Ονομάζεται Σπύρος Λάππας, είναι βουλευτής Καρδίτσας του
ΣΥΡΙΖΑ και είναι εισηγητής του κόμματός του στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής
που διερευνά τη νομιμότητα δανειοδότησης των πολιτικών κομμάτων και των Μέσων
Μαζικής Ενημέρωσης από τις τράπεζες. Στην εξέταση του Θέμου Αναστασιάδη, τον
ακούω (μεταξύ άλλων) να λέει επί λέξει και τα εξής: Εμείς σας δηλώνουμε ότι οι
περισσότεροι που είμαστε άνθρωποι από την περιφέρεια, δεν είμαστε επαγγελματίες
πολιτικοί, μπήκαμε στη πολιτική ξαφνικά γιατί θεωρήσαμε ότι αυτό είναι το
καθήκον μας, αυτό μας επέβαλε το αίσθημα του καθήκοντος…
Αντιφατικό; Οξύμωρο; Αφελές; Ελαφρύ; Ή (εν τέλει) βαθιά
επικίνδυνο το ιδεολόγημα περί… αισθήματος καθήκοντος έτσι όπως το περιγράφει ο
εν λόγω βουλευτής; Ας τα πιάσουμε με τη σειρά…
Είναι η επίτομη της αντίφασης και του οξύμωρου να
αντιπαρέρχεται ένας βουλευτής την ιδιότητα του «επαγγελματία πολιτικού», την
ίδια στιγμή που οι αμοιβές του από το «λειτούργημα» που εξασκεί ξεπερνούν
(εικασία κάνω) τα 5.000 ευρώ! Και επειδή μέχρι τώρα δεν άκουσα από κανέναν
συνάδελφο (ή σύντροφο, αν προτιμάτε) του κυρίου Λάππα να αποποιείται μισθούς
και παρεπόμενα, το «φρόνημά» του διολισθαίνει στον λαϊκισμό και την κοροϊδία.
Για να μην πω ότι είναι και αρκούντως προκλητικό.
Ενταγμένο μέσα στη γενικότερη κομματική ελαφρότητα και
αφέλεια (τώρα πια θα προσέθετα και αυτό της ιδεολογικής ασυνέπειας), το
επιχείρημα του κυρίου Λάππα αναδεικνύει το μέγα πρόβλημα που αντιμετωπίζει
σήμερα ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ. Είτε αυτό εκφράζεται με το έργο της κυβέρνησης
είτε με την κοινοβουλευτική του παρουσία και εκπροσώπηση είτε διά των τοπικών
στελεχών του. Και αυτό δεν είναι άλλο από το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής
ωριμότητας των εκπροσώπων του! Πρόβλημα που ανάγεται ευθέως στον ερασιτεχνικό
τρόπο με τον οποίον ήταν δομημένος ο «κομματικός ιστός» και –φυσικά– στον
«κινηματικό χαρακτήρα» των πολιτικών του εκφράσεων.
Στην πράξη (και η πολιτική είναι ΜΟΝΟ πράξη), οι δύο αυτοί
«σχηματισμοί» είναι εκ προοιμίου αδύνατον να ανταποκριθούν στις σύνθετες
απαιτήσεις που παράγει η ζωή και η καθημερινότητα. Η «συνήθεια της ευκολίας»
(και οι κινηματικές δράσεις ήταν… ευκολάκι), η απουσία διοικητικής εμπειρίας,
το λανθάνον συναίσθημα της «ιδεολογικής υπεροχής» σε συνδυασμό και με το
επηρμένον του «ηθικού πλεονεκτήματος», διαμόρφωσαν ένα κλίμα «παρέας»,
απαλλαγμένο από το φορτίο της ευθύνης. Ενίοτε και από αυτό της σοβαρότητας.
Ναι, υπό προϋποθέσεις, αυτό όλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί
ως «γλυκό» και «χαριτωμένο» (άντε και σε κάποιες –ελάχιστες– περιπτώσεις και ως ενδιαφέρον), αλλά επ’
ουδενί μοντέλο διοίκησης. Ακόμη και για τα μέτρα ενός επαρχιακού φορέα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο πολύ συμβατός είναι ο τρόπος
διακυβέρνησης που ασκεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον «συναισθηματισμό» του (και όχι
μόνο) κύριου Λάππα. Και πόσο επικίνδυνος, όταν ο «επαγγελματισμός» σε αυτό το
επίπεδο, δαιμονοποιείται και απαξιώνεται. Εν κατακλείδι; Θεός να μας φυλάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου