Ο ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Η καταδίκη του Ράντοβαν Κάρατζιτς από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για τα εγκλήματά του στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ανάσυρε από τη μνήμη μου το «εθνικό μας μερίδιο», έτσι όπως αυτό καταγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε που, σύσσωμος σχεδόν ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας (με εξαίρεση ίσως ένα μικρό κομμάτι του τότε Συνασπισμού), τάχθηκε στο πλευρό των «Σέρβων αδελφών», κλείνοντας τα μάτια στην εγκληματική δράση του πρώτου ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας και της Republika Srpska. Ή προς το ελληνικότερον, της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας.

Βοηθούντος της πολυαγαπημένης μου Βασιλικής Ιωαννίδου και του φωτογραφικού αρχείου από το (υπερ)πολύτιμο XYZ Contagion, «παραδίδω» στη κρίση σας μερικά από τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Για τα όποια συμπεράσματα.  

Ιούνιος 1993, εν μέσω «εθνικής ομοψυχίας». Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Πανηγυρική εκδήλωση υπέρ του Ράντοβαν Κάρατζιτς. Διακομματική η υποστήριξη. Κώστας Καραμανλής από τη ΝΔ, Σουλαδάκης από το ΠΑΣΟΚ, Κολοζώφ από το ΚΚΕ. Κάπου εκεί βρίσκεται και ο Μίμης Ανδρουλάκης του τότε ΣΥΝασπισμού, όπως επίσης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Κανελλόπουλος και αμέτρητοι άλλοι συνδικαλιστές και δήμαρχοι. Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ συναντήθηκε με τον Κάρατζιτς και του εξέφρασε την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση του ποιμνίου του. Το ίδιο έκαναν και οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, Παπαρήγα και Δαμανάκη, δηλαδή εξέφρασαν κι αυτές την συμπαράσταση των δικών τους ποιμνίων. Δυστυχώς, στην ηγεσία της Αριστεράς δεν έφταναν ποτέ οι εξομολογήσεις των Σερβόσνιων «αντιιμπεριαλιστών» του Πάλε προς τους Έλληνες αριστερούς επισκέπτες -συμπαραστάτες για τα σχέδιά τους, πως όταν, δηλαδή, τελειώσει ο πόλεμος και έχουν «καθαρίσει» με τις άλλες μειονότητες, όνειρό τους ήταν να απαλλάξουν την πατρίδα τους από τα κάθε λογής σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά απομεινάρια του παρελθόντος και να φέρουν πίσω τον … Σέρβο βασιλιά.

Μάιος 1993 και στην Αθήνα υποδέχονται τον «άγγελο της ειρήνης», τον «σύγχρονο Ρήγα Φεραίο» και τον «Στρατιώτη του Χριστού» Ράντοβαν Κάρατζιτς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελληνοσερβικής Φιλίας και αργότερα βουλευτής και πρόεδρος οργανισμών Άρης Μουσιώνης (αυτός που μάζεψε το 1995 δύο εκατομμύρια υπογραφές για να τις στείλει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης να σταματήσουν τη δίωξη ενάντια σε Κάρατζιτς και Μλάντιτς) και ο αντίστοιχος πρόεδρος της Εταιρείας Σερβοελληνικής Φιλίας, ο Ράντοβαν Κάρατζιτς. Η Εταιρεία Ελληνοσερβικής Φιλίας χρηματοδοτούνταν από το Υπουργείο Εξωτερικών σαν ΜΚΟ με πολλά εκατομμύρια, όπως μάθαμε το 2001. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, η καμπάνια του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για συλλογή υπογραφών υποστήριξης των 100.000 λιποτακτών και ανυπότακτων δημοκρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, συγκέντρωσε στη χώρα μας μόνο 2.000 υπογραφές.

Απονομή του μεταλλίου του «Λευκού Αγγέλου» σε τέσσερα μέλη της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς, τον Απρίλιο του 1995, την ημέρα του Ορθόδοξου Πάσχα στο Πάλε της Βοσνίας. Ο Κάρατζιτς φιλάει έναν Ελληνα εθελοντή και μέλος της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, προφανώς με τον κλασικό σερβικό τρόπο, τρεις φορές σταυρωτά.

Άνοιξη του 1995: Η κλασική φωτογραφία στην περιοχή Βλασένιτσα, με τη χρυσαυγίτικη αφρόκρεμα της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς. Εικονίζονται σε αρχαιοελληνικό (και καθόλου ναζιστικό) χαιρετισμό πρώην και νυν μέλη της Χρυσής Αυγής: Μπέλμπας Απόστολος, Μαυρογιαννάκης Μιχάλης, Σωκράτης Κουσουμβρής (με τις πατερίτσες), ο Κώστας και άλλοι δύο.