Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ



Στην πολιτική, οι έχοντες πείρα και σωφροσύνη κρατάνε πάντα μικρά καλάθια. Και δε βιάζονται. Έχουν υπομονή και καρτερικότητα. Πάει να πει, σύνεση.

Τα λέω αυτά, ενθυμούμενος τα όσα περί «πασοκικής διείσδυσης» στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονταν στεντορείως οι «καθαροί» του αντίπαλοι, προβάλλοντας καθημερινά τα ονόματα των «έξω από δω». Ήγουν, του Κοτσακά, του Κουρουπλή, της Σακοράφα, του Κοτζιά ή –για εκείνους που αρέσκονται και σε πιο μπρουτάλ καταστάσεις– εκείνα των Ραφτόπουλου, Καλφαγιάννη και Φωτόπουλου.

Αλλά επειδή οι καιροί –εκτός από τα γνωστά τους γυρίσματα– μας προκύπτουν πολλές φορές και… γκαστρωμένοι, δεν άργησαν να γεμίσουν με «πράσινα εξώγαμα» όλα τα μέχρι εχθές «κόμματα της παρθενίας».

Κι αν (ας πούμε) για τη ΔΗΜΑΡ η μεταγραφή–μετάγγιση της κυρίας Κοππά (άντε και του… Τσουμπάκη) θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη και στο ντούκου καθότι οι εκεί σύντροφοι έχουν «χαλαρές» τις (πολιτικά μιλώντας) ηθικές αντιστάσεις, δε θα τολμούσα ποτέ να πω το ίδιο και για το ΚΚΕ, αφού τα πράγματα εκεί είναι κατά τι πιο… καλογερικά!

Αυτά μέχρι προχθές και λίγο πριν βγει ο σύντροφος Κουτσούμπας να ανακοινώσει το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Γιατί, με το που άρχισε να διαβάζει τα ονόματα, μία μικρή ιδεολογική ταραχή θα πρέπει να την πήραν όλοι τους εκεί μέσα. Από τη μια να σου «σκάει» ο εκ της Νέας Δημοκρατίας προερχόμενος Νίκος Αγγέλου και από την άλλη η εκ του ΠΑΣΟΚ ορμώμενη Νατάσα Παναγιωταρά, ε, όσο να ‘ναι, σου χαλάνε αμέσως την… γλυκιά μονοτονία. Και ψάχνεσαι…

Αλλά επειδή το ΚΚΕ εκτός από κόμμα (ταξικό εννοείται) είναι και ολίγον… κολυμβήθρα, δείτε πώς δικαιολόγησε τα «ανήκουστα» (πάει να πει αυτά που μέχρι χθες κατηγορούσε) και πώς «καθάρισε» τις όποιες απορίες στην ερώτηση του δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας για το τι σηματοδοτεί η σύνθεση των υποψηφίων με τη συμμετοχή προσώπων από άλλους κομματικούς χώρους. Απολαύστε απάντηση διά στόματος Γραμματέως:

Το βασικό που χαρακτηρίζει το ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές είναι ότι σ’ αυτό υπάρχουν έμπειροι αγωνιστές απ’ την εργατική τάξη, επαγγελματίες, αγρότες, επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου, διανοούμενοι, επίσης από το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, πολλοί νέοι και γυναίκες. Το ότι ανάμεσα σε αυτούς που συνεργάζονται με το ΚΚΕ υπάρχουν υποψήφιοι που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ ή άλλα κόμματα, έχοντας και τις διαφορετικές τους οπτικές, αποδεικνύει ότι μέσα στο κίνημα ο καθένας έχει τη δυνατότητα να βγάλει συμπεράσματα και να δει ποιος είναι μαζί του και ποιος είναι απέναντι, με ποιον χρειάζεται να συνεργαστεί, να συστρατευτεί, ακόμα και αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του.

Εντάξει, ειδικός δεν είμαι, αλλά αν αυτό δεν είναι το απόλυτο οπορτουνιστικό και ρεβιζιονιστικό βραχυκύκλωμα, τότε ποιο; Και, όπως είπε και η φίλη μου η Βασιλική, θου Στάλιν, φυλακή τω στόματί μου!

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ



Οι προεκλογικές επισκέψεις των υποψηφίων δημάρχων σε διάφορες ευαίσθητες κοινωνικές δομές, ενίοτε κρύβουν και αρκετές πολιτικές παγίδες. Κάποιες φορές δε, αποκαλύπτουν και την «επικοινωνιακή τους ιδιοτέλεια». Ειδικά όταν μετά το –συνήθως σύντομο– πέρασμά τους από αυτές, ξεχύνονται για… πόζες και δηλώσεις και για να πουν το κοντό τους και το μακρύ τους.

Για να μην παρεξηγηθώ: δικαίωμα στην ενημέρωση έχουν όλοι. Κι επειδή είναι αδύνατον ένας υποψήφιος να γνωρίζει τα πάντα (που αλίμονο, δηλαδή), είναι πολύ λογικό να απευθύνεται στους ειδικούς και τους «μάχιμους» για να μάθει από «πρώτο χέρι» το περιεχόμενο της εργασίας τους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τα αποτελέσματα των εφαρμογών τους και πάει λέγοντας. Αυτό ναι, είναι θεμιτό και απαραίτητο.

Το πράγμα «χαλάει» και γίνεται από φαιδρό έως επιπόλαιο (άρα πολλαπλά επικίνδυνο), όταν –παρότι άσχετοι και «άβγαλτοι» με το αντικείμενο– σπεύδουν να νοηματοδοτήσουν την επίσκεψή τους και με… άποψη!

Και γίνομαι αμέσως πιο συγκεκριμένος.

Ο κύριος Βαγγέλης Παππάς, μετά την επίσκεψή του στην Ανοιχτή Θεραπευτική Κοινότητα του ΚΕΘΕΑ Κιβωτός, εξέδωσε ένα δελτίο Τύπου στο οποίο, αφού περιγράφει εν τάχει το πλαίσιο της ενημέρωσης και δηλώνει την πλήρη κι αμέριστη υποστήριξή του στη λειτουργία της, καταφεύγει στην «έκδοση πορισμάτων» που αφορούν στην απεξάρτηση! Χωρίς καμία τεκμηρίωση, χωρίς καμία γνώση και χωρίς καμία αντίληψη για το τι συμβαίνει γύρω του. Τι γράφει; Ότι ο κύριος Παππάς δήλωσε υπέρ των στεγνών προγραμμάτων κι όχι αυτών που προσφέρουν Υποκατάστατα.

Είναι προφανές ότι ο κύριος Παππάς αγνοεί πολύ σημαντικές κοινωνικές παραμέτρους που συνδέονται με την απεξάρτηση, γεγονός που τον εκθέτει και σε πολιτικό επίπεδο. Αγνοεί –με βάση πάντα τη μονομέρεια της «συμπαράστασής» του– ότι ένας μεγάλος «πληθυσμός τοξικομανών» (κυρίως μεγάλων ηλικιών) που δε μπορεί να ακολουθήσει «στεγνά» προγράμματα απεξάρτησης, βρίσκει ανακούφιση στα προγράμματα υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ, μέσω αυτών εντάσσεται σιγά–σιγά στον κοινωνικό ιστό, περιορίζει τις βλάβες, απεγκλωβίζεται από τη «μαύρη αγορά» και τις συνέπειες που αυτή επιφέρει και γενικά αρχίζει σταδιακά να ζει σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Αγνοεί επίσης ο κύριος Παππάς ότι υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων που έχουν απεξαρτηθεί πλήρως ακολουθώντας πιστά τα προγράμματα υποκατάστατων. Θα αρκούσε μόνο μία επίσκεψη στην κοινότητά τους στην Αθήνα για να διαπιστώσει και ο ίδιος τα αποτελέσματα μιας θεραπείας που με τόση ευκολία ξορκίζει και απορρίπτει.

