Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΤΕΛΕΤΕΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Τώρα να σας πω ότι «ενθουσιάστηκα» από το χειμερινό πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ, ψέμα θα είναι και μάλιστα μεγάλο. Στην καλύτερη περίπτωση, άντε… ψυχρά ικανοποιημένος. Και μέχρις εκεί…
Το καταλαβαίνω, εκφράζω λίγο «άκομψα» την… ψυχρότητά μου, αλλά ένα μικρό θεματάκι το έχω. Εμένα, που λέτε σύντροφοι του πνευματοκαλλιτεχνικού ρεπορτάζ, όλο αυτό που ανακοίνωσαν πρόσφατα ο Πρόεδρος και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Περιφερειακού (;) μας Θεάτρου μού θύμισε εκδηλώσεις και παραστάσεις ακμαίου (προφανώς) πολιτιστικού συλλόγου! Και αναρωτήθηκα: τι πιο διαφορετικό θα παρουσίαζε στη μεγάλη του ακμή (τηρουμένων πάντα των αναλογιών) ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών; Αρκεί μόνο μία «ιστορική αναδρομή» στην εμβληματική δεκαετία του ’80 για να επιβεβαιώσετε ιδίοις όμμασι (και αίσθησης) τα προαναφερθέντα.
Και όσο καθόμουν και τα σκεφτόμουν αυτά, μου ήρθε στο μυαλό μία «χειμερινή σύναξη ταγών και φυλάκων» (της τέχνης εννοείται), στην οποία ο Θοδωρής Γκόνης είπε κάτι που προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση στη «κλειστή ομύγηρη»: Ένα δωμάτιο δώστε μου, και εκεί μέσα θα σας φτιάξω θέατρο…
Γνωρίζοντας πολύ καλά τις ικανότητές του και πιστεύοντας αφάνταστα στο ταλέντο και τις ιδέες του, «κόλλησα» σε αυτό που άκουσα. Να, είπα, κάτι που μπορεί να ξεβαλτώσει τη θεατρική έκφραση στην πόλη. Να δώσει καινούρια ώθηση στη δημιουργία. Να αναζωογονήσει χώρους. Να «ματώσει» με έργα απρόβλεπτης δυναμικής. Και κάπου εκεί μου «χτύπησε» και η… φλασιά: η Γυναίκα της Πάτρας να παίζεται σε ένα παλιό πορνείο πίσω από τις Καμάρες. Η Πανωραία του Χρονά στο δωμάτιο της Κατινάρας…
Αυτά όμως πέρασαν. Υπήρξαν όμορφα και γοητευτικά, αναδίπλωσαν ελπίδες, μας ξαναθύμισαν πώς είναι να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις και, πάνω σε όλα αυτά, σηκωθήκαμε και είπαμε… καληνύχτα. Άλλη μία σεμνή τελετή ουτοπίας είχε λάβει τέλος.
Σε πείσμα της πεζής πραγματικότητας, έμεινε ο Θοδωρής. Στη αρχή τον στήριξαν οι παλιοί του φίλοι, κατόπιν τον εμπιστεύτηκαν οι καινούριες του παρέες και στο τέλος τον «πίστεψε» και τον «νομιμοποίησε» θεσμικά ο ίδιος ο δήμαρχος. Πρώτα με την ανάθεση του «κουρασμένου» και παραπαίοντος Φεστιβάλ Φιλίππων και κατόπιν (και εν μέσω… παρενεργειών) του προσώρας ανανήψαντος ΔΗΠΕΘΕ.
Για κάποιο λόγο, το καλλιτεχνικό και αισθητικό του πλεονέκτημα, ο Γκόνης το «ξόδεψε» στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Και για να ακριβολογώ, στο μέρος εκείνο που αφορούσε στις εκδηλώσεις της πόλης. Χωρίς να είναι πρωτοποριακός, υπήρξε ανανεωτής. Χωρίς να είναι ρηξικέλευθος, υπήρξε μεστός και ουσιαστικός. Χωρίς να είναι ελιτιστής, υπήρξε γόνιμος και εκλεκτικός. Ξεπέρασε γκρίνιες και επαρχιωτισμούς, αδιαφόρησε στη μιζέρια και τους ψιθύρους και έφτιαξε τρία «φεστιβάλ πόλης», μούρλια!
 
Αποτέλεσμα αυτού του «ξοδέματος», είναι η «κόπωση» που διαχέεται σήμερα στον προγραμματισμό του ΔΗΠΕΘΕ. Το είπα και πέρυσι τέτοιον καιρό: αν οι μετακλήσεις τόσων θεατρικών σχημάτων από την Αθήνα νοηματοδοτούν το καλλιτεχνικό περιεχόμενο του τοπικού μας θεάτρου, τότε ο συγχωρεμένος ο Λευτέρης Αθανασιάδης, ήταν ο… μέγας εμπνευστής του! Θέλοντας και μη, δικιά του ιδέα διαχειρίζεται ο Γκόνης και δικές του προτάσεις ακολουθεί. Εμμέσως πλην σαφώς!
 
