Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΕΡΙ ΕΞΥΠΝΑΔΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ



Για να σας ρωτήσω κάτι, ρε σύντροφοι: εσείς το έχετε μετρήσει το επίπεδο της εξυπνάδας σας; Τον δείκτη του IQ σας που λένε και οι πιο μυημένοι σε αυτά; Ξέρετε, το ρωτάω γιατί βγήκε ο άλλος (το όνομα στον επίλογο) και είπε ότι το έχει μετρήσει (το IQ του) και ότι του «βγήκε» 189 της κλίμακας Standford-Binet και πως βάσει αυτού του αποτελέσματος συγκαταλέγεται τώρα ανάμεσα στους 50 εξυπνότερους ανθρώπους του κόσμου!

Φτου, που να μην τον εματιάξω τον άνθρωπο, και μπράβο του και σ’ ανώτερα που λένε, αλλά μερικές απορίες τις έχω. Ας πούμε: ποιοι είναι οι άλλοι 49; Κι έχουν όλοι αυτοί τα ίδια «προσόντα» με τον «δικό» μας; Είναι δηλαδή ΚΑΙ μαθηματικοί ΚΑΙ συγγραφείς ΚΑΙ ποιητές ΚΑΙ ζωγράφοι ΚΑΙ σκηνοθέτες και, πέραν τούτων, ασχολούνται (ή, κατά το ακαδημαϊκότερον, εντρυφούν) ΚΑΙ στη μουσική ΚΑΙ στην κοινωνιολογία ΚΑΙ στην οικονομία ΚΑΙ στην αρχαιολογία ΚΑΙ στο μάνατζμεντ (αυτό πού το πας) ΚΑΙ στην στρατηγική ΚΑΙ στη γεωπολιτική;

Και το άλλο: αυτοί οι 49, πόσο το έχουν (το IQ τους ντε); Το ξεπερνάνε το 189; Είναι εκεί γύρω; Λίγο πιο κάτω; Κι αυτήν την κλίμακα, ποιος την καθιέρωσε; Και σε ποιες ερωτήσεις πρέπει να απαντήσει κάποιος για να μπει στην… οργάνωση; Γιατί, ξέχασα να σας το πω, υπάρχει και οργάνωση και μάλιστα διεθνής! Ναι! Η Mensa με το όνομα, η οποία αυτήν τη στιγμή αριθμεί 100.000 μέλη (ακριβώς όμως, ούτε ένα περισσότερο!).

Επανέρχομαι όμως στις απορίες με τη βασική ερώτηση, γιατί από προχθές με «τρώει» τρελή επιθυμία: μπορώ εγώ με τα «προσόντα» που διαθέτω να πάω αύριο και να μετρηθώ για να γίνω μέλος, έστω της άλλης οργάνωσης, της The Pi Society, που το θέλει (το IQ μου καλέ, πού «τρέχει» ο αναίσχυντος νους σας;) από 176 και πάνω; Κι άντε πες ότι μπορώ! Σε ποιες ερωτήσεις θα διαγωνιστώ; Γιατί, μπορεί να ήμουν στούρνος στα μαθηματικά και να έπαιρνα κάτι ξεγυρισμένα 9άρια από τον Τσολακόπουλο, αλλά στη γειτονιά Διακογιάννη με ανέβαζαν, Διακογιάννη με κατέβαζαν! Και ποιον δεν ήξερα! Από τον αναπληρωματικό μέσο της Μπρίστολ, μέχρι τον προπονητή τερματοφυλάκων της Μίντελσπρο! Για τέτοιο επίπεδο μιλάμε! Οπότε, αν υπάρχουν αθλητικά στο ερωτηματολόγιο, ένα 30άρι το έχω «τσιμπήσει».

Για να μη αναφέρω τις γνώσεις και τις «ανησυχίες» που απέκτησα μετά στα περί της τέχνης! Είτε αυτές αφορούν στο υψηλό της επίπεδο (από Τζόϋς και πάνω) είτε στο κλασσικό της (πόση καψούρα με την Άννα Καρένινα;) είτε στο «φευγάτο» της (ξέρετε τι είναι να μεγαλώνεις με Πίντερ, Ζενέ και Ιονέσκου;) είτε στο «στρατευμένο» της (από πού τα ξέρω νομίζετε τα ρώσικα;). Όπερ, άλλο ένα 40άρι μέσα στο νερό, καθότι στην εν λόγω κατηγορία ανεβαίνει κι ο βαθμός δυσκολίας.

