ΜΑΝΩΛΑΔΕΣ ΕΣΑΕΙ

Μη γελιέστε. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στη Μανωλάδα. Όπως δεν άλλαξε τίποτε και τότε που «βούιξε» το σύμπαν για το καθεστώς δουλείας που επικρατεί στα φραουλοχώραφά της, όπως δεν άλλαξε τίποτε και πριν ένα χρόνο, όταν, συγκλονισμένη η ελληνική κοινωνία, μάθαινε για το βασανισμό του Αιγύπτιου εργάτη από τον νεοναζί επιστάτη.

Η βεβαιότητά μου αυτή είναι αδύνατον να επηρεαστεί από τις ανόητες και γεμάτες θράσος εξαγγελίες της κυβέρνησης καθώς και από τις εσπευσμένες δεσμεύσεις του καθησυχαστικού Δένδια. Ούτε καν από τις θεατρινίστικες συναισθηματικές φορτίσεις του Φώτη Κουβέλη. Άλλωστε, λίγες ώρες πριν, είχε φροντίσει για το «άδειασμα» όλων η κυρία Βούλτεψη με το περίφημο: για τις σημερινές συνθήκες, τα 20 ευρώ είναι ένα πολύ καλό μεροκάματο… Αγνοώντας, ενδεχομένως, σε ποια τιμή καταλήγει η φράουλα στον καταναλωτή. Λεπτομέρεια, θα μου πείτε, άλλα ας την κρατήσουμε…

Από πού, λοιπόν, απορρέει μια τέτοια σιγουριά; Τι με κάνει να πιστεύω με τόσο απόλυτο τρόπο ότι η Μανωλάδα από αύριο κιόλας θα επανέλθει στους παράνομους ρυθμούς της και θα εξακολουθεί να ασκεί ανεξέλεγκτα τη φυσική της ροπή προς τη βαρβαρότητα; Και πως μία «συλλογική σιωπή» θα έρθει πάλι να καλύψει τη σκλαβιά, τους δουλεμπόρους και την περίεργη αδράνεια του κρατικού μηχανισμού;

Θα ακουστεί ιδιαζόντως απεχθές, αλλά θα το αποτολμήσω: όλα ετούτα θα συμβούν ένεκα της μοραΐτικης ράτσας και μιας μακρόχρονης πελοποννησιακής παράδοσης στα κοτσαμπάσικα ήθη. Μιας ιδιαίτερης «γεωγραφικής αυτονομίας» που κινείται ελεύθερα ανάμεσα στην «κουλτούρα της κλεφτουριάς» και την αλλόκοτη ψευδαίσθηση της «υπέρτατης φυλής». Πότε με συμπεριφορές «μανιάτικου αμοραλισμού» και πότε με μεθόδους σικελιάνικων εθίμων.

Το γνωρίζω. Αυτός ο «ιδιάζων ρατσισμός» μου, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την «πολιτική μου ηθική» αλλά, πιστέψτε με, η ευθύνη της ιδεολογικής μου διασάλευσης δεν είναι δική μου. Φταίνε τα όσα «τρελά» άκουσα εκείνο το πρωινό στον 105,5 Στο Κόκκινο και μάλιστα την επομένη ακριβώς από τα γεγονότα στη Μανωλάδα. Τότε δηλαδή που «έβραζε» μέσα μου η οργή, ο θυμός και η αγανάκτηση. Και, δυστυχώς, τα άκουσα από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ!

Με τη σειρά όμως. Στην εκπομπή του Γιώργου Κυρίτση και του Άγγελου Τσέκερη φιλοξενείται η  βουλευτής Ηλείας Έφη Σαλτάρη–Γεωργακοπούλου η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, εκτιμά ότι αυτό που συνέβη στην εκλογική της περιφέρεια (την λες και πατρίδα) είναι ένα… μεμονωμένο περιστατικό! Επί λέξη: Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γενικεύσουμε το φαινόμενο, γιατί έχει περάσει στα μέσα ενημέρωσης και στα μπλοκ, ότι όλοι εκεί στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας εκμεταλλεύονται τους εργάτες, ότι τους έχουν και δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες, ότι δεν τους πληρώνουν… Είναι μια συγκεκριμένη, μια μεμονωμένη εταιρεία η όποια ακολουθεί αυτή την αθλία πρακτική. Αυτό συμβαίνει… Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους σε ένα τσουβάλι. Υπάρχουν νομοταγείς που πληρώνουν κανονικά και συνεργάζονται άψογα με τους εργαζομένους…

Μόνο που την κυρία Σαλτάρη τη διαψεύδουν μία σειρά από γεγονότα που όφειλε εξ αρχής να γνωρίζει. Τη διαψεύδουν οι 140 και πλέον δικογραφίες που αφορούν σε δεκάδες παραγωγούς. Τη διαψεύδουν τα μεροκάματα των είκοσι ευρώ, η ανασφάλιστη εργασία και το ωράριο «από ανατολής ηλίου μέχρι δύσεως». Τη διαψεύδουν οι εικόνες ντροπής που πρόβαλε πριν από τέσσερα χρόνια στην ΝΕΤ ο Κώστας Αρβανίτης και οι οποίες δεν προέρχονταν μόνο από τα χωράφια του… μεμονωμένου. Το σημαντικότερο; Τη διαψεύδουν οι μέχρι τώρα ένοχες σιωπές των «έντιμων» και των «νομοταγών».

Εκεί όμως όπου η βουλευτής ξεπερνάει τα όρια του τραγικού, είναι όταν αρχίζει να περιγράφει τον έναν από τους δράστες του επεισοδίου, λέγοντας τα εξής απίστευτα: εναντίον αυτού του άνθρωπου που είχε  γίνει αυτό το περιστατικό το καλοκαίρι εκκρεμεί μια δική, που θα πάρει χρόνο μέχρι να γίνει. Δεν έχει καταδικαστεί δηλαδή ο άνθρωπος και προφανώς είναι τόσο ευέξαπτος που όταν πάνε να του ζητήσουν χρήματα, αντιδρά με αυτόν τον επικίνδυνο τρόπο…

Το ότι κάποιος που αιχμαλωτίζει το χέρι ενός εργάτη στο παράθυρο του αυτοκινήτου του και τον σέρνει αιμόφυρτο μέσα στους δρόμους της Μανωλάδας μπορεί αντί για κτήνος να λέγεται άνθρωπος, είναι κάτι που ξεφεύγει από κάθε όριο λογικής. Πολλώ δε μάλλον, αριστερής. Αφήστε που η κυρία Σαλτάρη τού δίνει και το πλεονέκτημα της αθωότητας ένεκα του μη δεδικασμένου. Λες και το πρόβλημα στην περίπτωση του κτήνους είναι η τελεσιδικία.

Ε, μετά απ’ όλα αυτά, ποιος θα βρεθεί να μου κλονίσει την αρχική μου βεβαιότητα; Και μη μου πει κανένας η αριστερή κυρία Σαλτάρη γιατί θα γίνω… ευέξαπτος!