Είναι όμως ΔΗΠΕΘΕ κάτι τέτοιο; Κι αν ναι, χρειάζεται Καλλιτεχνικός Διευθυντής για να «κλείνει» παραστάσεις, τιμές και ημερομηνίες; Γιατί αν το «ατού» του Γκόνη (και του κάθε Γκόνη) είναι το «θεατρικό του αισθητήριο» και η «γνώση της αγοράς», τότε να με συγχωρέσετε αλλά ας αρχίσουμε να μιλάμε για… αντζέντη. Κι επειδή εγώ δεν τον χαραμίζω με τίποτε σε τέτοιο ρόλο το Θοδωρή, σπεύδω προς υπενθύμιση του λόγου του και του οράματός του, και το «κλείνω» μια και καλή: Ένα δωμάτιο δώστε μου, και εκεί μέσα θα σας φτιάξω θέατρο…      

Κατά τ’ άλλα, υγεία να έχουμε να ανταμώνουμε…

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΜΝΗΜΗ ΚΩΣΤΗ ΜΟΣΚΩΦ




Γεννήθηκα την Εποχή του Χαλκού
Τώρα δε με θυμάται πια κανένας...

Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής 27 Μαρτίου του ’87, είχαν παγώσει όλα. Τα φύλλα πορείας για την επιστράτευση μοιράζονταν ήδη στους εφέδρους και η πόλη ξαναζούσε βουβά στιγμές από το ΄74. Η Άνοιξη δεν μπήκε καθόλου καλά. Τα σημάδια της ήταν μουντά. Τα μαντάτα σκοτεινά. Η ξαφνική υγρασία που σκέπαζε σιγά – σιγά την παραλία, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την διάθεση. Η βιασύνη των ανθρώπων να επιστρέψουν γρήγορα στα σπίτια τους, άφηνε ένα αβέβαιο σύρσιμο στους δρόμους. Οι νηφάλιες ειδήσεις της κρατικής τηλεόρασης για την «έξοδο του Σισμίκ», υπερνικήθηκαν από τους ψιθύρους. Κάποιοι άρχισαν ήδη να φεύγουν στους προορισμούς που τους υπεδείκνυε η στρατολογία. Η δικιά μου πορεία προς την Σταυρούπολη είχε προγραμματιστεί για το ξημέρωμα…

Μέσα σε αυτό το «μολυβένιο κλίμα», ήταν απόλυτα σίγουρο πως η εκδήλωση στην παλιά αίθουσα τους Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών, θα πραγματοποιηθεί σε «στενό οικογενειακό περιβάλλον». Ας είναι είπα. Πότε θα τον ξαναδώ και πότε θα τον ξανακούσω. Κατέβηκα τα σκαλιά της Μητροπόλεως με τους ήχους από τις τηλεοράσεις να μου τρυπάνε τα αυτιά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ετοιμαζόταν για το διάγγελμα και ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος  διατηρούσε ακόμη κάτι από την ολύμπια ψυχραιμία του. Έστριψα στην οδό Κύπρου και μπήκα στη αίθουσα…

Εκεί τον αντίκρισα για πρώτη φορά. Στεκόταν όρθιος στην άκρη ενός μακρόστενου τραπεζιού και κουβέντιαζε με τον Βασίλη Θεοδωρίδη. Σε λίγο η παρέα μεγάλωσε. Ο κύκλος γύρω του έγινε πιο ζεστός. Οι φωνές ξεθάρρεψαν. Το πρώτο σφίξιμο έδωσε την θέση του σε μία οικεία αμεσότητα. Αυτός, με το περίσσευμα της παλιάς του αρχοντιάς και με τον έμφυτο πολιτισμό του να το περιβάλει από παντού, ακτινοβολούσε ανάμεσα μας. Όμορφος, ευγενής, φλογερός. Και τόσο ερωτικός!

Όταν πια οι ξύλινες καρέκλες απέναντι από το κλασσικό βήμα της Στέγης, γέμισαν από κόσμο, ο Βασίλης, πιστός στο τελετουργικό του Συνδέσμου, ανέλαβε να τον προσφωνήσει και να τον προσκαλέσει με την χαρακτηριστική του σεμνότητα. Αγαπητοί φίλοι, κοντά μας απόψε είναι ο κύριος Κωστής Μοσκώφ…

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από την κοίμησή του, κι αυτός εδώ. Γύρω μου και μέσα μου. Σπινθήρας αναμμένος στη Σάρκα της Ιστορίας. Μυσταγωγός μιας καινούριας φωταψίας. Το μυστικό μου πέρασμα στο Άλλο. Στο απολησμονημένο Σώμα. Στην καθ’ ημάς Ανατολή. Βόσπορος, Αλιάκμονας, Πρέσπες, Μελούνα, Πλαταμώνας, ο σφοδρός Βαρδάρης, οι πόντιοι από τα μέρη της Ορντού, η ταβέρνα της Δόμνας, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο άγιος Ρωμανίδης, ο Γιώργος Ιωάννου, η Επανάσταση, ο Μανσούρ αλ Χαλάλ, ο Ισαάκ της Νινεβή, το Στάλινγκραντ, το Κουτλουμούσι, οι τεκέδες των δερβίσηδων, η Ρένα, η Λέιλα, η Γιόφυ, η Τρούμπα, το Καπάνι και η Μοδιάνου, οι καπνεργάτες, ο Τσίρκας, ο Καβάφης, οι Δεληγιανναίοι της Αδρίτσαινας, η Ουμ Καλσούμ, ένα ρεμπέτικο και ένας αμανές…