Όσο για τα προσόντα μου περί της πολιτικής, τα ξέρετε, δε χρειάζεται να τα επαναλάβω. Κι από τη στιγμή που δεν είναι βαθμολογητές (αυτό σιγουράκι) ο Γερομάρκος, ο Κλειτσιώτης και η Τσανάκα (η Αλεξάνδρα), ένα 50άρι το έχω στο τσεπάκι μου. Τι μας μένουν; 56 ποντάκια! Ε, λίγο η τύχη, λίγο το μέσον (ΣΥΡΙΖΑ γαρ), λίγο η καλή μου ψυχολογία, θα το ρίξω και στην προπόνηση για κανένα μήνα, το έχω «δέσει» το όριο!

Κι άντε μετά να με πιάσετε! Κατευθείαν Ειδικός Σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, στη Σχολή Στρατολογικού και στο καπάκι διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά Δικαστήρια!

Κι εκεί ίσως να βρω και τον «συνάδελφο» Νίκο Λυγερό!

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

ΦΑΟΥΛ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ



Μιλώντας στο Κόκκινο και στη δημοσιογράφο Τζούλυ Τσίγκα, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου έθεσε τις προτεραιότητες του κυβερνητικού έργου που αφορούν στον τομέα της αρμοδιότητάς της, με την παρακάτω… αρίθμηση:

1. Εντολή του πρωθυπουργού είναι να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο κυβερνητικό έργο στη δημόσια Υγεία και τη δημόσια Παιδεία.
2. Έως τις 10 Οκτωβρίου θα έχουν καλυφθεί τα κενά σε όλα τα σχολεία. Έχουμε μπροστά μας τη λίστα των αναπληρωτών.
3. Προτεραιότητα θα δοθεί στα Ειδικά Σχολεία.
4. Η ηγεσία του υπουργείου θα βαδίσει «στα χνάρια» και των Μπαλτά - Κουράκη.
5. Θα επανέλθουν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί στο υπουργείο Παιδείας από το Εργασίας, στο οποίο τους είχε στείλει η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.
6. Θα υπάρξει δυνατότητα να καταργηθεί ο συντελεστής ΦΠΑ του 23%, καθώς τα φροντιστήρια δεν είναι «για τα παιδιά της μπουρζουαζίας».
7. Θα πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία απαλλαγής από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, όσων μαθητών το επιθυμούν. Δεν είναι δυνατόν να οφείλει να δηλώνει ο μαθητής σε δημόσιο έγγραφο το θρήσκευμά του (ή την ιδιότητα του άθεου), ώστε να εξασφαλίσει την απαλλαγή.

Επ’ αυτών, δύο παρατηρήσεις και μία ένσταση:

Παρατήρηση πρώτη: θετικό δεν το λες να βαδίσει η νέα ηγεσία –και με τον Νίκο Φίλη επικεφαλής, μην το ξεχνάμε– στα… χνάρια των Μπαλτά-Κουράκη. Κι ας περισσεύει η εκτίμησή μου για τον πρώτο.
Παρατήρηση δεύτερη: η «αταξικότητα» με την οποία «επενδύει» η κυρία Αναγνωστοπούλου τον ρόλο των φροντιστηρίων, εξευμενίζει πλήρως το καθεστώς της παραπαιδείας και το νομιμοποιεί πολιτικά και ιδεολογικά.

Και η ένσταση: Όταν στη διαδικασία της μάθησης, υπεισέρχεται «συνειδησιακό ζήτημα», χάνεται κάθε έννοια «σχολικής κανονικότητας». Αφήστε που με την «προοδευτική λογική» της νέας υφυπουργού Παιδείας, οι μαθητές θα μπορούν να ζητούν απαλλαγή και από το μάθημα της Ιστορίας και από το μάθημα της Γλώσσας και –γιατί όχι;– και από το μάθημα της Βιολογίας, καθότι οι «αναγνώσεις» και οι «ερμηνείες» τους μπορούν άνετα να προσαρμοστούν σε μία οποιαδήποτε «πίστη». Ιδιότυπη και μη.