Το κακό δεν είναι ότι ο κύριος Παππάς μοιάζει να τα αγνοεί όλα αυτά. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στον «καλύτερο υποψήφιο». Το κακό ξεκινάει από τη στιγμή που δεν υπάρχει η επίγνωση της αγνοίας (τι πιο χειρότερο) με αποτέλεσμα να εκφράζει άποψη για κάτι που δεν «κατέχει» διόλου και να προσεγγίζει ένα τόσο σύνθετο και πολύπλοκο θέμα με απίστευτη απολυτότητα και «πολιτικά τετελεσμένα».

Δεν ξέρω αν το έχει στα υπ’ όψιν του ο κύριος Παππάς, αλλά όφειλε να γνωρίζει ότι αυτήν τη στιγμή στην Καβάλα λειτουργεί στο Νοσοκομείο μονάδα του ΟΚΑΝΑ που παρέχει υποκατάστατα –εν προκειμένω, βουπρενορφίνη– σε έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας που προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να «βγει» από την «κόλαση της εξάρτησης». Γι’ αυτούς τι θα κάνει αν αύριο εκλεγεί δήμαρχος; Θα τους στερήσει την όποια βοήθεια θα μπορούσε να δώσει ως δήμαρχος επειδή δεν ακολουθούν το «πρόγραμμα της αρεσκείας» του; Ή θα «πατήσει» πάνω στο ανήκουστο επιχείρημα που εντελώς αυθαίρετα εξέφρασε (ότι δηλαδή δικαίωμα σε δημοτικά προγράμματα απασχόλησης έχουν όσοι αποφοίτησαν από τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ) και θα τους αποκλείσει από το πλέον σημαντικό κομμάτι επανένταξης που δεν είναι άλλο από αυτό της εργασίας;

Τα λέω όλα αυτά, γιατί οι καιροί δεν επιτρέπουν πομφόλυγες και λαϊκισμούς. Απαιτούν σοβαρότητα και «εκγύμναση». Γνώση και ευαισθησία. Κατάρτιση και προγραμματισμό. Χωρίς αυτά, μια τρύπα στο νερό.

Δύο–τρεις επισημάνσεις:

Αυτός που θα εκλεγεί δήμαρχος μπορεί να βοηθήσει ΤΩΡΑ τους νέους που βρίσκονται στο στάδιο της επανένταξης με τη λειτουργία του Δημοτικού Θερμοκηπίου (το οποίο χάσκει έρημο και λεηλατημένο στις παρυφές του Χαλκερού) δίνοντάς τους δουλειά και την αυτοπεποίθηση που τόσο χρειάζονται. Τέσσερα χρόνια εγκατάλειψής του (μέσω αεριτζίδικων υποσχέσεων από τη σημερινή διοίκηση) συνιστά σκάνδαλο ολκής που καταρρίπτει όλα τα επιχειρήματα περί «κοινωνικής πολιτικής».

Καλώς ή κακώς, οι μόνες παρατάξεις που εκφράζουν σήμερα σοβαρές και ολοκληρωμένες προτάσεις για το ζήτημα της πρόληψης και της απεξάρτησης και τη συμβολή σε αυτά του δήμου είναι αυτές του κυρίου Βέρρου και του κυρίου Ποτόλια. Το σηματοδοτούν άλλωστε και συγκεκριμένα πρόσωπα που κοσμούν τα ψηφοδέλτιά τους.

Τέλος, καλό θα ήταν να γνωρίζει ο κύριος Παππάς ότι στις τάξεις του συνδυασμού του υπάρχουν και μερικοί υποψήφιοι που, σε ανύποπτο (και όχι προεκλογικό) χρόνο, ταυτίζονταν με απόψεις που ήθελαν τους τοξικομανείς σε ξερονήσια. Κάτι σας Σπινολόγκες ένα πράμα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν με τόση ευκολία να μας «χρυσώσουν το χάπι».

