια φορά, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μάλιστα με την μορφή του κατεπείγοντος, επιχειρείται η ψήφιση ενός νομοσχεδίου παντελώς ξένου προς τα επικρατούντα ήθη, εντελώς ασυμβίβαστου προς την κοινή λογική, ιδιαίτερα προκλητικού για τον θεσμό της οικογένειας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Πρώτον: Πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι τα «επικρατούντα ήθη» ουδεμία σχέση έχουν με αυτά που (υποψιάζομαι ότι) εννοεί ο Μητροπολίτης. Θα τον «προσγειώσω» λοιπόν στην πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι για πάνω από τρεις δεκαετίες, το ήθος που επικρατεί στη χώρα το διαχειρίζονται και το εκπέμπουν τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Με ό,τι αυτό σημαίνει για την… ημετέρα ξεσαλωσύνη μας! Θα προσέθετα δε, ότι πρόκειται για τα ίδια κανάλια που «στάζουν μέλι» για την… αγιοσύνη του! Και για την ποιότητα των οποίων... κιχ!

Δεύτερον: Αν με τον όρο «κοινή λογική» βαπτίζονται όλα όσα μας βολεύουν, τότε πολύ καλά κάνει ο κύριος Νικόλαος και τον επικαλείται. Όμως, καλό θα ήταν να λάβει υπ’ όψιν του ότι η ζωή δεν προχωράει ποτέ μπροστά με «κοινά μυαλά». Το αντίθετο…

Τρίτον: Άραγε αυτός που έγραψε τα Τείχη, τα Κεριά και την Ιθάκη, συγκαταλέγεται εις τους «αξιοπρεπείς ανθρώπους»; Το σίγουρο πάντως είναι ότι λάτρη του οικογενειακού θεσμού δεν τον λες… Και μένω μόνο στο παράδειγμα του Ποιητή!

Και πάμε παρακάτω: Ο σεβασμός στον κάθε άνθρωπο και τα βασικά δικαιώματά του είναι οφειλή των δημοκρατικών και πολιτισμένων κοινωνιών. Η συμπάθεια σε όποιον δυστυχεί μέσα στην ασάφεια της ταυτότητας του φύλου του είναι ουσιώδης έκφραση της γνήσιας εκκλησιαστικής αγάπης και αντίληψης.

Εκ πείρα μιλώντας, θέλω να διαβεβαιώσω τον Σεβασμιώτατο ότι μέχρι τώρα δεν είδα κανέναν από αυτούς που υπαινίσσεται να «δυστυχούν μέσα στην ασάφεια του φύλλου τους»! Τουναντίον! Μπορώ να πω ότι την… καταβρίσκουν!  

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας υποστηρίζει ότι: Κάθε όμως προσπάθεια νομιμοποίησης ή πολύ περισσότερο θεσμοθέτησης αντίθετων με την φύση επιλογών που προσβάλλουν την ανθρώπινη οντολογία, που υποτάσσουν εγωιστικά την ιερότητα της αναπαραγωγής στην ηδονική παθολογία των σεξουαλικών ορμών, και τα απαράγραπτα χρηστά ήθη στον αλόγιστο εγωισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί αθέμιτη παρανομία που εκδικείται τον άνθρωπο και καταλύει την κοινωνία.

Πρώτον: Ειδικός δεν είμαι, αλλά εγώ ομοφυλόφιλο να γεννήθηκε… στρέιτ, δεν είδα! Και επειδή το θεωρώ χλωμό να έκανε λάθος η φύση, ας ψάξει αλλού ο Σεβασμιότατος να βρει «αντίθετες με τη φύση επιλογές». Έτσι να κάνει, θα ανακαλύψει εκατοντάδες στο περιβάλλον. Από Χαλκιδική μέχρι Κερατέα μεριά!

Δεύτερον: Ίσως λαϊκίσω λίγο, αλλά αυτά τα περί «ιερότητας της αναπαραγωγής», ας τα αφήσουν κατά μέρος οι άγαμοι κληρικοί. Είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να την επικαλούνται!

Τρίτον: Με τα λίγα «ερωτικά» που κατέχω, τις ηδονές και τις σεξουαλικές ορμές μάς τις «φόρτωσε» η ίδια η φύση. Η οποία –κατά πώς λένε και οι Γραφές– δεν ήταν άλλη από αυτή που δημιούργησε ο Θεός στο γνωστό επταήμερο! Και ’γω τη φύση, για ξενέρωτη δεν την κόβω!

Τέταρτον: Κι ενώ μέχρι τώρα τα μόνα συνοδευτικά που αφορούσαν στα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν αυτά περί «καταπάτησης» και «υπεράσπισης», από χθες ήρθε και προστέθηκε και αυτό για τον «αλόγιστο εγωισμό» τους! Πνευματικός διανοουμενισμός!

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στον επίλογο: Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.

Ακούστε με, Δέσποτα! Όποια δυστυχία πήραν αυτοί οι άνθρωποι, την πήραν από εμάς τους… φυσιολογικούς! Εμείς τους γεμίσαμε ενοχές και αδιέξοδα. Εμείς τους είχαμε πετάξει στο περιθώριο και την ανυποληψία. Εμείς τους είχαμε κατατάξει στους «αρρώστους» και τους «αμαρτωλούς». Από εμάς κουβαλούν το στίγμα. Αφήστε λοιπόν τις «ανομίες», τα «lobby», τις «μόδες» και τις «απειλές»! Χορτάσαμε από υποκρισία. Ρασοφόρα και μη…