Και λέω: ίσως ωστόσο κι αν πεθάνεις, κάποτε να γεννηθείς πάλι, μην αντέχοντας στη Σιωπή…

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΥΦΑΛΗ

Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν ενθυμούμαι τον Αντώνη Κούφαλη, είναι να βρίσκεται καθισμένος στο ακριανό γραφείο της Πρωινής, πίσω από την ηλιόλουστη τζαμαρία της, πληκτρολογώντας τις νεανικές του σκέψεις του σε μία γραφομηχανή. Τότε, η εφημερίδα του αείμνηστου Μπακλαβά βρισκόταν στο ισόγειο της Μεγάλης Λέσχης και ο Αντώνης «ασκούνταν δημοσιογραφικά» σε ένα μεράκι που με τα χρόνια θα εξελιχθεί σε ό,τι πιο γόνιμο θα μπορούσε να ονειρευτεί: στη συγγραφή σπουδαίων κειμένων για το θέατρο.
 
Το θέατρο (μα και ο κινηματογράφος) υπήρξαν οι μεγάλες του αγάπες. Και τους αφοσιώθηκε πλήρως. Σχεδόν ταυτίστηκε με αυτές. Έγινε ένα. Και το έβλεπες, ήταν διάχυτο το πόσο χαιρόταν, το πώς φωτίζονταν το πρόσωπό του όταν μιλούσε γι’ αυτές. Πώς τις κανάκευε, πώς τους συμπεριφερόταν και πώς μετέδιδε τα ελέη τους στους άλλους. Σε μας…
 
Να και ο λόγος που έκανα «αμάν» για να έρθει η Δευτέρα με τις κριτικές του. Ειδικά τότε που έγραφε (ως συνιδιοκτήτης πια) στην εβδομαδιαία Εβδόμη. Εκεί βρήκε και το «εκφραστικό καταφύγιο» που χρειαζόταν. Κι εκεί διέπρεψε! Οι κριτικές του εκτόξευσαν το επίπεδο της τοπικής δημοσιογραφίας και έγιναν αναγνωστική συνήθεια. Τα κείμενά του ανέβασαν τον πήχη του έντυπου λόγου σε δυσθεώρητα ύψη. Έλαμπαν από φρεσκάδα, τόλμη, γνώσεις και ήθος. Γραπτά για το σινεμά με την ποιότητα του Αντώνη, μόνο στο εμβληματικό περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος θα συναντούσες εκείνη την εποχή. Οι δε κριτικές του για το θέατρο, συνοδοιπορούσαν σε κύρος και αξιοσύνη με αυτές του Κώστα Γεωργουσόπουλου και του Τάσου Λιγνάδη.
 
Η δικιά μου γενιά ευτύχησε να έχει τον Αντώνη «δίπλα» της. Να συναντιέται μαζί του στον Απόλλωνα και να κάθεται ώρες ολόκληρες μετά την προβολή να συζητάει «εν θερμώ» για τους Κυνηγούς του Αγγελόπουλου, το Μπραζίλ του Γκίλιαμ, τη Διπλή Ζωή Της Βερόνικα του Κισλόφσκι. Κι ύστερα; Πόσοι δεν ήταν εκείνοι που «ανέβηκαν στο σανίδι» εξαιτίας του. Ποιος να λησμονήσει το πρώτο μεταδιδακτορικό ανέβασμα του Μπρεχτ στο Παλλάς. Ποιος να ξεχάσει την Πρόβα του Αρμένη να «σκίζει» στην Ιθάκη μπροστά στα μάτια του Κάρολου Κουν…
 
Το λέω από ψυχής. Αν κάποτε με ρωτήσουν για τους ανθρώπους που επηρέασαν τη σκέψη και την αισθητική μου, ο Αντώνης θα έχει περίοπτη θέση ανάμεσά τους. Γι’ αυτό και η αγάπη μου απέναντί του θα συμπορεύεται πάντα με το σεβασμό και την εκτίμηση που του πρέπει και του αξίζει. Και ιδού ο λόγος που καθυστέρησα τόσο πολύ να του ευχηθώ «καλή επιτυχία» στα νέα του καθήκοντα στο Εθνικό Θέατρο. Ήθελα να του το πω αλλιώς. Χωρίς την «κρυάδα» των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, χωρίς τη μηχανική ετυμηγορία των Like. Ήθελα με το δικό του τρόπο. Τον γραπτό. Με αυτόν που με δίδαξε, που με συντρόφεψε, που με μέστωσε. Ας ελπίσω ότι τα κατάφερα…
 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