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΓΙΑ ΛΥΠΗ...



Και τώρα που έπεσαν οι μάσκες, καιρός να αναμετρηθούμε, σύντροφοι. Στα ίσα. Και να «ματώσουμε». Λίγο με νοιάζει πια. Καλύτερα με τα «τραύματά» μας, παρά με τη λήθη. Προτιμότερο με τη «φωνή», παρά με τους ψιθύρους. Αντικριστά λοιπόν και κατάματα.

Έφαγα πίκρα, που λέτε, όταν σας είδα να «στολίζετε» το ψηφοδέλτιο του Σιμιτσή. Να γίνεστε τα μπιμπελό του. Μια διακοσμητική πόζα. Τα πολιτικά του καρτούν. Το αριστερό του άλλοθι. Άβουλοι και σερνάμενοι. Χωρίς αρχές, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ιδεολογία. Ναι, μπορεί να το είχα ψυλλιαστεί και να το περίμενα, αλλά –θα το ξέρετε και εσείς– άλλο είναι να την ψυχανεμίζεσαι την πραγματικότητα κι άλλο να τη «ζεις». Τρως ήττα, ρε παιδί μου. Σπάζεσαι. Κι επειδή εμείς είμαστε και από μια «άλλη συγκίνηση», έρχεται στα καπάκια εκείνος ο γαμημένος άσβεστος πόνος από τους παλιούς «χωρισμούς» και τις διασπάσεις και σου κάνει το μέσα σου κομμάτια. Στο σμπαραλιάζει.

Οκέι. Το έβλεπα κι εγώ. Αισθανόσασταν άβολα μαζί μας. Κουμπωμένοι ήσασταν. Μια μικρή ευκαιρία ψάχνατε για να μαζέψετε τους «λογαριασμούς» σας και να φύγετε. Αφορμές ζητούσατε και λεπτομέρειες. Μέχρι που βρέθηκαν κάποιοι άμυαλοι και θερμοκέφαλοι από την αποδώ μπάντα και σας τα πρόσφεραν απλόχερα. Και πήγατε γι’ αλλού…

Δικαίωμά σας, ρε σύντροφοι. Και μιας κι εγώ δεν έπαψα ποτέ να σας λογαριάζω και να σας «χρεώνω» στη «δικιά μου Αριστερά», έδινα πάντα τόπο στην ελπίδα για το μετά. Για κοινούς βηματισμούς και για κοινά όνειρα. Με τις διαφορές μας, με τις ιδιαιτερότητές μας, με τις εμμονές μας, με τις παραξενιές μας, με τα καλά μας και τα στραβά μας. Με τα ανθρώπινά μας. Πάνω απ’ όλα, με τα ανθρώπινά μας. Γι’ αυτό και λίγο με ένοιαζαν τα «μετερίζια». Άλλωστε, τίποτε από αυτά που είχαμε «υπογράψει» μαζί δεν είχε αλλάξει. Ίδια από τότε. Άθιχτα. Και πρωτοπόρα. Αφήστε που τα περισσότερα μάς τα είχε «μεταλαμπαδεύσει» η πείρα και η γνώση ενός «δικού» σας. Στα «πατήματά» του προχωρούσαμε. Στις δικές του διαδρομές.

Τα ξεχάσατε όμως αυτά. Τα σβήσατε μονοκονδυλιά. Από πείσμα; Από γινάτι; Από έναν παλιό εγωισμό που δε λέει να ξεθυμάνει; Όλα να τα δεχτώ. Και να σας συμμεριστώ. Να σας δώσω και τα δίκια που σας αναλογούν. Αλλά μέχρις εκεί…

Δε θυμώνω που σας βλέπω αλλού. Σας λυπάμαι. Το ξέρω, είναι σκληρό αυτό που λέω και χίλιες φορές ο θυμός και τα σιχτίρια, αλλά ναι. Σας λυπάμαι. Δε σας είχα για τόσο χαμηλά, ρε σύντροφοι. Για τόσο σύρσιμο. Για τέτοιο ξεπεσμό. Γι’ αυτό, τα λόγια μόνον του ακριβού μου ποιητή θα σας θυμίσω και θα σας αποχαιρετήσω.