Επίσης: από τη στιγμή που το μάθημα των Θρησκευτικών παύει να έχει «ομολογιακή κατεύθυνση», δεν υφίσταται κανένας λόγος διάκρισης. Συν το ότι η γνωστική αξία ενός τέτοιου μαθήματος, ουδόλως υστερεί από τα αντίστοιχα οριζόμενα και ως… υποχρεωτικά. Κι ας μη μας διαφεύγει και το άλλο: στο συγκεκριμένο μάθημα, ο μαθητής δεν εξετάζεται και δε βαθμολογείται για το «μέτρο της συνείδησής» του, αλλά για την προσπάθειά του, για το επίπεδο κατανόησης του περιεχομένου, για την επάρκειά του και για τη συμμετοχή του.

Και μία λεπτομέρεια: σύμφωνα με τα στοιχεία, το μεγαλύτερο κύμα αιτήσεων απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών, παρατηρείται στη Β΄ Λυκείου, για έναν και μόνο λόγο: για να αποφορτίσουν τους μαθητές και τις μαθήτριες από ένα επιπρόσθετο «βάρος» –με τη δικαιολογία πάντα της «αφοσίωσης στον στόχο των πανελλαδικών»– εις βάρος όμως μίας απολύτως αναγκαίας γνώσης που (επαναλαμβάνω) υπερβαίνει τα «στεγανά» της Ομολογίας. Πόσο μάλλον της… κατήχησης.

«Καλυμμένη» πίσω από έναν ψευδεπίγραφο προοδευτισμό (για Μαρξισμό, ούτε λόγος), η κυρία Αναγνωστοπούλου συμβάλλει στο χειρότερο: στον (πολύ πιθανό) στιγματισμό εκείνων των μαθητών που θα επιθυμούν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο μάθημα. Στιγματισμός που μπορεί να προσαρμόζεται πάνω σε «παιχνιδιάρικους» όρους («σπασίκλες», «χριστιανόπουλα» κτλ.), αλλά κανείς δε μας εγγυάται ότι η κατάληξή του δε θα περιέχει στοιχεία χλευασμού και περιθωριοποίησης. Και τότε… ουδείς αναμάρτητος!

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Ο ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΔΟΞΕΣ ΤΟΥ



Εντάξει, δε λέω, καλό και χρυσό το διαδίκτυο, χρήσιμα και ενδιαφέροντα τα κοινωνικά του δίκτυα, αλλά η παραπληροφόρηση πάει σύννεφο! Κι όταν αυτή αρχίζει να αναπαράγεται από τις αναρτήσεις και τα σχόλια δεκάδων καλοθελητών, τότε η αλήθεια και η πραγματικότητα πάνε περίπατο. Σταχυολογώ τα «κρούσματα» των πέντε τελευταίων ημερών:

Σάλο, αναφέρει το «ρεπορτάζ», έχει προκαλέσει η πρόσληψη της συζύγου του Αλέξη Τσίπρα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, αφήνοντας σαφέστατα ηθικά και πολιτικά υπονοούμενα για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η πρόσληψη. Μετά από αυτό, εύκολο νομίζω είναι να αντιληφθεί ο καθένας μας τη «φωτιά» που πήραν τα πληκτρολόγια.

Η αλήθεια; Η Μπέτυ Μπαζιάνα, απόφοιτος ηλεκτρολόγος μηχανικός, προσελήφθη στο συγκεκριμένο Ίδρυμα όχι ως μόνιμη αλλά ως ωρομίσθια. Δηλαδή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια διαδικασία που προσλαμβάνονται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση οι αναπληρωτές καθηγητές. Όπερ σημαίνει ότι, όταν τελειώσει η σύμβασή της, θα αποχωρήσει όπως όλοι οι συνάδελφοί της αυτής της κατηγορίας. Τόσο απλά…

Με εμφαντικό τρόπο, ιστοσελίδες που κινούνται στα «μετόπισθεν» της ενημέρωσης (κατά «παράδοση»… γκριζοκίτρινες), επικαλούνται παλαιότερο άρθρο του Νίκου Φίλη στην Αυγή, με στόχο την αποδόμηση της… εθνικής του ταυτότητας! ΣΟΚ, γράφουν, ο νέος Υπουργός Παιδείας αρνείται τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου!