ANTIFA Λάιφ Στάιλ

Και ξαφνικά, η Δέσποινα Βανδή έγινε το «αντιφασιστικό must» των ημερών! Το ξεχαρβαλωμένο σύστημα της σόου μπιζ και του κρετίνικου σελεμπριτισμού, βρήκε επιτέλους την αντιφασίστρια που του έλειπε. Τέλος με το δημοκρατικό μονοπώλιο των «έντεχνων» και των μουτζούφληδων «στρατευμένων». Η «σάρα και η μάρα» της παρακμής και της κραιπάλης, παίρνει την πολιτική της εκδίκηση με ένα κορίτσι από τα «βαθιά της σπλάχνα».
 
Τι κι αν ο απέναντι εχθρός ήταν μέχρι χθες «σάρκα από τη σάρκα» του κάγκουρου σκυλά. Τι κι αν ήταν το «δικό το παιδί»! Το είδωλό το! Ο «αετός» του! Τι κι αν όταν εκείνος ύψωνε το χιτλερικό του χέρι μέσα στην καπνίλα της πίστας, αυτός μπεκρούλιαζε με τις μπόμπες της φοροδιαφυγής και ξεκαύλωνε με τις κωστοπουλικές αρτίστες. Ας πρόσεχες, Notis… Στο πρόσκαιρο ξεθόλωμα, όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και το antifa λάιφ στάιλ!
 
Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι: οκέι, καμία αμφιβολία. Αυτό το «αρσενικό με την τσίχλα», αυτή η «κολώνα» του «καλλιτεχνικού λοιμού», αυτός ο στιλιστικός και πνευματικός καρνάβαλος είναι φασισταριό του κερατά. Με τις μαγκιές του, τις αγριάδες του, τα τσαμπουκαλέματά του, τα μουγκρητά του. Ε, και; Notis είναι αυτός. Το είπε και η Δέσποινα. Λιγάκι ιδιόρρυθμος, λιγάκι ανατρεπτικός… Κάπου–κάπου πουλάει και λίγη τρέλα για να να ‘χουμε να κουβεντιάζουμε εποικοδομητικά στον ελεύθερο χρόνο μας. Κι αν του ξεφεύγει και καμιά σνιφαρισμένη μαλακία μέσα στις τόσες ουφοδιαγνώσεις του, δε γαμείς. Το προχωρημένο στάδιο του συλλογικού μας σταρχιδισμού καταφέρνει να τα απορροφά και να τα καταπίνει όλα. Κάπως έτσι δε «χωνέψαμε» και την Μπαλάντα του κυρ Μέντιου από το στόμα του, τότε που τα άνθη της ανοχής μας έρεαν στις φιδίσιες μπότες του;
 
Αλλά, κακά τα ψέματα. Αν ο Σφακιανάκης είναι απωθητικός μία φορά για τις ιδέες και τους τρόπους του, το «μοντέλο ψυχαγωγίας» που υπηρετεί είναι απείρως πιο χυδαίο, πιο διαβρωτικό και πιο επικίνδυνο. Αυτό είναι ο πραγματικός φορέας του εκφασισμού. Η επιτομή του. Ο «πνευματικός πυλώνας» της νεοελληνικής αμορφωσιάς. Το «πολιτιστικό μας παραπέτασμα». Κι αυτό το «πανηγύρι των ατάλαντων», αυτό το «πάρτι των μηδενικών», αυτός ο «κοινωνικός υπόνομος» και αυτή η «λαϊκή ξετσιπωσιά», δεν ήταν ιδέα του νεαρού ντι τζει από την Κω. Δεν τα σκέφτηκε αυτός. Δεν είναι δικό του το έργο. Αυτός, φως είδε και μπήκε. Και λάμψη τέτοια που τύφλα να ‘χει η άλλη του Κιούμπρικ με τον Νίκολσον.
 
Απλά τα πράγματα. Κάποιοι άλλοι είχαν μεριμνήσει προ πολλού για την «ηλεκτροδότηση». Κάποιοι άλλοι είχαν «στήσει» το παιχνίδι. Με συνέπεια, με φροντίδα, με επιμονή, με σχέδιο. Και με ονοματεπώνυμο. Αυτοί μετέδωσαν τους ιούς. Αυτοί μας φλόμωσαν με την «κουλτούρα της ευμάρειας». Αυτοί αποθέωσαν τον «φετιχισμό της πιστωτικής». Αυτοί έκαναν πρότυπο ζωής, συμπεριφοράς και ηθικής τη νόμιμη πορνεία των πρωινάδικων. Κι αυτοί τσίτωσαν τα εκκωφαντικά ντεσιμπέλ μιας παράφωνης χώρας.
 