- Η εξουσία είναι της Ιστορίας η ευκοιλιότητα.
- Στο χωριό μου τη λένε γλεντοκώλα.

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

ΣΑΝ ΠΕΤΡΙΝΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ...



Ένα χρόνο σχεδόν μετά την επίσημη προβολή της και η μεγάλου μήκους ταινία του Ελβετού σκηνοθέτη Ολιβιέ Ζισουά για τη Μακρόνησο διατίθεται πλέον ελεύθερα στο διαδίκτυο για δημόσιες, μη εμπορικές προβολές. Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ τεκμηρίωσης Σαν Πέτρινα Λιοντάρια Στη Μπασιά Της Νύχτας γίνεται πλέον κομμάτι της συλλογικής μας μνήμης και μας «προσκαλεί» σε μία καινούρια αναψηλάφηση της μετεμφυλιακής ιστορίας μας. Σε ένα ύστερο ταξίδι μέσα στους Πέτρινους Χρόνους.

Με αφετηρία την ποίηση των εξόριστων –κατά κύριο λόγο του Γιάννη Ρίτσου και του Τάσου Λειβαδίτη– ο Ολιβιέ Ζισουά «ζωντανεύει» τα ερείπια της Μακρονήσου με ήχους και αφηγήσεις που μοιάζουν να βγαίνουν μέσα από το Καρδιοχτύπι της Πέτρας. Επαναπροσδιορίζει τον μεγάλο «ελληνικό πόνο», σκαλίζοντας κάτω από το σκουριασμένο συρματόπλεγμα τα ουρλιαχτά των βασανισμένων. Αφήνει «ξεσκέπαστο τον άνεμο» να δέρνει το μαυρισμένο σκυρόδεμα την ώρα που από τα μεγάφωνα των στρατοπέδων ακούγεται η στριγκλιά–αφήγηση του «εθνικού δεκαλόγου». Βουτάει το φακό στην αφρισμένη θάλασσα και είναι σα να βλέπεις  απέναντι στο Λαύριο να φορτώνονται οι καινούριες καραβιές με τους εξόριστους. Σα να ξεφυτρώνουν από παντού εκείνοι οι γερόντοι από τον Μωριά και τη Ρούμελη, αφήνοντας τη μυρωδιά του χωραφιού τους να σκορπάει στα τρύπια βράχια.

Ταινία ενάντια στην λήθη είναι τα Πέτρινα Λιοντάρια του Ζισουά. Ένα αργόσυρτο ποίημα αντίστασης τυλιγμένο με εικόνες που σκορπάνε τη δίψα δώδεκα ωρών από πέτρα. Που οι λέξεις του δεν έχουν παρά μόνον την κούραση δώδεκα ωρών από ήλιο. Σιγανές ανάσες που αγκαλιάζουν την πορεία των καψονιών. Μια σιωπή σαν ελεγεία για κείνους που τρελάθηκαν. Για κείνους που μαρμάρωσαν ανάμεσα στο θυμό και τ’ άδικο…

Το σχεδόν υπνωτικό πέρασμα της κάμερας πάνω από τα χαλάσματα των στρατοπέδων δυναμώνει την «αίσθηση συμμετοχής» στον μαρτυρικό τόπο. Ο θεατής «βγαίνει» από την οπτική απάθεια και δρασκελά στα χαλάσματα των στρατοπέδων. Είναι σα να ακολουθεί τα βήματα εκείνων που δε λύγισαν. Των άλλων που έκλαψαν. Σα να πιάνει το σφυγμό μιας τσουκνίδας που ρίζωσε κάτω από το μαρμαρωμένο δάκρυ. Να ακουμπάει την παλάμη του πάνω σε ένα δεκανίκι καθώς έγειρε δίπλα στο θάνατο. Να μυρίζει το πετρέλαιο από μία λάμπα, το αίμα από μία πληγή… Και κάπου εκεί, ίσως να δει κι εκείνον τον άνθρωπο που καίγεται. Τον άνθρωπο που φωτίζει τη νύχτα…

Την ταινία του Ολιβιέ Ζισουά μπορείτε να τη δείτε στον ιστότοπο www.makronissos.net. Και ευχής έργο θα ήταν να πληθύνουν οι δημόσιες προβολές της. Το χρωστάμε στη μνήμη εκείνων που διάβηκαν την πέτρα…

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΤΟΠΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ (συνέχεια)



Προφανώς ενοχλημένος και θιγμένος από τα όσα έγραψα γι’ αυτόν στο κείμενο της Τετάρτης, ο κύριος Δημήτρης Έλληνας ανάρτησε το απόγευμα της ίδιας ημέρας στο διαδίκτυο τη δικιά του απάντηση. Επειδή οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της «Νέας Εγνατίας» δεν είχαν τη δυνατότητα να διαβάσουν τις απόψεις του και για λόγους που άπτονται του πλουραλισμού και της δημοκρατίας, θεωρώ απαραίτητο να τη δημοσιεύσω κι εδώ. Την παραθέτω και επανέρχομαι.
 
Είναι βέβαιο ότι θα μελετήσω εμπεριστατωμένα το κείμενο του κ. Γαμβρέλη και θα πορευτώ ανάλογα. Όμως δεν μπορώ να μην καταθέσω μερικές άμεσες σκέψεις.

Η μεγάλη περισυλλογή και αφού ξεθύμαναν οι «συναισθηματικές θερμοκρασίες» του πεφωτισμένου πολιτικού αναλυτή–ψυχαναλυτή συντάκτη του κειμένου, τον βοήθησε να αποστασιοποιηθεί και ανεπηρέαστος να βγάλει όση χολή μπορούσε πάνω στην υποψηφιότητά μου. Αναμφισβήτητα είναι πολύ καλός χειριστής του λόγου όμως η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί.
Τον δικαιολογώ όμως γιατί ανήκει στη συνομοταξία των ευπατρίδων που αγαπούν τη Θάσο εκ περιτροπής (προεκλογικά) και νοιάζονται γι’ αυτήν εξ αποστάσεως. Διότι διαφορετικά θα γνώριζε ότι :

• Όταν ήμουν αντιπρόεδρος της Κοινότητας Παναγίας και από τη θέση μου αυτή προσπάθησα να βάλω αυστηρούς όρους στον έλεγχο των λατομείων δεχόμενος μάλιστα και προσωπικές απειλές από λατόμους. Ας ρωτήσει του συντρόφους του που γνωρίζουν.
• Η Κοινότητα Παναγίας ήταν η μοναδική Κοινότητα που εξέδωσε ψήφισμα ενάντια στον Καποδίστρια και προσωπικά εγώ διαχώρισα τη θέση μου από τις Αυτοδιοικητικές επιλογές του 1998, δεχόμενος μάλιστα μύδρους από συντρόφους μου. Ο ίδιος και μερικοί από τους συνυποψηφίους του τι έκαναν τότε;
• Επαίρομαι ότι ήμουν παρών σε όλους τους αγώνες που έκανε η Θάσος, κόντρα τις περισσότερες φορές στην κυβέρνηση τότε του ΠΑΣΟΚ (Ραντάρ, πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, ΤΡΙΖΑΝ, δρομολόγια πλοίων κλπ.) πράγμα που από μόνο του δείχνει ότι μόνο διχαστικά δε σκέφτομαι και λειτουργώ. Μαζί με συντρόφους του ήμουν όμως τον ίδιο υπογράφοντα τιμητή πουθενά και σε κανένα αγώνα για το νησί δεν τον συνάντησα.
• Σαν αντιπρόεδρος του camping κατάφερα με όλο το Δ.Σ. όχι μόνο να διατηρηθεί ο Δημοτικός χαρακτήρας του, όταν πολλοί άλλοι απεργάζονταν σχέδια ιδιωτικοποίησής του, αλλά και να αυξήσει τα κέρδη του σε εποχές μάλιστα πολύ δύσκολες, όταν κάποιοι άλλοι πολιτικοί φίλοι του κ. Γαμβρέλη ενδιαφέρονταν μόνο για τα έσοδά του.

• Φυσικά κατά τον κ. Γαμβρέλη η συλλογική προσπάθεια θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τον αποκλεισμό μου. Δεν ξέρω όμως αν οι σύντροφοί του έχουν την ίδια άποψη.
• Βέβαια τον ευχαριστώ που και ο ίδιος αναγνωρίζει την αξία μου και γι’ αυτό με «έχει για κάτι παραπάνω» μόνο που δεν μας λέει πώς θα το πετύχω αυτό. Θα προσπαθήσω λοιπόν να βρω εγώ τον τρόπο.

Πλην εμού του πεφωτισμένου πολιτικού αναλυτή–ψυχαναλυτή το λένε και άλλοι: ο εκνευρισμός δεν είναι καλός σύμβουλος. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται και με απειλητικά υπονοούμενα του στυλ θα πορευτώ ανάλογα. Διά τούτο, ψυχραιμία!

Κατ’ αρχάς, θα ήταν πρέπον και φρόνιμο να σταματήσει ο κύριος Έλληνας να μονοπωλεί την αγάπη του για τη Θάσο. Ας κοιτάξει πρώτα πώς την κατάντησαν όλοι αυτοί οι… αγαπησιάρηδες και ύστερα να αρχίσει να παραδίδει «μαθήματα εντοπιότητας». Χορτάσαμε από τέτοιου είδους «συνομοταξιακούς διαχωρισμούς». Αφήστε που, στο βάθος–βάθος, παραπέμπουν σε «υπόγειους ρατσισμούς».

Και πάμε εις τα… τρέχοντα:

Είναι φανερό ότι ο κύριος Έλληνας αποφεύγει να απαντήσει στο κύριο ζήτημα που «διαπραγματεύονταν» η κριτική μου, αποσιωπώντας πλήρως το επίδικο: ήγουν, την «τοπικιστική του εμμονή» και την αναθέρμανση εν μέσω προεκλογικής περιόδου του «γεωγραφικού διχασμού» που εκπορεύεται από το λαϊκίστικο πολιτικό δίλλημα «Βορρά–Νότου». Περί αυτού, κουβέντα.

Τι αντιπαραβάλλει για να… ξεφύγει από το θέμα; Τις κοινωνικές και κινηματικές του δραστηριότητες τις οποίες μάλιστα προβάλλει με τη φροντίδα «προεκλογικού πορτραίτου». Ειλικρινά, εκτιμώ παρά πολύ που ο κύριος Έλληνας –παρότι του ΠΑΣΟΚ– βρέθηκε στα «αγωνιστικά μετερίζια» που αναφέρει. Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, για τα συγκεκριμένα θέματα υπήρξε «θασίτικη ομοψυχία» και, κατ’ επέκταση, η παρουσία του σε αυτά ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Διά τούτου, λίγη αυτοσυγκράτηση και ταπεινότητα. Και λιγάκι σεβασμό όταν απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν «φάει τους δρόμους με το κουτάλι».