Φαντάζομαι ουδείς από αυτούς που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ανθέλληνα, ηλίθιο, μίασμα και ξεπουλημένο τον υπουργό Παιδείας δε θα μπήκε στον κόπο να διαβάσει ολόκληρο το άρθρο. Τους αρκούσε ο τίτλος! Και μόνο! Ακόμη κι εκείνοι που, στην προσπάθειά τους να τηρήσουν τα «δεοντολογικά προσχήματα» και κοινοποίησαν ολόκληρο το άρθρο, «σύρθηκαν» αδιάβαστοι σε (άλλη) μία «γραμμή παραπληροφόρησης».

Το τι ακριβώς έγραψε ο Φίλης στο επίμαχο άρθρο, μπορεί ο καθένας που «ψάχνεται» και ενδιαφέρεται να το βρει και το διαβάσει αυτούσιο στο διαδίκτυο. Εγώ μόνο μία παράγραφο θα αντιγράψω για να δώσω το έναυσμα του προβληματισμού. Τα υπόλοιπα, στους έχοντες το προτέρημα της υπευθυνότητας και της σύνεσης.

Τα περί Γενοκτονίας, λέει ο Φίλης, ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της «Γενοκτονίας», σε αντίθεση με τους Αρμένιους, οι οποίοι επεχείρησαν και πέτυχαν για τη δική τους περίπτωση απόφαση της γαλλικής Γερουσίας. Αντιθέτως, η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου, είχε προσπαθήσει να υποβαθμίσει τη σημασία της απόφασης περί Γενοκτονίας, μετά μάλιστα την αντίδραση της τουρκικής πλευράς.

«Κρούσμα» τρίτο, με τη Θεανώ Φωτίου στο… απόσπασμα της δημοσιογραφικής ευαισθησίας! Τίτλοι και γραμματοσειρές πιο μεγάλες κι απ’ το μπόι τους! Γράφουν: Θυμηδία αλλά και οργή προκαλούν οι πρωινές δηλώσεις τις οποίες έκανε η νέα υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου προς τους δημοσιογράφους, όπου, αφού πρώτα προανήγγειλε με… εύσχημο τρόπο την διάλυση εκατοντάδων φορέων και δομών Πρόνοιας, σε αποστροφή του λόγου της, κάλεσε εμμέσως πλην σαφώς τους έλληνες να τρέφονται με… γεμιστά, προφανώς για να εξυπηρετηθούν οι όροι του 3ου Μνημονίου που και η ίδια, μαζί με τον «Αριστερό» πρωθυπουργό  συνυπέγραψε…

Χωρίς να θέλω να αθωώσω τη «μνημονιακή στροφή» της κυβέρνησης, άλλα είπε η Θεανώ Φωτίου και εντελώς διαφορετική διάσταση έδωσε με το παράδειγμα των… γεμιστών. Πρώτον, καμία προαναγγελία δεν υπήρξε από την πλευρά της για τη διάλυση των δομών Πρόνοιας. Το αντίθετο! Αυτές θα παραμείνουν ως έχουν, είπε και στη συνέχεια, για να δώσει έμφαση στις καινούριες ανάγκες που δημιουργούν οι, έτσι κι αλλιώς, δύσκολες οικονομικές συνθήκες –και αφού πρώτα «προκλήθηκε» από ερώτηση δημοσιογράφου που πρώτος αυτός «πέταξε» μέσω του μικροφώνου του τα… γεμιστά– είπε το αυτονόητο: ξέρετε, και τα γεμιστά είναι επινόηση του ελληνικού λαού ώστε να τρώει πολύ φτηνά μια ελληνική οικογένεια…

Το ενδιαφέρον με το συγκεκριμένο θέμα εστιάζεται και στο εξής γεγονός: ότι ενώ το βίντεο με τις δηλώσεις της Φωτίου «κυκλοφορούσε» κανονικά μέσα στις ιστοσελίδες με το ρεπορτάζ –γεγονός που ανέτρεπε τις «δημοσιογραφικές μεταφράσεις»– μετά από λίγες ώρες… κόλλησε και αποσύρθηκε!