Αν δεν υπήρχαν οι σαλταδόροι του μοιραίου δικομματισμού, τα μειράκια της εξουσίας, οι άξεστοι με τις γραβάτες, οι γελοίοι πολιτικάντηδες, οι φτηνιάρηδες των τοπικών κοινωνιών, κανείς Σφακιανάκης δε θα τολμούσε να υπερβεί το μέτρο του. Στον πάγκο του θα ήταν, εφ’ ω ετάχθη από τη φύση του.  
 
Σε αυτόν τον αισθητικό και πολιτικό βούρκο, η συμμετοχή της Δέσποινας Βανδή υπήρξε κάτι παραπάνω από… εκτυφλωτική. Μέσα εκεί αναδείχτηκε και μεγαλούργησε. Στα έλη του θεμελίωσε τον «καλλιτεχνικό της θρόνο». Από τις δυσωδίες του αναρριχήθηκαν οι θόρυβοι του Φοίβου και τα λαϊκοπόπ ξεφαντώματα. Εκεί βρήκε το ιδανικό της ορμητήριο η «φυλή της καψούρας». Κοντά της εκτονώθηκε όλο το «κακό συναπάντημα». Όλος ο «συρφετός των επιτυχημένων». Όλη η ομοιόμορφη μάζα των «ευτυχισμένων ιθαγενών». Των κανίβαλων μπράβων. Των «επιχειρηματιών» της νύχτας. Των σαλιάρηδων του STAR. Των ούγκανων της Espresso
 
Να λοιπόν ο λόγος που αδυνατώ να δω με τόση «ανοιχτωσιά» τη δήλωση της Βανδή. Να γιατί δε μπορώ να «γουστάρω τρελά» το «ευγενικό χώσιμο» που έριξε στον αντάβαλο παρτενέρ. Μπορεί για λίγο να μου «έπιασε το σφυγμό» εκείνη η αυθόρμητη και βαθιά ανθρώπινη αναφορά της στους πρόσφυγες γονείς της, αλλά μέχρις εκεί. Βλέπετε, ακόμη και η συγχώρηση έχει τα όριά της.
 

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΚΙΒΩΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

Αυτή η απείρου κακογουστιάς φωτογραφία που «συνοδεύει» το σημερινό κείμενο, «κοσμούσε» την περασμένη Παρασκευή ένα ρεπορτάζ της Νέας Εγνατίας που είχε για θέμα του τη δράση ενός συλλόγου από την Κομοτηνή, με την επωνυμία «Κιβωτός Δόμνας Βιζβίζη». Για το έργο του έσπευσε ενθέρμως να μιλήσει και ο υπερτιμημένος (και διαρκώς τσαλαβουτώντας) φιλόλογος Σαράντος Καργάκος. Αυτός που, πριν από μερικά χρόνια, έγινε «ρόμπα» στους λογοτεχνικούς και ιστορικούς κύκλους, όταν «ανακάλυψε» τη «ροπή προς τον φασισμό» του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη! Για τόση αξιοπιστία μιλάμε…
 
Πάμε όμως παρακάτω, παρακάμπτοντας το εικαστικό ανοσιούργημα του ανώνυμου «καλλιτέχνη», μιας και αυτό που «τρέχει» δεν είναι θέμα αισθητικής (αυτό μας έλειπε δηλαδή), αλλά πρωτίστως ιδεολογίας. Διότι, η «αφελής αθωότητα» της τοιχογραφίας όπου (αντιγράφω από το «προφίλ» του συλλόγου) η μεγάλη ηρωίδα της Θράκης, Δόμνα Βιζβίζη, υποδέχεται σε μία «πνευματική» κιβωτό τα τέκνα του «χωροχρόνου» της πατρίδος μας…, μεταφέρει στα καθ’ ημάς όλο εκείνο το καρακατσουλιό των «εθνικών εορτών» των δικτατόρων (από τους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και τα Ες – Ες του Χίτλερ μέχρι την ΕΟΝ του Μεταξά και τους Άλκιμους του Παπαδόπουλου) και διά της «δυναμικής τής ασχήμιας» συμβάλλει στην ανύψωση του «εθνοχριστιανικού φρονήματος» των Θρακιωτών. Μέθοδοι δοκιμασμένοι και αποδοτικοί, ιδίως όταν απευθύνονται σε μικρόνοες και απελπισμένους. Ποια είναι όμως η διαφορά και η «λεπτομέρεια» στη συγκεκριμένη περίπτωση; Ότι όλα ετούτα διαδραματίζονται στην «καρδιά» της πιο ευαίσθητης «πολιτικής και κοινωνικής γεωγραφίας» της χώρας: στα Πομακοχώρια της Κομοτηνής. Κι εδώ ακριβώς ξεκινάει και η… περιπέτεια!
 
Πίσω από την ιδιάζουσα και άκρως επικίνδυνη ιστορία «εθελοντισμού» της «Κιβωτού», βρίσκεται το σύμβολο της νεότερης εθνικοφροσύνης. Η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Άλλως, και «επίσημη αγαπημένη» των απανταχού χρυσαυγιτών και πατριδοκάπηλων. Τι «προσφέρει» η κυρία Νικοπούλου (ομού μετά του συζύγου της) μέσα από την «μη κυβερνητική» της φάμπρικα; Διαβάστε: Η σχολή απευθύνεται σε άτομα ηλικίας από «5 έως 105 ετών» και το κύριο έργο της θα είναι καθημερινά μαθήματα σχολικής προετοιμασίας, επιστημονικά σεμινάρια και ημερίδες εντελώς δωρεάν, που στόχο θα έχουν την προώθηση της πανεπιστημονικής προσέγγισης του «σκέπτεσθαι ελληνικώς», της Ελληνικής Ιστορίας και των διαχρονικών και οικουμενικών αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, καθώς και την καλλιέργεια πνεύματος αλληλεγγύης και εθελοντικής προσφοράς σε κάθε Θρακιώτη που το έχει ανάγκη…
 
Αφήνω ασχολίαστο το περί «σχολής» (ευτυχώς που δεν την ονόμασε και του… Γένους) και μένω στο κομμάτι της «ενισχυτικής διδασκαλίας» που, κατά τα λεγόμενά της, παρέχεται στα παιδιά ένεκα της κρίσης. Ενώ λοιπόν το ενημερωτικό δελτίο μιλάει (μεταξύ άλλων) για μαθήματα ξένων γλωσσών, αποκρύπτονται δολίως οι «επίσημες προθέσεις» της κυρίας Νικοπούλου σχετικά με το μάθημα της γλώσσας στα μειονοτικά σχολεία. «Συλλέγω» μερικές από το πρόσφατο παρελθόν: Προσπαθώ να τα δημιουργήσω ελληνική συνείδηση (εννοεί τα παιδιά των μουσουλμάνων)… Πρέπει όλα τα μαθήματα να διδάσκονται στα ελληνικά (Ελεύθερος Κόσμος)… Τους έκανα μάθημα για την Επανάσταση του 1821 όταν ένας μαθητής πετάχτηκε όρθιος και μου είπε ότι είναι Τούρκος. Ήρεμα, τον πήρα από το χέρι και τον πήγα στο προαύλιο κάτω από την ελληνική σημαία λέγοντάς του ότι είναι Έλληνας και βρίσκεται σε ελληνικό έδαφος (Πρώτο Θέμα).
 
Κι έπειτα, ενθυμούμαι και εκείνο το απίθανο βίντεο από μία γιορτή για την 25η Μαρτίου, όπου η «μεγάλη πατριώτισσα» βγάζει λόγο στα μουσουλμανάκια για «το μήνυμα της έλευσης του Θεανθρώπου» και οι μαθητές τραγουδούν ελληνοχριστιανικά άσματα (του λευκού σταυρού σου η χάρη δυναμώνει κι οδηγεί), με αποκορύφωμα το τουρκοφαγικό ποίημα που απαγγέλλει η μικρή Εμινέ: Βάλε τους Τούρκους εμπροστά, σαν το χασάπη τα τραγιά, καπετάνιε μας λεβέντη, που όλη η Τουρκιά σε τρέμει…
 
Το ίδιο αποκαλυπτικός θα είναι και ο «συνοδοιπόρος–σύζυγος» Ιωάννης Φριτζαλάς ο οποίος, εκτός από «υπεύθυνος της Κιβωτού», αυτοσυστήνεται και ως Γεωπολιτικός και Ιστορικός ερευνητής (!!!). Λέει σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο Θράκη TV: Τα μαθήματα πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων και όχι στην προσφορά στείρας γνώσης επάνω στο γνωστικό της πεδίο… Όσο για τα «μαθήματα και τις διαλέξεις» για τους ενήλικες; Αυτά αφορούν στην στρατηγική αγωγή (!!!) και την εθνική διαπαιδαγώγηση όλων ημών των πολιτών ως ορθώς πολιτικά σκεπτόμενων ανθρώπων (!!!).
 
Ουσιαστικά, ο εν λόγω «μη κερδοσκοπικός» σύλλογος του ζεύγους, λειτουργεί με το ίδιο «παιδαγωγικό μοντέλο» και το ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο που λειτουργούν και τα διάσπαρτα «σχολεία» της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές της Αθήνας. Ίδιες ανιστόρητες υπερβολές και συγχύσεις, ίδιο φυλετικό μίσος, ίδιες γραφικότητες, ίδια κηρύγματα, ίδιοι αφορισμοί. Εδώ όμως με μία προφανή εξέλιξη: τα «μαθήματα» δεν εκστομίζονται από ξυρισμένους τραμπούκους και νυχτόβιους μαχαιροβγάλτες, αλλά από… δόκτορες και αξιωματικούς. Από γλυκολαλούντες «χριστιανούς» και  από μελιστάλαχτους «πατριώτες». Με λίγα λόγια, μιλάμε για μία άρτια οργανωμένη διείσδυση του «πνεύματος» της μισαλλοδοξίας και του υπερεθνικισμού στον ταλαιπωρημένο χώρο της μειονότητας και, μάλιστα, διά του πιο ύπουλου προσηλυτισμού: αυτού που στοχεύει ολόισια στην «ελληνοχριστιανοποίηση» των μικρών μουσουλμάνων!
 