Όμως κάποιες «μικρές λεπτομέρειες» από τις απαντήσεις του είμαι υποχρεωμένος να τις επισημάνω. Λέει ο κύριος Έλληνας ότι όταν ήταν αντιπρόεδρος στην Κοινότητα της Παναγίας, προσπάθησε να βάλει αυστηρούς όρους στο έλεγχο των λατομείων. Δε μας λέει όμως για το αποτέλεσμα. Διότι, καλές οι προθέσεις (με αυτές, όλοι μια χαρά τα πάμε), αλλά στο διά ταύτα… κρανίου τόπος η γη του. Οπότε, ποιος ο λόγος να ρωτήσω τους… συντρόφους μου. Έχω μάτια και βλέπω.

Λέει (και επαίρεται) ότι η Κοινότητα της Παναγίας ήταν η μοναδική που εξέδωσε ψήφισμα ενάντια στον νόμο του Καποδίστρια. Βέβαια, εγώ ως «τουρίστας» και όχι ως «γηγενής», είχα ακούσει και για κάποιες αντιδράσεις από το γενέθλιο Θεολόγο, αλλά ας μην σας μπερδεύω τώρα με τους… Νότιους. Αυτό που έχει ιδιαίτερη (πολιτική) αξία στον ισχυρισμό του κυρίου Έλληνα είναι η επιμονή του σε «Γαλατικά χωριά», την οποία εκφράζει απερίφραστα με την εν λόγω υπενθύμιση. Διότι η αντίδραση του ιδίου και της κοινότητάς του ήταν (από τότε) στο να μη δημιουργηθεί ενιαίος δήμος αφού κάτι τέτοιο θα διατάραζε τα «οικονομικά κεκτημένα» της περιοχής του. Δυστυχώς –και μακάρι να κάνω λάθος– άλλη εκδοχή δε βλέπω στο επιχείρημά του.

Πληροφοριακά μόνο να του πω –και ξέχωρα με το τι έκαναν τότε οι συνυποψήφιοί μου– ότι εγώ ήμουν και είμαι υπέρ του ενός δήμου. Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες και παρεξηγήσεις, αυτό «δεσμεύει» μόνο εμένα.

Τέλος, καλό θα ήταν να διαβάσει ξανά ο κύριος Έλληνας τα όσα έγραψα για το camping της Παναγίας, διότι διακρίνω μία (περίεργη) σύγχυση. Ποτέ δε μίλησα εγώ για το οργανωτικό και διοικητικό του έργο και ουδόλως αμφισβήτησα τα διαχειριστικά αποτελέσματα της θητείας του. Αυτό που (ναι, με έμφαση) τόνισα, ήταν ότι η εκεί αντιπροεδρία του στάθηκε το βασικό μέσο για να οικοδομήσει την εκλογική του συνεργασία με τον κύριο Χατζηεμμανουήλ. Και φυσικά αυτό δε θα δημιουργούσε την παραμικρή εντύπωση (έχουν δει κι έχουν δει τα μάτια μας) αν δεν «επενδύονταν» με το «αντιμνημονιακό προφίλ» του σημερινού δημάρχου της Θάσου. Πάντως –και πέρα από την όποια «αθωότητά» μου– μία τόση δα υποψία για τα πολιτικά παιχνίδια που «παίζονται» στις δημοτικές επιχειρήσεις την έχω. Όσους πίνακες αξιοκρατίας κι αν προσκομίζουν ορισμένοι.

Κι ένα υστερόγραφο.

Καλό θα ήταν να γνωρίζει ο κύριος Έλληνας ότι δεν είναι ο πρώτος που δέχεται κριτική για τα περί «Βορρά και Νότου». Τα ίδια είχα επισημάνει και πριν από δύο μήνες (και με την ίδια πιθανόν δηκτικότητα) στα όσα υποστήριζε ο κύριος Βλαστάρης για το άλλο «βασίλειο». Άρα, αυτό που προέχει σε αυτήν τη συζήτηση είναι να καταλήξουμε αν ωφελεί ή όχι το νησί η διατήρηση μιας τέτοιας «βεντέτας». Όλα τ’ άλλα, για να ‘χαμε να λέγαμε. (Ή επειδή δεν έχουμε να πούμε τίποτε;).