Προφανώς για να μείνει η λάσπη! Που μάλλον… πουλάει!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

ΡΙΓΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ





Μου τους «σύστησε» έμπλεος από ενθουσιασμό και αισιοδοξία ο διαλεχτός (και συνήθως εύστοχος) φίλος Γιώργος Πίττας. Ντροπή - γράφει - σε όλες τις φίλες και τους φίλους που γνωρίζουν τους String Demons και δεν μου έχουν πει ούτε λέξη τόσο καιρό! Καιρό είχαν να με πάρουν τα δάκρυα με μουσική εξ Ελλάδος ορμώμενη. Νέα παιδιά, δροσερός αέρας, υγεία...

Έσπευσα αμέσως να τους «συναντήσω» στο You Tybe! Θησαυρός! Τα αδέλφια Λυδία και Κωνσταντίνος Μπουντούνης (εικάζω ότι πατέρας τους μπορεί να είναι ο σπουδαίος κιθαρίστας Βαγγέλης Μπουντούνης), ερμηνεύουν με ένα τσέλο και ένα βιολί το μεγαλειώδες Της Αγάπης Αίματα. Απλά, συγκλονιστικοί! Διάθεση βαθύτερης εκφραστικής ερμηνείας επάνω σε ένα «μύθο» της ελληνικής μουσικής, που «κυλάει» με απίστευτο σεβασμό και ωριμότητα. Καμία υπερβολή, καμία φιγουρατζίδικη ξερολιά, καμία δόση εγωισμού και νεανικής υπεροψίας. Το ρίγος που ένοιωσα, τα «ομολογεί» όλα.

Στο Βήμα ο Γιώργος Σκίντζας ορθά τους χαρακτηρίζει Δαίμονες των Εγχόρδων! Με ότι «καταπιάνονται», τα «τέλια» παίρνουν φωτιά! Απόρροια της άρτιας τεχνικής τους, του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουν τα μουσικά είδη που τους «προκαλούν» και τους έλκουν, απόρροια σαφώς και της μακρόχρονης σχέσης και «εκπαίδευσής» τους με το τραγούδι. Είτε αυτό αφορά το δημοτικό και το ρεμπέτικο, είτε τον Μάνο και τον Μίκη, είτε (ω ναι!) τους... Iron Maiden!

Το πιο σημαντικό με τους String Demons είναι ότι δεν «τσαλαβουτούν» χάριν εντυπωσιασμού. Η προσέγγιση τους στις μουσικές που «γουστάρουν», έχει έντονο το στοιχείο της προσωπικότητας. Σεμνοί και επιδέξιοι μαζί, σκηνικά γοητευτικοί και σίγουροι, γεφυρώνουν ιδανικά τον ενθουσιασμό και την «τρέλα» μιας πανκ μπάντας με την σεμνότητα και την «ησυχία» ενός εκκλησιαστικού ύμνου. Γι αυτό και ουδόλως «ξενίζει» η μετάβαση από το Fear of the Dark Live στο Αι Γενεαί Πάσαι. Είναι τέτοιος ο τρόπος που γεφυρώνουν τα αγαπημένα τους είδη (προφανέστατα βιωματικά), που δεν προκαλούν την παραμικρή ενόχληση.

Τουναντίον. Στις «διασκευές» τους, πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχουν οι πρωτομάστορες των τραγουδιών. Η ερμηνεία τους κυριαρχείται από την βαθιά τους αφοσίωση στους δημιουργούς. Οι σολιστικές τους «αναφορές» είναι σαν «μικρά και ευλαβικά προσκυνήματα» προς όλους εκείνους που τους έκαναν να αγαπήσουν τη μουσική. Και να μυηθούν σε αυτή.

