ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΣΠΟΥΤΝΙΚ

Στο προσωπικό του μπλοκ (Πλατεία Φουάτ), ο αγαπητός μου φίλος Θεόδωρος Θεοδωρίδης, μεταφέρει και σχολιάζει με έναν άκρως συναισθηματικό τρόπο, τα όσα είχαν κουβεντιάσει σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή του ραδιοφώνου της Πρωινής, με τον (σύντροφο εσαεί) Ηλία Ιωαννίδη, αναφορικά με το Στέκι της Νέας Πόλης.  Παραθέτω ολόκληρο τον σχολιασμό του Θοδωρή και τα όσα (ως μαρτυρία για την πορεία του Στεκιού), κατέθεσε ο Ηλίας:

Την Τρίτη, 21-11-2017, το πρωί, στην εκπομπή μας στο ραδιόφωνο της Πρωινής, μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Ηλία Ιωαννίδη, πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα αγωνιζόμενο μέσα από τις γραμμές της Λαϊκής Ενότητας, και τον ρώτησα γιατί δεν διεκδικούν από τη μεριά τους τη χρήση του χώρου στο Στέκι της Νέας Πόλης αφού ήταν και εκείνοι μέσα στον ενιαίο, τότε, ΣΥΡΙΖΑ όταν δημιούργησαν και ζωντάνεψαν για μερικά χρόνια αυτό τον όμορφο χώρο.

Την απάντησή του, την οποία παραθέτω αυτούσια, μπορώ να την περιγράψω με δύο μόνον λέξεις.  Πίκρα και αλήθεια:

«Βάζει ο φίλος μου ο Θόδωρος έναν ρομαντισμό σε μια σκληρή εποχή, σε μια περίοδο όπου, αγαπητέ Θόδωρε, θεωρούμε ότι οι πρώην σύντροφοι μας πήγαν απέναντι και επέλεξαν να υλοποιήσουν τις πιο σκληρές πολιτικές με τον χειρότερο τρόπο. Στην ουσία να ακυρώσουν ό,τι Αριστερό και ελπιδοφόρο είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την άποψη, παρόλο που το Στέκι σήμερα το κατοικούν άνθρωποι που και τότε που το φτιάχναμε δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλη συμβολή… Παρόλο που αυτοί που το φτιάχνανε και το δημιούργησαν και έγραψε μια ιστορία στην πόλη είμαστε κυρίως (όχι αποκλειστικά) αυτοί που φύγαμε, δεν έχουμε καμία επιθυμία να συνδιαχειριστούμε και να συνευρισκόμαστε με αυτόν τον κόσμο που κατά την άποψή μας πλήγωσε βαθιά την Αριστερά. Πλήγωσε βαθιά την ελπίδα, τα κινήματα που εκεί συμμετείχαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσες φορές οι αγρότες από τον ΤΑΡ ήρθαν εκεί. Συνεδριάσαμε και βρίσκαμε τρόπους πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μετά… Μάλιστα με την κορυφαία δήλωση του Πρωθυπουργού-τότε υποψήφιου- ότι είναι δίκαιο το αίτημα αλλαγής της όδευσης και θα το υλοποιήσουμε… Πώς αυτό το πράγμα σήμερα γίνεται κάτι διαφορετικό. Δεν μας εμπνέει καθόλου στο να βρισκόμαστε και να είμαστε μέσα στον ίδιο χώρο παρόλο που ακόμη ο ιδρώτας μας είναι εκεί μέσα. Υπάρχουν εκεί τα σημάδια της δικής μας προσφοράς και προσπάθειας».   

Η πολιτική εντιμότητα του Ηλία (εντιμότητα με την έννοια της... μη αλλαξοπιστίας), δεν μπορεί να ακυρώνει και να αναιρεί ορισμένα γεγονότα και κάποιες (ομολογώ πικρές) αλήθειες. Πρωτίστως, να «ξεχνάει» μία συλλογική προσπάθεια που υπερέβαινε τον «κομματικό περίγυρο». Από την ονοματοδοσία του και μόνο, το Στέκι της Νέας Πόλης παρέπεμπε στην Δημοτική Ομάδα που, τόσο ο Βασίλης Τραϊφόρος όσο και ο Ηλίας Ιωαννίδης (και για ένα μικρό - αλλά κρίσιμο χρονικό διάστημα - και η αφεντιά μου), την υπηρέτησαν ως επικεφαλής της. Το Στέκι ήταν γέννημα μιας «αυτοδιοικητικής αγωνίας» και ως τέτοιο συσπείρωσε και ανθρώπους που ελάχιστη (έως και καμία) σχέση είχαν με την Αριστερά που εκπροσωπούσε ο (τότε) ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούμενο που κατακτήθηκε σε μεγάλο βαθμό αν αναλογισθούμε την εκλογική αύξηση της παράταξης (που συνδυάστηκε με την δημιουργία της Συμπαράταξης Πολιτών), αλλά και με την γόνιμη πολιτική και πολιτιστική του δραστηριότητα.

Και ερχόμαστε στο «ιστορικό διακύβευμα». Το Στέκι, οργανωτικά και πολιτικά, θα μπορούσε να συνεχίσει με την ίδια δυναμική, προτάσσοντας και υπερασπίζοντας τους «κανόνες» και τις αρχές που το χαρακτήριζαν. Ήγουν, το αυτοδιοικητικό πρόγραμμα της Συμπαράταξης Πολιτών. Αυτό και μόνο αυτό!

Όμως, οι ιδεολογικές διαφορές που ανέκυψαν στο κομματικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέρθηκαν τελικά αυτούσιες σε μία δημοτική παράταξη που (υποτίθεται) προστάτευε και ανέχονταν το «άλλο» και το «διαφορετικό», που την αναζωογονούσαν η ελευθερία τής έκφρασης, ο ιδεολογικός της πλουραλισμός και η πολυχρωμία των απόψεων. «Ιδιαιτερότητες» που (όπως τελικά αποδείχτηκε), ήταν αδύνατο να επιβιώσουν εν μέσω «εμφυλίων» και διχασμών. Η ήττα τους ήταν αναπόφευκτη!  

Πέφτοντας θύμα των εσωκομματικών διαφορών και μιας παθογένειας που χαρακτηρίζει (μα και ορίζει) την μακροχρόνια πορεία της ελληνικής Αριστεράς, η Συμπαράταξη Πολιτών βρέθηκε στο περιθώριο των «καινούριων παθών», αποκομμένη πλήρως από τις εξελίξεις του συγκεκριμένου χώρου. Εξελίξεις που όχι μόνο θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί αλλά και να καθορίζει.

Δυστυχώς, οι εγωισμοί, οι «μοναδικές αλήθειες», οι μικρότητες, οι «ιδιοκτησιακές» αντιλήψεις, υπερίσχυσαν των αρχικών «προθέσεων» και ρητορειών. Χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς κανένα πολιτικό επιχείρημα, και χωρίς καν να εμφανιστούν στην Συμπαράταξη Πολιτών... μνημονιακές τάσεις και προγραμματικές υποχωρήσεις, οι σύντροφοι της ΛΑ.Ε. επέλεξαν τον δρόμο της... καθαρότητας, παραδίδοντας και τον τελευταίο «οπλισμό» που τους είχε απομείνει. Ενδεχομένως για να μπορούν σήμερα να υψώνουν «λάβαρα ήθους».

Και κάπως έτσι, εγεννήθη... Σπούτνικ!