Για πάνω από σαράντα χρόνια, είχα την τύχη ως θεατής και ακροατής –αλλά κυρίως ως διοργανωτής– να ζήσω από κοντά εκατοντάδες συναυλίες. Από τις πιο «εύθραυστες» και «ειδικές» μέχρι τις πιο «επικές» και μεγαλειώδεις. Και γι’ αυτό ευγνωμονώ τον Θεό που με αξίωσε να γευτώ τόσο απλόχερα την ενέργεια και τη μυσταγωγία τους.
Περνώντας τα χρόνια και αναζητώντας την ανάγκη να πιαστώ από όλα εκείνα που «έθρεψαν» μέσα μου γνώσεις και αισθητικές, ήθη και καλλιέργειες, μοιραίο είναι να μικραίνω τον «κύκλο των απολαύσεων» και σιγά-σιγά να τον περιορίζω σε εκείνα που μοιάζουν να με ακολουθούν ακόμη. Σαν κάτι μικρά σημάδια από παιδικά παιχνίδια. Σαν ένα τραγούδι που επιμένει στις άκρες ερώτων και επιθυμιών. Ανέγγιχτο θαρρείς από τον Χρόνο. Γι’ αυτό και ανίκητο…
Σε αυτόν τον πολύτιμο «κύκλο» και η πρώτη ζωντανή επαφή μου με τον Θεοδωράκη στο Αττικόν, τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης. Μία «χειροποίητη» ορχήστρα από φοιτητές της Θεσσαλονίκης και μία «δοξαστική» νύχτα με τον επουράνιο Μίκη! Ανάμνηση βαρύνουσα και σημαδιακή; Η απαγόρευση από την τοπική ηγεσία του ΚΚΕ να παραβρεθούν τα μέλη της στη συναυλία. Με ακολουθεί ακόμη η ανυπακοή!
Μετά, οι Χειμερινοί Κολυμβητές στη Μεγάλη Λέσχη. Ο Αργύρης, σύμβολο εξ αρχής. Μια μπάντα που ψηλαφούσε τα χνάρια μιας πόλης που έσβηνε πίσω από «παλιές λάμψεις» και με εμάς όλους να ακροβατούμε επάνω σε πρωτόγνωρα χτυποκάρδια. Μπορεί και να ονειρεύτηκα πως ζητούσα ένα σπίρτο για να ανάψω τη φωτιά στην πορσελάνινη σόμπα της θεόρατης σάλας…
Και έπειτα ο Θάνος στον Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Δεκαετία του ’80. Για πρώτη φορά ο ανέκδοτος ακόμη Σταυρός του Νότου και ο Γέρος της Αλεξάνδρειας. Καββαδίας και Καβάφης αντάμα. Μια λιτανεία με πιάνο και κρουστά, ποτισμένη στο πούσι του γαρμπή και με τη μνήμη του σώματος παλλόμενη και γρηγορούσα.
Ο Μάνος στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων. Οι μαγευτικές Μπαλάντες της οδού Αθηνάς. Μέσα σε ένα κοινό που διψάει για «επιτυχίες», ο Χατζιδάκις διευθύνει ένα άγνωστο έργο απόλυτου ερωτισμού! Πράξη αντίστασης στον περιρρέοντα λαϊκισμό των καιρών. Αυτός, πωλητής ιδανικών στιγμών και ’γω, προσκυνητής πιστός στα Ιερά του. Ακόμη δεν λέει να φύγει από μέσα μου εκείνη η αίσθηση της αξημέρωτης νύχτας…
Στην Αθηναΐδα με τον μύστη Κραουνάκη. Με τα παιδιά της Σπείρα-Σπείρα στα μαύρα. Με ένα πιάνο. Με το τραγούδι γυμνό. Και τι τραγούδι, Θεέ μου! Τι ταλέντο! Ο Σταμάτης σπάει τα στερεότυπα των συναυλιών και στήνει μία παράσταση ακατάπαυστου ρυθμού. Ποτέ άλλοτε δεν «έπιασα» το σώμα μου σε συνεχόμενο ρίγος.
Και ’κει που πίστευα ότι ο «κύκλος» αυτός είχε κλείσει προ πολλού, νά σου προχθές στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου οι εγχώριοι των Βαρέων και Ανθυγιεινών (ήγουν, ο Βασίλης και ο Δημήτρης Ευφροσυνίδης) με τα ολόφρεσκα Επαρχιακά μπλουζ νόστου & ερώτων. Καινούρια εμπειρία. Η πόλη μου –λέω– είναι εδώ και επιμένει. Δημιουργική. Ξέχειλη από νιάτα και ομορφιά. Από ταλέντο. Από σεμνότητα. Από έμπνευση. Με έναν μαγικό τρόπο, η συναυλία μοιάζει μονίμως απογειωμένη. Τα τραγούδια της, έτοιμα να «πιάσουν ουρανό». Να θρονιαστούν σε ψυχές αιωρούμενες. Να δρασκελίσουν τοπία ανέγγιχτα. Και τόπους ονείρων που πασχίζουν να φτιάξουν μια νέα ζωή.
Τη Δευτέρα το βράδυ, ο Βασίλης και ο Δημήτρης μού άνοιξαν ξανά τη θύρα των προσωπικών μου στιγμών και απολαύσεων. Και γι’ αυτό μόνο, τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Καλή αντάμωση, παίδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου