Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΣ

Οι κανίβαλοι ξαναχτύπησαν. Με τον τρόπο του κτήνους. Με λέξεις βγαλμένες από τον οχετό της Ζαρούλια. Με τον πολιτισμό και την ηθική των φασιστοειδών και των νεοναζί. Εκστομίζοντας πάλι την ίδια βαρβαρότητα που χρησιμοποίησαν κάποτε για τα παιδιά των αριστερών. Με την ίδια αθλιότητα και την ίδια χαιρεκακία. Με το ίδιο μίσος. 

Μιλάω για όλους αυτούς που, μόλις «έσκασε» η είδηση ότι η κόρη του Μανώλη Καψή «πιάστηκε» στο λιμάνι της Μυτιλήνης με 21,75 γραμμάρια ινδικής κάνναβης, μετέτρεψαν τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σε αρένες ανθρωποφάγων. Σε εφαλτήρια αρρωστημένων ενστίκτων. Σε σπήλαια τεράτων. Σε λαϊκά δικαστήρια. Και η «ετυμηγορία»; Μία: στη «μπουζού» η καλομαθημένη του δημοσιογράφου! Γιατί μόνο έτσι θα ικανοποιηθεί το «λαϊκό αίσθημα». Μόνο έτσι θα τιμωρηθεί ο μνημονιακός πατέρας. Μόνο έτσι θα «πάρουμε το αίμα μας πίσω». Και μόνο έτσι θα γουστάρουμε εκδίκηση! Βλέποντας την κόρη του στη φυλακή!

Εδώ έχουμε φτάσει. Να παρακαλάμε να χωθεί στο κελί ένα κορίτσι 22 χρονών επειδή ο πατέρας του είναι «τσιράκι του Μπόμπολα», «υπηρέτης των γερμανικών συμφερόντων» και «κυβερνητικό φερέφωνο»! Το «ξανάδαμε το έργο» με τη κόρη του Δραγασάκη, τα παιδιά του Κουράκη, τον γιό του Βούτση. Το ίδιο «σκηνικό», τα ίδια ορμητήρια, η ίδια φασιστική αντίληψη: η συλλογική και οικογενειακή ευθύνη ως μέθοδος και εργαλείο πολιτικής εξόντωσης.

Δεν είναι της ώρας να θυμίσω πόσο λοιδορήθηκαν κάποτε όλοι εκείνοι που αντέδρασαν δημόσια στην επιχειρούμενη σπίλωση των προσώπων και των ιδεών της Αριστεράς από την (κυβερνητική και μη) ακροδεξιά, και πόσο πονηρά «αποστασιοποιήθηκαν» από εκείνα τα φριχτά παραδείγματα, τα ένοχα Μέσα Ενημέρωσης. Για τον μόνο λόγο που συνδέω τα γεγονότα, είναι για να καταδείξω ότι ο φασισμός πρέπει να είναι ο κοινός μας εχθρός και δεν έχουμε πια την «πολυτέλεια» να τον «μεταχειριζόμαστε» κατά το δοκούν. Ήγουν, διαφορετικά όταν «κτυπάει» το παιδί του Δραγασάκη και διαφορετικά όταν πρόκειται για το παιδί του Καψή. Σε μία τέτοια περίπτωση, απλά θα ενισχύουμε τα μουγκρητά των βαρβάρων.

Δράττομαι όμως της (τραγικής) ευκαιρίας να επισημάνω ορισμένα πράγματα που έχουν άμεση σχέση με το περιστατικό. Είναι καιρός νομίζω να πάψει η Αστυνομία και το Λιμενικό να επιδεικνύουν το έργο τους, εκδίδοντας (συχνά – πυκνά) δελτία τύπου για συλλήψεις αυτής της… επικινδυνότητας. Ιδίως τώρα που με τον νέο νόμο, τα περισσότερα από αυτά τα περιστατικά έχουν πλέον πλημμεληματικό χαρακτήρα. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο «διέρρευσε» το όνομα της συλληφθείσας, εγείρει μείζον διοικητικό, θεσμικό αλλά και (κυρίως) πολιτικό θέμα. Διοικητικό διότι απ’ ότι φαίνεται μέσα στις συγκεκριμένες υπηρεσίες «κινούνται» διάφοροι… καλοθελητές πληροφοριοδότες (άρα γιατί όχι μία ΕΔΕ), θεσμικό λόγω της ύποπτης αδράνειας της Δικαιοσύνης απέναντι σε μία τέτοια διαπόμπευση και πολιτικό διότι αυτό που τελικά «βράζει» μέσα στα Σώματα Ασφαλείας (ποιος ξεχνάει το 50% της Χρυσής Αυγής στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν οι αστυνομικοί), βρίσκει «διεξόδους» και στο δημόσιο λόγο.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, ότι κανείς από αυτούς που έσπευσαν με την γνωστή ευκολία να ρίξουν στην «πυρά του μίσους» την 22χρόνη κόρη του Μανώλη Καψή, δεν είπε κουβέντα για την απαλλαγή που παρέχει στους εμπόρους ναρκωτικών η πρόσφατη τροπολογία του υπουργού Δικαιοσύνης. Στα σοβαρά κότες…