Ας μην έχουμε καμία αυταπάτη: η κυρία Νικοπούλου βρίσκεται σε «διατεταγμένη υπηρεσία». Μπορεί το «αρχικό της κίνητρο» να παραπέμπει σε… αρπαγμένη που έχει υποστεί εναέριους ψεκασμούς, αλλά η συνέχεια της δράσης της, πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί «άλλη μία πονεμένη γραφικότητα μέσα στις τόσες». Και όσο το «πλήρωμα της κιβωτού» της διευρύνεται με «διάφορους» ένστολους, απόστρατους, αστυνομικούς και... στρατηγικούς συμβούλους του στυλ (μα στη κυριολεξία «του στυλ») Νίκου Λυγερού, τόσο θα «χοντραίνει» και το παιχνίδι της αποσταθεροποίησης.
 
Κι άντε μετά να δούμε ποια κιβωτό θα βρούμε εμείς για να σαλπάρουμε μέσα στις θύελλες που σπέρνουν οι άνεμοι της Χαράς από τις οροσειρές της Ροδόπης.
 
 
 

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ;



Ένα πράγμα είναι που κάνει την Αριστερά να καυχιέται και να νοιώθει υπερήφανη: ο «πολιτικός της πολιτισμός». Αξία αδιαπραγμάτευτη μέσα στον ιστορικό της χρόνο, συνοδεύει διαχρονικά τον θεωρητικό της πλουραλισμό, τους ανυπέρβλητους αγώνες της, τις ύψιστες θυσίες της. Ως εκ τούτου, οτιδήποτε παραβιάζει τους κανόνες αυτής της «υπερηφάνειας» (ενίοτε και προϋπόθεσης), έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το πολιτικό και αισθητικό της πλεονέκτημα.

Τις τελευταίες ημέρες, κάποιοι «άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ» βάλθηκαν να υπονομεύσουν με τον χειρότερο τρόπο ένα μεγάλο μέρος από αυτές τις παρακαταθήκες, χρησιμοποιώντας τακτικές και μεθόδους που παραπέμπουν σε πολιτικά χαμαιτυπεία και γηπεδικές συμπεριφορές! Από τους «λόγιους εξυπνακισμούς» του απίθανου και ανεκδιήγητου (έως αφόρητα πληκτικού και… βαρεμένου) Μουλόπουλου, μέχρι τις πρόγκες και τα γιούχα διάφορων «υπέρ-επαναστατών» που ακούστηκαν στην Επέτειο του Πολυτεχνείου.

«Πιάνομαι» από το τελευταίο, γιατί το «τοπικό παράδειγμα» που εξέπεμψε μία (ελπίζω μικρή) ομάδα «αριστερών» το βράδυ της περασμένης Κυριακής, προσβάλλει βάναυσα το ήθος και την καλλιέργεια της Αριστεράς. Ή, για να ακριβολογώ, αυτής της Αριστεράς που εγώ γνωρίζω και υπερασπίζομαι. Κι επειδή μου προκαλούν απέχθεια και θλίψη οι άναρθρες προσβολές και τα (εν τω μέσω της νυχτός) «ανώνυμα σιχτιρίσματα» στους… οιονεί αντιπάλους, οφείλω να υπερασπιστώ δημόσια αυτούς που δέχτηκαν τον «ηχητικό βαρβαρισμό» από τη… συνιστώσα των θερμοκέφαλων! Πολύ περισσότερο, όταν αυτός ο βαρβαρισμός «σπάει» την ιερότητα μιας μεγάλης στιγμής. Τότε δηλαδή που όλοι οφείλουν να αναδείξουμε τη Σιωπή ως την πιο σπουδαία πολιτική πράξη!

Αντ’ αυτής, κάποιοι «άγουροι κουφιοκεφαλάκηδες» προτίμησαν να εκφράσουν τις ιδεολογικές τους αντιθέσεις με τον Κωστή Σιμιτσή και τον Βασίλη Τραϊφόρο, κράζοντας και αναθεματίζοντας τις προσωπικές και κομματικές τους επιλογές, με ένα ιδιότυπο «ψυχολογικό λιντσάρισμα», πέρα για πέρα αποκρουστικό και ανήθικο.

Έκκληση κάνω και την απευθύνω σε όλους εκείνους που, με την κοινωνική και πολιτική τους στάση, κοσμούν τον χώρο της «εδώ Αριστεράς»: Βάλτε τους φρένο, σύντροφοι! Διδάξτε τους και συμβουλέψτε τους. Εσείς, πρώτοι. Με το κύρος σας, την αξιοπρέπειά σας, την έμφυτη ευγένειά σας, την παιδεία σας. Κι αν δεν τα «παίρνουν τα γράμματα», δείξτε τους την πόρτα την εξόδου. Πάραυτα. Γιατί, πολύ απλά, με τον πολιτισμό της Αριστεράς δε «ρισκάρει» κανείς. Ούτε «παίζει».