Άξιο ιδιαίτερης αναφοράς; Οι συνθετικές τους ικανότητες. Ακούστε το Ποντιακό Καζίνο, το Πειρατικό, το Αθάνατος και θα με θυμηθείτε. Πόσο μάλλον το Βίος και Αλητεία ενός Πολιτικού

  

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

ΤΑ ΠΙΑΣΑΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ





Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τα «πει» όλα με μία μόνο φράση: ο Φίλης στο υπουργείο Παιδείας! Και να «κλείσει»! Γιατί, κακά τα ψέματα, το δικό του όνομα είναι αυτό που «προσγειώνει απότομα» τις όποιες (αισιόδοξες) απαιτήσεις υπήρχαν για το επίπεδο και την ποιότητα του νέου κυβερνητικού σχήματος. Βαριά σκιά, όντως! Και αυτή που δίνει «στίγμα» προχειρότητας και αμηχανίας στις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα.

Η περίπτωση (μεταφορικά και κυριολεκτικά) Φίλη, είναι ενδεικτική του «κλίματος» σοβαρότητας που διέπει τους πολιτικούς προσανατολισμούς της κυβέρνησης. Και πιο «ειδικά», αυτή που ακυρώνει σε υπέρτατο βαθμό το (θεωρητικά έστω) «προνομιακό χαρακτήρα» της Αριστεράς στο χώρο της Παιδείας. Και αυτή που υπονομεύει συθέμελα το κύρος και την σπουδαιότητα του αντικειμένου που καλείται να υποστηρίξει.

Σε μία εποχή που οι τεράστιες ανάγκες της Ελληνικής Παιδείας απαιτούν ανθρώπους δοκιμασμένους και πυρίμαχους, σε μία εποχή που η μόρφωση αποτελεί πια «εθνικό αιτούμενο» καθώς ο τόπος βουλιάζει συνεχώς πνευματικά και αισθητικά, και σε μια εποχή που η νέα γενιά ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πρόσωπα φωτεινά και μυαλά εμπνευσμένα που θα την «σηκώσουν λίγο ψηλότερα», ο πρωθυπουργός αναθέτει την «αφύπνισή» της στον Νίκο Φίλη! Ήγουν, σε έναν βαρετό και ατάλαντο κομματάνθρωπο παλαιάς κοπής, μέτριο πολιτικά και εν πολλοίς αντιπαθή.

Είναι όμως μόνο ο Φίλης που υποσκάπτει (αν δεν ακυρώνει) το κυβερνητικό πλεονέκτημα; Δυστυχώς όχι! Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να ενταχθεί ο ισχνός Γιάννης Μπαλάφας, ο μονότονος και κουραστικός Δημήτρης Βίτσας, ο επηρμένος Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο συμπαθής αλλά «λίγος» Γιάννης Αμανατίδης, ο ομοφοβικός και εκκωφαντικά αντισημίτης Δημήτρης Καμμένος, η «κενή περιεχομένου» Θεοδώρα Τζάγκρη, ο εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα από την ιστορία με τις οροθετικές Μάρκος Μπόλαρης...

Στα (πολύ) θετικά; Η παρουσία του ακτιβιστή γιατρού Γιάννη Μουζάλα στο κρίσιμο και «καυτό» τομέα της Μεταναστευτικής Πολιτικής, η ανάληψη του υπουργείου Υγείας από τους σεμνούς, εργατικούς και (κυρίως) ολιγόλογους Ανδρέα Ξάνθο και Παύλο Πουλάκη, η «αναβάθμιση» του Νίκου Ξυδάκη και (φυσικά) το γεγονός ότι ο Πολιτισμός αποκτά ξεχωριστό χαρτοφυλάκιο.

Απορίας άξιον; Το γεγονός της απομάκρυνσης από το υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (και πιο ειδικά από τον τομέα για θέματα διαφθοράς), του κυρίου Νικολούδη. Του ανθρώπου που άρχισε σιγά – σιγά να «ξηλώνει» το κουβάρι των μεγάλων υποθέσεων. Να υποθέσουμε κάτι;

Τέλος (και μετά τη «κρυάδα» από το πέρασμα του Γιάννη Πανούση στο Προστασίας του Πολίτη), η τοποθέτηση του Νίκου Τόσκα (ενός καθ΄ όλα άξιου και δημοκράτη πρώην στρατιωτικού) στην πολιτική ηγεσία των Σωμάτων Ασφαλείας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον «πείραμα διαχείρισης». Μένει να αποδεχτεί και... εκδημοκρατικό!