Γνώμη μου είναι κι αν θέλετε αφουγκραστείτε την…

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ



Ο χώρος πρασίνου γύρω απο το τζαμί θα είναι για να πουλάνε οι λαθρομετανάστες διάφορα λαθραία ή εκεί δεν θα το επιτρέπουν οι ιμάμηδες και θα είναι μόνο οι δικοί μας ελεύθεροι χώροι προς κατάληψη από τους μουσουλμάνους λαθρο-πωλητές (συμπεριλαμβανομένων των προαυλίων των εκκλησιών στις πανηγύρεις); Πάντως, να διατηρηθεί έτσι πράσινο το γκαζόν όπως στη μακέτα, λίγο δύσκολο μου φαίνεται. Εκτός και αν οι Πάκις που θα συχνάζουν αποκτήσουν ξαφνικά κουλτούρα… Σουηδίας…
(Σημείωση δική μου: όπου Πάκις, διαβάστε Πακιστανοί)

Με αυτά τα όμορφα «χριστιανικά» και αγαπητικά λόγια, σπεύδουν από την περασμένη εβδομάδα οι απανταχού μισάνθρωποι του «ελληνορθόδοξου τόξου» να «χαιρετήσουν» την ανακοίνωση του υπουργείου Υποδομών που, άκουσον–άκουσον, τόλμησε να κρίνει γόνιμο το διαγωνισμό για την κατασκευή Τεμένους στον Βοτανικό! Το τραγικότερο και πιο ανησυχητικό; Οι εγχώριοι αγράμματοι και ανιστόρητοι ταλιμπανιστές δεν εκφράζουν την αρρωστημένη τους βαρβαρότητα μέσα από τους διαδικτυακούς τους βόθρους, αλλά από «υπεύθυνους και σοβαρούς» ιστότοπους που συνδέονται «αγιοπατερικά» με την ίδια την Εκκλησία της Ελλάδας!

Θα πουν κάποιοι: Καλά, και τι θα πρέπει να κάνει η Εκκλησία; Να μην ακούσει τη «φωνή» τους; Να μην «αφουγκραστεί» το ποίμνιο; Έχει δικαίωμα να τους λογοκρίνει; Και η δημοκρατία; Όντως, τέτοιου είδους ερωτήματα θα ακούγονται πάντα λογικά και οφείλουμε όλοι μας να τα λάβουμε υπ’ όψιν και να τα σεβαστούμε. Όμως εδώ, μιλάμε για έναν «διάλογο» που γίνεται ερήμην της Εκκλησίας. Που οι Επίσκοποί της (στη συντριπτική τους πλειοψηφία), οι ιερείς και οι θεολόγοι της, είναι… απλοί αναγνώστες και παρατηρητές. Και λέω: μπορεί να «μπαίνει» ο καθένας στον «διαδικτυακό σου οίκο» για να εκστομίσει όλο του το μίσος για το συνάνθρωπο της «άλλης πίστης» κι εσύ να παρακολουθείς ατάραχος, αμέτοχος και χαλαρός μέχρι της… τέλειας συνενοχής; Μπορεί εσύ που προασπίζεσαι (έστω και… θεσμικά) τον ορθοτομούντα λόγο της αληθείας να σιωπάς (και μάλιστα επιδεικτικά) μπροστά στα «λεκτικά κρεματόρια» των (κατ’ επίφαση) «οπαδών» σου; Πολλώ δε μάλλον, όταν όλος αυτός ο εθνοφυλετικός νεοναζισμός λειτουργεί και εκφράζεται μέσα στον ίδιο ακριβώς «ιδεολογικό ακτιβισμό» που δρουν και τα τάγματα των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία. Και αναρωτιέμαι: δεν έτυχε να ακούσουν ποτέ οι διαχειριστές των χριστιανικών sites τι έχει υποστεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως από τα αντίστοιχα πατριωτικοχρυσαυγιτάκια της γείτονος χώρας;

Να το ξέρει καλά η Εκκλησία. Όταν, στο όνομα μιας τάχαμου δήθεν «δημοκρατικής εκκοσμίκευσης», κάθεται και «νταντεύει» τα εθνικά και θρησκευτικά συμπλέγματα των εγχώριων «λύκων», μετατρέπεται αυτομάτως σε «φορέα μισαλλοδοξίας». Και, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι, συμβάλλει εμμέσως στη διαρκώς αυξανόμενη εξαλλοσύνη της «χριστιανικής μάζας» η οποία (κατά παράδοση) σκέφτεται, εκφράζεται και δραστηριοποιείται με το «ένστικτο του καθαρού». Όσο η διοικούσα Εκκλησία δεν αντιλαμβάνεται ότι με τη στάση της αυτή παρέχει το «πνευματικό της άλλοθι» στις φανατικές στρατιές του διαδικτύου, τόσο αυτές θα λυσσομανούν και θα προετοιμάζονται για το… θεάρεστο έργο τους. Ομνύοντας συνεχώς και στο όνομα του μακαριστού Χριστοδούλου. Κι αυτό δεν είναι για να το προσπερνάς.